[The Hobbit Fic(มั้ง)][RichardMartin] Woof!+ (1)

 

Woof!+ 

RichardMartin fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

 

 

Pairing: Richard Armitage x Martin Freeman

Type: AU Fanfiction

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบัง เทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

 

 

 

 

*****************************

 

Chapter 1

 

 

 

 

 

 

แสงแดดสดใส

              

 

 

 

 

แต่ต่อให้อากาศดีจนน่าออกไปเดินเล่นแค่ไหน…วันอาทิตย์ก็คือวันอาทิตย์อยู่ดี และนั่นก็ทำให้ริชาร์ด อาร์มิเทจไม่มีความคิดจะตื่นเช้าออกไปสัมผัสอะไรด้านนอกเลย ชายหนุ่มนั่งดูซีรี่ยส์โต้รุ่งและเพิ่งได้หลับเอาตอนตีสามกว่าๆ…ร่างสูงนอนคว่ำเหยียดยาวอยู่บนพื้นหน้าทีวี วงหน้าหล่อคมซบอยู่บนหมอนอิงที่เอามากอดไว้ตอนระหว่างดู

              

 

 

 

 

หากถึงชายหนุ่มจะหมายมั่นว่าวันนี้จะหลับยาว…แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าคอร์กี้ที่เจ้าตัวเลี้ยงไว้คิดเลยสักนิด ร่างกลมป้อมเดินตุ้บตั้บมาจากที่นอนของตนในครัว ก่อนจะใช้ขาหน้าเหยียบแผ่นหลังของคนเป็นเจ้าของเพื่อปลุก…หากไม่ได้ผล ริชาร์ดแค่ครางฮึมฮัมแล้วขยับหมอนให้หนุนสบายมากขึ้นเท่านั้นเอง

              

 

 

 

 

เมื่อเห็นดังนั้น…แทนที่จะรออย่างเด็กดี เจ้าคอร์กี้จอมเอาแต่ใจก็เริ่มต้นเอาขาหน้าทั้งสองของตนย่ำกระหน่ำลงไปบนแผ่นหลังของชายหนุ่มรัวๆ พร้อมเห่าเสียงแหลมๆ ไปด้วย ทำให้คนที่หลับอยู่ต้องลืมตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจ…เสียงทุ้มครางเบาๆ เมื่อมองนาฬิกา

              

 

 

 

 

“อะไรน่ะบิลโบ…” ชายหนุ่มหาวพลางขยี้ตา “นี่แค่…แค่เก้าโมงเองนะ…”

              

 

 

 

 

หมาน้อยไม่สนใจ มันเห่าสั้นๆ ก่อนจะเดินนำไปทางครัว…ริชาร์ดมองการกระทำนั้นอย่างเหนื่อยใจ ชายหนุ่มซื้อเจ้าคอร์กี้นี้มาเลี้ยงเพราะอยากเลี้ยงหมาตัวเล็กๆ เป็นทุนเดิมและเขาก็ชอบบิลโบตั้งแต่แรกเห็น หากแทนที่จะน่ารักว่าง่ายตามสายพันธุ์…เจ้าหมาน้อยนี่กลับทั้งดื้อและเอาแต่ใจเหลือจะกล่าว แถมยังสามารถใช้ลูกอ้อนด้วยตากลมโตอย่างถูกเวลาเสมออีกต่างหาก…นั่นจึงทำให้ริชาร์ดต้องใจอ่อนและเป็นฝ่ายยอมแพ้ทุกที

           

 

 

 

 

ให้ตายสิ…ผู้ชายโตๆ อย่างเขาต้องมาแพ้ทางหมาตัวจิ๊ดเดียวแบบนี้มันน่าอายชะมัด…

              

 

 

 

 

หลังจากเทอาหารเม็ดให้ตามบัญชาของบิลโบที่ยืนจังก้ารออยู่แล้ว…ริชาร์ดก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะอาหาร นึกสงสัยในใจว่าตนจะหลับซบมันต่อได้ไหม ซึ่งเขาก็คงงีบไปวูบหนึ่งจริงๆ…เพราะในอีกครู่ถัดมา ชายหนุ่มได้สติด้วยเสียงเห่ารัวๆ จากตรงหน้าประตูอพาร์ทเมนต์

              

 

 

 

 

ร่างสูงเดินออกจากห้องครัวไปที่ต้นเสียง…เจ้าคอร์กี้กำลังตะกุยตะกายบานไม้พร้อมเห่าไปด้วย เมื่อเห็นว่าเขาเดินมาแล้ว ร่างกลมป้อมสีครีมก็นั่งนิ่งๆ แล้วมองเขา…เอาหัวชนประตูเบาๆ พร้อมเห่าสั้นๆ สำทับ

              

 

 

 

 

“ไม่มีทาง” คุณเจ้าของพูดเสียงแข็งๆ ใส่…ตั้งใจแล้วว่าตนจะต้องยึดหน้าที่ผู้คุมเกมกลับมาให้ได้ “นี่มันวันอาทิตย์แล้วฉันจะอยู่บ้าน”

              

 

 

 

 

ริชาร์ดคาดหวังว่าตนจะต้องได้รับเสียงเห่าหนวกหูตอบแทน…แต่ก็ลืมไปว่าเจ้าคอร์กี้นี่มีลูกไม้เยอะกว่าที่จะรู้ได้จากหน้าใสซื่อของมันนัก บิลโบไม่ได้แสดงท่าทีรุนแรงอะไรอีก…มันแค่คู้ตัวลง หางลู่หูตกพร้อมช้อนตากลมโตมองเขาราวกับกำลังผิดหวังและเสียใจสุดซึ้ง

              

 

 

 

 

ชายหนุ่มชะงัก พยายามพูดเสียงดุ “เลิกหวังซะเถอะ ฉันไม่ออกไปไหนหรอก…”

              

 

 

 

 

เจ้าคอร์กี้ก้มหน้าลงต่ำ ครางหงิงๆ อย่างเจ็บปวด

           

 

 

 

 

ไม่นะ…

              

 

 

 

 

ริชาร์ดอยากจะเตะตัวเองเป็นที่สุด…แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดออกมา “งั้นรอฉันอาบน้ำแป็บนึงนะ”

              

 

 

 

 

ราวกับเข้าใจ…บิลโบกลับมากระดิกหางเริงร่าแล้วเดินตัวปลิวไปเล่นลูกบอลตรงมุมห้องทันที ชายหนุ่มถอนหายใจกับความเหลี่ยมจัดไม่สมตัวของเจ้าหมาน้อยและความใจอ่อนของตน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยดี

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

              

 

ถนนยามสายคึกคักด้วยผู้คนและรถรา บิลโบดูมีความสุขที่ได้ออกมาเดินเล่นในวันสดใสแบบนี้ และภาพเจ้าหมาน้อยของเขาที่เดินหางกระดิกดุ๊กดิ๊กอย่างเริงร่าก็ทำให้ริชาร์ดต้องยิ้มออกมา…โกรธจอมเอาแต่ใจต่อไม่ลง

              

 

 

 

 

“บิลโบ…เดินช้าๆ หน่อย” เขาเตือนเมื่อคอร์กี้ตัวเล็กชักเริ่มตื่นเต้นจนเกินพอดี แขนเรียวยาวเอื้อมไปอุ้มร่างบิลโบขึ้นมาแล้ววางลงให้เดินไปข้างๆ ตน ดุไม่จริงจัง “วิ่งเร็วๆ เดี๋ยวโดนรถชนนะ”

              

 

 

 

 

คงเพราะวันนี้เขาตามใจโดยดี…เจ้าหมาน้อยเลยยอมฟัง ริชาร์ดยิ้มออกมาเมื่อบิลโบเดินเหยาะๆ ไปพร้อมๆ กับตน…ต้องคอยยิ้มรับคำชมหรือสายตาเอ็นดูที่จับจ้องเจ้าคอร์กี้แล้วเผื่อแผ่มาให้ตนด้วย ภาพผู้ชายตัวสูงโย่งอย่างเขาที่มาเดินต้อยๆ กับเจ้าหมากระจิ๋วหลิวแบบนี้คงน่ารักในสายตาคนมอง…ตรรกะที่ริชาร์ดไม่ค่อยเข้าใจนัก

              

 

 

 

 

ท้องเริ่มร้องโครกครากประท้วง…ชายหนุ่มผมดำจึงตัดสินแวะที่แผงขายเพรซเซลที่ริมทาง เขากล่าวทักทายเจ้าของแผงหน้าตาใจดีก่อนจะเริ่มถามถึงเมนูต่างๆ ที่มี…ทำให้ไม่ได้สังเกตเลยว่าจู่ๆ เจ้าคอร์กี้ของตนก็เริ่มทำจมูกฟุดฟิดราวกับได้กลิ่นแปลกปลอม หูตั้งและกระดิกรัวๆ เพื่อจับเสียง

              

 

 

 

 

“อ๋อ…อันนั้นคือแบบหวานเหรอครับ? ไม่ดีกว่า…ผมขอเป็นรสธรรมดานั่นแหละ” ริชาร์ดรับเพรซเซลหอมๆ มาถือแล้วยื่นธนบัตรไปให้ รับเศษเหรียญเงินทอนมาใส่ในกระเป๋ากางเกง “ขอบคุณครับ…”

             

 

 

 

 

เจ้าหมาน้อยหยัดตัวให้สูงขึ้นเพื่อสอดส่ายสายตาไปอีกปลายถนน แล้วจู่ๆ ก็วิ่งปราดออกไปทันที…ไม่ได้สนใจเลยว่าทิ้งเจ้าของไว้ด้านหลัง เจ้าของแผงเพรซเซลร้องเตือนริชาร์ดอย่างแตกตื่น…แต่ช้าไปเสียแล้ว

              

 

 

 

 

“บิลโบ! จะไปไหนน่ะ?!!” ชายหนุ่มผมดำร้องเสียงหลง ขายาววิ่งพรวดพราดตามไป “บิลโบ!! กลับมานี่นะ!!!”

              

 

 

 

 

เสียงทุ้มตะโกนเรียกซ้ำๆ จนคนทั้งถนนแทบหันมองตาม แต่ไม่ใช่เจ้าหมาตัวยุ่งของเขาเลย…บิลโบไม่สนใจฟังสักนิดและวิ่งต่อไป ทำให้ริชาร์ดชักเริ่มจะเชื่อลางสังหรณ์ใจของตัวเองอย่างจริงจังแล้ว

           

 

 

 

 

ให้ตายสิ…ท่าทางความสัมพันธ์ของเขากับเจ้าหมานี่คงเป็นรักข้างเดียวแน่ๆ

             

 

 

 

 

 

           

*****

 

              

 

ในขณะเดียวกัน ที่อีกด้านของถนนนั้น…มาร์ติน ฟรีแมนก็กำลังจะบ้าตายด้วยสาเหตุคล้ายๆ กัน

              

 

 

 

 

แม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมาหลายเดือนแล้ว…แต่เจ้าไซบีเรียนฮัสกี้นี่ก็ยังคงไม่สนใจจะรับเขาเป็นเจ้านายเลย มาร์ตินด่าตัวเองเป็นรอบที่ล้านแล้วสำหรับการตัดสินใจอันผิดพลาดนี้…เขาบ้าจริงๆ ที่หลงซื้อเจ้าหมาตัวโตนี่มาเพราะความชอบส่วนตัวและคิดฝันว่าต่อไปจะได้มียามเฝ้าบ้านที่แสนภักดี เพราะธอรินได้พิสูจน์ตัวเองให้ชายหนุ่มประจักษ์แล้วว่ามันไม่คิดจะเฝ้าบ้านหรือรับคำสั่งใดๆ จากเขาทั้งนั้น

              

 

 

 

 

วันนี้เป็นอากาศดีแถมยังเป็นวันหยุด…มาร์ตินจึงคิดว่าคงดีไม่ใช่น้อยถ้าเจ้าฮัสกี้ได้ออกกำลังกาย เขาจัดการใส่สายจูงให้มันแล้วเตรียมให้ออกจากบ้าน ระยะทางมาที่สวนสาธารณะไม่ได้ไกลเลย…แต่พวกเขาก็เคลื่อนที่กันได้ช้าแสนช้าเพราะธอรินเอาแต่เดินไปหยุดไปอย่างไม่เต็มใจจะมาและมาร์ตินก็ไม่สามาถสั่งให้มันทำตัวดีๆ ได้

           

 

 

 

 

ให้ตายสิ…ไอ้หมาบ้านี่มันจะไม่ยอมฟังเขาเลยใช่ไหมหา?!

              

 

 

 

 

“ธอริน! เดิน-มา-เลย-นะ!!” ชายหนุ่มร่างเล็กพยายามดึงสายจูงให้ไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโตขยับ…แต่ไม่มีผลเลย เขาจึงสบถออกมาอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง “ให้ตายเถอะ! เลิกบ้าซะทีได้ไหม?!”

              

 

 

 

 

เจ้าฮัสกี้ปรายตามองเขาด้วยสายตาเรียบเฉยติดหยิ่งๆ อย่างกวนโมโหที่สุด และราวกับจะแสดงให้รู้ชัดเจนว่ามันไม่สนคำสั่งของเขาเลย…ธอรินก็นั่งแปะลงบนพื้นแล้วหาวออกมา

              

 

 

 

 

มาร์ตินนึกอยากกระชากสายจูงแรงๆ แล้วลากเจ้าหมาดื้อนี่ไปให้ถึงสวนสาธารณะนัก แต่ขนาดตัวของมันใหญ่จนชายหนุ่มไม่กล้าด้วยกลัวมันโมโหแล้วกัดตน เพราะถ้าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น…เขาไม่มีทางเป็นฝ่ายชนะแน่ๆ

             

 

 

 

 

“ลุกซะทีน่า” ร่างเล็กเดินวนรอบตัวเจ้าฮัสกี้ พูดอย่างล้าสุดชีวิต “ไปสวนสาธารณะกันซะทีเถอะ…ฉันขี้เกียจมาดุแกแล้วนะ”

              

 

 

 

 

เจ้าหมาหัวดื้อจ้องหน้าชายหนุ่มสักพัก แล้วในที่สุด…ธอรินก็เหมือนจะตกลงใจขึ้นมาว่าจะยอมฟัง เพราะมันลุกขึ้นแล้วยอมเดินต้อยๆ ให้จูงโดยดี ว่าง่ายถึงขนาดที่ยอมรอให้เขาแวะซื้อกาแฟที่รถเข็นข้างทางเสียด้วย

              

 

 

 

 

“กาแฟร้อนครับ” มาร์ตินสาละวนหาเศษสตางค์ในกระเป๋าเสื้อ เงยหน้าเพื่อย้ำเพิ่มเติม “ไม่ใส่ครีมครับ…โอ…ใช่ครับ กาแฟดำธรรมดา…แต่ขอน้ำตาลนิดนึง…สักช้อนก็พอ…”

              

 

 

 

 

ระหว่างที่เจ้าของกำลังง่วนกับการรับส่งแก้วกาแฟและเงินทอน…หูของเจ้าฮัสกี้ธอรินก็ตั้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเห่าบ็อกๆ จากอีกฝั่งถนน มันเริ่มส่งเสียงขู่ตอบในลำคอเบาๆ…เรียกให้มาร์ตินก้มมอง ก่อนจะได้ยินเสียงเห่าแหลมเล็กนั้นเช่นเดียวกัน ดวงตาสีฟ้าที่หรี่ลงของเจ้าฮัสกี้เป็นสัญญาณที่ชายหนุ่มคิดว่าไม่ดีเลย จึงรีบเตือนไว้ก่อน

              

 

 

 

 

 

“เฮ้…อย่าเชียวนะ…หวา!!!”

              

 

 

 

 

เจ้าหมายักษ์ไม่ฟังเขาเช่นเคยและวิ่งพรวดออกไปทันที…ทำให้มาร์ตินที่จับสายจูงไว้อยู่โดนกระชากให้วิ่งตามอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มสบถลั่นตลอดทาง…พยายามดุธอรินให้หยุดแต่ไม่มีประโยชน์ และแก้วกาแฟในอีกมือก็ทำให้เขาไม่สามารถใช้มันช่วยรั้งสายจูงไว้ได้

              

 

 

 

 

แล้วในอึดใจต่อมาก็มีเสียงมากมายดังขึ้นในวินาทีเดียว…เสียงเห่าแหลมๆ ของหมาที่ไหนก็ไม่รู้ เสียงตะโกนของใครสักคน แล้วก็เสียงพวกเขาที่ล้มไปกองบนพื้นพร้อมสบถโอดโอย

              

 

 

 

 

“โอ๊ย!!” มาร์ตินเจ็บแปล๊บตรงข้อศอก…เขาชนเข้ากับเจ้า ‘ใครสักคน’ นั่นและล้มลงบนศอกตัวเองพอดี แก้วกาแฟในมือลอยหวือไปทางไหนเสียแล้วก็ไม่รู้ เขาพยายามลุกขึ้น…แต่ก็ต้องสบถออกมาอีกรอบเมื่องอแขนผิดองศา “โอ๊ย…!! บ้าเอ๊ย!!”

              

 

 

 

 

ริชาร์ดเองก็เจ็บตัวพอกัน…หากสาเหตุหลักของเขาไม่ใช่การล้มแต่อย่างใด มันคือการที่กาแฟร้อนๆ ราดลงมาจนชุ่มเสื้อ ชายหนุ่มกัดฟันเบาๆ แต่ก็ห้ามตัวเองให้ไม่สบถไม่ได้…เขาชอบเสื้อตัวนี้มากแท้ๆ “ให้ตายสิ…”

              

 

 

 

 

ในขณะที่บรรดาคนเป็นเจ้าของล้มไม่เป็นท่า เจ้าหมาทั้งสองกลับไม่ได้พลาดเช่นนั้นและตอนนี้ก็กำลังจ้องหน้ากันนิ่งๆ…ธอรินก้มมองบิลโบด้วยดวงตาที่หรี่ลงราวกับกำลังพิจารณาว่าทำไมเจ้าของเสียงเห่าแปลกปลอมนั้นถึงได้ตัวกระจ้อยร่อยนัก และบิลโบเองก็แหงนคอจ้องธอรินอย่างงงๆ เหมือนกับว่าไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะสูงท่วมศีรษะตนแบบนี้

              

 

 

 

 

เจ้าฮัสกี้ก้มลงมาใกล้กว่าเดิม…และนั่นก็ทำให้คอร์กี้ตัวน้อยถอยหลังไปอย่างระวังตัว เผลอเห่าบ็อกๆ ออกมา…ธอรินย่นหน้ากับการขู่ที่แสนไร้ค่านั่น หันหลังให้อย่างไม่ไยดี…อาศัยจังหวะนั้นในการตวัดหางโปะเข้าใส่เต็มหน้าจนเจ้าหมาน้อยล้มคว่ำเข้าให้เสียด้วย

              

 

 

 

 

“บิลโบ!!!” ริชาร์ดตะโกนลั่นเมื่อสัตว์เลี้ยงของตนล้มแผละ…เผลอตัวตวาดเจ้าฮัสกี้ด้วยเสียงดุดันเมื่อบิลโบครางแอร๊กเบาๆ “ทำบ้าอะไรของแกน่ะ?!! แย่มาก!!!”

              

 

 

 

 

มาร์ตินขยับจะขึ้นเสียงตอกกลับแทนหมาของตน…แต่ก็อดทึ่งไม่ได้เมื่อธอรินที่ไม่เคยแยแสกับคำดุของตนเลยกลับก้มหน้าหงอยลงไปกับเสียงตวาดของชายหนุ่มแปลกหน้า เขาได้แต่มองเจ้าฮัสกี้ที่หูลู่อย่างประหลาดใจสุดๆ จนลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังนั่งแปะอยู่บนฟุตบาธ

              

 

 

 

 

“คุณคงไม่คิดจะนั่งตรงนั้นทั้งวันใช่ไหม?”

              

 

 

 

 

เสียงถามทำให้ชายหนุ่มผมน้ำตาลบลอนด์ได้สติ…เขาขมวดคิ้วใส่แล้วขยับจะลุกขึ้นเอง ไม่ใส่ใจมือที่ยื่นมาช่วยเหลือ…ก่อนจะต้องอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บแผล

              

 

 

 

 

“ระวัง…!!” ริชาร์ดรีบเอื้อมมือไปรั้งร่างอีกฝ่ายไว้…ด้วยความสูงที่แตกต่าง คนตรงหน้าของเขาจึงเอนเข้ามาชิดง่ายๆ…และวินาทีนั้นเองที่ความรู้สึกตลกๆ เกิดขึ้นในใจ

           

 

 

 

 

ไม่เลยริชาร์ด…นายแค่จะช่วยให้เขาลุกดีๆ…ไม่มีใครเข้าใจผิดหรอกว่านายจะดึงเขาเข้ามากอด…ไม่เลย…

              

 

 

 

 

“ปล่อยนะ” มาร์ตินขยับกึ่งสะบัดตัวจากการเกาะกุม เดินตุ้บตั้บไปหยิบสายจูงของไซบีเรียนฮัสกี้ บ่นพึมๆ “ให้ตายสิ…ไอ้หมอนี่มันเดินดูทางไหมนะ…”

             

 

 

 

 

ริชาร์ดขมวดคิ้ว เขาไม่ได้จะแอบฟัง…แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ “เฮ้ๆ…คุณสิที่วิ่งมาชนผมเองน่ะ”

              

 

 

 

 

“ถ้าไม่ใช่เพราะหมาของคุณทำหมาผมป่วน…ผมก็คงไม่ได้มาชนคุณหรอก” มาร์ตินแขวะกลับ พยายามดึงสายจูงเจ้าฮัสกี้ “มาได้แล้วธอริน…มาสิ…”

              

 

 

 

 

แน่นอนว่าเจ้าหมาดื้อนี่ไม่ฟังเขาเลย…มันกำลังใช้ขาหน้าแหย่ๆ เจ้าคอร์กี้ให้หันไปหันมาอยู่ นั่นทำให้ชายหนุ่มผมน้ำตาลยิ่งสบถเป็นชุดแล้วพยายามลากให้หมาตัวโตออกเดิน(ซึ่งไม่เป็นผลเลย)…ริชาร์ดมองภาพตรงหน้าแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนจะเดินไปเข้าไปชิดเมื่ออีกฝ่ายนิ่วหน้า

              

 

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่า?”

              

 

 

 

 

“นิดหน่อยน่า…ไม่ใช่เรื่องของคุณซะหน่อย” มาร์ตินทำหน้ายักษ์ใส่…ไม่ได้รู้เลยว่ามันเป็นอะไรที่ตลกมากในสายตาคนมอง “ผมดูแลตัวเองได้…คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ”

              

 

 

 

 

ถึงจะโดนพูดจาจิกกัดใส่…แต่ริชาร์ดก็ไม่คิดโมโห อาจเป็นเพราะคนตรงหน้าดูเหมือนเม่นจิ๋วที่กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยง…และอีกเหตุผลก็คือเขาสังเกตเห็นแผลที่ตรงข้อศอกของอีกฝ่าย ถึงมันจะไม่ลึก…แต่ก็มีเลือดซึมมากทีเดียว “ผมว่าคุณทำแผลดีๆ ก่อนดีไหม…ปล่อยไว้เดี๋ยวติดเชื้อจะยุ่งนะ”

              

 

 

 

 

แว่วเสียงชายหนุ่มผมน้ำตาลบลอนด์ปฏิเสธ…แต่ริชาร์ดไม่ได้ฟัง เขาจับมืออีกฝ่ายไว้แล้วพาให้ออกเดินไปทางมินิมาร์ทข้างทาง มาร์ตินนึกอยากโวยวายแล้วสะบัดมือทิ้ง…แต่มือแข็งแรงนั้นก็ยึดจับไว้แน่นหนา และเจ้าหมาหัวดื้อของเขาก็แปรพักตร์ไปเป็นพวกไอ้หนุ่มตัวสูงโย่งที่หล่อขาดใจนี่เสียแล้ว

           

 

 

 

 

บ้าเอ๊ย! นี่มันวันซวยชัดๆ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc.  

 

************************************ 

 

 

ไฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ทำไมฟิคเซตนี่ไม่จบซะที 

 

 

 

คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะว่าฟิคนี้มันจะมีสองแนว…แต่ใจอยากเขียนให้ธอรินจีบบิลโบโดยมีน้องหมารายล้อม เลยเลือกเขียนธิลโบเรื่องแรกก่อน กะว่าริชาร์ดมร์ตินนี่จะไม่เขียน แต่สุดท้ายยยยยย เจอรูปกิฟเซตนี้ค่ะ

http://euphemique.tumblr.com/post/41595522414/megustaelcafe-image-1-its-time-for-my

 

แงงงงงงงงงงงงงงงง คอร์กี้น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก แงแงแงงงงงง แถมคนในรูปนั่นก็พอจะทำให้ทิพย์หลอกตัวเองได้ว่าคือมิสเตอร์อาร์มิเทจ…เลยยิ่งจิ้นบ้าบอไปไกล ที่เรื่องนี้สลับนุ้งหมากัน ก็เพราะทิพย์คิดว่าริชาร์ดดูเป็นคนใจดีกับอะไรเล็กๆจิ๋วๆค่ะ ภาพริชาร์ดเลี้ยงคอร์กี้ดูเป็นอะไรที่โมเอะกว่า แล้วก็คุยๆกับพี่เกด @kadeart ว่าถ้ามาร์ตินมาจูงหมาตัวโตๆ สงสัยคงโดนหมาลากแทน ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 

 

 

แล้วก็…ยิ่งเขียนยิ่งยาวอีกแหล่ววววว T^T เลยต้องเป็นสองพาร์ทจบอะเกน ขอนอกใจเบนเหนียงที่รัก…ยกมาร์ตินให้ริชาร์ดไปอีกสักพักล่ะนะแงงงงงง มันก๊าวจริงๆ ;///////////////;

 

 

 

 

พาร์ทต่อจะมาในอีกไม่กี่ปีแสงค่ะ

 

 

 

 

ทิพย์ผู้อยากจะไปจีบเบนเหนียงเซมไปที่แดนซากุระ