[X-Men Fic][ErikCharles] Kiss and Stay (1)

               

Kiss and Stay
X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

Pairing: Erik Lehnsherr x Charles Xavier

* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ * 

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

 

Chapter 1

 

 

 

รอบตัวของเขาคือความอับสนอลหม่าน

               

 

 

 

ชาร์ลส์ เซเวียร์เห็นได้ชัดว่าการบุกเรือของชอว์โดยหน่วยซีไอเอคืนนี้นับเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างยิ่ง…เขาไม่ได้คาดการณ์มาก่อนว่าจะมีมิวแทนต์อยู่บนเรือด้วย และนั่นก็ทำให้แผนการบุกเปลี่ยนรูปไปโดยสิ้นเชิง

               

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินมองฝ่าท้องฟ้าสีดำออกไป…พยายามคิดหาทางแก้เกมส์ แต่ทุกสิ่งก็ชะงักงันเมื่อชายหนุ่มเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ใต้ผืนน้ำมืดมิด

   

        

 

 

 

 

ใครกัน…?

 

 

 

               

ชาร์ลส์ใช้พลังของเขาเพื่ออ่านความคิดของชายปริศนาคนนั้น…แล้วก็ต้องกรีดร้องออกมาเมื่อสัมผัสถึงจิตใจที่มีแต่ความอาฆาตมาดร้าย ร่างสมส่วนทรุดลงบนเข่าด้วยใบหน้าซีดเผือด

               

 

 

 

 

“ชาร์ลส์!! เป็นอะไรคะ?!!” นักสืบมัวร่าถลาเข้ามาประคองเขา หากในตอนนี้…ชาร์ลส์มีคนที่เขาเป็นห่วงมากกว่าตัวเอง ความคิดที่เขาได้รับรู้นั้นถูกครอบงำไปด้วยความเคียดแค้น…มันดำมืดเสียจนทำให้เจ้าของยอมที่จะทำทุกสิ่ง แม้ว่านั่นจะหมายถึงการเสี่ยงชีวิตตัวเองก็ตาม

 

  

 

 

 

 

…เขาต้องช่วยคนคนนั้น

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มรีบพุ่งไปที่กาบเรือ เสียงนุ่มพยายามตะโกนฝ่าลมทะเลที่ปั่นป่วน

 

 

 

 

“ปล่อยมันไปซะ!! นายต้องปล่อยมันไป!!”

 

 

 

 

การกระทำของเขาเปล่าประโยชน์…ระยะทางและการที่อีกฝ่ายยังคงจดจ่อกับการแก้แค้นทำให้เสียงของเขาไปไม่ถึง ชาร์ลส์ตะโกนอย่างสิ้นหวังซ้ำไปซ้ำมา…ก่อนจะตัดสินใจทำสิ่งที่บ้าบิ่นเสียจนตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เขาตัดสินใจเช่นนั้น

 

 

 

 

 

หากตอนนี้…ชีวิตของคนคนนั้นสำคัญที่สุดสำหรับเขา

 

 

 

ร่างสมส่วนกระโดดลงไปในผืนน้ำมืดมิด…ความเย็นเยียบกรีดลงบนผิว หากชาร์ลส์ก็ไม่สนใจ มือเรียวยื่นออกไปโอบชายที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อ…ทุ่มแรงทั้งหมดในการเหนี่ยวรั้งร่างกำยำที่ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ผืนน้ำเย็นเฉียบนั้นทำให้ชาร์ลส์รู้สึกว่าเรี่ยวแรงของตนกำลังลดหายไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจใช้พลังของตน

 

 

 

 

“ปล่อยมันไปซะ! นายต้องปล่อยมันไป!!”

 

 

 

 

เรือดำน้ำของชอว์ลอยห่างไปเรื่อยๆ…ชายหนุ่มในอ้อมกอดของเขายังคงพยายามที่จะใช้พลังในการควบคุมมัน ชาร์ลส์ได้แต่พยายามรั้งตัวอีกฝ่ายไว้อย่างสุดความสามารถ

 

 

 

 

“ฉันเข้าใจความรู้สึกของนาย…แต่ถ้านายยังฝืนทำแบบนี้ นายจะตายนะ!”

 

 

 

 

มือเรียวเริ่มคลายออก…ความสิ้นหวังทวีในใจของชายหนุ่มผมดำ

 

 

 

 

“ได้โปรด…อีริค…ปล่อยมันไปซะ”

 

 

 

 

มือเรียวดึงรั้งร่างแข็งแรงนั้นขึ้นเหนือผิวน้ำ เสียงหอบหายใจดังกระชั้น ก่อนที่ชายหนุ่มปริศนาจะตะคอกเสียงลั่น

 

 

 

 

“นายเป็นใคร?!”

 

 

 

 

ชาร์ลส์รู้ดีจากสายตาเคลือบแคลงของอีกฝ่ายว่าคำถามนั้นหมายถึงอะไร

 

 

 

 

“นายมีทริคของนาย…ฉันก็มีทริคของฉัน” ชายหนุ่มตอบ…พยายามยิ้มแม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกชาไปทั้งตัวจากความเย็นของผืนน้ำ

 

 

 

 

“ฉันนึกว่าจะมีแต่ฉันคนเดียวซะอีก” สีหน้าแข็งกร้าวของอีกฝ่ายละมุนลง…และนั่นทำให้คนมองหัวเราะออกมา

 

 

 

 

เสียงของนักสืบมัวร่าดังแว่วมาจากเรือที่กำลังลอยลำเข้ามาใกล้ “ชาร์ลส์! ชาร์ลส์คะ!”

 

 

 

 

เจ้าของชื่อตะโกนตอบให้รู้ถึงตำแหน่งของพวกเขา…ก่อนจะหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มแปลกหน้า

 

 

 

 

“ไม่…อีริค…นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอกนะ”

 

                                                             

 

 

* * * * * * * * * * * *

 

 

ผ้าห่มผืนหนาถูกคลุมลงบนร่างเปียกโชกทันทีที่ทั้งสองก้าวขึ้นมาบนเรือ มัวร่าถลาเข้ามาต่อว่าชายหนุ่มผมดำถึงการกระทำบ้าบิ่นของเขา…ชาร์ลส์ไม่เถียงอะไร เขารู้ดีว่าความโกรธเกรี้ยวของหญิงสาวเกิดขึ้นจากความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้ตน

 

 

 

 

เสียงโหวกเหวกทำให้บทสนทนาของทั้งคู่หยุดชะงัก…ชายหนุ่มที่เขาเพิ่งช่วยชีวิตเอาไว้หมดสติไปแล้ว หากร่างสูงก็สั่นระริก…เสียงไอต่ำๆ ดังออกมาทั้งที่เจ้าตัวไม่รับรู้อะไรแล้ว

 

 

 

 

ชาร์ลส์พุ่งเข้าไปใกล้ทันที ถึงแม้ว่าร่างกำยำนั้นจะมีผ้าห่มอยู่แล้ว…มือบางก็ดึงผ้าห่มที่คลุมร่างตนอยู่กางทับให้อีกชั้น ไม่ใส่ใจถึงความหนาวที่แล่นริ้วขึ้นมาตามผิว เสียงนุ่มตวาดลั่นผิดนิสัยให้หญิงสาวข้างตัวไปตามหมอบนเรือก่อนจะเบือนสายตากลับมาที่ใบหน้าซีดเซียวของคนที่หมดสติ มือเรียวตบแก้มเย็นเฉียบเบาๆ

 

 

 

 

“อย่า…อีริค” เสียงนุ่มนวลพูดรัวเร็ว…ขอร้องอย่างสิ้นหวัง “อย่าหลับไปแบบนี้…อยู่กับฉัน อีริค…อยู่กับฉัน…ได้โปรดเถอะ”

 

 

 

 

ร่างตรงหน้ายังคงไม่ได้สติ…และชาร์ลส์ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจเขาถึงได้รู้สึกหวาดกลัวนักยามที่คิดว่าดวงตาคู่นี้จะไม่ลืมขึ้นมาอีกแล้ว

 

 

 

 

หากความกลัวนั้นก็มากเสียจนทำให้เขาตัดสินใจทำเรื่องที่ไม่คาดคิดเป็นครั้งที่สองของคืนนี้

 

                                                               

 

 

* * * * * * * * * * * *

 

 

 

เมื่อลืมตาตื่นขึ้น…อีริค เลนเชอร์ไม่รู้ว่าตัวเขาอยู่ที่ไหน

 

 

 

 

ห้องสีขาวนั้นไม่ใหญ่โตอะไรมากมาย ผ้าห่มที่คลุมร่างเขาอยู่มีกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ…ทำให้เขาเดาว่าที่นี่น่าจะเป็นห้องพยาบาลหรืออะไรทำนองนั้น มือใหญ่แตะที่ขมับของตัวเองเบาๆ…อาการปวดหัวจางๆ ยังคงแล่นริ้ว

 

 

 

 

เหตุการณ์เมื่อคืนสับสนอยู่ในความคิด อีริคไล่ลำดับความทรงจำ…เขาพังเรือ…ชอว์หนีไปได้…และเสียงกระซิบของผู้ชายที่ช่วยชีวิตเขาไว้ หากหลังจากนั้น…ทุกสิ่งดูพร่ามัว มีเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ในหัว…สิ่งที่เหมือนกับว่าเขาฝันไปมากกว่าจะเกิดขึ้นจริง

 

 

 

 

 

 

“…ได้โปรดเถอะ…”

 

 

 

 

 

เสียงเว้าวอนนั้นแผ่วจางเสียจนเขาจำได้เพียงแค่ประโยคหลัง ชายหนุ่มหลับตาลง…จำได้ว่าเสียงกระซิบนั้นดังซ้ำไปซ้ำมา…สลับกับสัมผัสนุ่มนวลที่ทาบทับบนริมฝีปากและลมหายใจที่ถูกมอบให้

 

 

 

 

นัยน์ตาสีเทาเปิดลืมขึ้นเมื่อคิดมาถึงตรงนี้

 

 

 

 

 

 

 

นั่นเป็น…ใครกัน?

 

 

 

 

 

 

ประตูห้องถูกเปิดออกโดยร่างสมส่วนที่ก้าวเข้ามา ใบหน้าขาวมีรอยยิ้มระบายอยู่เต็มริมฝีปาก

 

 

 

 

“อรุณสวัสดิ์” ชายหนุ่มผมดำเดินมาที่ข้างเตียง มือเรียวถูกยื่นออกมา “ฉันชาร์ลส์…ชาร์ลส์ เซเวียร์”

 

 

 

 

อีริคไม่สนใจที่จะจับมือนั้น ดวงตาสีเทาหรี่มองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ “ไม่ต้องเสียเวลาหรอก…อ่านใจฉันซะก็จบ”

 

 

 

 

“ฉันไม่ทำแบบนั้นกับเพื่อนของฉัน” ชายหนุ่มส่ายศีรษะ ก่อนจะพูดอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มละไม “ชาร์ลส์ เซเวียร์…ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

 

 

 

อีริคมองลึกลงไปในดวงตาสีแซฟไฟร์ของอีกฝ่าย…อะไรบางอย่างบอกให้เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดร้ายหรือโกหก มือใหญ่จึงยอมยื่นออกไป “อีริค เลนเชอร์”

 

 

 

 

พวกเขาแลกเปลี่ยนคำถามกันสั้นๆ…ชาร์ลส์ดูยินดีที่เขาตกลงจะร่วมมือด้วย

 

 

 

 

“ขอบใจนะ อีริค” เสียงนุ่มกล่าวขณะที่เจ้าตัวกำลังจะก้าวออกจากห้อง “ฉันดีใจนะ…ที่นายเลือกจะอยู่กับฉัน”

 

 

 

 

คนฟังไม่ได้ใส่ใจที่จะกล่าวลานัก…เพราะคำพูดของอีกฝ่ายนั้นฟังดูคุ้นหูในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

“อยู่กับฉัน อีริค…อยู่กับฉัน…ได้โปรดเถอะ”

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มพยายามนึก…แต่สุดท้ายก็มีเพียงความว่างเปล่าเป็นคำตอบ

 

 

 

 

 

 

 

tbc.

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

 

hola~ สบายดีกันมั้ยคะ??

เมื่อคืนทิพย์ดูเรื่อง Atonement…ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร พี่เจมส์นี่เขาเล่นแต่หนังดราม่าโศการึไงกันนะ

กี่เรื่องๆนี่ก็ทำให้อิทิพย์เสียน้ำตาตลอด (ยกเว้น X-men ที่ทำให้เลือดกำเดาไหลแทน ๕๕)

ตอนนี้ต้องหาอะไรที่มันเบาๆดูมั่งละ ดราม่านี่มันทำให้จิตตกจริงๆนะคะ

 

ฟิคเรื่องนี้ บทพูดทิพย์แปลเอามาจากหนังเลยแล้วก็เพิ่มและตัดบางจุดค่ะ

เพราะงั้นมันจะไม่เหมือนเป๊ะๆนะคะ

 

วันนี้แว่บมาลงฟิคแล้วจะไปนอนค่ะ

เมื่อคืนปั่นฟิคจนตีสอง ยังแร่ดดูหนังต่อถึงตีสี่ กว่าจะร้องไห้เรียบร้อยก็แทบจะเช้าเเล้ว

ตอนนี้เลยง่วงมากกกกกกก

 

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะคะ สาวกแพร์นี้โปรดแสดงตัวกันเยอะๆนะ!

 

 

 

ทิพย์เอง