[The Hobbit Fic(เรอะ?)] What On Middle-Earth Is Going On?! aka ฟิคนี้มันบ้า

 

 

 

 

คุยกันสักนิด

 

 

1. นี่คืออะไรก็ไม่รู้ค่ะ โปรดอย่าหาสาระหรือเหตุผลใดๆมารองรับเลย

2. ทิพย์ชิปหมดทั้งธอรินบิลโบ สม็อกบิลโบ เชอร์ลอคจอห์น และคิลีทิพย์ #นังนี่ เลยบ้าๆบอๆกันไปนะคะ

3. ยังไม่ได้อ่านเดอะฮอบบิทฉบับนิยายเลย ดูแค่หนังเอง อย่าสปอยล์นะพลีสสสสส

4. อัพฟิคขยุยคุงแล้วนะคะ

5. เอาล่ะ ยินดีต้อนรับสู่ความเสียสติของทิพย์ค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

**********************************

 

 

 

 

 

ดวงตาสีทองปนส้มสดของมังกรจ้องมาที่เขา…บิลโบกลัวจนขยับไม่ได้ แต่ก็โดนความตกใจถ่าโถมเมื่อได้ยินเสียงพูดจากเจ้าสัตว์ร้าย “จอห์น? นั่นนายหรือ?”

 

 

 

 

 

เสียงนั้นคุ้นหู…พอๆ กับชื่อเรียกที่เขาตั้งใจจะลืมไปเนิ่นนานแล้วหลังจากละทิ้งดินแดนที่แสนวุ่นวายไว้เบื้องหลัง บิลโบเอ่ยเบาๆ “เชอร์ลอค…?”

 

 

 

 

 

สม็อกหรี่ตา…เสียงเบาราวกับลังเล “ชื่อนั่น…ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินอีกเสียแล้ว”

 

 

 

 

 

“เชอร์ลอค!!” บิลโบตะโกนออกมาแล้วตอนนี้ ร่างป้อมๆ วิ่งเข้าไปหาพร้อมโกยบรรดาเหรียญทองให้พ้นจากหน้าเจ้ามังกร “นาย…นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!!”

 

 

 

 

 

“แล้วนายล่ะ…” เจ้ามังกรหายใจเบาๆ…ลมร้อนพัดผ่านพร้อมประกายไฟเล็กๆ “แล้วนี่นายกลายเป็นตัวอะไรเนี่ย? พิลึกชะมัด”

 

 

 

 

 

“นายกล้าพูดนะ…” บิลโบมองเจ้ามังกรที่บังอาจมาว่าเขา “เชอร์ลอค…ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ล่ะ…?”

 

 

 

 

 

“ฉันแค่อธิษฐานว่าขอเป็นคนที่ได้ครองขุมทรัพย์มหาศาลเท่านั้นเอง” สม็อกเล่า “ฉันหมายถึงขุมทรัพย์ความรู้…แต่เหมือนพวกเทพจะเข้าใจผิดไป”

 

 

 

 

 

บิลโบเข้าใจทันที…เขาเองก็แค่อธิษฐานว่าขอให้ตัวเองได้มีชีวิตสงบๆและมี เรื่องตื่นเต้นเป็นครั้งคราว ซึ่งก็ได้สมใจแบบเกินพอเลยทีเดียว…แค่ครั้งแรกก็มาได้ถึงเอเรบอร์เสียแล้ว

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะเชอร์ลอค” ฮอบบิทตัวจ้อยช่วยปัดเหรียญทองออกจากหน้ามังกรให้ พูดหนักแน่น “ฉันจะหาทางให้นายกลับเป็นคนเหมือนเดิม แกนดัลฟ์ไม่ก็พวกเอลฟ์ต้องช่วยได้แน่”

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกจอห์น” เจ้ามังกรส่ายหน้า ฝังตัวลงใต้กองทองใหม่ “ฉันอยู่แบบนี้ก็สบายแล้ว ขอบใจที่มาเยี่ยมนะ”

 

 

 

 

 

“มะ ไม่ได้นะเชอ์ลอค!!” บิลบพูดเสียงหลง พยายามดึงกรงเล็บมังกรให้เจ้าตัวลุกขึ้น “นี่มันบ้านของธอรินนะ!! ลุกเลย…นายต้องคืนเมืองนี้ให้พวกคนแคระ!!”

 

 

 

 

 

“เพราะอะไรล่ะ?เจ้าคนแคระอ่อนหัดพวกนั้นมันไม่เก่งพอจะรักษาบ้านเกิดตัวเองไว้นี่แล้วทำไมฉันต้องคืนเมืองให้ด้วยในเมื่อตอนนี้ฉันยึดมันมาแล้ว” สม็อกพูดรัวๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ ประกาศอย่างไม่สนใจใคร “ฉันจะอยู่นี่แหละ”

 

 

 

 

 

บิลโบขยับหนีเมื่อเจ้ามังกรเริ่มต้นส่ายปีกอย่างไม่พอใจ ก่อนจะโดนกระชากจนตัวลอยด้วยฝีมือของราชาใต้ขุนเขาที่ตะโกนลั่น “ตกลงนี่มันบ้าอะไรกัน?!!”

 

 

 

 

 

“ใจเย็นนะธอริน” บิลโบรีบรั้งมือที่เลื่อนไปจับดาบไว้ “ข้าคุยกับเขาได้…เขาเป็นเพื่อนของข้าเอง…”

 

 

 

 

 

“ว่าไงนะมาสเตอร์แบ็กกินส์?!! ท่านจะไปเป็นเพื่อนกับสม็อกได้อย่างไร?? ท่านออกจะ…” คิลีโวยวายออกมา ก่อนจะกวาดตามอง สรุปได้ในที่สุด “…ต้วมเตี้ยมไร้พิษภัย”

 

 

 

 

 

“เรื่องมันยาว…” บิลโบเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร หันไปสบตากับธอริน “ใจเย็นเถอะนะ…ข้าจะคุยกับเขาเอง เชอร์…เอ๊ย…สม็อกแค่หัวดื้อนิดหน่อยเท่านั้น…”

 

 

 

 

 

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันทั้งนั้นจอห์น” เจ้ามังกรพูดแทรก พ่นควันฟู่ๆ ออกจากปาก “บอกเจ้าคนแคระไปว่าตอนนี้เอเรบอร์เป็นบ้านของฉันแล้ว ให้พวกมันไสหัวไปซะ”

 

 

 

 

 

บิลโบอยากจะบ้าตายกับเจ้ามังกรปากเสีย แต่รีบพูดจูงใจ “ไม่เอาน่าเชอร์ลอค…นายไม่อยากอยู่ในบ้านดีๆเหรอ? ไชร์น่ะสวยมากเลยนะ มีของอร่อยๆเพียบด้วย มาเถอะ…”

 

 

 

 

 

“นายบ้ารึไงหาจอห์น?” สม็อกเหน็บ “ฉันเป็นมังกรนะ จะเข้าบ้านฮอบบิทได้ยังไง?”

 

 

 

 

 

“ได้สิ!” บิลโบรีบคิดหาทาง “เราจะไปหาแกนดัลฟ์…ไม่ก็ท่านเอลรอนด์ เลดี้กาลาเดรียล ซารูมาน…ใครก็ได้ทั้งนั้นแหละ! ต้องมีใครสักคนช่วยนายคืนร่างได้แน่ แล้วเราก็จะกลับไชร์กัน เพราะงั้นคืนเอเรบอร์ให้ธอรินเถอะ…”

 

 

 

 

 

มีแววลังเลในดวงตาสีส้มสด…บิลโบรู้ได้ทันทีว่าสม็อกกำลังจะใจอ่อน แต่ทุกอย่างก็พังลงเพราะเสียงทุ้มต่ำขององค์ราชาที่จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา “มาสเตอร์แบ็กกินส์ เจ้าจะกลับไชร์งั้นหรือ?”

 

 

 

 

 

บิลโบหันมา แปลกใจกับคำถามและแววตาเคว้งคว้างประหลาดใจของธอริน “แน่นอนสิ ข้าจะกลับไปไหนได้ล่ะ…ไชร์คือบ้านของข้านี่”

 

 

 

 

 

“แต่…ข้าคิดว่า…” ไม่บ่อยนักที่ธอรินจะจนด้วยคำพูด…และครั้งนี้ก็เป็นเวลาที่ไม่บ่อยนั่น “ข้าคิดว่าเจ้าอาจจะอยากอยู่…ที่เอเรบอร์…กับข้…”

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยนะเจ้าคนแคระ” สม็อกพูดแทรกอย่างไม่สบอารมณ์ “จอห์…บิลโบกลับไชร์อยู่แล้ว ใครจะอยากอยู่ในหลุมมืดๆนี่ล่ะ”

 

 

 

 

 

“กล้าพูดนะสม็อก!!” คิลีตะโกนออกมา “เจ้านั่นแหละที่ยึดเอเรบอร์อยู่เป็นชาติ!! แล้วก็อย่ามาพูดแทรกท่านลุงของข้านะ!!”

 

 

 

 

 

“อย่ามาทำปากกล้าใส่ข้า เจ้าคนแคระอ่อนหัด” สม็อกขู่ “เจ้าพูดแต่ละทีน่ะทำให้ปัญญาของผู้คนในมิดเดิ้ลเอิร์ธลดลงไปหลายขุมนัก หุบปากซะ”

 

 

 

 

 

“เชอร์ลอค!!” บิลโบตะโกนปราม “เลิกดื้อซะที…ออกจากเอเรบอร์แล้วก็มากับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

 

 

 

 

 

“นายชักพูดจาเหมือนไมครอฟต์เข้าไปทุกที” เจ้ามังกรวิจารณ์ด้วยเสียงหมิ่นๆ พลางกวาดตามอง “อย่าบอกนะว่าเจ้านั่นก็หลุดมาที่มิดเดิ้ลเอิร์ธ…กลายเป็นคนแคระไปแล้วรึเปล่าน่ะ?”

 

 

 

 

 

“ไม่เชอร์ลอค…ไมครอฟต์ไม่ได้มาที่นี่” บิลโบอธิบาย ดึงเล็บอันยักษ์ของสม็อก “เอาล่ะ ลุกขึ้นซะ…”

 

 

 

 

 

“ไม่เอาหรอกจอห์น…ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้น” เจ้ามังกรสะบัดมือเขาออกเบาๆ แล้วฝังตัวในเหรียญทองจนมิด ส่งเสียงมาจากใต้กองทอง “ฉันไม่อยากเปลี่ยนร่างเป็นอะไรอีกแล้ว…เป็นมังกรก็ไม่แย่หรอก”

 

 

 

 

 

“เชอร์ลอค…” บิลโบรู้สึกได้ลางๆ ว่าคงต้องมีเหตุผลเบื้องหลังคำปฏิเสธนี่แน่ ร่างป้อมเดินตุ้บตั้บไปนั่งข้างๆ…ปัดเหรียญที่ทับดวงตาของเจ้ามังกรออก “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เล่ามาสิ…เผื่อฉันช่วยคิดได้ไง”

 

 

 

 

 

“นายช่วยอะไรไม่ได้หรอก…” สม็อกถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะพูดต่อ “ก่อนหน้าที่จะอธิษฐานมาที่มิดเดิ้ลเอิร์ธ…มันมีเรื่องนิดหน่อย…”

 

 

 

 

 

มังกรเอ่ยแค่นั้นแล้วปล่อยความเงียบทิ้งตัว ฮอบบิทตัวจ้อยจึงเร่งถามต่อ “ว่าไงล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?”

 

 

 

 

 

“ฉัน…ฉันอธิษฐานว่า…” สม็อกพูดเบาๆ ราวกับไม่อยากเล่า…ความหนักหน่วงใจเจือชัดในน้ำเสียง “ฉันอธิษฐานว่าอยากลองเที่ยวไปสุดขอบจักรวาลแบบอิสระดู…”

 

 

 

 

 

ดวงตาของบิลโบเบิกกว้าง เขารู้ดีว่าทวยเทพตีความคำขอได้ห่วยแตกแค่ไหน “โอ…ไม่นะเชอร์ลอค…”

 

 

 

 

 

“มันเกิดขึ้นไปแล้วล่ะจอห์น” เจ้ามังกรพูดเสียงยอมรับความจริง “เพราะงั้นตอนนี้ต่อให้แกนดัลฟ์หรือเอลฟ์จะช่วยฉันได้…ฉันก็ไม่ได้กลับเป็นคนเดิมหรอก…”

 

 

 

 

 

คำพูดหายไปชั่วครู่…ก่อนที่สม็อกจะประกาศออกมาเนิบๆ

 

 

 

 

 

“ฉันกลายเป็นมนุษย์ต่างดาวไปแล้วล่ะจอห์น…และยานเอ็นเตอร์ไพรส์ก็กำลังตามล่าตัวฉันอยู่”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 #จบเท้ออออออออ #โทษโรงหนังเถอะที่เอาเทรลเลอร์สตาร์เทรคมาฉายก่อนฮอบบิท