Blue Eyes in My Dream
X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii *
* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *
ชายหนุ่มผมน้ำตาลลืมตาตื่นด้วยแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงแล้วแต่งตัวอย่างเงียบเชียบ…ไม่อยากปลุกคนที่กำลังหลับสบาย
ชาร์ลส์ เซเวียร์ที่นอนอยู่บนเตียงหนานุ่มสีขาวทำให้อีริคคิดถึงเทวทูตในรูปวาด…เส้นผมสีดำที่ปรกระหน้านั้นขยับไหวตามลมหายใจ ร่างสมส่วนพลิกตัวเบาๆ…ก่อนจะขยี้ตาอย่างง่วงงุน
“สายแล้ว…วันนี้…ต้องฝึก…” เสียงนุ่มพูดไม่เป็นประโยคด้วยความงัวเงีย แต่ชายหนุ่มก็พยายามลุกขึ้น มือเรียวสางผมสีดำของตนให้เรียบ…แม้ว่าผลที่ได้กลับเป็นว่าทำให้มันยุ่งกว่าเก่าก็ตาม
“วันนี้วันหยุด ชาร์ลส์…นอนต่อเถอะ” อีริคกล่าว…แอบขำคนที่คิดจะไปสอนทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ตื่นเต็มตาเสียด้วยซ้ำ
“งั้นเหรอ…” ร่างสมส่วนเอนกลับไปบนเตียงอย่างโล่งอก ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ…และนั่นก็ทำให้อีริคทิ้งตัวนั่งบนเตียงบ้าง นิ้วเรียวยาวไล้เรือนผมสีราตรีนุ่มมือเบาๆ
“หัวเราะอะไรของนาย” เสียงทุ้มนั้นกลับไปเป็นเสียงห้วนๆ ของอีริคคนเดิม…แต่แน่นอนว่ามันไม่เคยทำให้ชาร์ลส์รู้สึกเกรงกลัวได้สักครั้ง
คนที่นอนอยู่กล่าวตอบยิ้มๆ “ฉันกำลังอยากจะอ่านใจว่าแมกนีโตผู้ยิ่งใหญ่จะยอมลงไปเอาอาหารเช้าขึ้นมาให้ฉันได้ไหม”
“นายรู้คำตอบดีอยู่แล้ว โปรเฟสเซอร์เอ็กซ์” ใบหน้าคมคายโน้มลง เสียงทุ้มกระซิบข้างหู “…คำตอบคือไม่มีทาง”
นัยน์ตาสีน้ำเงินมีแววสนุกสนานกว่าเดิม เสียงนุ่มกล่าวเจือหัวเราะ “bitte…Herr Lehnsherr”
คำขอร้องในอีกภาษาทำให้คนฟังยิ้มออกมากับความพยายามของอีกฝ่าย
“อย่าพยายามพูดเยอรมันกับฉันเลย ชาร์ลส์…สำเนียงนายมันไม่ได้เรื่อง” เสียงทุ้มพูดเรียบๆ “นายไม่อยากกินอะไรบ้าง? ฉันจะได้ตักมาให้”
นัยน์ตาสีเทาเข้มที่วาววับด้วยแววล้อเลียนทำให้ชายหนุ่มผมดำหัวเราะออกมา มือเรียวรั้งอีกฝ่ายไว้
“นี่…อีริค”
“อะไรหรือ?”
ชาร์ลส์สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะกล่าวคำพร้อมรอยยิ้มละไม
“ต่อให้นายทำร้ายฉันมากแค่ไหน…ฉันก็ไม่มีวันจะเกลียดนายแน่นอน” มือบางกุมมือของอีกฝ่ายไว้แน่น “เพราะฉันรักนาย…ฉันรักนายมากเสียจนฉันมั่นใจ…ว่าต่อให้นายทำให้ฉันเจ็บปวด ต่อให้นายทำให้ฉันเสียใจหรือโกรธแค้นมากแค่ไหน ฉันก็จะให้อภัยนายได้เสมอ…เพราะนายคือคนที่ฉันรักที่สุด”
เสียงนุ่มที่กล่าวคำนั้นหนักแน่น…ความอ่อนโยนของถ้อยคำทำให้หัวใจคนฟังเต็มตื้น อีริคยกมือซ้ายของอีกฝ่ายที่กุมมือเขาไว้ขึ้น ริมฝีปากอุ่นประทับลงตรงนิ้วนาง…การกระทำที่เป็นดั่งคำบรรยายความรู้สึกทั้งมวลของเขา
สุดท้าย เสียงทุ้มก็เอ่ยเบาๆ…นัยน์ตาสีเทาสบประสานกับดวงตาสีน้ำเงินสุกใส
“ขอบใจนะ…ชาร์ลส์”
อีกฝ่ายยิ้มแทนคำตอบรับ ก่อนที่เสียงนุ่มจะกล่าวสั่งอย่างร่าเริง “ฉันขอเป็นออมเลตต์นะ อีริค…และนายก็จะต้องเดินลงไปเอามาให้ฉันจนกว่าฉันจะได้ออมเลตต์แบบที่ฉันชอบ เพราะงั้นนายอย่าคิดจะทำอะไรงี่เง่าดีกว่า”
“อย่าวางท่าให้มากนักเลย” มือใหญ่ขยี้เรือนผมสีดำให้ยุ่งเหยิงกว่าเดิมเป็นการสั่งสอน…หากก็ไร้ประโยชน์ ชาร์ลส์ผลักมือเขาทิ้ง เสียงนุ่มกล่าวกลั้วหัวเราะ
“ja…ja…danke”
“สำเนียงเยอรมันของนายมันไม่ได้เรื่อง ชาร์ลส์” อีริคหัวเราะอย่างระอา ก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตเร็วๆ บนริมฝีปากสีเรื่อแล้วก้าวออกไปจากห้อง
…และหลังจากวันนั้น ภาพชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีน้ำเงินสวยที่หัวเราะร่าเริงก็กลายเป็นภาพที่งดงามเสมอในความทรงจำของเขา
* * * * * * * * * * * *
กระสุนที่พุ่งตรงมานั้นถูกพลังของเขาหักเหไปได้อย่างง่ายดาย
อีริค เลนเชอร์เหยียดยิ้มกับความพยายามอันไร้ประโยชน์ของหญิงสาวตรงหน้า หากวินาทีต่อมา เลือดในกายของเขาก็พลันเย็นเยียบเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านหลัง…เสียงที่เขาคุ้นเคยดีถูกเปล่งออกมาจากร่างที่ทรุดฮวบลงบนพื้นดิน
ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปรับร่างอ่อนปวกเปียกนั้นทันที…ลืมสิ้นว่าตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ควรมีแต่ความเกลียดชัง…ลืมสิ้นว่าชายคนนี้ปฏิเสธความเชื่อของเขา ในสมองตอนนี้อื้ออึงไปด้วยความสับสนที่ดังกึกก้อง
อีริคพร่ำเรียกชื่อของร่างในอ้อมแขน…เสียงทุ้มสั่นสะท้านราวกับจะขาดใจ ในหูได้ยินเพียงประโยคที่อีกฝ่ายพูดซ้ำไปซ้ำมา
“ไม่ใช่…อีริค นายนั่นแหละที่ยิงฉัน”
เขาพยายามอธิบายทุกสิ่ง…วอนขอให้อีกฝ่ายอยู่เคียงข้างเขา แต่คำตอบของชาร์ลส์นั้นหนักแน่นจนเขารู้ดี…ว่าเจ้าตัวไม่มีวันเปลี่ยนใจ อ้อมแขนของเขาจึงคลายออก วางร่างที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นลงบนผืนทราย แล้วหันหลังให้กับคนที่เขารักที่สุดเสีย…ซ่อนหัวใจที่เจ็บปวดราวกับจะแหลกสลายไว้ใต้สีหน้าเยียบเย็น
นัยน์ตาสีเทามองฝ่ามือของตน…ความรู้สึกของพลังมหาศาลยังคงไหลเวียนอยู่ ในหัวแว่วเสียงนุ่มนวล…ถ้อยคำที่อีกฝ่ายเฝ้าย้ำบอกเขา
“‘มันเป็นความทรงจำที่สวยงามมาก”
ในตอนนั้น…อีริคจำได้ว่าความรู้สึกของพวกเขาสื่อถึงกัน พวกเขาทั้งคู่ได้รับรู้ถึงความสุขและความเจ็บปวดของแต่ละฝ่าย
แม้แต่วันนี้ที่เขาใช้พลัง อีริคก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของชายหนุ่มผมดำ และก็รู้ดีว่าทุกสิ่งจะกลับเป็นปกติเมื่อพลังที่ยังไหลเวียนอยู่นี้หายไป
ทันใดนั้น…อีริคก็สัมผัสได้ถึงหยาดน้ำอุ่นๆ ที่ไหลรินออกมาจากดวงตาของตน มันหยดลงบนฝ่ามือของชายหนุ่มที่ยื่นออกมารองรับ…น้ำตาหยาดสุดท้ายพร้อมกับความรู้สึกถึงพลังที่เลือนหายไป
ชายหนุ่มมองหยดน้ำตาในมืออย่างเงียบงัน มือใหญ่กำแน่นเข้าหากัน
เสียงทุ้มกระซิบ…ชื่อเดียวที่มีความหมายต่อเขามากเหลือเกิน
“ชาร์ลส์…”
Fin.
หมายเหตุ:
1. สีผมสีตาของพระ-นาย ทิพย์ถือตามที่ทิพย์เห็นจากตัวหนังนะคะ บางคนก็บอกว่าศจ.ตาสีฟ้า แต่ทิพย์รู้สึกว่ามันน้ำเงิน…ก็เลยเขียนไปตามนั้น ถ้ามันผิดก็ขออภัยแฟนเกิร์ลนะจ๊ะ (ส่วนเฮียริคนี่เขาตาสีเทานะ อันนี้มั่นใจ จำได้อย่างดี 55)
2. ฟิคเรื่องนี้ takes place ช่วงที่เหล่ามิวแทนต์มากินนอน+ฝึกที่บ้านศจ.นะคะ (บอกไปยังหว่า)
3. ภาษาเยอรมันที่ศจ.พยายามพูดอ้อนสามีแปลได้ตามนี้นะคะ
“bitte…Herr Lehnsherr” ก็คือ “please…Mister Lehnsherr” คำว่า Herr ตัวนี้อ่านว่า แอร์ นะคะ ส่วนนามสกุลเฮียเค้านี่จะมีตัว h แทรกอยู่นะคะ ทิพย์เอาตัวสะกดมาจากคลิป interview ของ MTV ค่ะ
“ja…ja…danke” คือ “yes…yes…thank you” ja นี่อ่านว่า ยา… ส่วน danke นี่คือ ดังเคอะ ค่ะ (ภาษาเยอรมันนี่ช่างน่ามึนจริงๆ -*-)
4. ในหนัง คนที่หยุดกระสุนไว้ได้คืออีริคนะคะ ศจ.ไม่ได้แตะกระสุนเลยสักกระติ๊ด แต่อิทิพย์ขอเปลี่ยนดีเทลเล็กน้อย เพื่อความดราม่า (ความจริงคือจำไม่ได้แล้วมั่วเอา เพิ่งดูจากบิทอีกรอบ…เลยแบบ งานเข้า!! กรุจิ้นผิดนี่หว่า!! 55+)
นับว่าฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่ปั่นได้เร็วที่สุดในชีวิต (จริงๆนะ) เสร็จในหนึ่งวัน…แฟนเกิร์ลสามารถค่ะ!!
แถมพิมพ์ฉากเรทกันตอนกลางวันแสกๆเลยด้วย (ปกติต้องหลังเที่ยงคืนค่ะ ไม่งั้นเขินมาก -///-)
พยายามไม่เติมดราม่าเข้าไปเพิ่ม เพราะเนื้อเรื่องของหนังก็ดราม่าเยอะแล้ว
แต่การเขียนฟิคแพร์นี้โดยไม่มีดราม่ามันยากพอๆกับตำน้ำพริกโดยไม่มีกะปิ (555)
หวังว่าฟิคเรื่องนี้จะถูกใจทุกคนนะคะ
เจอกันเรื่องใหม่(แต่แพร์เดิม…555)ค่ะ
ทิพย์เอง
ฮือออออออออออ มันช่างน่ารันทดซะจริงๆ อยากจะครายหลายๆรอบชอบมากเลยค่ะ หน่วงจริงๆ คำพูดชาร์ลแบบ ไม่ใช่เธอ นายต่างหาก มันแบบ โอยยยยยยยย อิรีคจะรุ้สึกยังไง คือแบบ โอ้ยยยยย เจ็บปวดรวดร้าวอ่ะ ฮืออออออออ เศร้าาาาาาาาา
ขอบคุณนะคะ
LikeLike
ตอนดูหนัง ฉากนี้ก็ว่าเจ็บแล้วนะ พอมาอ่านฟิคไรเตอร์ อือหืมมม นั้หละฟิลนี้หละที่เรารุ้สึกได้จากนายอีริค
รุ้นะว่ามันต้องดราม่าตอนจบ แต่พออ่านมาถึงฉากจบมันบีบหัวใจจริงๆ ยิ่งก่อนหน้าหวานมุ้งมิ้งมาก่อนด้วยแล้ว ฉากเจ็บเลยยิ่งเจ็บอ่าา
ปล.แม้เราจะเห็น ศ.ตาสีฟ้า แต่ไรเตอร์เขียนสีน้ำเงินเราก็ว่ามันได้อารมณ์ไปอีกแบบิ 555 แบบเศร้าลึกๆ
LikeLike
เจ็บปวดกับฉากนี้มาก ตอนดูแต่ พอมาอ่านฟิคนี้ เจ็บกว่า T^T
ชาร์ลทำร้ายจิตใจคนอ่าน และอีริค
LikeLike
#นี้สมัครเพื่อเม้นท์ฟิคของพี่ทิพย์เลยนะ TT
ชอบชื่อเรื่องค่ะ บลูอาย #ถึงขั้นไปเปิดหารูปพี่เจมส์มานั่งจ้องตา
แต่ทำได้ไม่ถึง 10 วิก็ยกเลิก .. คนอะไรตาสวยชะมัดเลย
แต่ขอรวบยอด 3 ตอนใน 1 เม้นท์นะคะ
มันเป็นความรู้สึกหน่วง แล้วก็หน่วง
มีบางฉากที่พี่สาวเอามาสวีทให้ดีใจเล่น
แล้วสุดท้าย
ก็มาร้องไห้เหมือนเดิม ฮืออออออ
อัลไลลลล อีริค นายนั้นแหล่ะ นายแหล่ะ นายเล๊ยยย
รู้สึกอยากจะเอามีดพลาสติกกระหน่ำแทงจนพรุน TT
ฮืออออ
LikeLike
สุดท้ายมันก้ดราม่าา T^T กรี้ดดด
มาหาเค้ามาม้ะ เอริค//โดนชาร์ลสระเบิดหัวทิ้ง
ฉากนี้เจ็บจริงอะไรจริงง นั่งดูซ้ำไปซ้ำมานับไม่ถ้วน
ฮรือววววว😭😭
LikeLike
กลางเรื่องช่างอ่อนหวาน ฉากตื่นเช้านี่มุ้งมิ้งมากอ่ะค่ะ ในหัวนี่ฟุ้งๆๆๆ แต่มาท้ายเรื่องเศร้าใจชะมัดเลย
แต่จะเป็นยังไง ก็รู้สึกได้ว่าชาร์ลสเค้าไม่เกลียดอีริคเลยจริงๆ T^T
LikeLike
แงงงTTไหงอยู่ดีๆเข้าโหมดเศร้าล่ะคะพี่ทิพย์ TT แต่ก็เข้าใจนะคะ ต่อให้อีกฝ่ายทำอะไรผิดพลาด แต่ก็เกลียดไม่ลงจริงๆ คนมันรักกันไปแล้ว มันได้กั……#โดนลูกถีบแฟนเกิร์ล
สนุกมากเลยค่ะ ขอให้แต่งฟิคคุณภาพ เพิ่มพลังแฟนเกิร์ลตัวน้อยๆคนนี้ต่อไปนะคะ555555
LikeLike
ตายแล้วค่ะ ตายยยยย ฟฟฟฟฟ //^^///
LikeLike
ดูฉากตอนนี้กว่ามันเศร้าแล้วนะ สงสารอีริค
อ่านตอนนี้จบ ยิ่งสงสารอีริคจับใจ
LikeLike
อ๋อยยย ฉากหย่าที่แสนเจ็บปวด…
ต่างคนต่างรัก แต่อุดมการณ์ต่างกันเลยไปด้วยกันไม่ได้
LikeLike
;w; ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ มันช่างกระชากอารมณ์/ความรู้สึก
LikeLike
มีใครพูดถึงฉากนี้ทีไรจะรู้สึกเศร้าและดราม่าทุกทีแงงงงง
/โดนดาเมจฉากหย่าในตำนานเอื้ออ
ตอนข้าวต้มนี่สวีทมากๆเลยค่ะฟฟฟฟฟฟ มีการไม่ไปเอาให้ด้วย5555
จนชาร์ลส์ต้องพูดเยอรมันใส่อีริค แอบรู้สึกว่าชาร์ลส์เซะซี่ไงไม่รู้ค่ะก๊าาาาากกก////
อ่านแล้วก็เขินๆ แอร๊ยยย
LikeLike
ชอบภาษาเยอรมันที่ภรรยาพูดอ้อนคุณสามีค่ะ 55
เราเชื่อจากใจจริงเลยนะคะว่าไม่ว่ายังไงชาร์ลส์ก็ไม่มีวันโทษเอริคเรื่องกระสุนนัดนั้นแน่นอน
แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ทางเดินมันก็แยกกันอยู่ดีไม่เร็วก็ช้า
“ต่อให้นายทำร้ายฉันมากแค่ไหน…ฉันก็ไม่มีวันจะเกลียดนายแน่นอน”
อยากจะกระหน่ำไลค์ให้ประโยคนี้ค่ะ สุดจะฟินที่เห็นฉากจับมือกันในอนาคตตอน DOFP
มันใช่เลยอ่ะ
LikeLike
please…Mr.Lensherr เขินตัวจะแตกตายค่ะะะะะะะะ;////////////;
อีริคจะต้องเป็นคุณสามีที่อบอุ่นมากแน่ๆเลยค่ะะ
ตอนนี้bitter sweet มากค่ะ;____;
LikeLike
รักกกกก อีริคซึนอ่ะ ทำมาเป็ล ไม่ไป ไม่ไป เจอนุ้งชาร์ลพูดภาษาเยอรมันใส่ก็ หึ่ย หวาน เป็นคู่สามีพันยาที่ดีมากเลยอะ แต่พอคิดถึงความเป็นจริงปวดใจจัง เคยรักกันเบอร์นี้แต่สุดท้ายก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ สุดท้ายอีริคก็ต้องทำร้ายคนที่รักและไว้ใจเพียงคนเดียว ด้วยความไม่ตั้งใจ ทำให้เค้าต้องเจ็บ เอาแต่กลัวเค้าจะโกรธแค้น เห้อ ในความหวานมีความหน่วงจังเลยค่ะ ฮรือ แต่อ่านกี่รอบก็ยังประทับใจมาก ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ❤
LikeLike
อะฮืออออ ชอบมากๆเลยค่ะ
LikeLike
ง่ะะะว่าแล้วต้องจบแบบนี้ ตะเตือนใตยิ่งนัก ในหนังนี่แบบอมกกมาก ฉากที่เอริควิ่งไปหาชาร์ลสเลยมันแบบมันเป็นความห่วงใยที่มากกว่าเพื่อนพึ่งจะมีให้แก่กันไหนจะประโยค
“I want you by my side” คุณพระ แบบฮรื่อออ ไหนจะที่ชาร์ลาพูดว่าเราไม่เหมือนกันอีกเจ็บไปถึงทรวง เจ็บจากหนังยังฟิคแงง ; – ; /ร้องไห้
ปล.ฉากบนเครื่องบินที่เอริคบังชาร์ลสนี้เรารีแอนพอสหลายครั้งมาก(อยากเล่าเฉยๆ555)
LikeLike