[X-Men Fic][ErikCharles] Blue Eyes in My Dream (2)

 

Blue Eyes in My Dream
X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

Pairing: Erik Lehnsherr x Charles Xavier

* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boys’ love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ * 

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Chapter 2

 

 

 

 

ถึงความเจ็บปวดจะกัดกินร่างเพียงไร…ชาร์ลส์ เซเวียร์ในอ้อมแขนของเขากลับยังมีสายตาที่มั่นคง

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินสดใสนั้นจ้องตรงมา…สบประสานกับดวงตาสีเหล็กของเขาอย่างแน่วแน่ ริมฝีปากสีทับทิมขยับเป็นถ้อยคำเดียวซ้ำไปซ้ำมา มือเรียวที่แบออกเผยให้เห็นกระสุนปืนที่บุบเบี้ยวจากทรงเดิม

               

 

 

เสียงทุ้มพร่ำเรียกชื่อของร่างในอ้อมแขน…สั่นสะท้านราวกับจะขาดใจ หากประกายแสงก็เริ่มเลือนจากดวงตาของอีกฝ่าย…ราวกับเจ้าตัวไม่อาจได้ยินเสียงใด

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินสดใส…ที่สูญเสียประกายของชีวิตไปด้วยฝีมือของเขา

 

               

 

ลูกกระสุนบุบเบี้ยวร่วงหล่นจากฝ่ามือ แต่คราวนี้…มันตกกระทบพื้นอย่างไร้เสียง เพราะมีเสียงที่ดังกว่าสะท้อนไปมาในห้วงความฝัน…ถ้อยคำของชายหนุ่มที่กำลังสิ้นลมหายใจ          

 

 

 

“ไม่ใช่…อีริค นายนั่นแหละที่ยิงฉัน”

 

 

สายตาเกลียดชังนั้นมองตรงมายังผู้ที่หยิบยื่นความตายให้แก่ตน

 

 

 

“นายนั่นแหละ…ที่ฆ่าฉัน”

 

 

                                                               

* * * * * * * * * * * *

 

 

ชาร์ลส์ เซเวียร์ยังไม่หลับตอนที่ประตูห้องนอนของเขาถูกเปิดโดยไม่มีการบอกกล่าว

               

 

 

คราวนี้…มือแข็งแรงไม่ได้กระชากตัวเขาเหมือนทุกครั้ง อีริคโอบร่างของเขาขึ้นมา…อ้อมกอดที่อ่อนแรงนั้นบอกชาร์ลส์ว่าความกังวลของอีกฝ่ายนั้นเพิ่มขึ้นมากเพียงใด

               

 

 

“ชาร์ลส์…”

               

 

 

เสียงทุ้มแผ่วระโหยนั้นทำให้ใจคนฟังเจ็บหนึบ ชายหนุ่มผมดำแนบหน้ากับแผ่นอกกำยำ เสียงนุ่มกล่าวหนักแน่น

               

 

 

“ฉันอยู่ตรงนี้…อีริค”

               

 

 

อ้อมแขนโอบเขาแน่นขึ้น คำถามเดิมถูกถามอีกครั้ง “ชาร์ลส์ ถ้านายโดนฆ่าตาย…นายจะแค้นคนที่ฆ่านายหรือเปล่า?”

               

 

 

ความเงียบกั้นกลาง ก่อนที่คนถามจะเอ่ยคำถามที่แท้จริง

 

 

 

“ถ้านายโดนฉันฆ่าตาย…นายจะเกลียดฉันหรือเปล่า?”

 

 

 

ร่างสมส่วนผละออกจากอ้อมกอด นัยน์ตาสีน้ำเงินจ้องตรงไปในดวงตาสีเทาเข้มชั่วครู่…มือบางแตะลงบนใบหน้าของอีกฝ่าย นิ้วเรียวไล้ตามเส้นผมสีน้ำตาลไหม้แผ่วเบา

 

 

 

“ไม่…อีริค” รอยยิ้มของชายหนุ่มดูอ่อนโยนยิ่งนักในแสงจันทร์ “ต่อให้นายจะทำร้ายฉันหรือฆ่าฉันก็ตาม…ฉันก็จะไม่เกลียดนายแน่นอน”

 

 

 

เสียงนุ่มนวลนั้นหนักแน่นเสียจนคนฟังนึกสงสัย

 

 

 

“อะไรทำให้นายมั่นใจได้ขนาดนั้น?” คราวนี้ชายหนุ่มผมน้ำตาลพยายามจะสบสายตากับนัยน์ตาสีแซฟไฟร์บ้าง…แต่อีกฝ่ายกลับเสเบือนหน้าไปทางอื่นจนมือแกร่งต้องเลื่อนไปเชยคางเรียวนั้นไว้ เสียงทุ้มย้ำ “ชาร์ลส์…ตอบฉันมาสิ”

 

 

 

“ฉันตอบคำถามของนายไปแล้ว อีริค” ร่างสมส่วนเริ่มดิ้นรน มือเรียวผลักแผ่นอกแกร่งให้ออกห่าง “เพราะงั้นนายก็น่าจะพอใจแล้วก็ปล่อยฉันซะที”

 

 

 

การดิ้นรนและมือที่ผลักไสทำให้ความหงุดหงิดใจก่อตัว…มือแกร่งจึงรวบร่างในอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมกว่าจะเหวี่ยงไปบนพื้นเตียง เสียงนุ่มอุทานอย่างตกใจเมื่อมือของตนโดนอีกฝ่ายจับไว้แน่นหนา…แต่แล้ว เสียงทั้งหมดก็พลันหายไปจากลำคอของชาร์ลส์เมื่อใบหน้าคมคายนั้นโน้มลงมาใกล้

 

 

 

“ตอบฉันมา…ชาร์ลส์” เสียงทุ้มนั้นเฉียบขาด…แต่แววระริกในดวงตาสีเทานั้นเป็นยิ่งกว่าคำขอร้องใดๆ จากปากของชายหนุ่มผู้ทรนงอย่างอีริค

 

 

 

ชาร์ลส์นิ่งมองวงหน้าคมคายนั้น…นัยน์ตาสีน้ำเงินเจือไปด้วยความปวดร้าว เสียงนุ่มนวลเอ่ยแผ่วเบา

 

 

 

“ฉันขอโทษ อีริค…ฉันบอกนายไม่ได้”

 

 

 

“เพราะอะไรกัน?! เป็นเพราะฉันยังไม่ได้ตอบคำถามของนายงั้นหรือ?!!” เสียงทุ้มตวาดออกมาอย่างหมดความอดทน “ได้…ถ้านายอยากรู้นักก็ตามใจ!! ฉันฝัน ชาร์ลส์…ฉันฝันว่าฉันฆ่านาย!”

 

 

 

อีริคหอบหายใจ…ทุกสิ่งทุกอย่างพร่างพรูออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง

 

 

 

“นายโดนกระสุนเพราะฉัน…ฉันรับนายเอาไว้ได้ แต่ก็สายไปแล้ว” นัยน์ตาสีเทาฉายแววเจ็บปวดอย่างที่ชาร์ลส์ไม่เคยเห็นมาก่อน “นายกำลังจะตาย…นายพูดซ้ำไปซ้ำมาว่าฉันเป็นคนฆ่านาย…”

 

 

 

มือใหญ่ที่รวบข้อมือเขาไว้คลายออก…เลื่อนมาไล้ผิวแก้มของร่างบนเตียงแผ่วเบา

 

 

 

“นายเกลียดฉัน ชาร์ลส์…ถึงฉันจะรู้ว่ามันเป็นความฝัน แต่มันก็ทำให้ฉันแทบบ้า”

 

 

 

ชายหนุ่มผมดำนิ่งงันกับสิ่งที่ได้รับรู้…เข้าใจในทันใดว่าทำไมอีริคถึงได้เข้ามาตอนกลางดึกทุกคืน นั่นก็เพียงเพื่อจะได้ยืนยันกับตัวเองว่าเขายังมีลมหายใจ…ยังชีวิตอยู่ในอ้อมแขนของตน

 

 

 

“สบายใจเถอะ อีริค” เสียงอ่อนโยนพูด “ฉันยังอยู่ตรงนี้กับนาย…และต่อให้นายจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มีวันเกลียดนาย”

 

 

 

“ทำไม…?” ชายหนุ่มผมน้ำตาลยังคงรุกไล่จะเอาเหตุผล…คำถามที่ทำให้นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมองสบ ความเจ็บปวดฉายชัด

 

 

 

“ฉันบอกนายไม่ได้ อีริค…” เสียงนุ่มกระซิบ ถ้อยคำขาดห้วงไม่ปะติดปะต่อ “ฉันรู้…นายกับเรเวน…เพราะอย่างนั้น ฉันพูดออกไปไม่ได้หรอก…”

 

 

 

สีแซฟไฟร์นั้นเจือแววโศกเศร้าราวกับเจ้าของกำลังหลั่งน้ำตา

 

 

 

“นายเป็นคนเดียวที่รู้เสมอว่าฉันคิดอะไร อีริค…จนฉันสงสัย…ว่านายไม่รู้จริงๆ หรือว่าฉันจะตอบว่าเพราะอะไร?”

 

 

 

ชายหนุ่มผมน้ำตาลนิ่งงันไปกับสิ่งที่ได้ฟัง ก่อนที่จะหลุดยิ้มมุมปากออกมา มือหนาสางปอยผมสีดำที่ปรกวงหน้าขาวตรงหน้าออกเบาๆ

 

 

 

“ชาร์ลส์ ในหัวนายนี่มีแต่ความคิดจริงๆ…ทั้งความคิดของตัวเองแล้วก็ที่มาคิดแทนฉัน” เสียงทุ้มกล่าวอย่างระอา…หากอ่อนโยน “ฉันชื่นชมสิ่งที่เรเวนมี…ก็แค่นั้นเอง”

 

 

 

ชาร์ลส์นิ่งฟัง…ความงุนงงฉายชัดบนใบหน้า

 

 

 

“อย่างน้อยนายก็พูดจริงเรื่องที่ไม่ได้อ่านใจฉัน” วงหน้าคมคายขยับยิ้ม “เพราะถ้านายทำ…นายคงรู้ไปแล้วว่าในหัวฉันน่ะมีแต่เรื่องที่เกี่ยวกับนาย ฉันเอาแต่คิดถึงนายจนตัวฉันเองยังรู้สึกหงุดหงิดเลยรู้ไหม?”

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินกระพริบปริบๆ อย่างประหลาดใจ…หากผิวแก้มที่ขึ้นสีเรื่อบอกอีริคว่าคนฟังกำลังปะติดปะต่อเรื่องได้เองแล้ว เสียงทุ้มจึงเอ่ยประโยคสุดท้ายออกไป

 

 

 

“ในเมื่อนายชอบมาคิดแทนฉันนัก…งั้นก็ช่วยคิดทีละกัน ว่าฉันกำลังรู้สึกยังไงกับนายกันแน่?”

 

 

 

ร่างสมส่วนรีบผลุดลุกขึ้นนั่ง หากก็ไปไหนได้ไม่ไกล…แผ่นหลังเบียดเข้ากับหัวเตียงและท่อนแขนแข็งแรงของชายหนุ่มผมน้ำตาลก็กางกั้นเขาไว้ทั้งสองทาง ใบหน้าหล่อเหลาที่เข้ามาชิดนั้นทำให้คนที่เยือกเย็นอยู่เสมอคิดอะไรไม่ออก…ไม่มีคำพูดใดหลุดลอดออกมาจากเรียวปากบาง

 

 

 

หากคนที่รุกถามมาตลอดก็ไม่คิดรอคำตอบแล้ว…มือแกร่งเชยคางเรียวไว้ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าใกล้ ชาร์ลส์ขืนตัวออกห่าง เสียงนุ่มพูดรัวเร็ว

 

 

 

“ไม่ได้…อีริค นายทำแบบนี้ไม่ได้…นายจูบเรเวน และเรเวนก็ชอบนาย…เพราะงั้น…”

 

 

 

“นายเป็นห่วงทุกคน ชาร์ลส์…และก็คิดถึงความสุขของคนอื่นเสมอ” เสียงทุ้มพูดอ่อนโยน “จนบางครั้ง…ฉันก็รู้สึกว่านายลืมที่จะคิดถึงตัวเอง”

 

 

 

มืออบอุ่นรั้งร่างสมส่วนเข้ามากอดไว้

 

 

 

“ชาร์ลส์…ตอนนี้ไม่มีใครอื่น มีแค่ฉันกับนายเท่านั้น” เสียงกระซิบข้างหูอ่อนหวานนักในใจคนฟัง “ถ้านายอยากให้ฉันไป…ฉันก็จะไป แค่บอกฉันมา…บอกฉันมาว่านายต้องการอะไร”

 

 

 

ชาร์ลส์ผละตัวออกจากอ้อมกอด จ้องลึกไปในดวงตาสีเทาเข้ม…เนิ่นนาน ก่อนที่เสียงนุ่มจะกระซิบแผ่วเบา

 

 

 

“ได้โปรด…อยู่กับฉัน อีริค”

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินหลับลงเมื่อริมฝีปากของตนถูกทาบทับ…จูบนุ่มนวลหากก็ทำให้ใจเต้นรัว ร่างสมส่วนเกร็งเมื่อเรียวปากไล้เรื่อยลงมาที่ต้นคอ…ทิ้งสัมผัสอุ่นๆ ไว้บนผิวเปลือยเปล่า แผ่นอกบางสัมผัสได้ถึงไอเย็นในอากาศเมื่อมือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อนอนของเขาออกจนหมด…ผิวขาวจัดนั้นดูนุ่มนวลกลางแสงจันทร์

 

 

 

อีริคไล้มือไปบนแผ่นอกของอีกฝ่าย…ริมฝีปากประทับรอยสีกุหลาบบนผิวสีน้ำนม นัยน์ตาสีเทาเหลือบขึ้นมอง…ก่อนจะก้มลงจุมพิตริมผีปากสีเรื่อ แขนเรียวของอีกฝ่ายที่โอบรอบคอเขาไว้หลวมๆ ราวไม่แน่ใจทำให้เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จูบลึกล้ำทำให้ร่างสมส่วนหอบหายใจแผ่วเบา…หากชัดเจนในความเงียบงัน

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมองชายหนุ่มตรงหน้า…แววเว้าวอนฉายชัดในสีแซฟไฟร์พริบพราวนั้น

 

 

 

มือใหญ่เลื่อนลงต่ำ…มอบสัมผัสลึกล้ำให้กับร่างในอ้อมแขน มือเรียวของอีกฝ่ายจิกแน่นบนไหล่หนายามความเจ็บปวดชำแรกเข้ามา อีริคจุมพิตที่ข้างหู…รู้สึกได้ถึงความเกร็งขึงของชายหนุ่มผมดำที่ค่อยๆ หลอมละลาย เสียงนุ่มนวลร้องครางแผ่วเบาเมื่อเขาแทรกกายเข้าไป…ก่อนที่เสียงร้องแว่วหวานจะถูกเปล่งออกมายามที่อารมณ์ทั้งหมดนั้นมากมายเกินจะต้านทาน

 

 

 

อีริคปัดผมสีดำที่ตกลงมาปรกใบหน้าออกให้…ก่อนจะจูบหน้าผากของร่างในอ้อมแขน ชาร์ลส์ขยับยิ้มนุ่มนวลเหมือนทุกทีก่อนจะหยัดตัวขึ้นจุมพิตริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินที่ฉายแววอ่อนหวานในแสงจันทร์นั้นเป็นดั่งภาพฝันแสนงดงามที่อีริคไม่มีวันลืม

 

 

 

 

 

tbc.

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

hola~ เป็นยังไงบ้างคะกับตอน 2 ?

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคเลทที่ยาวมากค่ะ(ตามสไตล์อิทิพย์) เลยต้องตัดมันเป็นตอนสั้นๆ

ตอนหน้าจะเป็นบทสุดท้ายของฟิคนี้แล้วค่ะ

 

 

 

เมาท์กันสักนิด…โดยส่วนตัวแล้ว ทิพย์ชอบ flashback ที่เอามาเขียนในฟิคมากๆค่ะ

ทุกข้อมูลที่อ้างอิงมาจากหนังนี่คือแบบเครซี่ จิ้นในหัวจนต้องระบายออกมาเลย

โดยเฉพาะซีนน้ำตาไหลเพราะความทรงจำ กับซีนที่อีริคทำอะไรไม่ถูกเพราะเห็นชาร์ลส์โดนยิง

โอยยยยยยย มันช่างเกินคำใดจะบรรยายจริงๆ เฮ้ออออออออ

 

 

 

วันนี้โหลดบิทมาดูอีกรอบแล้วล่ะค่ะ และคงจะดูอีกหลายๆรอบแน่ๆ *หัวเราะ*

เตรียมตัวจิ้นเรื่องใหม่(แต่แพร์เดิม)แล้วด้วย คราวนี้กะให้อบอุ่นๆ หวานๆ สไตล์ Victorian Romance

เพราะคู่นี้เขาดราม่าเยอะแล้ว น่าสงสาร U_U

 

 

 

ใครที่มีข้อสงสัยอะไรจากในฟิค ทิพย์ขอรวบเขียนในหมายเหตุตอนบท 3 ไปเลยนะคะ

เพราะฟิคนี้มีหมายเหตุเยอะมาก =..=

 

 

 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

 

 

 

ทิพย์เอง