[X-Men Fic][ErikCharles] Blue Eyes in My Dream (3)

Blue Eyes in My Dream
X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

Pairing: Erik Lehnsherr x Charles Xavier

 

* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ * 

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Chapter 3 (The Final Chapter)

 

 

 

 

ชายหนุ่มผมน้ำตาลลืมตาตื่นด้วยแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงแล้วแต่งตัวอย่างเงียบเชียบ…ไม่อยากปลุกคนที่กำลังหลับสบาย

ชาร์ลส์ เซเวียร์ที่นอนอยู่บนเตียงหนานุ่มสีขาวทำให้อีริคคิดถึงเทวทูตในรูปวาด…เส้นผมสีดำที่ปรกระหน้านั้นขยับไหวตามลมหายใจ ร่างสมส่วนพลิกตัวเบาๆ…ก่อนจะขยี้ตาอย่างง่วงงุน

“สายแล้ว…วันนี้…ต้องฝึก…” เสียงนุ่มพูดไม่เป็นประโยคด้วยความงัวเงีย แต่ชายหนุ่มก็พยายามลุกขึ้น มือเรียวสางผมสีดำของตนให้เรียบ…แม้ว่าผลที่ได้กลับเป็นว่าทำให้มันยุ่งกว่าเก่าก็ตาม

“วันนี้วันหยุด ชาร์ลส์…นอนต่อเถอะ” อีริคกล่าว…แอบขำคนที่คิดจะไปสอนทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ตื่นเต็มตาเสียด้วยซ้ำ

“งั้นเหรอ…” ร่างสมส่วนเอนกลับไปบนเตียงอย่างโล่งอก ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ…และนั่นก็ทำให้อีริคทิ้งตัวนั่งบนเตียงบ้าง นิ้วเรียวยาวไล้เรือนผมสีราตรีนุ่มมือเบาๆ

“หัวเราะอะไรของนาย” เสียงทุ้มนั้นกลับไปเป็นเสียงห้วนๆ ของอีริคคนเดิม…แต่แน่นอนว่ามันไม่เคยทำให้ชาร์ลส์รู้สึกเกรงกลัวได้สักครั้ง

คนที่นอนอยู่กล่าวตอบยิ้มๆ “ฉันกำลังอยากจะอ่านใจว่าแมกนีโตผู้ยิ่งใหญ่จะยอมลงไปเอาอาหารเช้าขึ้นมาให้ฉันได้ไหม”

“นายรู้คำตอบดีอยู่แล้ว โปรเฟสเซอร์เอ็กซ์” ใบหน้าคมคายโน้มลง เสียงทุ้มกระซิบข้างหู “…คำตอบคือไม่มีทาง”

นัยน์ตาสีน้ำเงินมีแววสนุกสนานกว่าเดิม เสียงนุ่มกล่าวเจือหัวเราะ “bitte…Herr Lehnsherr”

คำขอร้องในอีกภาษาทำให้คนฟังยิ้มออกมากับความพยายามของอีกฝ่าย

“อย่าพยายามพูดเยอรมันกับฉันเลย ชาร์ลส์…สำเนียงนายมันไม่ได้เรื่อง” เสียงทุ้มพูดเรียบๆ “นายไม่อยากกินอะไรบ้าง? ฉันจะได้ตักมาให้”

นัยน์ตาสีเทาเข้มที่วาววับด้วยแววล้อเลียนทำให้ชายหนุ่มผมดำหัวเราะออกมา มือเรียวรั้งอีกฝ่ายไว้

“นี่…อีริค”

“อะไรหรือ?”

ชาร์ลส์สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะกล่าวคำพร้อมรอยยิ้มละไม

“ต่อให้นายทำร้ายฉันมากแค่ไหน…ฉันก็ไม่มีวันจะเกลียดนายแน่นอน” มือบางกุมมือของอีกฝ่ายไว้แน่น “เพราะฉันรักนาย…ฉันรักนายมากเสียจนฉันมั่นใจ…ว่าต่อให้นายทำให้ฉันเจ็บปวด ต่อให้นายทำให้ฉันเสียใจหรือโกรธแค้นมากแค่ไหน ฉันก็จะให้อภัยนายได้เสมอ…เพราะนายคือคนที่ฉันรักที่สุด”

เสียงนุ่มที่กล่าวคำนั้นหนักแน่น…ความอ่อนโยนของถ้อยคำทำให้หัวใจคนฟังเต็มตื้น อีริคยกมือซ้ายของอีกฝ่ายที่กุมมือเขาไว้ขึ้น ริมฝีปากอุ่นประทับลงตรงนิ้วนาง…การกระทำที่เป็นดั่งคำบรรยายความรู้สึกทั้งมวลของเขา

สุดท้าย เสียงทุ้มก็เอ่ยเบาๆ…นัยน์ตาสีเทาสบประสานกับดวงตาสีน้ำเงินสุกใส

“ขอบใจนะ…ชาร์ลส์”

อีกฝ่ายยิ้มแทนคำตอบรับ ก่อนที่เสียงนุ่มจะกล่าวสั่งอย่างร่าเริง “ฉันขอเป็นออมเลตต์นะ อีริค…และนายก็จะต้องเดินลงไปเอามาให้ฉันจนกว่าฉันจะได้ออมเลตต์แบบที่ฉันชอบ เพราะงั้นนายอย่าคิดจะทำอะไรงี่เง่าดีกว่า”

“อย่าวางท่าให้มากนักเลย” มือใหญ่ขยี้เรือนผมสีดำให้ยุ่งเหยิงกว่าเดิมเป็นการสั่งสอน…หากก็ไร้ประโยชน์ ชาร์ลส์ผลักมือเขาทิ้ง เสียงนุ่มกล่าวกลั้วหัวเราะ

“ja…ja…danke”

“สำเนียงเยอรมันของนายมันไม่ได้เรื่อง ชาร์ลส์” อีริคหัวเราะอย่างระอา ก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตเร็วๆ บนริมฝีปากสีเรื่อแล้วก้าวออกไปจากห้อง

…และหลังจากวันนั้น ภาพชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีน้ำเงินสวยที่หัวเราะร่าเริงก็กลายเป็นภาพที่งดงามเสมอในความทรงจำของเขา

* * * * * * * * * * * *

กระสุนที่พุ่งตรงมานั้นถูกพลังของเขาหักเหไปได้อย่างง่ายดาย

อีริค เลนเชอร์เหยียดยิ้มกับความพยายามอันไร้ประโยชน์ของหญิงสาวตรงหน้า หากวินาทีต่อมา เลือดในกายของเขาก็พลันเย็นเยียบเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านหลัง…เสียงที่เขาคุ้นเคยดีถูกเปล่งออกมาจากร่างที่ทรุดฮวบลงบนพื้นดิน

ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปรับร่างอ่อนปวกเปียกนั้นทันที…ลืมสิ้นว่าตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ควรมีแต่ความเกลียดชัง…ลืมสิ้นว่าชายคนนี้ปฏิเสธความเชื่อของเขา ในสมองตอนนี้อื้ออึงไปด้วยความสับสนที่ดังกึกก้อง

           

 

 

 

เขาทำอะไรลงไป?!

 

           

ถึงความเจ็บปวดจะกัดกินร่างเพียงไร…ชาร์ลส์ เซเวียร์ในอ้อมแขนของเขากลับยังมีสายตาที่มั่นคง นัยน์ตาสีน้ำเงินสดใสนั้นจ้องตรงมา…สบประสานกับดวงตาสีเหล็กของชายหนุ่มอย่างแน่วแน่ ริมสีปากสีทับทิมนั้นขยับพูดเพียงถ้อยคำเดียว มือเรียวที่แบออกนั้นเผยให้เห็นกระสุนปืนที่บุบเบี้ยวจากรูปทรงเดิม

อีริคพร่ำเรียกชื่อของร่างในอ้อมแขน…เสียงทุ้มสั่นสะท้านราวกับจะขาดใจ ในหูได้ยินเพียงประโยคที่อีกฝ่ายพูดซ้ำไปซ้ำมา

“ไม่ใช่…อีริค นายนั่นแหละที่ยิงฉัน”

เขาพยายามอธิบายทุกสิ่ง…วอนขอให้อีกฝ่ายอยู่เคียงข้างเขา แต่คำตอบของชาร์ลส์นั้นหนักแน่นจนเขารู้ดี…ว่าเจ้าตัวไม่มีวันเปลี่ยนใจ อ้อมแขนของเขาจึงคลายออก วางร่างที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นลงบนผืนทราย แล้วหันหลังให้กับคนที่เขารักที่สุดเสีย…ซ่อนหัวใจที่เจ็บปวดราวกับจะแหลกสลายไว้ใต้สีหน้าเยียบเย็น

 

 

 

 

ได้โปรด…ชาร์ลส์ นายยังคงจะให้อภัยฉันใช่ไหม?

 

 

 

 

นัยน์ตาสีเทามองฝ่ามือของตน…ความรู้สึกของพลังมหาศาลยังคงไหลเวียนอยู่ ในหัวแว่วเสียงนุ่มนวล…ถ้อยคำที่อีกฝ่ายเฝ้าย้ำบอกเขา

 

 

 

 

 

 

“พลังของนาย…อยู่ตรงกลางระหว่างความแค้นกับความสงบในใจของตัวนายเอง อีริค”

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาพของชายหนุ่มผมดำที่ยิ้มอ่อนโยนพร้อมดวงตาสีน้ำเงินที่มีน้ำตาไหลรินวาบขึ้นในความคิด

 

“‘มันเป็นความทรงจำที่สวยงามมาก”

ในตอนนั้น…อีริคจำได้ว่าความรู้สึกของพวกเขาสื่อถึงกัน พวกเขาทั้งคู่ได้รับรู้ถึงความสุขและความเจ็บปวดของแต่ละฝ่าย

 

 

 

“ฉันนึกว่ามันหายไปแล้วเสียอีก…ขอบใจนะ ชาร์ลส์”

 

 

 

แม้แต่วันนี้ที่เขาใช้พลัง อีริคก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของชายหนุ่มผมดำ และก็รู้ดีว่าทุกสิ่งจะกลับเป็นปกติเมื่อพลังที่ยังไหลเวียนอยู่นี้หายไป

 

 

 

 

 

 

และเมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง…นายก็จะไม่ได้อยู่เคียงข้างฉันอีกต่อไปแล้วสินะ ชาร์ลส์

 

ทันใดนั้น…อีริคก็สัมผัสได้ถึงหยาดน้ำอุ่นๆ ที่ไหลรินออกมาจากดวงตาของตน มันหยดลงบนฝ่ามือของชายหนุ่มที่ยื่นออกมารองรับ…น้ำตาหยาดสุดท้ายพร้อมกับความรู้สึกถึงพลังที่เลือนหายไป

ชายหนุ่มมองหยดน้ำตาในมืออย่างเงียบงัน มือใหญ่กำแน่นเข้าหากัน

 

 

 

 

 

น้ำตานี้มาจากความทรงจำอันเจ็บปวดของเขา…

 

 

เสียงทุ้มกระซิบ…ชื่อเดียวที่มีความหมายต่อเขามากเหลือเกิน

“ชาร์ลส์…”

 

 

 

 

...หรือจะเป็นน้ำตาจากความโศกเศร้าในหัวใจของชายหนุ่มที่เขารักหมดใจ…เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินในภาพฝันคนนั้นกันแน่…?

 

 

Fin.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

หมายเหตุ:

1. สีผมสีตาของพระ-นาย ทิพย์ถือตามที่ทิพย์เห็นจากตัวหนังนะคะ บางคนก็บอกว่าศจ.ตาสีฟ้า แต่ทิพย์รู้สึกว่ามันน้ำเงิน…ก็เลยเขียนไปตามนั้น ถ้ามันผิดก็ขออภัยแฟนเกิร์ลนะจ๊ะ (ส่วนเฮียริคนี่เขาตาสีเทานะ อันนี้มั่นใจ จำได้อย่างดี 55)

2. ฟิคเรื่องนี้ takes place ช่วงที่เหล่ามิวแทนต์มากินนอน+ฝึกที่บ้านศจ.นะคะ (บอกไปยังหว่า)

3. ภาษาเยอรมันที่ศจ.พยายามพูดอ้อนสามีแปลได้ตามนี้นะคะ

“bitte…Herr Lehnsherr”  ก็คือ “please…Mister Lehnsherr”  คำว่า Herr ตัวนี้อ่านว่า แอร์ นะคะ ส่วนนามสกุลเฮียเค้านี่จะมีตัว h แทรกอยู่นะคะ ทิพย์เอาตัวสะกดมาจากคลิป interview ของ MTV ค่ะ

“ja…ja…danke” คือ “yes…yes…thank you”  ja นี่อ่านว่า ยา… ส่วน danke นี่คือ ดังเคอะ ค่ะ (ภาษาเยอรมันนี่ช่างน่ามึนจริงๆ -*-)

4. ในหนัง คนที่หยุดกระสุนไว้ได้คืออีริคนะคะ ศจ.ไม่ได้แตะกระสุนเลยสักกระติ๊ด แต่อิทิพย์ขอเปลี่ยนดีเทลเล็กน้อย เพื่อความดราม่า (ความจริงคือจำไม่ได้แล้วมั่วเอา เพิ่งดูจากบิทอีกรอบ…เลยแบบ งานเข้า!! กรุจิ้นผิดนี่หว่า!! 55+)

นับว่าฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่ปั่นได้เร็วที่สุดในชีวิต (จริงๆนะ) เสร็จในหนึ่งวัน…แฟนเกิร์ลสามารถค่ะ!!

แถมพิมพ์ฉากเรทกันตอนกลางวันแสกๆเลยด้วย (ปกติต้องหลังเที่ยงคืนค่ะ ไม่งั้นเขินมาก -///-)

พยายามไม่เติมดราม่าเข้าไปเพิ่ม เพราะเนื้อเรื่องของหนังก็ดราม่าเยอะแล้ว

แต่การเขียนฟิคแพร์นี้โดยไม่มีดราม่ามันยากพอๆกับตำน้ำพริกโดยไม่มีกะปิ (555)

หวังว่าฟิคเรื่องนี้จะถูกใจทุกคนนะคะ

เจอกันเรื่องใหม่(แต่แพร์เดิม…555)ค่ะ

ทิพย์เอง