[BBC Sherlock Fic][MoranWatson] Taste Like Chocolate

 

Taste Like Chocolate

BBC Sherlock Fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

 

 

Pairing: Sebastian Moran x John Watson

Type: AU fanfiction

 

 

 

* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ * 

 

 

TALK

 

 

ฮืออออออออออออ ทิพย์ขอโทษค่ะเบนนี่…./ร้องไห้ซบเหนียง

 

 

ก่อนหน้านี้รู้อยู่แล้วค่ะว่ามีคนชิปมอแรน/คุณหมอ แต่ช่วงนั้นเขาใช้หน้าพี่ฟาสเป็นมอแรน ทิพย์ว่ายังไม่เหมาะตรงใจเท่าไหร่เลยเฉยๆ…พาลคิดอะไรไม่ออกไปด้วยย แต่พอฮอบบิทเข้า…เขาเลยใช้ริชาร์ดมาเป็นมอแรนแทน คือมาดโคตรให้ฟหกฟหกดฟหดฟหกดฟหกดแล้ววัตสันคือฟรีแมนด้วยว้อทททฟหกดฟหกดฟหดฟกหดฟหกดฟกหฉันจะอยู่เฉยๆได้ไงวะฟฟหกฟหกดฟหกดฟหกดหฟก

 

 

….เอาล่ะ หยุด

 

 

 

ฟิคนี้จะไม่เกิดเลยถ้าน้องโอ้ @piono-chan ได้เด้งเข้าทีแอลทวิตมาว่าอยากวาดรูป…พี่บอกเธอแล้วไงว่าไอติมกระป๋อง เพราะไอติมโคนน่ะ…ฟฟฟฟฟฟฟ =//////= แล้วสรุปนางก็วาดไอติมโคนค่ะว้อทคะโอ้ว้อททททพี่ชายไม่ฟังฉันเลย!!

 

 

 

แปะรูปให้ดู รูปใหญ่เชิญทัศนาในนี้ค่ะ

 

 

 

ยั่วจริงเฮ้ยหน้าเอยตาเอยไปหมดแล้วนะหมอว์วววววววววว์

เขียนๆวาดๆทำร้ายกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ…นี่สินะวัฏจักรแฟนเกิร์ล………/วังเวง

 

 

 

เจอกันเอนทรีย์ต่อไปส์

 

 

 

 

ทิพย์เองจ้ะ

 

 

 

 

ป.ล. ใครลืมไปแล้วว่ามีซีเครทมิดเดิ้ลเอิร์ธที่ต้องสะสางโปรดยกมือ #ฉันยกก่อนใครเลย

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

 

 

 

 

 

 

ช็อคโกแล็ตกำลังละลาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จอห์น วัตสันทำใจนั่งดูโทรทัศน์ต่ออย่างสงบไม่ได้เมื่อเห็นไอศกรีมในมือคนนั่งข้างๆ ตนค่อยๆ ยวบลงทีละนิด…เซบาสเตียน มอแรนดูจะไม่ได้ใส่ใจเลยว่าตอนนี้ขนมหวานกำลังเริ่มไหลเรื่อยลงมาตามเรียวนิ้ว เพราะดวงตาสีเทายังคงจับจ้องที่ภาพยนตร์ตรงหน้าอย่างจดจ่อ…กริยาเป็นธรรมชาติที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สัญชาตญาณรักความสะอาดของคุณหมอทำงานโดยอัตโนมัติทันทีเมื่อไอศกรีมเริ่มละลายจนลามไปเลอะอีกนิ้ว…ด้วยความที่หากระดาษทิชชู่ไม่ได้ เขาจึงเอนตัวเข้าไปหา ดึงมือของอีกฝ่ายมาชิด…อธิบายรวบรัดด้วยน้ำเสียงตักเตือนกลายๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มอแรน…ไอศกรีมละลายหมดแล้วนะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาพยนตร์ถูกเจ้าตัวลืมไปทันทีเมื่อริมฝีปากของคุณหมอแตะลงมาบนผิว…ดูแดงเรื่อเมื่อมีช็อคโกแล็ตสีน้ำตาลมาเทียบ มอแรนได้แต่ยกมือค้าง…สายตาจับจ้องเพียงเรียวปากและปลายลิ้นของอีกฝ่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แน่นอนว่าคนถูกมองไม่ได้รู้ตัว…และไม่รู้ตัวด้วยว่าเอนเข้ามาใกล้จนชิดชายหนุ่มผมดำแล้ว จอห์นเงยหน้าขึ้น…พูดเสียงตักเตือน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฉันว่าเอาไปทิ้งแล้วก็ล้างมือดีกว่า…ละลายหมดแบบนี้กินไม่ได้แล้วล่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ราวกับจะสนับสนุนคำพูด…ไอศกรีมหยดลงมาตามปลายนิ้วของคนถืออีกครั้ง จอห์นขยับจะชี้ให้อีกฝ่ายเห็นด้วยกับตน…และหลุดอุทานออกมาเล็กๆ เมื่อไอศกรีมทั้งโคนถูกปล่อยให้หล่นไป คุณหมอขมวดคิ้วกับรอยสีน้ำตาลที่กระจายบนพื้น…ขยับจะโวยวายให้อีกฝ่ายรับผิดชอบทำความสะอาด แต่ก็ลืมทุกอย่างไปเมื่อเพิ่งรู้สึกตัว…เขากำลังอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มผมดำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รู้ไหมดอกเตอร์…” มอแรนยกยิ้มพร้อมขยับปลายนิ้ว…ช็อคโกแล็ตถูกปาดไล้ไปตามแนวเรียวปากของร่างในอ้อมแขน “…คุณไม่ควรทำแบบนี้ต่อหน้าผมเลย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายจะทำอะ…อื้อ…!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพราะเริ่มสัมผัสได้ว่าไม่ปลอดภัยจึงขยับจะถอยหนี…หากอีกฝ่ายก็ไวกว่า ประโยคของจอห์น วัตสันถูกแทนที่ด้วยเสียงอุทานสั้นๆ เมื่อร่างโดนรั้งแล้วแผ่นหลังถูกผลักให้แนบชิดกับพนักโซฟา คุณหมอพยายามผลักไส…แต่ข้อมือก็โดนยึดจับ บดเบียดให้อยู่นิ่งกับเก้าอี้ยาว เสียงหายไปกลางคันเมื่อคนตรงหน้ากดจูบลงมาบนเรียวปากของเขา รุกล้ำเอาแต่ใจเป็นที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

เรียวปากนั้นบดเม้มอย่างหยอกล้อ หากจอห์นก็ยังคงแข็งขืน…อีกฝ่ายจึงขบริมฝีปากล่างของเขา ไม่ร้ายแรงจนทำให้เลือดออก…แต่มากพอที่จะทำให้ชายหนุ่มหอบหายใจอย่างตระหนก เปิดโอกาสให้ตัวเองโดนขโมยจูบลึกล้ำมากกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คุณหมอรู้สึกเหมือนว่าหัวใจจะหยุดเต้นลงตอนไหนก็ได้เพราะมันทำงานหนักเสียเหลือเกิน ปลายลิ้นนั้นลากไล้ที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ ก่อนจะแทรกเข้ามาอีกครั้ง…ทำให้เขาได้รสช็อคโกแล็ตหวานซ่านเจือจาง จอห์นไม่เคยรู้เลยว่ารสชาติหวานอมขมจะทำให้หัวหมุนได้เพียงนี้ หัวสมองตอนนี้เหมือนเครื่องยนต์ที่ทำงานสับสนจนชายหนุ่มผมสีอ่อนไม่รู้อะไรอีกแล้ว…ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มอแรนปล่อยมือที่ยึดเขาอยู่…และก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่เป็นเขาเองที่ยื่นมือไปโอบรอบคออีกฝ่ายไว้แทน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ให้ตายเถอะ มันก็แค่จูบแท้ๆ…ทำไมถึงทำให้ต้องการได้มากขนาดนี้นะ…?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทุกอย่างเหมือนภาพเบลอเพราะสิ่งเดียวที่จอห์นรับรู้คือสัมผัสจากริมฝีปากและปลายนิ้วของมอแรน…หากภาพเบลอทั้งหมดก็กลับชัดเจนขึ้นมาทันควันราวกับเขาถูกกระชากขึ้นมาจากผืนน้ำเมื่อมอแรนถอยออกห่าง ความชัดเจนนั้นมากมายจนทำคุณหมอให้งุนงง…หัวสมองยังคงโหยหาถึงจูบนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เรียวปากของมอแรนยกยิ้มกับสีหน้างงงันปนเว้าวอนของอีกฝ่าย กระซิบเสียงนุ่ม…เหมือนยาพิษแสนหวาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณจูบเก่งกว่าที่ผมคิดไว้นะ…ดอกเตอร์”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พะ พูดบ้าๆ…!” จอห์นเตะตัวเองในใจที่ดันเผลอรู้สึกบ้าๆ และแสดงมันออกไปเต็มๆ ทางสีหน้า…รอยยิ้มของมอแรนบอกชัดว่ารู้ทันเป็นอย่างดีว่าเขารู้สึกอย่างไรกับจูบนั้น คุณหมอพยายามกระแทกเสียง…หากคำพูดที่หลุดออกมาก็เบาหวิว เขาจึงผลักอีกฝ่าย…หวังให้ถอยห่าง “มันไม่ได้มีอะไรเลย…”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีสิ…แล้วผมก็คิดว่าคุณเองก็รู้ดีด้วยว่ามีอะไร…”

 

 

 

 

 

 

 

 

มอแรนยิ้มบางๆ…ช้อนปลายนิ้วของอีกฝ่ายขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตน ก่อนจะขบมันเบาๆ…ดวงตาวาววับยามกล่าวคำ ถ้อยกระซิบนุ่มนวล…เสียงของปีศาจที่แสนงดงามชวนให้ใจสั่นไหว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณกำลังหลอกตัวเอง…แล้วคุณก็กำลังต้องการผม…ดอกเตอร์”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#จบละ #เขินเฟ้ยฟฟฟฟฟฟ