[X-Men Fic][ErikCharles] Kiss and Stay (2)

 

Kiss and Stay
X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

Pairing: Erik Lehnsherr x Charles Xavier

* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ * 

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

 

Chapter 2: The Final Chapter

 

 

 

 

อีริคยอมตกลงที่จะร่วมมือกับชายที่ช่วยชีวิตเขาไว้…แผนการที่จะทำให้เขาได้ข้อมูลของชอว์มากขึ้น และความต้องการของเขาก็เป็นจริงเมื่อชายหนุ่มได้เข้าไปยังฐานของหน่วยซีไอเอ

 

 

 

 

มือใหญ่วางแฟ้มที่มีข้อมูลของศัตรูของตนลงในกระเป๋าเอกสารใบงามก่อนจะเดินออกจากตัวตึก…ความมืดมิดของยามราตรีที่เงียบสงบเป็นเครื่องกำบังอย่างดีให้การลงมือ และเมื่อยามเช้ามาเยือน…เขาก็คงไปได้ไกลเกินกว่าที่ใครจะตามตัวได้แล้ว

 

 

 

 

“เท่าที่ฉันรู้จักนาย…ขอบอกตามตรงว่าฉันประหลาดใจที่นายทนอยู่ได้นานขนาดนี้” เสียงนุ่มนวลที่ดังขึ้นทำให้ฝีเท้าของเขาหยุดชะงัก…ชาร์ลส์ เซเวียร์ก้าวออกมาจากมุมมืดแล้วยิ้มให้

 

 

 

 

นัยน์ตาสีเทาตวัดมองอย่างเยียบเย็น “นายรู้อะไรเกี่ยวกับฉัน?”

 

 

 

 

รอยยิ้มนุ่มนวลนั้นกว้างขึ้น คำตอบนั้นสั้น…หากชัดเจน “ทุกสิ่งทุกอย่าง…อีริค”

 

 

 

 

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามายุ่งกับในหัวฉัน” เสียงทุ้มพูดกร้าว…เรียกรอยยิ้มเจื่อนๆ จากคนฟัง

 

 

 

 

“ฉันขอโทษ…อีริค แต่ฉันเห็นว่าชอว์ทำอะไรให้นาย ฉันสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของนาย” นัยน์ตาสีน้ำเงินฉายแววจริงใจ “อีริค…ฉันช่วยนายได้นะ”

 

 

 

 

ชายหนุ่มผมน้ำตาลตอบเสียงห้วน “ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย”

 

 

 

 

เสียงนุ่มหัวเราะเบาๆ “จริงหรือ? นายยังต้องให้ฉันช่วยอยู่เลยนะเมื่อวาน”

 

 

 

 

ทั้งคู่สบสายตากัน…ก่อนที่ชาร์ลส์จะยิ้มบางๆ

 

 

 

 

 “ฉันหยุดนายได้นะ อีริค…แต่ฉันจะไม่ทำ” ร่างสมส่วนก้าวกลับไปใกล้ตัวอาคาร ก่อนจะหันกลับมากล่าวคำสุดท้าย “ชอว์มีพรรคพวก…อีริค และนายเองก็มีได้”

 

 

 

 

ประตูปิดลงอย่างไร้เสียง…ทิ้งให้ร่างกำยำยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดตามลำพังใต้ท้องฟ้าสีดำสนิท

 

                                                               

 

 

* * * * * * * * * * * *

 

 

 

ตอนที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง…ชาร์ลส์กำลังคุยอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าที่ซีไอเอเกี่ยวกับเรื่องเครื่องตรวจจับคลื่นสมองของมิวแทนต์อยู่

 

 

 

 

ไม่มีใครทำหน้าประหลาดใจหรือเปลี่ยนสีหน้าตอนที่ได้เห็นเขา…ยกเว้นแต่ชายหนุ่มผมดำที่ยิ้มกว้างอย่างยินดี ก่อนที่จะรีบเก็บอาการเอาไว้…แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถทำได้ เสียงนุ่มนวลนั้นมีความสุขเจืออยู่ชัดเจน

 

 

 

 

“นายตัดสินใจที่จะอยู่สินะ อีริค”

 

 

 

 

อีกครั้ง…คำพูดนั้นสะกิดใจเขาให้คิดถึงอะไรบางอย่างที่เลือนรางในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

“อย่าหลับไปแบบนี้…อยู่กับฉัน อีริค…อยู่กับฉัน….ได้โปรดเถอะ…”

 

 

 

 

นัยน์ตาสีเหล็กจ้องมองรอยยิ้มที่ปิดไม่มิดนั้นแล้วผงกหัวนิดๆ เป็นเชิงตอบ นั่นทำให้ชาร์ลส์ยิ้มกว้างกว่าเดิมและสนับสนุนข้อเสนอของเขาเรื่องการใช้ซีรีโบรตามหาตัวมิวแทนต์โดยไม่ขึ้นตรงกับหน่วยซีไอเอ

 

 

 

 

เมื่อการหารือเสร็จสิ้น ร่างสูงก็ก้าวออกไปจากห้อง ก่อนจะหยุดที่ริมโถงทางเดินที่ไร้ผู้คนเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง

 

 

 

 

“อีริค! รอก่อนสิ!”

 

 

 

 

เจ้าของชื่อหันกลับมา…ไม่นึกแปลกใจที่จะได้เห็นว่าใครเป็นคนที่เรียกเขาไว้ “มีอะไรอีกล่ะ ชาร์ลส์”

               

 

 

 

“ไม่หรอก…ก็แค่…” เสียงนุ่มนวลเรียบเรียงคำพูด ก่อนที่จะกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ขอบใจนะ อีริค”

               

 

 

 

ชายหนุ่มอีกคนนิ่งมองร่างตรงหน้า…สายตาไล่เรื่อยจากดวงตาสีน้ำเงินสดใสไปยังริมฝีปากสีเรื่อ

           

 

 

 

 

 

 

…สัมผัสนุ่มนวลที่ทาบทับ…

 

 

 

 

           

“อีริค?” ชาร์ลส์เรียกเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูจะไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดนัก

 

 

               

 

“ไม่ต้องมาขอบใจอะไรหรอก” ชายหนุ่มผมน้ำตาลตอบเรียบๆ “ฉันไม่ไปตอนนี้…ไม่ได้หมายความว่าฉันจะอยู่ตลอดไปนะ จำเอาไว้”

               

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็ดีแล้ว” เสียงนุ่มตอบ ชาร์ลส์ขยับจะเดินออกไป…แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือแกร่งของอีกฝ่ายเอื้อมมารั้งไว้ ร่างสมส่วนถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้า…และวินาทีต่อมา ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสของริมฝีปากที่ประกบทับลงมาอย่างรวดเร็ว

               

 

 

 

สัมผัสอบอุ่นทาบทับเพียงชั่วครู่…ก่อนอีริคจะปล่อยร่างที่นิ่งขึงในมือออกแล้วกล่าวเสียงเรียบ ขัดกับคนโดนขโมยจูบที่หน้าแดงไปแล้วเรียบร้อย

               

 

 

 

“อืม…ใช่จริงๆ ด้วย” วงหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ “นายเองสินะ…ที่บอกฉันว่าอย่าหลับน่ะ?”

               

 

 

 

“อะ…อืม” ชาร์ลส์พยักหน้ารับ ไม่กล้าจะสบตาอีกฝ่ายแล้วเพราะความรู้สึกพิลึกๆ ที่พลันเกิดขึ้นเมื่อย้อนคิดไปถึงตอนนั้น…ยามที่เขาสูญเสียความเยือกเย็นและเหตุผลทั้งหมดที่เคยมีเพียงเพราะเห็นคนตรงหน้ากำลังตกอยู่ในอันตราย

           

 

 

 

 

 

ไม่รู้ทำไม…ความรู้สึกพิลึกพิลั่นนั่นถึงได้ทำให้ในใจหวานไหวแบบแปลกๆ

 

 

               

 

ด้วยความที่ยังจมในความคิดของตัวเอง…ชายหนุ่มจึงไม่ได้รับรู้ใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาใกล้ นัยน์ตาสีเทามองวงหน้าตกใจกับความใกล้ชิดของคนตรงหน้าแล้วหัวเราะหึในลำคอ มือแข็งแรงเชยคางเรียวขึ้น…จูบที่สองนั้นเนิ่นนานกว่าครั้งแรก สัมผัสลึกล้ำนั้นรุ่มร้อนเสียจนทำให้ชาร์ลส์คิดอะไรไม่ออก…ร่างสมส่วนได้แต่ยืนนิ่งจนอีกฝ่ายถอนริมฝีปาก

 

 

 

 

“ขอบใจที่ช่วยฉันไว้นะ…ชาร์ลส์”

 

 

 

 

สมองของชายหนุ่มผมดำยังคงไม่สามารถประมวลผลได้ว่าเกิดอะไรขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินกระพริบถี่ๆ…ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะทำยังไงต่อไป

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรอยู่แล้ว…” เสียงตอบรับของชาร์ลส์บอกชัดว่าความคิดของเจ้าตัวคงสับสนจนเบลอไปแล้ว อีริคหัวเราะเบาๆ ในลำคอเมื่อได้ฟัง

 

 

 

 

“ฉันไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ…นายมีเป้าหมายของนาย ฉันก็มีเป้าหมายของฉัน” เสียงทุ้มพูด…นุ่มนวลผิดวิสัย “แต่อย่างน้อยๆ…แค่ตอนนี้…”

 

 

 

 

ชาร์ลส์ช้อนตาขึ้นอย่างรอฟัง…และได้เห็นแววอ่อนโยนที่เจืออยู่ในดวงตาสีเทาที่มองมา

           

 

 

 

 

 

จูบที่มอบให้…ความอบอุ่นบนริมฝีปากเพียงเสี้ยวนาที…จะเป็นเหมือนคำยืนยันของสัญญาที่เปราะบางนี้…

 

 

               

 

 

“ฉันจะอยู่กับนาย…ถ้านั่นเป็นสิ่งที่นายต้องการ”

 

 

 

 

 

 

 

 

Fin.

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

 

คราวนี้สั้นนะคะ แค่สองตอนจบ ฟิคนี้เกิดจากการที่ทิพย์นั่งดูฉากจมน้ำแล้วนั่งเพ้อต่อว่า อีริคเขาอยู่ในน้ำขนาดนั้น…ขึ้นมาร่างกายมันต้องช็อค หายใจไม่ทันแหงๆ แล้วใครจะช่วยเขาทันล่ะถ้าไม่ใช่ศจ.ตาหวาน?! 555 แล้วก็ผสมด้วยซีนที่อีริคตัดสินใจจะอยู่กับชาร์ลส์…ลองย้อนกลับไปดูสิคะ หน้าตาศจ.แกแบบปลื้มออกเลย ความดีใจนี่พยายามจะปิดแต่ปิดไม่ได้ค่ะ หน้างี้บานแฉ่งเลย ดีใจที่สามีไม่ทิ้งครอบครัว 5555

 

 

จะว่าไปแล้วนะ ฉากที่อีริคจะไปแล้วศจ.มารั้งไว้เนี่ย มันเป็นเทคนิคการออดอ้อนแบบเคะมีสมองที่เพอเฟคท์มากๆเลยอ๊ะ! ดูดีมีสกุลแถมได้ผล นี่สินะที่เขาเรียกว่าอ่อยอย่างมีชั้นเชิงและชาติตระกูล! แทรเบียงมากค่ะ!!

 

 

ทิพย์จะไปเที่ยวประมาณสามวันค่ะ หลังจากนี้จะมีเรียนแล้วด้วย(เรียนปูพื้นก่อนจะเข้าไปเรียนคลาสจริง) คงจะไปสิงๆอยู่ในทวิตนะคะ (@DolceTippuri) ส่วนใหญ่ก็ไม่มีสาระ(มีแต่อีริคชาร์ลส์ล่ะช่วงนี้)หรอกค่ะ…แต่ถ้าฟอลหรือทักมาก็จะตามไปตอบแน่ค่ะ 🙂

 

 

have a nice day!!

 

 

ทิพย์เอง

 

 

ปล.1 ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ สครีมกันสะใจมากเลย ><

ปล.2 ซอรี่ที่เรื่องนี้ไม่มีเรทนะคะ สารภาพว่าแอบรู้สึกผิดกับนักแสดง และตัวทิพย์เองก็อยากนำเสนอเรื่องราวที่มีมิติเพิ่มเติมจากเนื้อเรื่องเดิมไปเรื่อยๆค่ะ