[The Hobbit Fic][ThorinThranduil] Argenté et Bleu (1)

 

 

Argenté et Bleu

The Hobbit fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

 

 

 

 

Pairing: Thorin Oakenshield x Thranduil Greenleaf

 Type: AU fanfiction

 

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบัง เทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น Boys’ love..ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

 

 

 

REMARK: อ่านไปก่อน อย่าคิดอะไรมากค่ะแงงงงง ทอล์ควันอื่นนะคะ ง่วงแแล้ววันนี้ ; v ;

 

 

 

 

************************************

 

 

Chapter 1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ธรันดูอิล กรีนลีฟไม่อยากยอมรับหรอก…แต่ลึกๆในใจแล้วชายหนุ่มก็รู้ตัวดีว่าตนเป็นคนที่ไม่อาจรับผิดชอบความสัมพันธ์จริงจังได้

 

 

 

 

 

หลังจากเลิกกับแฟนคนก่อนๆด้วยเหตุผลเดียวเดิมๆว่าเขาไม่อาจทนอยู่ในความสัมพันธ์ที่ยกระดับความหนักแน่นมากขึ้นเรื่อยๆได้…ธรันดูอิลก็คิดว่าตนต้องแก้ไขข้อบกพร่องในจุดนี้ เพราะถึงจะตระหนักดีว่ามันไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์สุดแฟบูลัสอย่างเขาจำเป็นต้องสนใจอะไรหรอก…แต่ชายหนุ่มผมสีสว่างก็รู้ดีอยู่เองในใจว่าตนแอบกลัวไม่ใช่น้อยว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลเลยพยายามคิดหาทาง…แล้วก็ลงตัวที่ว่าจะหาสัตว์มาเลี้ยง เพราะชายหนุ่มไม่รังเกียจที่จะแบ่งพื้นที่ของแฟลตของตนให้สมาชิกใหม่เนื่องด้วยเขาชอบสัตว์โดยทั่วไป(แต่ไม่นับแมงมุม)เป็นทุนเดิม และการเลี้ยงสัตว์อะไรสักชนิดก็เป็นความรับผิดชอบที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ารักษาน้ำใจมนุษย์อีกคนเลยในสายตาเขา

 

 

 

 

 

…แถมสิ่งที่ดีที่สุดก็คือมันไม่ต้องมี ‘มนุษย์อีกคน’ เข้ามาเกี่ยวข้องนี่แหละ

 

 

 

 

 

เมื่อตัดสินใจได้ ทางเลือกก็แยกย่อยลงมาอีกในจุดนี้…หมากับแมวนั้นตัดไปได้เลยสำหรับแฟชั่นดีไซเนอร์ผู้มีแบบร่างและชิ้นผ้ากองทั่วแฟลตอย่างธรันดูอิล และชายหนุ่มก็ไม่ชอบกลิ่นของรังหนูแฮมสเตอร์ ไม่มีทางเลี้ยงนกเพราะสงสาร ครั้นจะสั่งซื้อเม่นจิ๋วทางร้านก็บังคับขายตัวนากมาด้วย(อะไรเนี่ย…) ทางเลือกที่ปลอดภัยและลงตัวสบายใจที่สุดจึงดูเหลือเพียงทางเดียว

 

 

 

 

 

…และก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มผมสีสว่างเดินมาหยุดที่ห้องแถวเล็กๆตรงมุมถนนแถวแฟลตของตัวเองในเช้าวันอาทิตย์แบบนี้

 

 

 

 

 

มือเรียวค่อยๆดึงแว่นกันแดดออกจากกรอบหน้า ดวงตาสีเงินจ้องมองป้ายไม้เหนือประตู…ธรันดูอิลเดินผ่านโอเคนชีลด์อควาเวิร์ลด์นี่มาเป็นร้อยๆครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คิดจะเข้าไปข้างใน

 

 

 

 

 

ใช่เลย…เพราะตลอดการอยู่ที่นี่มา เขาไม่เคยนึกอยากเลี้ยงปลาหรือสัตว์น้ำใดๆ เลยนี่นา…

 

 

 

 

 

ประตูหน้าร้านเป็นไม้ที่มีลูกเล่นเป็นบานเกล็ด…สีขาวของมันล่อนร้าวและกรำแดด หากกลับทำให้ดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก…ธรันดูอิลบิดลูกบิดทองเหลืองคร่ำคร่าแล้วก้าวเข้าไปในตัวห้องแถว มองไปรอบๆ แล้วติดสินใจให้คะแนนการตกแต่งในร้านเก้าเต็มสิบ(ให้สิบเต็มสิบเลยมันเสียฟอร์มตัวเอง)…บรรยากาศดูสบายสดใสในสไตล์บ้านริมชายหาด เฟอร์นิเจอร์ที่จะพึงมีได้ล้วนต่อมาจากไม้ทาสีขาวแบบเดียวกับประตู ตามมุมว่างๆ มีการประดับตกแต่งด้วยกระถางต้นไม้เซรามิคสีน้ำเงินเข้ม…ตัดกันอย่างน่าดูกับดอกแคลล่าลิลี่สีเหลืองสดที่ปลูกอยู่ในนั้น

 

 

 

 

 

และนอกจากจะตกแต่งร้านได้ดึงดูดแล้ว…บรรดาตู้สัตว์น้ำของโอเคนชีลด์อควาเวิร์ลด์ก็ถูกจัดให้ไม่ออกันจนน่าอึดอัด แสงไฟส่องผ่านกระจกตู้มาเป็นสีน้ำเงินเข้มใสละมุน…หนึ่งในสีโปรดของธรันดูอิล และเหล่าปลาและสัตว์น้ำสีสันสวยงามแปลกตาก็ทำให้ชายหนุ่มยิ่งค่อยๆ ขยับเดินมองแต่ในตู้ไปทีละตู้อย่างสนใจขึ้นมาจริงจังมากกว่าทีแรกที่กะจะแค่รีบเข้ารีบออกให้จบๆ ไป

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลเลยแทบสะดุ้งโหยงสุดตัวเมื่อจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง

 

 

 

 

 

“อ้าวคุณ?!! เข้ามาได้ไงเนี่ย?? ไม่เห็นป้ายรึไง??”

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลคุมตัวเองทันเลยแค่หันขวับไปมอง(ปลายผมสีสว่างที่มัดไว้แทบฟาดหน้าตัวเอง…) เจ้าของเสียงคือหนุ่มหนวดเคราครึ้ม ผมสีดำถูกรวบเป็นหางม้าเอาไว้ตรงต้นคอ…มาดแข็งแรงและดุๆ ถูกเสริมด้วยจมูกอันโด่งเป็นสัน ดวงตาสีเทาเจือฟ้าคมกริบ และร่างกายอันกำยำของเจ้าตัว

 

 

 

 

 

ก็หล่อดีหรอกนะ…ถ้าจะหยุดทำหน้าตาบอกบุญไม่รับแบบนี้ซะทีน่ะ…

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลทั้งให้และตัดคะแนนอีกฝ่ายในใจไปพร้อมๆ กัน…พยายามไม่ใส่ใจป้ายข้างประตูที่บอกว่าร้านยังไม่เปิดให้ลูกค้าเข้าและข้อเท็จจริงที่ว่าด้านหน้าของเสื้อยืดสีเทาของชายหนุ่มตรงหน้าตนนั้นเปียกโชกจนแนบไปกับแผงอกและหน้าท้องของเจ้าตัว

 

 

 

 

 

เขาเลยทำหน้าเชอะเล็กๆ พร้อมพูดเสียงหยิ่งๆ แบบไม่แคร์สิ่งใด

 

 

 

 

 

“ฉันมาซื้อปลา…เอาไม่กี่ตัวก็พอนะ ฉันจะเลี้ยงเองคนเดียว”

 

 

 

 

 

“ถ้าคุณเห็นป้ายนะ…คุณจะรู้ว่าผมยังไม่เปิดร้าน” ชายหนุ่มผมดำพ่นลมหายใจ พูดเสียดสีด้วยเสียงทุ้มต่ำเหมือนหมาป่าขู่ฮึ่มๆ…แต่ก็โบกๆ มือไปทางเก้าอี้ไม้ตัวยาวข้างโต๊ะเขียนหนังสือที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือที่ชำระเงิน “นั่งรอแป็บนึงละกัน ขอผมจัดการตรงนี้ให้เสร็จก่อน”

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลส่งเสียงตอบรับแล้วเดินไปนั่งตามที่คุณเจ้าของร้านบอก แอบเหล่ๆ ตามประสาคนไม่เคยใกล้ชิดงานทำนองนี้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร…ร่างล่ำสันนั่นตอนนี้เดินกลับไปที่ตู้ด้านหลังสุดที่เจ้าตัวคงยังไม่เสร็จกับมัน ไม่มีปลาหรือสิ่งมีชีวิตใดอยู่ข้างในและกรวดตรงพื้นตู้ก็ถูกโรยไปได้ครึ่งเดียว…ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชายหนุ่มผมดำคงกำลังตกแต่งมันให้พร้อมเป็นที่อยู่สัตว์น้ำเป็นแน่

 

 

 

 

 

มันก็ดูเป็นงานที่น่าสนใจและละเอียดอ่อนเกินคาดอยู่หรอก…แต่มันจำเป็นจริงๆ เรอะที่ต้องยกชายเสื้อด้านหน้าขึ้นมาคอยซับแก้มตัวเองจนทำให้ได้เห็นซิกแพ็คแน่นๆ นั่นทุกๆ ห้านาทีแบบนี้น่ะ???

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลคิดอย่างเผ็ดร้อนในใจ…เขาไม่ชอบการที่มีตนเป็นลูกค้าคนเดียวในร้าน ไม่ชอบการโดนทิ้งให้รอ และก็ไม่ชอบความอยุติธรรมที่ทำให้ตัวร้านมีเจ้าของหรือพนักงานฮอตบาดใจแบบนี้เลยด้วย

 

 

 

 

 

เฮ้ๆๆๆๆ….เมื่อกี้เขาคิดอะไรเป็นอย่างสุดท้ายน่ะ???

 

 

 

 

 

แฟชั่นดีไซเนอร์คนเก่งขมวดคิ้วกับตัวเอง ความทรงจำกลายเป็นระดับเท่าปลาทองเสียอย่างนั้น…ดวงตาสีเงินเสมองนั่นมองนี่บนโต๊ะไปด้วย ก่อนจะสะดุดเข้ากับกล่องใส่นามบัตรที่แจกฟรี…ตัวอักษรสีน้ำเงินนาวีตัดกับเนื้อกระดาษสีขาวอย่างเรียบหรูสวยงาม บอกถึงชื่อและที่อยู่กับเบอร์ติดต่อ

 

 

 

 

 

‘ธอริน โอเคนชีลด์’

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลทวนชื่ออันแปลกแต่ไม่แปร่งหูนี้ในใจ ก่อนจะขยับมาลุกขึ้นยืนแล้วยัดนามบัตรในมือเข้าในกระเป๋าโค้ทของตนเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำตึกๆ มาพร้อมคำถาม

 

 

 

 

 

“โอเค…” ชายหนุ่มผมดำสูดลมหายใจลึกๆ และพ่นออกมายาวๆ แทนการหอบหายใจจากความเหนื่อยล้าของงานที่เพิ่งเสร็จไป พยักเพยิดพร้อมเลิกคิ้วใส่เขา “ว่าไงครับ?”

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลแอบหมั่นไส้เล็กๆ กับการกระทำไร้พิธีรีตองแบบนี้(ลืมไปสนิทว่าตัวเองก็บุกเข้าร้านเขามาแบบไร้พิธีรีตองเช่นกัน) แสดงความจำนงของตัวเองออกไปด้วยเสียงวางท่าจางๆ “ฉันอยากได้ปลาคาร์พน่ะมีมั้ย?” มือเรียวค้นในกระเป๋าโค้ทอีกด้านเพื่อหานามบัตรของตัวเองบ้าง “ส่งมาตามได้ที่อยู่นี้เลย…ตอนจะขึ้นมาก็บอกยามว่าห้องคุณธรันดูอิล”

 

 

 

 

 

ธอริน โอเคนชีลด์ขมวดคิ้วและไม่ตอบอะไร…หากก็ยอมรับนามบัตรของเขาไปอ่านที่อยู่ ซึ่งหลังจากการมองปราดเดียว…เสียงทุ้มก็เอ่ยคำตัดสิน

 

 

 

 

“คุณจะบ้าเหรอไง??” ไม่มีการพูดจาให้ละมุนละม่อมเลย…แถมชายหนุ่มผมดำยังพ่นลมหายใจแล้วมองมาเหมือนกับว่าธรันดูอิลเป็นคนสติไม่เต็มอีกต่างหาก “แฟลตนั้นมันเล็กจะตาย…เลี้ยงปลาหางนกยูงเหอะ”

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มผมสีสว่างอ้าปากค้าง หัวสมองปั่นเร็วจี๋ว่าตนจะหาทางฟ้องร้องการหมิ่นประมาทนี้ได้อย่างไรในขณะที่ทวนคำเสียงโมโห “ปลาหางนกยูง??? นายพูดอะไรของนาย???”

 

 

 

 

 

“ปลาคาร์พมันต้องอยู่บ่อกว้างๆ แล้วก็ลึกๆ…คนอยู่บ้านเดี่ยวเขายังเลี้ยงกันไม่ค่อยรอดเลย แล้วจะนับประสาอะไรกับแฟลตคุณ?” ธอรินเองก็ขมวดคิ้วใส่แบบไม่ลดละ…ไม่เข้าใจเลยว่าเจ้ามนุษย์หัวข้าวโพดนี่รู้บ้างไหมว่าการเลี้ยงปลาคาร์พต้องการปัจจัยอะไรบ้าง “ก่อนจะมาซื้อนี่คุณได้หาข้อมูลบ้างรึยังน่ะว่าตัวเองเลี้ยงปลาอะไรได้บ้าง?”

 

 

 

 

 

และวินาทีนั้นเองที่ทำให้ธรันดูอิลตระหนักได้ว่าตัวเองพลาดไปแล้วจังๆ…ข้อมูลเดียวที่เขาพึงหาคือการคิดเอาเองว่าตนอยากเลี้ยงปลาอะไรเท่านั้น

 

 

 

 

 

บ้าชะมัด…เรื่องอะไรจะยอมให้เจ้าเคราครึ้มนี่มาสั่งสอนเขาได้ล่ะ…

 

 

 

 

 

“เรื่องของฉันน่า…ฉันจะเอาปลาคาร์พ!” ธรันดูอิลโวย “นายบ้าหรือไง?? ทำไมจะไม่ขายให้ฉัน??”

 

 

 

 

 

ธอรินกอดอกทันที…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพบเจอลูกค้าเอาแต่ใจที่หวังจะซื้อปลาที่ตัวเองต้องการอยู่ท่าเดียวโดยไม่คำนึงเลยว่าจะเลี้ยงได้รอดไหม และด้วยสัญชาตญาณของอดีตนักศึกษาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของคณะประมง…ปกติแล้วธอริน โอเคนชีลด์จะยินดีเป็นอย่างยิ่งในการโยนลูกค้าประเภทนี้ออกจากร้านแล้วปิดประตูไล่หลังแบบไม่เสียเวลาคิดสักนิด

 

 

 

 

 

แต่เจ้าหัวข้าวโพดนี่ตอนโวยวายก็น่ารักดี…ก็เลยยังไม่ประสบชะตากรรมแบบนั้นน่ะนะ….

 

 

 

 

 

ธอรินขมวดคิ้วเพิ่มอีกนิด…คราวนี้กับตัวเอง

 

 

 

 

 

เมื่อกี้เขาคิดว่าอะไรนะ???

 

 

 

 

 

คุณเจ้าของร้านตัดสินใจไม่คิดสาวความต่อกับสมองของตัวเอง เดินหน้าพูดเนิบๆ แต่เสียดสีกวนประสาทได้ใจนักในสายตาคนฟัง

 

 

 

 

 

“ถ้าผมขายให้คนไม่รู้เรื่องปลาอย่างคุณน่ะสิบ้า” ธอรินยังคงกอดอก…เอนตัวและเอียงศีรษะนิดๆ พร้อมหรี่ตามองอีกฝ่าย พูดคำสรุปคำเดิม “เลี้ยงปลาเล็กๆก็พอแล้ว”

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลเหลือจะทนกับอุดมการณ์รักปลาอันแรงกล้าและเสื้อยืดโง่ๆที่เปียกแนบหุ่นแบบเห็นกล้ามเนื้อได้เป็นมัดๆแบบนี้ของเจ้าคนขายนี่เต็มที โวยวายเสียงฟ่อเหมือนแมวขนพอง

 

 

 

 

 

“แต่ฉันอยากได้ปลาคาร์พ!” ชายหนุ่มผมสีสว่างผู้เยือกเย็นเสมอตอนนี้ขึ้นเสียงเหมือนเด็กๆ…เจ้าเคราครึ้มสุดฮอตนี่ดูจะทำให้ความสามารถในการคุมอารมณ์และมารยาทของเขาละลายหายไปเสียจริง “แล้วก็ปลาดาว! ปลาทอง! แล้วก็แมงกะพรุนเรืองแสงด้วย!!”

 

 

 

 

 

ธอรินถอนหายใจเสียงดังจนเหมือนคำรามอย่างอยากจะบ้า มองอีกฝ่ายแบบเหลือทนพร้อมถามอย่างเซ็งสุดขีด “คุณเนี่ย…ตอนเด็กๆพ่อแม่ไม่ค่อยได้พาไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำสินะ?”

 

 

 

 

 

แต่จะถามไปทำบ้าอะไรล่ะนะ เพราะฟังรายการตู้ปลาที่เจ้าตัวต้องการจะเลี้ยงสิ…น่าสงสัยนักว่าอีกฝ่ายรู้ไหมด้วยซ้ำว่าโลกใบนี้มีปลาน้ำจืดกับปลาน้ำเค็ม…

 

 

 

 

“นะ นาย!!” ธรันดูอิลอ้าปากค้างและจ้องอีกฝ่ายตาแทบถลน “นายว่าฉันว่าไงนะ??!!”

 

 

 

 

 

ธอรินโบกมือพร้อมหันตัวเตรียมเดินไปทางอื่นอย่างที่บอกชัดเจนว่าไม่ต้องการแม้แต่จะเสียเวลาต่อคำ “ผมจะขายแค่ปลาหางนกยูงให้คุณ…นอกเหนือจากนั้นคงต้องไปหาจากร้านอื่นล่ะนะ เพราะผมไม่ขายให้”

 

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ธรันดูอิล กรีนลีฟได้ออกมาจากร้านโอเคนชีลด์อควาเวิร์ลด์พร้อมมือเปล่าเหมือนขาที่เข้าไป…ร่างโปร่งหันกลับไปมองตัวร้านอย่างเหลือจะเชื่อตอนที่ยืนอยู่บนฟุตบาธเรียบร้อยแล้ว ยังคงหัวเสียและรับความจริงไม่ได้ว่าตนเพิ่งโดนเจ้าของร้านขายสัตว์น้ำงี่เง่านี่ปฏิเสธการซื้อขายแบบไร้เยื่อใยที่สุด

 

 

 

 

 

อะไรเนี่ย! การเลี้ยงสัตว์เลี้ยงมันไม่จำเป็นจะต้องมี ‘มนุษย์อีกคน’ เข้ามาเกี่ยวข้องไม่ใช่รึไง…???

 

 

 

 

ธรันดูอิลโวยวายอย่างงุ่นง่านในหัว และก็สังหรณ์ใจขึ้นมาชอบกลแม้จะพยายามปฏิเสธเต็มที่…ว่าท่าทางเจ้า ‘มนุษย์อีกคน’ ในความสัมพันธ์ของเขากับปลาตู้นี้จะมีอิทธิพลกับอนาคตและสภาพหัวใจมากเกินกว่าควรเป็นแน่แท้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc.