[RichardLee] tu m’as manqué (3)

tu m’as manqué

RichardLee fanfiction by Tippuri~ii *  

 

 

 

Pairing: Richard Armitage x Lee Pace

 

 

 

 

* แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบัง เทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

 

 REMARK: เป็นปริศนาของจักรวาลว่าเมื่อไหร่ติ่งทิพย์จะรับความจริงได้ซะที

 

 

 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

– 3 –

 

ในที่สุดทัวร์พรีเมียร์ก็จบลง…ริชาร์ดแอบรู้สึกแย่ที่ตนดีใจที่มันจบได้เสียที เพราะความดีใจนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตนอยากเร่งให้งานเสร็จแบบส่งๆไป…แต่การจะห้ามไม่ให้ตัวเองอยากกลับบ้านนั้นก็เป็นเรื่องยากเสียจริงๆ

 

 

 

 

อยากกลับไปเห็นหน้า…อยากกลับไปฟังเสียงหัวเราะแบบข้างๆหู…ไม่ใช่แค่จากการจินตนาการหรือผ่านสายโทรศัพท์…

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ริชาร์ดไม่ได้เกี่ยงงอนอะไรอย่างทุกทีตอนที่ต้องเริ่มเก็บกระเป๋า…ตามกำหนดการนั้น ทีมงานและเหล่านักแสดงจะได้มีเวลาเก็บของและจัดการเคลียร์ทุกอย่างอย่างสบายๆถึงสองวัน แต่ชายหนุ่มคิดว่าตนคงไม่ต้องใช้เวลาเกินคืนนี้เพราะข้าวของส่วนตัวไม่ได้มีมากมายอะไรเลย

 

 

 

 

เพียงแค่เขาต้องพับมันลงกระเป๋าให้หมดเท่านั้นเอง…

 

 

 

 

ริชาร์ดถอนหายใจให้กองเสื้อผ้าที่วางเต็มเตียงโรงแรม…เขามองว่าการพับผ้าเป็นเรื่องน่าเซ็งเรื่องหนึ่งในชีวิต ชายหนุ่มจึงไม่อยากแม้แต่จะเริ่มหยิบจับเสื้อขึ้นมา…หากก็รู้ดีว่าหนีไม่พ้น สุดท้ายร่างสูงจึงจำต้องยอมนั่งลงบนเตียง หยิบเสื้อมาม้วนบ้างพับบ้างทีละตัว

 

 

 

 

โทรศัพท์มือถือดังจากตรงหัวเตียง เขาจึงเอื้อมตัวไปหยิบมา…เอียงคอให้มันแนบหูเพราะหาหูฟังไม่เจอ มือที่ตอนนี้ว่างแล้วทั้งคู่จัดการพับเสื้อผ้าต่อ

 

 

 

 

ไม่มีคำทักทาย…แต่เสียงหัวเราะที่แว่วมาก็เป็นสิ่งที่ริชาร์ดไม่มีวันลืมอยู่แล้ว

 

 

 

 

“ฉันดูคลิปงานโฟร์ตี้ปรินซิเปิ้ลแล้วนะ…”

 

 

 

 

ลีหัวเราะมาตามสาย…ทำให้ริชาร์ดคิดถึงน้ำอัดลมฟูฟ่องสดชื่นชอบกล สงสัยขึ้นมาว่าอีกฝ่ายจะได้สังเกตบ้างไหมว่าบทสนทนาทางโทรศัพท์ของทั้งคู่ตลอดทัวร์พรีเมียร์นี้นั้นไม่ค่อยจะเคยได้เริ่มด้วยการทักทายแบบปกติเลย

 

 

 

 

ลีหัวเราะมากขึ้นอีกนิดราวกับขำสิ่งที่ตนกำลังจะพูดล่วงหน้า…และเมื่อเจ้าตัวเอ่ยออกมา ริชาร์ดก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงทำให้หัวเราะเสียขนาดนี้

 

 

 

 

“…นายใส่เสื้อลายผ้าปูโต๊ะอีกแล้วรู้มั้ย?”

 

 

 

 

“ให้มันน้อยๆหน่อย…” ริชาร์ดพยายามกลั้นยิ้มแล้วทำเสียงขรึมๆ…แต่ก็สังหรณ์ใจได้ว่าคนปลายสายรู้ทันว่าตนไม่ได้โกรธ “ฉันชอบเสื้อตัวนั้นนะ”

 

 

 

 

“ตอนนายกับลุคให้สัมภาษณ์กับรายการอะไรสักอย่างน่ะ ที่สเปนนั่นแหละ…นายก็ใส่เสื้อลายผ้าปูโต๊ะเถอะ” ลางสังหรณ์ถูกต้อง…เพราะลียังคงกล่าวต่ออย่างสนุกสนานเต็มที่ แถมยังกล้าทำเสียงจุ๊ๆเหมือนปรามเด็กตอนประโยคหลังด้วย “โตแล้วก็ต้องรับความจริงเป็นสิครับมิสเตอร์”

 

 

 

 

“ก็มันแต่งตัวง่ายดีนี่” ริชาร์ดยอมแพ้ในที่สุด…หลุดหัวเราะเบาๆออกมา “ไม่งั้นฉันก็ใส่แต่เสื้อสีดำๆนั่นแหละ…ทางเลือกมีอยู่แค่นี้จริงๆ”

 

 

 

 

“ผ้าปูโต๊ะก็ไม่แย่ซะหน่อย” ลีพูด…กระแสเสียงล้อเลียนนั่นทำให้ริชาร์ดอยากให้อีกฝ่ายอยู่ข้างๆชะมัดเพราะจะได้หอมแก้มทำโทษให้สะใจสักทีสองที ก่อนเสริมต่อ “เสื้อดำก็ไม่แย่ด้วย…คุณแต่งแบบไหนก็หล่อหมดแหละครับมิสเตอร์อาร์มิเทจที่เคารพ”

 

 

 

 

ริชาร์ดถอนหายใจอย่างขำขันปนหน่ายใจ “ทำไมนายชอบใช้คำพิลึกๆแบบนี้ตลอดเลยหา?”

 

 

 

 

“ก็ใช่แฮะ…” เขานึกภาพลียักคิ้วแต่ตีหน้าซื่อออกเลย “ต้องเป็น…’คุณแต่งแบบไหนก็หล่อหมดแหละครับมิสเตอร์อาร์มิเทจที่รัก‘…ต่างหากใช่มั้ย?”

 

 

 

 

นี่ไม่ใช่จุดที่ริชาร์ดหมายถึงหรอก แต่ชายหนุ่มก็ตัดสินใจว่าเออออเหมารวมไปด้วยก็ไม่เลว “อืม…ใช่ก็ใช่แหละ…”

 

 

 

 

“โอเค งั้นเดี๋ยวจะเรียกบ่อยๆนะ” ชายหนุ่มผมดำรู้ว่าน้ำเสียงแบบนี้ของลีหมายความว่าเจ้าตัวกำลังยิ้มยิงฟันแบบซนๆระดับได้ที่อยู่เลย…ก่อนที่คนปลายสายจะถามต่อ “แล้วนี่นายทำอะไรอยู่น่ะ? ไฟล์ทกลับวันไหนเหรอ?”

 

 

 

 

“อีกสองวันน่ะ…คงไปถึงตอนสายๆ” ริชาร์ดไม่มีตั๋วอยู่ในมือตอนนี้ แต่เขาจำได้ว่าลุคบอกว่าจะเป็นช่วงราวๆนั้น “แล้วนี่…ฉันกำลังทำเรื่องที่น่าเบื่อที่สุดในโลกอยู่…”

 

 

 

 

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะไม่มีอะไรไม่น่าเบื่อหรอก…เพราะตรงนั้นไม่มีฉันอยู่นี่นา” ลีหัวเราะกับมุกโอ่ๆของตัวเอง ก่อนจะถามทั้งที่รู้คำตอบแล้ว “พับเสื้ออยู่ล่ะสิ?”

 

 

 

 

“ถ้ารู้อยู่แล้วจะถามทำไมหา?” ริชาร์ดแกล้งทำเสียงเบื่อๆใส่ ก่อนจะพูดอ่อนๆในประโยคหลัง “แล้วก็ใช่…จะดีกว่านี้เยอะเลยล่ะถ้านายอยู่ตรงนี้ด้วย…”

 

 

 

 

ความคะนึงหาอันอ่อนโยนที่เจือมาในเสียงทุ้มต่ำนั้นทำให้ลีเผลอกลั้นหายใจ…เสียงหัวเราะล้อเล่นหายไป ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มเขินอายและการพยายามเม้มริมฝีปากเข้าหากันเพื่อหยุดยิ้มนั้น

 

 

 

 

“ทัวร์จบแล้วนะครับมิสเตอร์อาร์มิเทจ…คุณยังไม่เลิกบ่นอีกเหรอ?” เสียงล้อเลียนของเขามีกระแสเขินๆสะท้อนอยู่เต็มเปี่ยม…ชัดเจนขึ้นตอนเอ่ยประโยคหลัง “นี่ไง…อีกสองวันก็ได้เจอกันแล้ว…”

 

 

 

 

ริชาร์ดยิ้มตาม…ชอบนักเวลารู้ว่าลีกำลังเขิน ก่อนจะถอนหายใจเมื่อมองไปบนเตียงของตน แกล้งเล่นมุกบ้าง “แต่ก่อนหน้านั้นฉันต้องพับไอ้ผ้าปูโต๊ะพวกนี้ก่อนใช่มั้ย…”

 

 

 

 

ลีหัวเราะออกมาก้ากใหญ่ทันที ก่อนจะแกล้งพูดเสียงเอาอกเอาใจ

 

 

 

 

“ก็ถือซะว่าเราจะได้เจอกันหลังนายพับมันหมดไง…โอเคมั้ย?” ริชาร์ดแอบส่ายหน้ากับเสียงโอ๋เอ๋แบบนี้ แต่ก็อมยิ้มอยู่ดี “ไปเลยเร็ว…รีบๆเก็บของแล้วก็กลับมาซะที ฉันคิดถึงแฟนฉันกับมรดกผ้าปูโต๊ะทั้งกองนั่นแล้วนะ”

 

 

 

 

“โอเคครับมิสเตอร์เพซ” ชายหนุ่มผมดำยิ่งอยากหอมแก้มคนปลายสายชะมัดตอนเจ้าตัวพูดจาแบบนี้ “งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไป…อืมมม…จัดการมรดกก่อนนะครับ?”

 

 

 

 

ลีหัวเราะ พูดลาอีกไม่กี่คำแล้วก็วางสายไป…ริชาร์ดวางโทรศัพท์ลงกับพื้นเตียง เอื้อมมือหยิบเสื้ออีกตัวมาถือ ก่อนจะหันไปมองบรรดาเสื้อที่พับแล้วในกระเป๋าเดินทาง…พินิจพิเคราะห์สีและลายของพวกมัน ก่อนจะพ่นลมหายใจแล้วพึมพำเบาๆกับความจริงที่อยู่ต่อหน้า

 

 

 

 

“ให้ตายเถอะ…เหมือนจริงๆด้วย…”

 
 

 

 

 

 

 

 

 

tbc. #เหยดดดทีบีซีล่ะเหยดดดดด

 

*******************************************

 

note:

• ชื่อเรื่อง tu m’as manqué แปลแบบไม่ตรงตัวแต่ได้ใจความได้ว่า I missed you ค่ะ
• เพราะเราไม่อยากทนให้คุณชาติคุณหลีต้องพลัดพรากแล้ว เลยขอเปลี่ยนความจริงดื้อๆ…จบพรีเมียร์มาดริดแล้วกลับบ้านได้เลยค่ะ แฮ่กๆ
• รูปเสื้อลายผ้าปูโต๊ะ…ทำลิงค์หายไปแล้วค่ะฟฟฟ แต่ความจริงมันก็เกือบทุกสภ.นอกพรมแดงอ่ะนะคะ ไม่ใช่แค่ที่สเปนด้วย ผ้าปูโต๊ะมากมายสังเวยชีวิตเป็นเสื้อขุ่นชาติมานักต่อนักละ ถถถถถถถถ

 

* * * * * * * *

 

ตอนแรก พาร์ทนี้เกือบไม่ได้ลงบล็อกแล้วค่ะ เพราะขี้เกียจตามข่าวพรีเมียร์มาเกลี่ยเรื่องให้สมูธฟฟฟฟ ก่อนจะได้รับคำแนะนำว่า…จะไปสนความจริงทำไมกร้ากกกกกก เพราะงั้น…เยสเล็ทส์โกโฮม ก้ากๆๆๆๆๆ

 

 

ส่วนอิเสื้อลายผ้าปูโต๊ะเนี่ย…ทิพย์สังเกตมาตั้งแต่ช่วงพรีเมียร์ภาคหนึ่งแล้วค่ะ เวลาคุณชาติฮีไปงานพวก press conference, conต่างๆนาๆ, หรือรับรางวัลอะไรที่มันสบายๆ เนี่ย ฮีใส่แต่ผ้าปูโต๊ะค่ะโฮรวววว แถมถ้าเผลอบางทีฮีใส่มาเป็นเชิ้ตในสูทด้วย! คือหล่อนะคะไม่ใช่ไม่หล่อฟกดหดกฟกหด แต่แน่นอนว่าต้องขอแซะหนุบหนับหน่อยฮิๆๆๆๆๆๆ

 

 

วันนี้สอบตัวแรกไปค่ะฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ อย่าเพิ่งรำคาญนะคะที่ช่วงนี้มีแต่ริชลี

 

 

 

 

มกราเจอกันฮอบบิท

 

 

 

 

 

 

ทิพย์เอง

 

ปูลุ ทิพย์บอกไปรึยังคะว่าอย่าหวังอะไรกับคริสต์มาส? T____T