* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *
“ยินดีด้วยนะคะ/ครับ!!!”
ภาพเหล่ามิวแทนต์วัยรุ่นที่ยืนล้อมรอบด้วยสีหน้าร่าเริงเป็นสิ่งที่ชาร์ลส์ เซเวียร์เห็นเมื่อลืมตาขึ้น…เขาแอบสงสัยอยู่แล้วว่าทำไมวันนี้ถึงไม่ได้ยินเสียงโหวกเหวกของเด็กๆ เลยแถมยังไม่เห็นหน้าใครเลยตั้งแต่เช้า ถึงจะเดาเรื่องได้ว่าทุกคนคงวางแผนอะไรกันอยู่ตอนที่เรเวนเข้ามาบอกให้เขาปิดตาแล้วจัดแจงลากเขาให้ตามเธอมา…แต่ชาร์ลส์ก็อดประหลาดใจไม่ได้อยู่ดี
“ฮ่าๆๆๆ โปรเฟสเซอร์อึ้งไปเลยอ๊ะ!!” ฌองหัวเราะร่า ก่อนจะโบกมือให้ทุกคน “เอ้าๆๆ จุดพลุเร็ว”
เสียงพลุกระดาษดังปุ้งถี่รัวรอบตัวเขา เกล็ดกระดาษสีปลิวว่อนในบรรยากาศที่เปี่ยมเสียงหัวเราะ เรเวนก้าวเข้ามากอดชายหนุ่มผมดำเร็วๆ แล้วพูดเสียงใส
“เรายังไม่มีโอกาสได้ฉลองกับตำแหน่งโปรเฟสเซอร์ของเธออย่างเป็นทางการสักที…ฉันเลยคิดว่าเราควรจะมีปาร์ตี้สักหน่อย” รอยยิ้มน่ารักระบายบนเรียวปากสีชมพู “ถึงจะช้าไปหน่อย…แต่ก็ยินดีด้วยนะคะโปรเฟสเซอร์”
ชาร์ลส์ได้แต่ยิ้ม…ความสุขที่มีในใจตอนนี้ทำให้เขาไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้ ในเวลาอันใกล้เด็กพวกนี้กำลังจะต้องเผชิญหน้ากับสงครามและการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้เป็นที่รับรู้…ภาระที่หนักหนายิ่งนักสำหรับวัยรุ่นคนหนึ่ง หากทุกคนก็ยังมีใจจะมาคิดถึงเขาและอุตส่าห์จัดงานเพื่อแสดงความยินดีให้
“…ขอบใจนะ” เสียงนุ่มนวลพยายามบังคับไม่ให้สั่น “ขอบใจจริงๆ…ทุกคนเลย”
เหล่ามิวแทนต์วัยรุ่นต่างยิ้มกับท่าทางของชาร์ลส์ ก่อนที่อเล็กซ์จะพูดขึ้นบ้าง
“พวกเราเองก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกันล่ะครับโปรเฟสเซอร์…ถ้าไม่ได้คุณ พวกเราก็คงจะกลายเป็นอะไรไปก็ไม่รู้แล้ว”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่วินาทีแสนซึ้งจะถูกแทนที่ด้วยเสียงพูดเซ็งแซ่…ฌองบอกว่าเขาเตรียมเพลงมาร้องฉลอง แต่ไอเดียที่ว่าก็โดนทุกคนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย แฮงค์กับเรเวนมอบการ์ดที่ช่วยกันทำให้ อเล็กซ์บอกว่ามัวร่าฝากคำอวยพรมาให้เพราะว่าเธอยังคงมีงานให้สะสางที่สำนักงานหลักของซีไอเอ
ชาร์ลส์หัวเราะไปกับทุกคน…วันนี้จะถูกจดจำไว้ในฐานะวันที่งดงามอีกวันของเขาอย่างแน่นอน แต่ชายหนุ่มก็อดเหงาเล็กๆ ไม่ได้เมื่อเห็นว่าใครบางคนไม่ได้มาร่วมแสดงความยินดีกับเขา และนัยน์ตาสีน้ำเงินทอแววหมองๆ ก็ไม่ได้หลุดรอดสายตาของเด็กๆ ไปได้
“เอ่อ…มีอะไรไม่ดีรึเปล่าครับโปรเฟสเซอร์?” แฮงค์ถามอย่างกลัวๆ กล้าๆ…ชี้ไม้ชี้มือไปทางเศษพลุกระดาษที่กระจายเต็มพื้นพรมและโซฟา “เดี๋ยวพวกเราจะเก็บกวาดเองครับ…ไม่ต้องห่วง”
“ปละ…เปล่าๆ ไม่ใช่หรอกแฮงค์” ชาร์ลส์รีบยิ้มให้ เด็กหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อ…แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ ไฟในห้องก็ดับพรึ่บ ทำให้ห้องที่ปิดม่านไว้รอบมืดทึมลงในพริบตา
“อะไรเนี่ย? เรามีคิวนี้ด้วยเรอะ?” เสียงกระซิบของฌองลอยมาจากมุมห้อง…คำถามได้รับการตอบทันใจเมื่อประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยเรเวนที่ยิ้มกว้าง ร่างสูงที่เดินตามมาทำให้ห้องที่มืดสลัวนั้นสว่างขึ้นเล็กน้อยด้วยแสงเทียนบนเค้กที่อยู่ในมือของเจ้าตัว
“โห~~~ สุดยอด!!” เด็กหนุ่มผมแดงพูดอย่างตื่นเต้น “เธอนี่มันเจ้าแม่ปาร์ตี้ตัวจริงเสียงจริงเรเวน!! ฉันลืมคิดถึงเค้กไปเลย!!”
ทุกคนหัวเราะกับถ้อยคำของฌอง…ก่อนที่อเล็กซ์จะคว้ามืออีกฝ่ายมาจับไว้ให้ยืนข้างตัว กระซิบเบาๆ ให้หยุดทำตัวไฮเปอร์และกระโดดโลดเต้นเสียที (แน่นอนว่าถึงฌองจะยอมยืนนิ่งๆ อเล็กซ์ก็ไม่ได้ปล่อยมืออยู่ดี)
ชาร์ลส์อดยิ้มไม่ได้กับภาพที่เห็น อารมณ์เหงาในใจถูกลืมไปอย่างง่ายดายเมื่อได้เห็นคนที่ตนอยากให้อยู่ด้วยมากที่สุดในตอนนี้…อีริค เลนเชอร์ยังคงดูดีในเครื่องแต่งกายแบบเรียบๆ อย่างที่เจ้าตัวชอบใส่ หากเสื้อคอเต่าสีดำและสีหน้าเรียบนิ่งก็ดูขัดกับเค้กครีมประดับสตรอเบอร์รีสีสดในมือจนชาร์ลส์ต้องกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกลั้นหัวเราะ ซึ่งอีกฝ่ายก็คงเดาใจเขาได้…หน้านิ่งๆ นั้นจึงแปรเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วใส่ทันที
“เซอร์ไพรส์ เซอร์ไพรส์~” เรเวนร้องเป็นเพลง ร่างบอบบางเดินมาจูงมือเขาให้เข้ามาใกล้อีริค “รีบเป่าเค้กเร็ว…ฉันอดใจมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย”
“รู้แล้วๆ” ชาร์ลส์รับคำ…สายตายังคงไม่ละไปจากใบหน้าคมคายของคนถือเค้ก หยุดยิ้มไม่ได้แม้แต่ตอนที่ก้มไปเป่าเทียน
“เย้~~~!!” เด็กๆ ส่งเสียงเชียร์อย่างยินดีเมื่อเทียนดับหมดในรวดเดียว…เรเวนวิ่งไปเปิดไฟก่อนจะเรียกแฮงค์ให้มาช่วยกันหยิบจานโดยมีอเล็กซ์กับฌองเดินตามไปสมทบ ทิ้งให้ทั้งห้องเหลือเพียงชายหนุ่มสองคน
อีริควางเค้กลงบนโต๊ะ วงหน้าคมสันยังคงไม่หายบึ้งเล็กๆ…ชาร์ลส์อมยิ้มก่อนจะเดินไปยืนข้างๆ ร่างสูงที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่แล้ว ชายหนุ่มขยับจะพูด หากมือที่ยื่นออกมาของอีกฝ่ายก็หยุดเขาเอาไว้เสียก่อน…กล่องของขวัญเล็กๆ หุ้มผ้าสีน้ำเงินเข้มผูกด้วยริบบิ้นสีเงินถูกประคองไว้ด้วยนิ้วเรียว
ชาร์ลส์มองกล่องของขวัญนิ่งนานด้วยความประหลาดใจ จนเสียงทุ้มต้องพูดขึ้นมาห้วนๆ
“รีบๆ เอาไปซะที…นายไม่อยากได้ของจากฉันรึไง?”
“อะ…อืม!” เสียงนุ่มตอบรับอย่างเพิ่งรู้ตัว มือบางเอื้อมหยิบกล่องบุผ้าขึ้นมาถือไว้ ก่อนร่างสมส่วนจะก้มลงเพื่อให้หน้าของตนอยู่ระดับเดียวกับอีกฝ่ายที่นั่งอยู่
“ขอบใจนะ” ชายหนุ่มผมดำพูด และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยต่อ…รอยยิ้มขบขันแต้มที่มุมปากและเจือชัดในน้ำเสียง “…แล้วก็ขอบใจนะ…สำหรับเค้กน่ะ”
นัยน์ตาสีเทาฉายแวววาววับตอนมองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่อมยิ้มนั้น…และก่อนที่ชาร์ลส์จะทันตั้งตัว มือใหญ่ของอีริคก็ดึงรั้งให้ร่างของเขาเสียหลักหล่นลงบนโซฟา ท่อนแขนแข็งแรงกดทับให้ไม่อาจจะขยับได้ถนัด แผ่นหลังที่กระแทกเบาะไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอะไรเลย…เพราะความสนใจทั้งหมดถูกใช้ไปกับใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายที่โน้มลงมาใกล้
“บอกกี่ครั้งแล้วหา…ว่าอย่าทำให้ฉันหงุดหงิด?” เสียงทุ้มถามข้างหู…ความใกล้ชิดและสถานที่ทำให้ชาร์ลส์หมดอารมณ์จะล้อเล่น เสียงนุ่มกล่าวระล่ำระลัก
“อะไรกันอีริค…ฉันขอบใจนาย แค่นั้นเองจริงๆ นะ…ปล่อยได้แล้…”
มือแข็งแรงยังไม่ยอมปล่อย และอีกฝ่ายก็พูดแทรกเขาอย่างไม่สนใจ
“ไอ้หน้ายิ้มๆ ของนายนี่แหละ…มันยั่วโมโหดีจริงๆ เลยรู้บ้างไหม?”
“โอเค! ฉันจะเลิก…อื้อ!!!” ประโยคของชาร์ลส์หายไปกลายคันเมื่อริมฝีปากของอีริคประกบลงมาเร็วๆ…ก่อนที่มันจะเลื่อนไปที่แก้มทั้งสอง ตรงขมับ ไล้เรื่อยลงมาทิ้งสัมผัสหนักๆ ไว้ที่ซอกคอ ก่อนจะย้อนกลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง…จูบที่อีกฝ่ายพรมประทับลงมาไม่ได้ลึกล้ำหรือยาวนาน แต่ก็อ้อยอิ่งนานพอที่จะทิ้งความอุ่นของสัมผัสเอาไว้
จากที่พยายามปัดป้อง…มือบางก็แปรเปลี่ยนเป็นหมดแรง กล่องของขวัญร่วงลงบนพื้นพรม อีริคปล่อยให้เขาเป็นอิสระตอนที่เสียงของเด็กๆ แว่วมาให้ได้ยินจากหน้าประตู ชาร์ลส์นึกอยากจะเอาคืนคนที่ทำท่าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนักแต่ก็รู้ตัวดีว่าเขาไม่มีวันชนะอีริค เลนเชอร์ได้…ชายหนุ่มจึงได้แต่นึกหวังว่าจะไม่มีใครสังเกตได้ว่าเขาเพิ่งโดนทำอะไรไปเมื่อครู่ (ไม่มีอะไรจะให้สังเกตหรอก…ยกเว้นแค่เสื้อที่ยับยู่ยี่ แก้มที่แดงก่ำ และริมฝีปากฉ่ำๆ…เท่านั้นเอ๊งงงง!!)
“มาๆๆๆ เจ้าของงานมาตัดเค้กหน่อยเร็ว~” เรเวนเรียก ทำให้ชาร์ลส์เดินไปที่โต๊ะที่วางเค้กเอาไว้ ชายหนุ่มพยายามปั้นหน้ายิ้มแย้มปกติให้กับเด็กๆ ที่ยืนล้อมอย่างรอคอยอยู่ มือเรียวหยิบมีดขึ้นมา…เค้กดูน่ากินกว่าเดิมเมื่อได้มามองใกล้ๆ ด้วยครีมฟูฟ่องสีขาวกับสตรอเบอร์รีลูกโต ชาร์ลส์ยิ้มกับแผ่นช็อคโกแล็ตที่มีข้อความเขียนไว้
แต่ข้อความข้างล่างแผ่นช็อคโกแล็ตนั้นทำให้ชาร์ลส์ต้องวางมีดลงดังกึก…ข้อความนั้นดูยังไงก็ไม่มีทางใช่สิ่งที่ทางร้านเค้กทำ เพราะมันเกิดจากการกรีดหน้าเค้กด้วยของปลายแหลมๆ อย่างมีด
…มีคนเพียงคนเดียวที่ชาร์ลส์รู้จักที่จะสามารถบังคับให้มีดเขียนข้อความบนหน้าเค้กออกมาได้เรียบร้อยแบบนี้
“อีริค เลนเชอร์!!!!” เสียงนุ่มโวยวายดังลั่นผิดวิสัย ร่างสมส่วนปรี่เข้าไปหาคนที่ยืนอย่างไม่สนใจอะไรอยู่ตรงมุมห้อง “นายเล่นบ้าอะไรของนายหา??”
เหล่ามิวแทนต์วัยรุ่นมองตามโปรเฟสเซอร์ที่ตอนนี้หัวฟัดหัวเหวี่ยงไปแล้วก่อนจะเบนสายตากลับมาที่เค้ก…ข้อความที่น่าจะเป็นตัวต้นเรื่องเป็นแค่คำสามคำ
“…………..” ไม่มีใครกล่าวอะไรกันออกมา…อเล็กซ์ ฌอง และแฮงค์ได้แต่กลอกตาไปมาอย่างเข้าใจว่าทำไมเจ้าของงานถึงได้ปรอทแตก
“นี่!!! ทำไมชาร์ลส์ถึงโกรธฮะ???” เรเวนที่ยังคงไม่เข้าใจถามอย่างหงุดหงิด (เพราะอยากทานเค้กแล้ว) ก่อนจะเขย่าแขนเพื่อนชายของตัว “แฮงค์! นายรู้ใช่มั้ย? บอกฉันมาซิ!!”
“เอ่อ…เรเวน เธอไปซื้อเค้กกับอีริคใช่มั้ย” หนุ่มแว่นพยายามทำให้สาวน้อยใจเย็น “ไม่รู้เหรอว่าเขาแอบเขียนนั่นน่ะ?”
เรเวนเหลือบมอง ‘นั่น’ ที่อีกฝ่ายกล่าวถึง แล้วพูดอย่างไม่รู้เรื่อง “รู้สิ แต่อีริคบอกว่าชาร์ลส์เห็นแล้วต้องดีใจแน่…ฉันเลยไฟเขียวให้เขาทำ”
เด็กสาวเห็นสายตาของทุกคน เสียงใสจึงถามขึ้นมาอย่างเดาได้
“ฉันทำผิดไป…ใช่มั้ย?”
ดวงตาสีเข้มอ่านข้อความตัวปัญหาอีกครั้ง ก่อนจะพูดอย่างไม่เข้าใจ “มันทำไมอ่ะ? ก็แค่ชื่อชาร์ลส์ต่อด้วยชื่ออีริคเองนี่ ไม่เห็นมีอะไรเลย”
แฮงค์ถอนหายใจออกมา…บางครั้งเรเวนผู้แสนจะดูเชี่ยวชาญกับเรื่องแบบนี้ก็กลับไม่รู้อะไรเลยเหมือนเด็กๆ ไปเสียได้
“คือตอนแต่งงานน่ะ…” เด็กหนุ่มอธิบาย “ภรรยาเขาจะเปลี่ยนนามสกุลตามสามีใช่มั้ย…”
เสียงอธิบายเงียบหาย สาวน้อยจึงเร่ง “แล้วไง?”
“แต่ก็มีบางคู่…” แฮงค์อึกอัก “…มีบางคู่ ภรรยาจะใช้ทั้งชื่อทั้งนามสกุลสามีมาเป็นนามสกุลใหม่ไปเลย”
ความเงียบแผ่คลุมทั้งวงสนทนาทันที ทุกสายตาเบนกลับไปที่ข้อความที่ ‘สามี’ เขียนเอาไว้บนหน้าเค้ก
ส่วนทางอีกมุมห้อง…เสียงโวยวายยังคงดังสลับกับเสียงเรียบนิ่งแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนสักนิดเดียว
“ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วหาว่าเลิกเปลี่ยนชื่อฉันซะที!? ฉันไม่ใช่ภรรยาของนายเข้าใจไหม???”
“เงียบน่าชาร์ลส์…อย่างเดียวที่สามีภรรยาทั่วไปเขาทำกันแต่เรายังไม่ได้ทำก็คือจัดงานแต่งงานกับจดทะเบียนเท่านั้นแหละ”
“งะ…เงียบนะอีริค!! เราอยู่ต่อหน้าเด็กๆ นะ!!”
“ไม่ต้องกังวลไป ไม่มีใครที่ยังไม่รู้หรอกชาร์ลส์”
“อีริค!!!”
เสียงโวยวายของชายหนุ่มผมดำจากมุมห้องทำให้เหล่ามิวแทนต์วัยรุ่นได้แต่มองหน้ากัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างจนหนทางจะช่วยเหลือใดๆ
สิ่งที่นอนนิ่งอยู่ในกล่องบุผ้าสีน้ำเงินเข้มคือเข็มกลัดโลหะทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าวาววับ
เข็มกลัดเป็นดีไซน์แบบเข็มกลัดชื่อที่ใช้ติดเสื้อทั่วไป…เพียงแต่มันวาววับและเป็นสีเงินหม่นอย่างโลหะชั้นดีที่ราคาคงแพงไม่ใช่เล่น ชาร์ลส์หยิบมันขึ้นมาพินิจใกล้ๆ…ก่อนจะต้องสะดุ้งกับสิ่งที่สลักไว้ ใบหน้าอ่อนเยาว์หันขวับไปทางชายหนุ่มข้างตัวที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันทันที
“ให้ตายเถอะอีริค! นายนี่มันไม่ยอมเลิกจริงๆ!!”
ชายหนุ่มผมน้ำตาลไม่ได้สนใจกับน้ำเสียงกร้าวๆ นั้นเลย…ชาร์ลส์ตอนโวยวายเหมือนหนูแฮมสเตอร์ที่โกรธจัด น่าขำมากกว่าน่ากลัว
“อะไรอีกล่ะ? ฉันอุตส่าห์เหลือชื่อนายเต็มๆ ไว้นะ…เพราะยังไงๆ นักเรียนก็ต้องเรียกนายว่าโปรเฟสเซอร์เซเวียร์ใช่มั้ยล่ะ”
“พวกเขาจะเรียกฉันว่าโปรเฟสเซอร์ชาร์ลส์ เซเวียร์ !! ไม่ใช่โปรเฟสเซอร์ชาร์ลส์ เลนเชอร์ เซเวียร์ !!! ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เลยนะ!!”
อีริคมองเข็มกลัดที่อีกฝ่ายกวัดแกว่งมันตรงหน้าเขาด้วยสายตาคร้านๆ…ตัวอักษรที่สลักบนผิวโลหะอ่านได้ชัดเจนในแสงไฟ
“ลบนามสกุลนายออกไปเลยนะ!!” ชาร์ลส์ว่า ดวงตาสีน้ำเงินวาววับประกอบน้ำเสียงเป็นฟืนเป็นไฟ
อีริคจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ…สายตาที่จ้องตรงเนิ่นนานทำให้คนโดนมองรู้สึกหน้าร้อนแบบแปลกๆ เสียงนุ่มนวลเริ่มตะกุกตะกัก
“ละ…เลิกจ้องได้แล้ว รีบๆ ลบเลย…เร็วๆ”
รอยยิ้มอย่างผู้ชนะผุดแว่บที่มุมปาก ก่อนที่ชายหนุ่มผมน้ำตาลจะเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“ถ้าลบมันจะมีที่ว่างเยอะไประหว่างชื่อนายกับนามสกุล…ฉันไม่คิดจะทำให้ของขวัญที่ฉันให้นายดูไร้รสนิยมอย่างนั้นหรอกนะ ลืมมันไปซะ”
“อะไรกัน…ฉันไม่ยอมหรอกนะ! อีริค! อีริค! แก้เดี๋ยวนี้เลยนะ!! อีริค~!!!”
Fin (for real ! XD)
เป็นยังไงกันบ้างคะ?? เมื่อวานวันเกิดทิพย์ค่ะ กะจะลงให้ตรงวันเน็ตดันเน่าซะงั้น รวบมาเป็นวันนี้แทนละกัน
เรื่องนี้เกิดได้เพราะหิวเค้กค่ะ ฮาาา แล้วก็คิดด้วยว่าอยากเห็นทุกคนจัดงานฉลองให้หม่ามี๊ เอ๊ย ศจ. …มันน่ารักมากตอนคิด เลยเขียนออกมาเล่นๆ ไปๆมาๆเลยเถิดได้เป็นฟิคออกมาเลย ฮ่าๆๆ
ส่วนเรื่องนามสกุล ได้ข้อมูลมาจากหนังเรื่อง Gone with the Wind ค่ะ(เป็นหนังเก่าอีกเรื่องที่ทิพย์ชอบมาก) นางเอกชื่อ Scarlet O’Hara ค่ะ แต่พอแต่งงานกับผู้ชายชื่อ Charles Middleton คนเขาก็เรียกเป็น Missis Charles Middleton ค่ะ ศจ.ของเราเลยกลายเป็น ชาร์ลส์ อีริค เลนเชอร์ ฮ่าๆๆๆ
ส่วนสุดท้ายที่เป็นชาร์ลส์ เลนเชอร์ เซเวียร์…คือฝรั่งหลังแต่งงานบางทีเขาก็นิยมเขียนนามสกุลเดิมหลังนามสกุลใหม่ค่ะ มันเลยออกมาอย่างที่เห็น
ฟิคเรื่องนี้แต่งมากะอวยความหวานปนรั่วๆค่ะ อยากเบาสมองมั่งช่วงนี้
เจอกันเรื่องหน้าค่ะ
ทิพย์เอง
THIS HOLY GROUND BURNS MY FEET 
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ มุ้งมิ้งมากกกก (ต้องมาสครีมย้อนหลังให้ครบ) นี่คือการปต่งงานอย่างไม่เป็นทางการก่อนหย่าสินะคะ…. *ทรุดฮวบ และถอยกลับไปร้องไห้ที่มุมห้อง*
LikeLike
แฮ่กๆๆๆๆ/เกาะขอบจอค่ะ รู้สึกเหมือนอ่านจบแล้วจะตายเพราะฟินได้ค่ะ
/นอนตาย
LikeLike
เมื่อคืนมานั่งอ่านค่ะ….เพิ่งดู Days of future past จบ ละยังค้างคากะ Cherik ไม่หาย = w =
สุดจะฟินมากมายเลยค่ะ><~~~~~
ขอบคุณสำหรับฟิคน่ารักน่าฟัดแบบนี้นะคะ
เป็นกำลังใจให้แต่คู่นี้และคู่เรื่องอื่นออกมาอีกหลายๆเรื่องเลย ^_____^
LikeLike
(ทำไมมันขึ้นไม่หมด =o=?)
จะบอกว่าชอบประโยคที่อีริคพูดว่า
“เงียบน่าชาร์ลส์…อย่างเดียวที่สามีภรรยาทั่วไปเขาทำกันแต่เรายังไม่ได้ทำก็คือจัดงานแต่งงานกับจดทะเบียนเท่านั้นแหละ”
มารำคาญเบาๆแต่ฟินให้กลิ้งตายกันไปเลยสิคะ ><
LikeLike
ฟินแก้มแตกค่ะ >//////< หวานละมุน แฮปปี้
LikeLike
โอยยยย คู่นี้น่ารักจริงๆ ชาร์ลสาวน้อยมาก เหมาะกันที่สู๊ดดดด อ่านไปเขินแทนชาร์ลไป แงงงง ///// *ลงไปดิ่้นด้วยความฟิน*
LikeLike
ทำไมเม้นโดยเฟซไม่ขึ้น…lllorz
LikeLike
อีริคคนบร้าาาาาาาาาฟฟฟฟฟฟฟฟ หน้าไม่อายยยย T////T
เขินแทนมัมแล้วค่าาาา เค้ารู้กันหมดแล้วแต่ไม่ได้หมายความว่าจะแสดงกันโต้งๆแบบนี้นะคะฟฟ //ระเบิดตัวเอง
กร๊าซซซซซ แต่สุดท้ายแล้วชาร์ลส์ก็ทำอะไรไม่ได้เลย อุคริๆๆๆๆๆๆๆ ยอมรับเถอะนะคะมัมมฟฟ
LikeLike
โอร้ยยยยย อยากเอามีดพลาสติกทิ่มๆพ่อคนผมน้ำตาลจริงๆ
คนอัลไลลลล -3- บทจะน่ารักก็น่ารักซะแบบ
เง้อออ ><
ฟินกันไปปป
LikeLike
คอมเม้นท์หายไปตั้งเยอะเลยเง้อออ TT
โดยศจ. แบนที่บอกว่าชอบชื่อยาวๆเหรอคะ
แต่ไม่เป็นไร พิมพ์ใหม่ได้
ยินดีด้วยนะคะ ศจ.ชาร์ล อีริค เลนเชอร์~
#เค้าว่าอันนี้ดูดีกว่าชาร์ล เซเวียร์นะเนี่ย #วิ่งหลบหลังป๊าริคอย่างว่อง
LikeLike
“เงียบน่าชาร์ลส์…อย่างเดียวที่สามีภรรยาทั่วไปเขาทำกันแต่เรายังไม่ได้ทำก็คือจัดงานแต่งงานกับจดทะเบียนเท่านั้นแหละ”
!@#$%^&*()_+_)(*&^%$#@//กรีดร้องไม่เป็นภาษา
แบบอ่านฟิคแล้วก็กลับไปดู XMFC แล้วก็มาอ่านอีก มันเป็นอะไรที่ฟินเว่อร์ๆ
…นึกหน้าคุณอีริคพูดแล้วคือ ตาย…ฟินตาย…
แอบไปเป็นสามีภรรยาทางพฤตินัยกันเมื่อไร ตอบ!!!! 555
ชาร์ล อีริค เลนเชอร์ >>> ชื่อนี่เหมือนบอกเลยว่านี่ของ E.Lehnsherr นะ ไม่ค่อยจะหวงเลย
ชาร์ล เลนเชอร์ เซเวียร์ >>> ชื่อนี้คือบ่งบอกความตื๊อ ถ้าเธออาย ฉันยอมเอานามสกุลอย่างเดียวไว้ตรงกลางก็ได้//มโนเองฮาเอง…
ให้กลิ่นหวานๆคอมเมดี้โรแมนซ์ ทำให้ลืมจุดจบแท้จริงอันแสนจะแอ้งส์ไปชั่วคราว – –
LikeLike
เรเว๊นนนนนนน บทน้องน่ารักเฟ่ออออออ
คุณอิริคมุ้งมิ้งอย่างมีชั้นเชิงมาก โอเค ยอมแพ้ให้เลย ไอ้การกระทำหวานจ๋อยอย่าง้ปลี่ยนชื่อยัดนามสกุลตัวเองเข้าไปแบบนั้น ทำไมเฮียไม่พาไปจดทะเบียนซะเลยล่ะคะ!
คุณชาลลลลล หนูเชื่อว่าคุณชาร์ลไม่ได้ทำมึนหลอกตัวเองขั้นเทพว่าเด็กๆที่นั่งหน้าสลอนจะไม่ได้ยินที่คุณๆเถียงกันหรอกนะคะ หนุเชื่อว่าคุณเชื่อเด็กๆด้วยใจบริสุทธิ์จริงๆค่ะ มายแองเจิ้ลลลลล
LikeLike
น่ารักจุง > <
เป็นหนึ่งในฟิคที่ทำให้ดีลอยได้
คือแบบมัน ห่สไวหวดรด้ไานดนไยวไวป่ด่รกนฟฟดเเหฟฟฟดดด อ่านแล้วคืออยากจะทุ่มคอมลงพื้น(ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ไม่มีเงินนะ)
LikeLike
/ทำการเมนต์ฟิคเชริคพี่ทิพย์รัวๆ
นี่มันลูกๆเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณแม่และมีคุณพ่อร่วมมือนี่นา!
ฮือ น่ารักมากกก แอบมีโมเมนต์อเล็กฌอนด้วยอ้ะ /////////////
อีริคม่าง จะให้ของขวัญยังทำดุ ความจริงแล้วดุแก้เขินใช่มะะะ /โน
นี่ถ้าเด็กๆไม่เข้ามานายจะไม่หยุดจูบชาร์ลส์ใช่มั้ย5555555555
อย่างเดียวที่ไม่ได้ทำคือจดทะเบียนกับแต่งงาน งั้นอย่างอื่นก็ทำไปหมดแล้ว ก้าก
เป็นสามีภรรยาโดยพฤตินัยสินะ อื้ม /พยักหน้าเข้าใจ
ชาร์ลส์นายไม่ต้องอายนะ มีคนรู้ไม่เยอะหรอก แค่แฟนเกิร์ลประมาณพันคนเอ๊ง
ชาร์ลส์น่าสงสาร โกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แง้5555555555
LikeLike
อ่านฟิคนี้ สิ่งที่รับรู้จากตัวอิริคคือ “เมะซึน” ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ชาร์ลสไม่ต้องโกรธไปหรอกค่ะ เรารู่ว่าเธอว์ต้องการแบบนี้ แค่เขินมากไปหน่อยเท่านั้นเองสินะะะ#โดนบิดสมอง
เรเวนทำไมชีใสซื่อได้ขนาดนี้555555
วันนี้อ่านมาราธอนมากเลย//ตาแห้งมากTTแต่ก็จะอ่านเพื่อเป็นเชื้อเพลิงให้ตัวเองค่ะฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
LikeLike
ฮืออออออออออออ พี่ทิพย์ขา เรื่องนี้น่ารักมากเลย ตอนอีริคมาเซอร์ไพรส์คือภาพความเก๊กนี่มาเต็มมากเลยค่ะฟหฟกหดฟหกดหฟกหดกดหกด เหมือนมาหน้านิ่งๆแต่ในใจนี่มีแผนเพียบฟฟฟ ทำเป็นดุแต่จริงๆคือเขินที่ทำอะไรหวานๆให้รึเปล่าคะฟฟฟ แถมตอนที่ปล่อยให้อยู่สองคนนี่มันนนนนนนนนนนนนน /กัดผ้าเช็ดหน้าขาด มโนวิ่งรอบบ้านรอบเมืองเตลิดไปไกลล้านโยชน์แล้วค่ะ คำพูดของอีริคคือออกมาไม่มากแต่มันแทงทะลุขั้วหัวใจให้รู้สึกว่า เอื้ออออ ฝากเชริคข้าด้วยยย อยากหยุดเวลาให้เด็กๆทั้งหลายจงสถิตอยู่ข้างนอกต่อไปเพื่อต่อเวลาความหวานของขุ่นพ่อขุ่นแม่จอมซึน /ระเบิดรุ้งตู้มมมมมม อีริคร้ายลึกมาก นายมันช่าง เมะซึนอันดับหนึ่งตลอดกาลฟหกหดหกหด ชอบตรงภาษาที่เขียนให้ความรู้สึกมาดนิ่งแต่เล่นกับชาร์ลส์แบบมีเลศนัย แบบลุ้นไปหลายตลบเลยทีเดียวว่าอีริคจะทำอัลไลลล /ม้วนตัวกลิ้งรอบคฤหาสน์ แถมตอนอเล็กซ์ฌอนนี่มันช่าง…. พี่ชายฉันว่าพวกนายในอนาคตต้องมีโมเมนต์แบบเชริคแน่ จับตามองไว้นะลูกว่านี่คืออนาคตของพวกเจ้าทั้งสองฟฟฟฟ ที่ชอบที่สุดคือของขวัญที่ให้มา เซอร์ไพรส์คนอ่านอย่างเราเหมือนกันเลยค่ะ ไม่คิดว่าจะทำอะไรโรมานซ์ขนาดนี้ได้ แถมแกล้งเขาทั้งๆที่ตัวเองก็อาย พวกนายมันอัลไลลลล /จับโยนเข้าห้องมร่างเลยฮืออออT////////////////////T/ อ่านไปเขินไป ถ้าได้แบบนี้ซักคนคงหัวใจวายตายเพราะความน่ารักไปแล้ว กรั่กๆๆๆ 0–>—-<
LikeLike
เราเพิ่งเคยดูx-menค่ะพี่ชายเเนะนำมาว่าสนุก เราเลยไปหาดูเออสนุกจริงเราเลยไล่ดูมันทุกภาคแต่ที่ถูกใจสุดคือfirst class รู้สึกเหมือนมันสร้างมาเพื่อสาววายโดยเฉพาะ กรี๊ส ฟหกหฟดหกผ ะเกเกดเกดเั พอดูจบเท่านั้นเเหล่ะค่ะหนังจบคนไม่จบตามหาอ่านฟิคอย่างบ้าคลั่งจนมาเจอที่นี่ฟินมากเลยค่ะ ฟิคคุณทิพน่ารักมุ้งมิ้งมากเลยค่ะจะตามอ่านให้หมดทุกเรื่องเลยกิ้สส -///- หฟกหฟกฟหกฟหฟหกก
LikeLike
“เงียบน่าชาร์ลส์…อย่างเดียวที่สามีภรรยาทั่วไปเขาทำกันแต่เรายังไม่ได้ทำก็คือจัดงานแต่งงานกับจดทะเบียนเท่านั้นแหละ”
ก็จัดงานเลยสิคะอีริค เดี๋ยวจะเคลียร์ตัวเองไปเป็นสักขีพยานให้ >_<
อยากได้สามีแบบนี้สักคน เอาใจใส่ดูแลดีจริงๆนะคะ^^
LikeLike
อ่านจบเเล้วบอกได้คำเดียว
เอริคเเรงงงงงงส์ XD !!
สิ่งเดียวที่ยังไม่ได้ทำคือเเต่งงาน !? ไม่มีใครไม่รู้ !?
โถ คุณสามี~~~~
ก็ว่าอยู่ทำไมตอนเเรกเหมือนทุกคนจงใจเปิดทางให้ (เเค่ไปหยิบมีดตัดเค้กต้องลากกันไปเป็นพรวนเชียวเร้อออ)
เเอบมีโมเมนท์อเล็กซ์ฌองด้วยอ้าาา
ว่าเเต่นี่มันเค้กเเต่งงานกันคืนเเต่งงานใช่มั้ยคะเนี่ย XD
LikeLike
รีบๆไปจดทะเบียนกันเถอะค่ะทั้ง2คน แฟนเกิร์ลแอทแทคมากเ
ลยค่าา มโนภาพแล้วรังสีมุ้งมิ้งกระแทกตา บรรยากาศชมพูมากมายย สู้ๆต่อไปค่ะพี่ 😊😊
LikeLike
ฟฟฟฟฟ หวานกันไม่แคร์สายตาลูกศิษย์เลยค่ะะะะ //รุ้งพุ่งแล้วนอนตายอย่างสงบ
LikeLike
วู้ฮู้
อีริคคคคคคค//ยกนิ้วให้ (นิ้วไหนไปคิดเอาเอง ฮ่าฮ่าฮ่า)
นึกหน้าชาร์ลส์ตอนเขินแล้วแอบขำค่ะ แต่คิดว่าต้องน่ารักมากแน่ๆ มิน่า ‘สามี’ ถึงหวงซะขนาดด
ส่วนอีริคเค้าก็ออกตัวแรงค่ะ แบบเล่นเขียน Charles Erik Lensherr กับ Professor Charles Lensherr Xavier กะแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเต็มที่เลยสินะ เรารู้ทันหรอกน่าาา
เรเวนตอนนี้น่ารักมากค่ะ แอบตามเล่ห์เหลี่ยมฉลามไม่ค่อยทันนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
แอบขำตอนที่พวกเด็กๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ค่ะ อารมณ์ประมานแบบเรารู้ตั้งนานแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าไม่อยากให้เรารู้ เราไม่รู้ก็ด้ายย
สองคนนั่นก็ไปจดทะเบียน จัดงานแต่งซักทีเถอะค่ะ จะได้เป็นครอบครัวพ่อ แม่ ลูก(หก?) ซักที
LikeLike
สวัสดีค่ะพี่ทิพย์ หนูดู X-MEN รุ่นก่อนๆมานานแล้วค่ะ มันก็สนุกดีนะคะ หนูชอบมากๆเลย แต่ด้วยความที่ตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อย เลยยังไม่ค่อยจิ้นอะไรเท่าไหร่ <<< ไม่ต้องถามว่าตอนนี้เป็นยังไงนะ กร๊ากกกก พอเห็นภาค First Class ออกตอนแรกที่ดูก็เฉยๆ แค่คลายปมเรื่องที่ว่าชาร์ลส์เดี้ยงยังไงเท่านั้นเอง แต่พอมาดูอีกที (ยามเติบใหญ่) อุคริ =////= โอ๊ยยยยย แมร่ง ฟินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมๆๆๆ มิตรภาพมันถึงงดงามขนาดเน้ บรรยายไม่ถูกค่ะ เอาเป็นว่าประทับใจแทบทุกฉากโดยเฉพาะฉากที่อีริคกับชาร์ลส์ร้องไห้น่ะค่ะ งดงามๆๆๆๆๆ แอร๊ยยยย พอมาเสริชหาฟิคอ่าน (อิ๊อิ๊อิ๊) คิดว่าจะมีคนเขียนมั้ยน้อ พอเจอของพี่ทิพย์แล้วรักเลยค่ะ ภาษาสวยมากเลยค่ะ อ่านแล้วฟิน ประทับใจมากค่ะ แล้วพออ่านไปเรื่อยๆก็เห็นว่าพี่ทิพย์เป็นคนชอบดูหนัง หนังหลายๆเรื่องที่พี่ดูและที่พี่เขียนก็คล้ายๆกับที่หนูดูเลยค่ะ ดีใจนะคะที่ชอบดูหนังเหมือนกัน 555 หนูคิดว่าฟังซาวนด์แทร็กซับอิ๊งหนิได้อารมณ์กว่าพากษ์ไทยนะคะ น้ำเสียงตัวละครช่างงดงาม โดยเฉพาะชาร์ลส์ เสียงนุ่มนวลอ่อนหวานบริติชราวพี่ทอม แอร๊ยยย แต่พออ่านที่พี่เขียนไปเรื่อยๆ ก็รู้ว่าพี่รวมเล่มฟิคด้วย อยากอ่านอ่าาา TT^TT แต่หนูอยู่ต่างจังหวัดไม่ได้ไปงาน Movie Carnival บลาๆๆ บวกกับช่วงนี้มีสอบด้วย ยามอ่านหนังสือเหนื่อยๆก็มาอ่านฟิคพี่ทิพย์ มันฟินอ่ะค่ะ แอร๊ยยยย เหมือนชาร์จพลัง =w= เขียนบล็อกไปเรื่อยๆนะคะพี่ทิพย์ ถ้าธอร์3ออกแล้วรีวิวให้ฟังด้วยนะค้า (อ่านรีวิวอเวนเจอร์กับเดย์ออฟฟิวเจอร์แล้วโคตรฮาเลยอ่ะค่ะ กร๊ากกก รู้สึกแบบเดียวกันเลยค่ะ =w=) 5555 เอาเป็นว่าแค่โผล่มาทักทายค่ะ ถ้าสอบเสร็จแล้วจะไปหาพี่ที่ Movie Carnival ให้ได้ค่ะ!!! เอาอีริคชาร์ลส์มาด้วยนะค้าาา =//////=
LikeLike
เราไม่นึกว่าคุณทิพย์จะมามุกนี้ /ตบเข่าฉาด พอถึงตอนเฉลยหน้าเค้กนี่ถึงกับสบถลุกจากหน้าคอมไปกลิ้งบนเตียงเลยทีเดียว อีริคนายมันร้ายกาจ 555 ไม่มีหรอกขอตงขอแต่ง พี่มาทีเดียวสลักหน้าเค้กปุ๊บจบ เปลี่ยนจากงานฉลองศาสตราจารย์ไปเป็นฉลองศจ. + ร่วมยินดีกับคู่แต่งงานไปเลย
รักการที่แฮงค์พยายามอธิบายอย่างเจื่อนๆ ให้เรเวนเข้าใจมาก 555 น่ารัก ทุกคนดูน่ารักและเนือยแบบชินแล้ว แง
LikeLike
ขำมากนายไม่ต้องไม่มีใครที่ยังไม่รู้ 555555555 แแบบเดี๋ยวนะอีริคมันเป็นคำปลอบที่ดีมากอ่ะ
LikeLike
อันนี้น่ารักมากกกก
LikeLike