[Star Trek Fic][McCoyCarol&JimSpock] Give It a Little Try (4)

 

 

Give It a Little Try

Star Trek fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

 

 

    

 

 

Pairing: Leonard McCoy x Carol Marcus & Puppy!Jim x Cat!Spock

Type: AU fanfiction

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบัง เทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้มีบางส่วนที่เป็นแฟนฟิคชั่น boys’ love..ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

 

 

 

 

 

************************************

 

Previous Chapters 

 

 

Chapter 1

 

Chapter 2

 

Chapter 3

 

 

 

************************************

 

 

Chapter 4

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ถ้าจะมีการจัดรวบรวมสถานที่ที่เหมาะกับการเดทเอาตอนช่วงนั้นล่ะก็…บริเวณแหล่งท่องเที่ยวแถบอ่าวซานฟรานซิสโกในเช้าวันเสาร์ที่เลโอนาร์ด แมคคอยมีนัดกับแครอล มาร์คัสคงได้ติดในรายการอย่างไม่ต้องสงสัย

 

 

 

 

 

ตลาดนัดต้นไม้ที่ทั้งคู่จะมาเจอกันในวันนี้เป็นจุดนัดพบที่ต่างก็คุ้นชื่ออยู่..แต่คุณหมอกับหญิงสาวก็ตกลงกันว่าจะเดินทางไปพร้อมกันเลยเมื่อรู้ว่าต่างฝ่ายต่างก็วางแผนว่าจะนั่งรถรางไปเหมือนกัน นั่นจึงทำให้ตอนนี้ ชายหนุ่มที่มาถึงก่อนแล้วกำลังเดินย่ำกลับไปกลับมาตรงที่ว่างให้คนรอรถ…แมคคอยไม่ได้กำลังงุ่นง่านแต่อย่างใด เพียงแต่มันเป็นนิสัยของระบบระบายความเครียดของเขาที่ทำงานเป็นการขยับตามจังหวะหนูติดจั่นแถมหน้าบึ้งสนิทแบบนี้…ชายหนุ่มยังคงไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงนี้จริงๆ แล้วก็เพิ่งวางสายจากแครอลไปด้วย เธอบอกว่าอยู่ห่างไปแค่อีกหัวมุมเดียวแล้ว

 

 

 

 

 

นรกเอ๊ย…มันไม่ใช่เดทโว้ย…มันคือการซื้อของมาคืนในฐานะของหมอกับคนไข้… 

 

 

 

 

 

แมคคอยขมวดคิ้วบึ้งตึงพลางสำทับประโยคนี้รัวๆ กับตัวเอง…จะไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตอนนี้ตัวเองกำลังตื่นเต้นงี่เง่าอยู่ลึกๆ ในใจแบบบอกไม่ถูก ภาพหนุ่มหน้าดุยืนกอดอกแถมขมวดคิ้วจนแทบเป็นโบว์แบบนี้ช่างขัดตากับบรรยากาศแดดสดใสนัก…แมคคอยร่ำๆ จะเดินวนอีกสักรอบแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่รุดเข้ามาและคำทักทายอันคุ้นหู

 

 

 

 

 

“หวัดดีค่ะคุณหมอ!” ผมบ็อบสีบลอนด์คงถูกหวีมา แต่ตอนนี้ก็เริ่มกระเซิงเล็กๆ แล้วตามแรงขยับ…หากนั่นก็ไม่ได้ลดมาดกระฉับกระเฉงมั่นใจของแครอล มาร์คัสไปได้เลย หญิงสาวดูสวยสดชื่นในกระโปรงสั้นสีมิ้นต์และแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลอ่อน…เข้ากันนักกับรองเท้าบู๊ทสั้นๆ กับผ้าพันคอสีขาวครีม ลมเย็นเฉียบของซานฟรานซิสโกยามสายไม่ทำให้เธอต้องลำบากอะไรเลยด้วยเลคกิ้งสีดำสนิทที่สวมมาด้วย

 

 

 

 

 

คุณหมอยิ่งหน้าบึ้งเข้าไปอีก…ทั้งนี้เพราะเขายิ่งอยากเตะตัวเองที่จู่ๆ ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกและคิดว่าสาวน้อยตรงหน้าน่ารักดีชะมัด “หวัดดี…”

 

 

 

 

 

“เอ่อ…” แครอลนิ่วหน้ายิ้มแหะๆ พร้อมชูสองมือขึ้นในอากาศเล็กน้อย…เข้าใจสีหน้าบึ้งๆ ของคุณหมอผิดไปถนัด “ขอโทษค่ะที่มาสาย คุณหมอรอนานสินะคะ…”

 

 

 

 

 

“ไม่นานหรอก” แมคคอยโบกมือพั่บๆ ทันทีราวกับจะปัดให้ประเด็นนี้ของหญิงสาวหล่นไปจากบทสนทนา ก่อนจะพยักเพยิดไปทางรถรางที่เคลื่อนตัวเข้ามาให้เห็นได้แล้ว “มาเถอะ…รถมาพอดีเลย”

 

 

 

 

 

แครอลพยักหน้ารับ…ก้าวยาวๆ ตามคุณหมอได้อย่างไม่ลำบากอะไร แต่ด้วยความที่ผู้โดยสารที่ร่วมทางขึ้นมาบนรถด้วยนั้นมีจำนวนไม่น้อยเลย…หญิงสาวจึงพบว่าตัวเองโดนดันให้มายืนในจุดที่ห่างไกลเสาและราวห่วงจับก็สูงเกินเอื้อม แถมระยะห่างระหว่างเธอกับดอกเตอร์แมคคอยก็น้อยแสนน้อย…จึงทำให้ร่างของแครอลเซไปชนแปะเข้ากับอีกฝ่ายทันทีที่รถออกตัวอีกครั้ง

 

 

 

 

 

“ขอโทษค่ะ!” หญิงสาวรีบหยัดตัวให้กลับมายืนตรงๆ…แต่ก็เซมาทางเดิมใหม่ โชคดีที่คราวนี้เธอยังทรงตัวได้…แครอลเลยแค่ยืนโอนเอนไปมาเท่านั้น มือเรียวพยายามเอื้อมขึ้นไปจับราวเหนือศีรษะพร้อมๆ กับที่มองอีกฝ่าย เหลืออดกับความดูไม่ได้ของตัวเองนัก “ขอโทษนะคะคุณหมอ…”

 

 

 

 

 

แมคคอยส่งเสียงฮื่อตอบ…เสมองนั่นมองนี่และดีใจนักที่อีกฝ่ายกำลังวุ่นกับไอ้ราวจับนั่นจนไม่ได้สังเกตว่าเขาหน้าแดง แต่เมื่อเห็นว่าความพยายามของสาวน้อยในการจะเอื้อมให้ถึงมันนั้นไร้หวังแน่ๆ…คุณหมอผู้ที่ตอนนี้จับราวนั่นถึงอย่างสบายๆ ก็ตัดสินใจเสนอประโยคนี้ออกไป บอกตัวเองซ้ำๆ เกินจำเป็นว่านี่เป็นแค่เพราะเขาไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งรถที่เริ่มจ้องมาแล้วว่าเมื่อไหร่สาวน้อยจะเอื้อมจับราวได้เสียทีเท่านั้นแหละ

 

 

 

 

 

“มิสมาร์คัส…ถ้ามันสูงนักก็จับนี่ไว้ละกัน”

 

 

 

 

 

…ซึ่งมันก็คงเป็นคำเสนอที่ไม่ทำให้ใจคนฟังเต้นแรงเลยสักนิดถ้า ‘นี่’ ที่คุณหมอพยักเพยิดนิดเดียวให้รู้ก็คือแขนข้างที่เจ้าตัวกำลังยื่นมาจับราวอยู่นั่นเอง

 

 

 

 

 

“เอ่อ…จะดีเหรอ—!!”

 

 

 

 

 

การทักท้วงอึกอักของแครอลหายวูบกลางคันเพราะรถหยุดที่สถานีต่อไป…และก็ส่งผลให้เธอเซไปชิดกับแผงอกของคุณหมออีกรอบ ทำให้เมื่อสาวน้อยเด้งตัวออกมาได้…มือเรียวๆ นั่นก็เอื้อมไปจับท่อนแขนแข็งแรงของคนตรงหน้าโดยไม่โต้ไม่แย้งทันที เพราะเธอทนกับระดับความเขินของสัมผัสแค่นี้ได้มากกว่าการเซเข้าไปอยู่ในวงแขนของชายหนุ่มเป็นรอบที่สามเยอะเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

“ขะ ขอบคุณนะคะคุณหมอ…”

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับมิสมาร์คัส…”

 

 

 

 

 

คุณสัตวแพทย์กระแอมกระไออย่างรักษามาด…ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงสายตาของคนรอบข้างที่มองมา ทุกคนที่พอจะได้ยินคำเรียกที่ทั้งสองมีให้กันต่างก็ทำหน้าแปลกๆ…และแมคคอยก็เพิ่งตระหนักได้ว่ามันช่างดูโคตรพิลึกเลยที่ตัวเองในวันหยุดจะต้องมาโดนเรียกเสียเต็มยศแบบนี้

 

 

 

 

 

“นี่…”

 

 

 

 

 

แครอลเงยหน้าขึ้น พยายามยิ้มให้ราวกับว่าหัวใจเธอไม่ได้รู้สึกผิดปกติอันใดอยู่ “คะคุณหมอ?”

 

 

 

 

 

“เลิกเรียกอย่างงั้นเถอะ…ผมไม่ได้…” ชายหนุ่มกลอกตาใส่ชุดไปรเวทของตน…เชิ้ตลายตารางสีเข้มทับด้วยแจ็คเก็ตกันลมสีดำกับกางเกงยีนธรรมดา ก่อนจะสรุปรวบรัดตามนิสัย “…อย่าเรียกคุณหมอเลย มันพิลึก”

 

 

 

 

 

แครอลกระพริบตา…และก็เพิ่งได้คิดชัดๆ กับตัวเองว่าอีกฝ่ายในชุดธรรมดาแบบนี้ก็ยังคงเท่เหลือใจเสียจริง แต่นั่นเป็นความคิดที่ผิดผิดทางมาก…เธอเลยรีบๆ ปัดมันออกไปแล้วคิดตรองสิ่งที่ได้ฟังแทน

 

 

 

 

 

“โอเคค่ะ…” สาวน้อยพยักหน้า เม้มปากชั่ววินาทีก่อนเปล่งเสียงคำหลัง “…เลโอนาร์ด?”

 

 

 

 

 

ในน้ำเสียงมีกระแสคำถามเจือมา…ซึ่งคุณหมอก็ตอบความลังเลนั้นด้วยการพยักหน้าว่าแบบนี้โอเคแล้ว ทั้งๆ ที่ในหัวเขานั้นมีแต่คำสบถรัวๆ

 

 

 

 

 

นรกเอ๊ย…ก็แค่ชื่อเองหรอกเหอะ พวกเราสนิทกันพอจะเรียกได้แล้วโว้ย…ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลยเถอะว่ะ… 

 

 

 

 

 

แมคคอยตะโกนใส่ตัวเอง…เริ่มคิดแล้วว่าชะรอยการโยนตัวเองออกไปให้รถรางทับให้หายบ้าน่าจะเป็นทางที่ดีกว่าแค่เตะตัวเองในใจอยู่แบบนี้

 

 

 

 

 

“ถ้างั้น…”

 

 

 

 

 

เสียงของสาวน้อยเอ่ยแทรกขบวนคำสบถในหัวของคุณสัตวแพทย์…ทำให้ชายหนุ่มหน้าบึ้งก้มลงไปสบตากับดวงตาโตสีเทาและมองวงหน้าหวานที่ประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ อันจริงใจนั้น

 

 

 

 

 

“…คุณเรียกฉันว่าแครอลก็ได้นะคะ”

 

 

 

 

 

พอได้ฟังประโยคนี้ของเธอจนจบ…เลโอนาร์ด แมคคอยก็ยิ่งเห็นถึงความจำเป็นในการโยนตัวเองออกไปให้รถรางทับเพื่อจะได้หายบ้ามากเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่บ้าน แต่มันก็เป็นสถานที่ที่เขาคุ้นเคยดีไปแล้ว…หากนั่นก็ไม่ได้ทำให้สป็อครู้สึกว่าการเดินเข้าไปจะเป็นเรื่องง่ายดายแต่อย่างใดด้วยจำได้ดีว่าครั้งสุดท้ายที่ออกจากที่นี่นั้น เขาปฏิบัติตัวทิ้งท้ายได้แย่มากแค่ไหน

 

 

 

 

แมวเหมียวในสายตามนุษย์หรือชายหนุ่มผมดำในสายตาตัวเองเลยได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูหลังของคลินิกของคุณสัตวแพทย์แมคคอย…ระยะเวลาที่พักฟื้นอยู่ที่นี่ทำให้สป็อครู้แล้วว่าคุณหมอจะไม่ปิดช่องขนาดเล็กที่มีไว้ให้สัตว์เลี้ยงของตัวเองเดินออกมาเล่น และสนามด้านหลังที่ว่างเปล่าตอนนี้ก็บอกให้ชายหนุ่มผมดำรู้ว่าคนที่ตนกำลังต้องการจะพบหน้าต้องอยู่ในตัวอาคารเป็นแน่แท้

 

 

 

 

 

ว่าตามจริงแล้ว…สป็อคก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงมายืนอยู่ตรงนี้ ไม่บ่อยเลยที่เขาจะทำการกระทำอันไร้เหตุผล…แต่วันนี้ พอแครอลออกจากบ้านไปแล้วเขาได้อยู่คนเดียวเงียบๆ เป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ ชายหนุ่มผมดำก็พบว่าตัวเองเอาแต่คิดถึงนาทีของบทสนทนาสุดท้ายที่มีให้กับจิม และความคิดนี้ก็ทำให้ในหัวใจหนักหน่วงปนเสียใจขึ้นมาอย่างประหลาด…ความไม่มีเหตุผลที่สป็อคไม่อาจอธิบายถึงที่มาได้ เช่นเดียวกับความรู้สึกวูบโหวงจากความเงียบงันที่โอบล้อม…บรรยากาศที่ไร้เสียงของใครบางคนที่เอาแต่จะชวนคุยหรือเรียกชื่อเล่นๆ อยู่เสมอกลับไม่ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างที่คิดทีแรกเลย

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มจึงสูดลมหายใจลึกๆ…เอื้อมมือไปผลักบานประตูเล็กๆ นั่นให้เปิดแล้วค่อยๆ ปีนเข้าไปในตัวบ้าน

 

 

 

 

 

เสียงบานไม้ที่ปิดงับลงมานั้นอาจจะเบาแสนเบา…แต่ก็ไม่เบาเกินที่ประสาทหูของเจ้าโกลเด้นรีทรีฟเวอร์จะได้ยิน จิมผู้ที่นอนหงอยอยู่บนชั้นสองหยัดตัวขึ้น…ก่อนที่จะสูดจมูกฟุดฟิดแล้วนั่งนิ่ง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง…ชายหนุ่มผมทองรู้ดีแล้วว่าใครคือคนที่เพิ่งแอบเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

เสียงฝีเท้าเบาหวิวค่อยๆ ขึ้นบันไดมา…ไม่เหลือเวลาให้เขาคิดอะไรมากนักนอกจากนั่งตัวตรงอยู่เช่นนั้น มือข้างหนึ่งแตะลงบนผ้าพันแผลบนแขนอีกข้าง…ความเจ็บที่แล่นปราดบนผิวเนื้อนั้นเล็กน้อย แต่ที่ทิ้งตัวเนิ่นนานและบาดลึกกว่าคือความรู้สึกเสียใจปนน้อยใจที่ซ่านขึ้นมาตอนคิดถึงคนที่ฝากแผลนี้ไว้

 

 

 

 

 

จิมเลยมีเพียงคำทักห่างเหินตอนที่ชายหนุ่มผมดำเดินเข้ามาในห้อง “สป็อค”

 

 

 

 

 

เจ้าของชื่อปิดประตูตามหลังตน…แล้วยืนอยู่ตรงนั้น ระยะห่างระหว่างกันนั้นเวิ้งว้างนักในความรู้สึก…ทำให้รู้สึกหายใจติดขัดเหมือนน้ำเสียงเฉยเมยนั่นของอีกฝ่าย เรื่องไม่มีเหตุผลที่สป็อคไม่เข้าใจอีกแล้ว

 

 

 

 

 

แต่ถึงแม้ว่าจะสับสนมากเพียงใดในหัวใจ…วงหน้าคมนั้นก็ยังคงเรียบนิ่ง เช่นเดียวกับเสียงทักตอบ “สวัสดีจิม”

 

 

 

 

 

ความเงียบทิ้งตัวในห้องหลังจากนั้น เนิ่นนานเท่าความดื้อดึงของทั้งสองจะพึงมี…เพียงแค่ถ้าเทียบกันแล้ว ความอดทนของจิมมีน้อยกว่านัก…เลยเป็นชายหนุ่มผมทองที่เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นเป็นคนแรก

 

 

 

 

 

“มีอะไรล่ะ?”

 

 

 

 

 

สป็อคได้แต่เงียบ…แต่แก้มขาวๆ นั่นก็ขึ้นสีให้เห็นได้ทีละนิด เพราะชายหนุ่มไม่สามารถโกหกได้…แต่ความจริงก็น่าอายเกินจะพูดออกไปนัก

 

 

 

 

 

แต่ความเงียบนี้โดนจิมเข้าใจผิดไปถนัด…ดวงตาสีฟ้ามีแววกรุ่นมากกว่าเก่า เขาเกลียดท่าทางเมินเฉยนี้ของสป็อคเสียเหลือเกิน…เพราะมันบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยมีความรู้สึกใดๆ กับตนเลยสักนิด

 

 

 

 

 

“ว่าไงล่ะ?!” อารมณ์รุนแรงทำให้ชายหนุ่มผมทองขึ้นเสียงกว่าเดิม “นายยังต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะ?!! นายเกลียดฉันไม่ใช่รึไง?? จะมาที่นี่ทำไมล่ะ??!!”

 

 

 

 

 

คำพูดเหล่านี้ทำร้ายใจคนกล่าวมากพอๆ กับคนฟัง…ดวงตาสีเข้มที่ไหวระริกของสป็อคทำให้จิมหายใจติดขัดตามไปด้วย เพราะด้วยประโยคนี้…หน้ากากความเมินเฉยของชายหนุ่มผมดำก็ดูจะปริร้าวลงได้ง่ายดาย เผยให้เห็นความสับสนและเสียใจที่ถูกผิดซ่อนไว้…ความรู้สึกที่จิมไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมีอยู่ได้

 

 

 

 

 

“ผม…” สป็อคเริ่มต้น สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะพูดเรียบๆ “…ผมตอบคำถามคุณไม่ได้”

 

 

 

 

 

หน้ากากที่ปริร้าวนั้นอาจกำลังโดนประสานคืน…แต่จิมไม่สนใจ เขาได้เห็นความรู้สึกเบื้องหลังของมันแล้ว ชายหนุ่มผมทองจึงรุกถามต่อ “ทำไมจะตอบไม่ได้?? บอกฉันมาสิ…นายจะบุกเข้าบ้านฉันมาแบบนี้ทำไม?? นายเกลียดฉันไม่ใช่รึไง??”

 

 

 

 

 

“หยุดเถอะจิม” สป็อคเบือนหน้าไปอีกทาง “ผมโกหกไม่ได้ และผมไม่อยากตอบคำถามของคุณ”

 

 

 

 

 

“ถ้านายไม่ยอมตอบ…มันก็ไม่ต่างจากโกหกหรอก” จิมไม่ยอมลดละให้ “เพราะฉันก็จะเข้าใจอยู่เหมือนเดิมว่านายไม่ชอบหน้าฉันแล้วก็มาที่นี่เพราะอะไรก็ไม่รู้…ต่อให้ความจริงมันจะไม่ใช่ก็เถอะ—”

 

 

 

 

 

“ผมมาเพราะผมคิดถึงคุณ”

 

 

 

 

 

ประโยคนี้เรียบนิ่ง…ขัดกับเสียงกรุ่นๆ ของเขานัก แต่มันก็ทำให้จิมเงียบสนิท…ตาโตอย่างประหลาดใจเป็นล้นพ้นกับสิ่งที่ได้ยิน ความรู้สึกที่คงไม่ต่างจากคนพูดนัก…เพราะแม้แต่ตัวสป็อคเองก็กำลังมีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างสุดซึ้งกับสิ่งที่เพิ่งหลุดปากพูดออกมา

 

 

 

 

 

“นาย…” จิมพูด…เชื่องช้าราวกับสถานการณ์นี้เป็นแท่งแก้วที่เรียงซ้อนอย่างบอบบาง และทุกลมหายใจอาจจะปัดเป่าให้มันร่วงหล่นจากกันและแตกสลายได้ “นายพูดว่าอะไรนะ…?”

 

 

 

 

 

“ผม…” สป็อคเม้มริมฝีปาก…แล้วในวินาทีนั้น ดวงตาสีเข้มที่มักจะไร้อารมณ์ใดกลับเต็มไปด้วยความหวั่นไหวและเว้าวอน “…ผมคิดถึงคุณ”

 

 

 

 

 

ความเงียบทิ้งตัวอีกครั้ง…แต่คราวนี้ไม่มีบรรยากาศชวนอึดอัดใจใดๆ เจือปนอีกแล้ว มันเป็นความเงียบที่จิมมอบให้…และสป็อคก็รับไว้ ชายหนุ่มผมดำสูดลมหายใจ…ก่อนจะพูดขึ้นในที่สุด ก้มหน้าไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย

 

 

 

 

 

“นี่มันไม่มีเหตุผลเลย…ผมไม่เข้าใจว่าทำไม…”

 

 

 

 

 

ประโยคยังคงสับสนและวนเวียนด้วยคำเดิมๆ…คนฟังจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้นบ้าง

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกสป็อค” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนเช่นเดียวกับกริยา…มือที่เอื้อมออกไปหา “เดินมาตรงนี้ได้ไหม?”

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มผมดำชะงักเล็กน้อยกับภาพผ้าพันแผลบนท่อนแขนของอีกฝ่าย…เดินเงียบๆ เข้ามาหา ไม่ได้จับมือกับจิม…ปลายนิ้วแตะลงบนผ้าสีขาวนั้นแทน กระซิบเบาๆ

 

 

 

 

 

“ผมขอโทษ…”

 

 

 

 

 

“ช่างมันเถอะ…ไม่เจ็บอะไรมากหรอก” ชายหนุ่มผมทองยักไหล่ รั้งให้สป็อคนั่งลงข้างๆ ตน…ก่อนจะพูดตรงๆ “วันนั้นฉันเสียใจที่อยู่ๆ นายก็เสียงดังมากกว่า…ฉันทำอะไรผิดไปเหรอ?”

 

 

 

 

 

“คือ…” ชายหนุ่มผมดำไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ตัวเองไม่รู้สึกเขิน…นี่ไม่ใช่ความรู้สึกแบบที่สป็อคเคยได้รู้สึกบ่อยนัก ทุกสิ่งทุกอย่างจึงดูไหวระริกพร่าพรายไปหมดในนาทีนี้ “เวลาผมโดนจับมือ…มันจะเหมือนกับว่า…”

 

 

 

 

 

ถ้อยคำติดค้างในลำคอเพราะเจ้าตัวรู้สึกตลกๆ เกินกว่าจะอธิบายออกไปได้…แต่จิมก็คือจิม ชายหนุ่มผมทองถามต่ออย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “เหมือนกับอะไรเหรอ?”

 

 

 

 

 

“เหมือน…” เสียงของสป็อคเบาลง “…มันจะเหมือน…ผมโดนจูบน่ะ”

 

 

 

 

 

“โอ…”

 

 

 

 

 

จิมนิ่งอึ้ง…แล้วก็เข้าใจทุกอย่างทันทีที่คิดย้อนกลับไป จำได้ดีว่าตนคว้ามือสป็อคแล้วจับไว้แน่น…จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้โมโหจนลืมตัวและขาดสติถึงขนาดนั้น ชายหนุ่มผมทองจึงกระซิบออกมา

 

 

 

 

 

“ฉัน…” ดวงตาสีฟ้าจ้องตรง…หวังว่ามันจะช่วยบอกให้คนฟังรู้เพิ่มเติมว่าเขาหมายความตามทุกคำที่พูด “ฉันขอโทษนะ…สมควรแล้วแหละที่นายจะโมโหฉัน ฉันขอโทษจริงๆ นะ…”

 

 

 

 

 

เพิ่งรู้สึกตัวว่าสป็อคยังคงวางมืออยู่บนท่อนแขนที่มีผ้าพันแผลของเขา…จิมเลยขยับจะให้สัมผัสนี้ผละจากเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเกิดความรู้สึกไม่ดีใดๆ อีกแล้ว แต่นั่นกลับทำให้มือของชายหนุ่มผมดำเลื่อนหล่นมาอยู่บนอุ้งมือของเขาพอดี

 

 

 

 

 

“…!!”

 

 

 

 

 

จิมชะงักค้าง…อยากเตะตัวเองที่ทำพลาดแบบโง่ๆ อีกแล้ว แต่ความคิดทั้งปวงก็เงียบกริบลงราวกับเวลาหยุดเดิน…เพราะปลายนิ้วของสป็อคไม่ได้ผลักไสเขา ในทางกลับกัน…มันเกี่ยวกุมลงมา ประสานเข้าหาให้ฝ่ามือของทั้งสองแนบชิด กริยาที่ตามมาด้วยดวงตาสีเข้มที่ช้อนมองตรงมา…ลังเลหากก็ไม่หลบหลีกไปทางอื่น จิมสัมผัสได้ถึงมืออีกข้างของสป็อคแตะลงมาบนผ้าพันแผลของเขา…ประโยคเดิมถูกพูดซ้ำ

 

 

 

 

 

“ยังเจ็บอยู่มากไหม…?” คนพูดเอนตัวเข้ามาใกล้…ใกล้จนหน้าผากทั้งคู่แตะกัน เสียงกระซิบแผ่วเบาหากชัดเจนนักด้วยระยะห่างที่มีนั้นน้อยนิด “…ผมขอโทษจริงๆ นะจิม”

 

 

 

 

 

“บอกแล้วไง…” ชายหนุ่มผมทองเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่ได้เจ็บมากหรอก…ไม่สิ…”

 

 

 

 

 

มือข้างที่ว่างปัดผมม้าของอีกฝ่ายให้พ้นไปเพื่อที่จะได้ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเจ้าตัว…กระซิบฮึมฮัมในจูบนั้น

 

 

 

 

 

“…ไม่เจ็บแล้วล่ะอันที่จริง”

 

 

 

 

 

สป็อคถอนหายใจลึกล้ำ…ขยับเข้าหาสัมผัสแผ่วเบานั้น ก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

*****

 

 

 

“ร้านนั้นนั่นใช่มั้ยคะ?”

 

 

 

 

 

แครอล มาร์คัสชะเง้อพร้อมชี้ๆ ให้คนข้างตัวมองตามด้วย…ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความพลาดของตัวเอง ดอกไม้สีเหลืองที่เห็นกลับเป็นพุ่มบัตเตอร์คัพในกระถางแทนทานตะวันไปเสียได้

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก” เลโอนาร์ด แมคคอยยักไหล่…ซุกมือสองข้างในกระเป๋าแจ็คเก็ต “ค่อยๆ เดินไปเรื่อยๆ เถอะ…ถ้าไม่มีจริงๆ ก็ไม่เป็นไรหรอก”

 

 

 

 

 

เมื่อได้ฟังคุณหมอว่าเช่นนี้ แครอลก็ไม่รู้ว่าตนควรจะตอบอะไรออกไปได้มากกว่าประโยคนี้ “โอเคค่ะ…”

 

 

 

 

 

นั่นเป็นเหมือนการปิดประเด็นสนทนากลายๆ…เพราะจากมาดนิ่งๆ และการเดินไปเรื่อยๆ แบบไม่ได้ใส่ใจอะไรอื่นนอกจากมองต้นไม้ทางนั้นทางนี้บ้างเป็นคราวๆ ของชายหนุ่มข้างตัวแล้ว แครอลก็ไม่รู้ว่าเขาอยากจะพูดคุยอะไรกับเธอไหม…แถมอย่างไรเสียสถานการณ์นี้ก็คือการมาเดินซื้อของของคนที่ถึงจะไม่แปลกหน้าแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันสองคน ไม่น่าแปลกใจถ้าคุณหมอแมคคอยจะไม่ค่อยอยากเสียเวลากับเรื่องนี้นัก

 

 

 

 

 

แล้วก็อย่างกับว่าเขาจะอยากคุยอะไรกับเธออย่างนั้นแหละ… 

 

 

 

 

 

แครอลแอบรู้สึกใจแป้วๆ ชอบกล…เริ่มสงสัยเป็นรอบที่เกินนับอีกครั้งว่าทำไมตนไม่มาซื้อดอกทานตะวันด้วยตัวเองแทนการชวนอีกฝ่ายออกมาด้วยให้เจ้าตัวต้องเสียเวลาแบบนี้ หญิงสาวจึงฟังไม่ทันเมื่อคนข้างตัวเอ่ยปากพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“แล้วที่มหาลัยน่ะ…คุณสอนวิชาอะไรเหรอ?”

 

 

 

 

 

จากบทสนทนาผิวเผินที่เคยมีมาก่อนหน้านี้…คุณหมอพอจะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นอาจารย์อยู่ในมหาวิทยาลัย แต่แครอลไม่เคยได้เล่าถึงรายละเอียดเพราะทั้งสองไม่เคยได้พูดคุยเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งอะไรนัก…เพียงแต่ในนาทีนี้ หญิงสาวมัวแต่คิดเพลินจนตอบรับออกไปได้แค่นี้ “ทำไมนะคะ?”

 

 

 

 

 

“ก็คุณสอนอยู่ที่มหาลัยไม่ใช่เหรอ…ผมเลยอยากรู้น่ะว่าวิชาอะไร” ชายหนุ่มถามเรียบๆ…ไม่ได้มีรอยยิ้มแต่ก็ไม่ได้กระด้างอะไร ท่าทีและการใช้คำพูดแบบที่สาวน้อยผมทองชินแล้วว่าเป็นปกติของเจ้าตัว “แต่ถ้าเล่าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ…”

 

 

 

 

 

แมคคอยเติมประโยคหลังเข้าไปเพราะเขาเพิ่งรู้สึกได้ว่าคำถามของตัวเองนั้นปุบปับแค่ไหน…ด้วยในความเงียบระหว่างกันนั้น ชายหนุ่มก็ได้มีเวลาคิดว่าตนไม่ค่อยจะรู้อะไรเกี่ยวกับสาวน้อยเลย และ – ช่างมันเถอะว่าเขาจะแพ้พนันกินอาหารแมวกับตัวเองสักกี่สัปดาห์ – คุณหมอขอยอมรับสักทีก็ได้ว่าตนอยากจะรู้เรื่องของเธอให้มากขึ้น แต่ก็มาคิดได้เอาตอนที่ถามออกไปแล้วว่าแครอลอาจจะไม่ได้อยากให้ตนมารู้เรื่องส่วนตัวของเธอด้วยเสียหน่อย…เลยเพิ่มประโยคหลังตามเข้าไปด้วยเพื่อไม่ให้หญิงสาวต้องอึดอัดใจ

 

 

 

 

 

“อ๋อ…” ผิดคาด…แครอลแค่พยักหน้าแบบเข้าใจหลังได้ฟังชัดๆ เท่านั้น ไม่ได้มีวี่แววความอึดอัดใจใดๆ เลย…และถ้าแมคคอยไม่เข้าข้างตัวเองมากไป เขาคิดว่าตนเห็นแววดีใจจางๆ ในดวงตาสีเทานั้น “ฉันสอนอยู่ในคณะวิทยาศาสตร์ค่ะ…แต่ไม่ได้สอนวิชาหลักตัวใหญ่ๆ หรอกนะคะ ฉันสอนวิชาอณูชีววิทยาน่ะค่ะ…กึ่งๆ วิชาเลือกเสริมมากกว่า”

 

 

 

 

 

สาวน้อยพูดอย่างถ่อมตัว…แต่คนที่คุ้นเคยกับวิชาสายวิทยาศาสตร์เหมือนกันอย่างแมคคอยมีหรือที่จะไม่เคยได้ยินชื่อวิชานี้ อณูชีววิทยาเป็นสาขาวิชาที่คาบเกี่ยวระหว่างพันธุศาสตร์กับชีวเคมี…โดยจะเน้นไปที่การศึกษาโครงสร้างกับการทำงานของหน่วยพันธุกรรมไปจนถึงปฏิสัมพันธ์ระหว่างระบบต่างๆ ภายในเซลล์ และเพราะพอจะรู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวรับผิดชอบการเรียนการสอนด้วยตัวเองคนเดียว…แมคคอยจึงยิ่งทึ่งในความสามารถของเธอมากเข้าไปอีก

 

 

 

 

 

คำถามนี้นำพาไปสู่โอกาสที่แครอลจะถามถึงตัวคุณหมอบ้าง…ซึ่งชายหนุ่มก็เล่าไปตามความจริงที่เขามองว่าไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษนัก เลยต่อไปถึงการตกกระไดพลอยโจนจนได้เจ้าโกลเด้นรีทรีฟเวอร์จอมยุ่งมาเลี้ยง ตามมาด้วยบรรดาเรื่องมึนๆ ที่ทำให้ทั้งอ่อนใจและต้องขำกับวีรกรรมทั้งหลายแหล่ของสัตว์ที่ตนเคยได้รักษามา และในทางกลับกัน…แครอลก็เล่าถึงสภาพแวดล้อมในเวลางานของเธอ ความยากง่ายในการปรับตัวจากสภาพนักศึกษาจบใหม่มาเป็นอาจารย์เสียเอง ไปจนถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นข่าวสารจุกจิกของช่วงนี้

 

 

 

 

 

“ค่ะ…หัวมุมตรงนั้นเขาจะสร้างเป็นร้านกาแฟล่ะค่ะ” แครอลเล่า “ชื่อร้านว่า Hug in a Mug มั้งคะ…วันนั้นฉันผ่านไปแล้วเห็นเขาทาสีป้ายอยู่ ชื่อร้านน่ารักมากๆ เลย”

 

 

 

 

 

แมคคอยเดินผ่านตรงจุดที่หญิงสาวพูดถึงอยู่หนสองหนเพราะมันอยู่ในละแวกบ้าน เขาจึงพยักหน้าไปกับบทสนทนาได้อย่างไม่ยากเย็นอะไรนัก…แอบเอ็นดูแววตาตื่นเต้นแจ่มใสในดวงตาสีเทาชอบกล ชายหนุ่มไม่ใช่คนชอบซื้อกาแฟจากร้านมากมายอะไรนัก ข่าวนี้จึงไม่ได้ทำให้เขายินดีอะไรเท่าไหร่…แต่คงไม่ใช่สำหรับคนข้างตัว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแครอลคงรอจะไปอุดหนุนอยู่แน่ๆ ตอนร้านเปิดทำการ

 

 

 

 

 

และตอนนั้นเองที่คุณหมอเพิ่งตระหนักได้…ว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่

 

 

 

 

 

แมคคอยรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนยิ้มง่ายหรือยิ้มบ่อย…แต่ในตอนนี้ เขากลับจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนยิ้มมานานแค่ไหนแล้ว…ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะจางๆ เป็นครั้งคราวของตนกลายเป็นสิ่งที่แต่งแต้มบทสนทนานี้ การตระหนักรู้ทำให้ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย…ก่อนจะทอดสายตามองสาเหตุของความผิดแปลกไปนี้ ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาของตนอ่อนลงจนดูนุ่มนวลเพียงใด

 

 

 

 

 

“ฉันชอบร้านแบบนี้นะคะ ดูน่ากินกว่าพวกสตาร์บัคส์ซะอีก…”

 

 

 

 

 

แครอลคุยเพลินอีกนิด…ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองเธออยู่ของคุณหมอ ดวงตาที่ปกติจะเรียบนิ่งจนดูเหมือนแอบอารมณ์ไม่ดีของชายหนุ่มตอนนี้ดูอ่อนละมุนด้วยสายตาอันนุ่มนวล…ซึ่งมันก็ไม่ได้มากมายหรือหวานซึ้งอะไรเลย แต่กลับมากพอแล้วที่จะทำให้สาวน้อยหน้าร้อนชอบกลจนต้องเสหาเรื่องมาเบนสถานการณ์นี้

 

 

 

 

 

“เอ่อ…เลโอนาร์ดคะ…” ปลายนิ้วชี้ๆ ไปที่ร้านใกล้ที่สุด…กระถางดอกไม้กลีบสีเหลืองสดถูกจัดไว้ตรงมุมเป็นความช่วยเหลือที่ดีสุดในการจะทำให้ชายหนุ่มมองไม่เห็นหน้าแดงๆ ของเธอ “ร้านนั้นมีทานตะวันล่ะค่ะ”

 

 

 

 

 

คุณสัตวแพทย์หันไปมองก่อนจะพยักหน้ายืนยันว่าสายตาของหญิงสาวมองได้ถูกต้อง…แครอลพยายามขยับยิ้มให้ดูเป็นปกติแล้วขยับเดินตามอีกฝ่ายเข้าไป บอกกับตัวเองให้เลิกรู้สึกเขินไร้สาระแบบนี้สักทีในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย

 

 

 

 

 

แครอลจำได้ว่าต้นทานตะวันต้นเก่าของคุณหมอเป็นขนาดกลางๆ…แต่ในร้านนั้นมีเพียงต้นขนาดใหญ่กับขนาดเล็กไปเลยเท่านั้น ทำให้เธอได้แต่มึนว่าจะทำอย่างไรดีในเมื่อต้นที่พอดีไม่มีอยู่ในทางเลือก

 

 

 

 

 

“อืมมมม…” เมื่อคิดไม่ตก หญิงสาวก็ตัดสินใจถามคนที่จะได้ต้นทานตะวันไปไว้ที่บ้านเสียเลย “คุณว่ายังไงล่ะคะเลโอนาร์ด?”

 

 

 

 

 

คุณหมอผู้ไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายต้องมาเสียเงินในจุดนี้คืนให้ตนก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดีเหมือนกัน “ผมยังไงก็ได้หมดแหละ ซื้อตามที่คุณชอบเถอะแครอล”

 

 

 

 

 

“อะไรกันคะ???” สาวน้อยทำตาโตพร้อมย้อนเสียงสูง “คุณเลือกเองเถอะค่ะ…ตามใจคุณเลย ต้นไม้ของคุณนะคะต้นนี้”

 

 

 

 

 

“คุณนั่นแหละอะไรของคุณ…” แมคคอยทั้งฉิวทั้งขันชอบกลกับสถานการณ์ตอนนี้และสีหน้าของเธอ “ผมบอกแล้วด้วยซ้ำว่าไม่ต้องซื้อก็ได้…”

 

 

 

 

 

ประโยคนี้ของคุณหมอนี่เองที่ดูจะเป็นตัวจุดชนวนให้คนขายไม่อาจยืนนิ่งๆ ต่อได้…คุณป้าเดินเข้ามา ยิ้มก่อนจะเสนอข้อเสนอใหม่ให้กับแครอล

 

 

 

 

 

“เอางี้ไหมล่ะ…ถ้าหนูซื้อทั้งสองต้น เดี๋ยวป้าลดให้พิเศษเลย” แอบยิ้มแซวเล็กๆ ตอนมองทั้งสอง “ต้นนึงให้แฟนแล้วอีกต้นก็วางไว้ที่บ้านหนูเองไง…น่ารักจะตาย”

 

 

 

 

 

แครอลนิ่งขึงไปกับคำล้อนั้น…ทั้งเขินและกังวลว่าคุณหมอจะว่าอย่างไรจนคิดอะไรไม่ออกว่าจะตอบคุณป้าอย่างไรดี แต่อีกฝ่ายก็ตีความความเงียบนี้ของเธอผิดไป…เพราะเจ้าตัวรีบเสนอตัวเลขราคาออกมาให้ทันทีราวกับคิดว่าเธอจะปฏิเสธ ซึ่งถ้าคิดตามหลักคำนวณแล้ว…ข้อเสนอนี้เป็นอะไรที่ดีกว่าแยกซื้อเดี่ยวๆ จริงๆ นั่นแหละ

 

 

 

 

 

ความเงียบของการรอคำตอบทิ้งตัวชั่วครู่…แล้วก็เป็นคนที่คุณป้าคนขายไม่ได้คุยด้วยอย่างเลโอนาร์ด แมคคอยเสียเองที่พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ซื้อสองต้นแล้วกันแบบนั้น”

 

 

 

 

 

คุณป้ายิ้มแล้วรีบไปจัดการหาถุงพลาสติกมาห่อกระถางทั้งสองใบให้โดยว่องไว…แครอลขอบคุณสวรรค์ที่ตัวเองยังไม่สติแตกจนทำอะไรเชื่องช้าเกินหน้าชายหนุ่มไป หญิงสาวชิงส่งเงินให้คุณป้าคนขายได้ทันและไม่พลาดที่จะหยิบกระถางทานตะวันต้นเล็กมาไว้ก่อนที่คุณหมอจะได้แย่งไปถือเองทั้งสองใบ…ทำให้ทั้งสองออกจากร้านมาในสภาพที่ไม่ต่างกันนัก แต่ละคนก็อุ้มประคองทานตะวันมาคนละกระถาง

 

 

 

 

 

คงเป็นเพราะนี่เป็นเวลาช่วงบ่ายกว่าๆ ที่ไม่มีคนเดินทาง…รถรางขากลับนั้นว่างเปล่าจนน่าหัวเราะเมื่อเทียบกับขามา มีที่นั่งเหลือเฟือให้ทั้งสอได้จับจอง…และก็จบลงที่แครอลได้นั่งเคียงข้างชายหนุ่ม หน้าต่างฝั่งตรงข้ามเผยให้เห็นภาพบ้านเรือนอันคึกคักกับฟ้าสีครามสดใสภายใต้บรรยากาศแดดร่มลมตกของวันนี้

 

 

 

 

 

ไม่มีใครเริ่มบทสนทนาเป็นชิ้นเป็นอันตั้งแต่ออกจากร้านขายต้นไม้มาแล้ว…บรรยากาศหน่วงๆ ของความไม่ชัดเจนที่ชวนให้หวั่นไหวเจือชัดในความเงียบ และแครอลก็ไม่ชอบมันเลยสักนิด…เพราะเธอรู้ดีกว่าบรรยากาศเช่นนี้มีแต่จะก่อให้เกิดความกระอักกระอ่วนใจที่อาจลุกลามไปถึงขั้นเข้าหน้ากันไม่ติดได้ถ้าปล่อยทิ้งไว้

 

 

 

 

 

และเธอไม่อยากให้ตัวเองไม่ได้คุยกับคนข้างตัวอีกเลยสักนิดเดียว… 

 

 

 

 

หญิงสาวคิด แล้วจึงพยายามเรียบเรียงคำพูดว่าตนควรจะกล่าวอะไรออกไปดี…แอบใจเต้นนิดๆ ที่คุณหมอเป็นฝ่ายเสนอให้ซื้อทานตะวันขึ้นมาเลยสองต้น แต่จากความเงียบและท่าทีปกติของเจ้าตัวตอนนี้…แครอลก็รู้สึกหงอยๆ แล้วคิดเพิ่มเติมเข้าไปเพื่อเตือนตัวเองอีกที

 

 

 

 

 

…ต่อให้เขาจะไม่ได้อยากคุยอะไรกับเธอเป็นพิเศษอยู่แล้วก็ตามเถอะ 

 

 

 

 

“เลโอนาร์ดคะ…”

 

 

 

 

 

เจ้าของชื่อหันมา เลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงถามว่ามีอะไร…แครอลเผลอจะยิ้มออกมาแล้วกับภาพคนหน้านิ่งติดจะดุที่มีกระถางดอกทานตะวันวางอยู่บนตัก แต่บทสนทนาที่เตรียมจะพูดในใจก็ทำให้เธอยิ้มไม่ออก

 

 

 

 

 

“คือว่า…ที่คุณป้าเขาพูดเรื่องพวกเราน่ะค่ะ…” เธอคิดว่าตัวเองพูดตามปกติ…แต่คนฟังน่ะสงสัยไปแล้วว่าทำไมเสียงของหญิงสาวถึงได้เศร้าๆ หงอยๆ แบบนี้ “ฉันขอโทษนะคะที่บอกไม่ทันว่าเราไม่ใช่…เอ่อ…แฟนกัน…”

 

 

 

 

 

คุณหมอนิ่งคิดตาม ก่อนที่อยู่ๆ วงหน้าหล่อคมนั่นจะหันกลับไปมองหน้าต่างอีกด้านแทน…ไม่ยอมสบตาด้วยและเหลือเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างให้เธอมองเท่านั้น

 

 

 

 

 

“อ๋อ…นั่นน่ะเหรอ…” เสียงฟังดูห้วนห้าวเกินปกติชอบกล แถมมีการกระแอมกระไอค่อกแค่กแบบแปลกๆ ด้วย “ช่างเถอะ…มันก็ไม่ได้ใหญ่โตหรือแย่อะไรสักหน่อย…”

 

 

 

 

 

พอได้ฟังและได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้…หัวใจที่ทีแรกแป้วๆ ลงไปของแครอลก็เริ่มเต้นแรงใหม่อีกแล้ว เพราะเธอเริ่มสงสัยขึ้นมา…ว่าท่าทีแบบนี้ของคุณหมอมาจากความรู้สึกอะไร

 

 

 

 

 

คงไม่ใช่… หญิงสาวรู้สึกเหมือนลืมหายใจเล็กๆ คงไม่ใช่เพราะเขินหรอกใช่ไหม…?

 

 

 

 

 

“ใช่…ไม่แย่อะไรหรอก…”

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มตอนนี้ดูเหมือนงึมงำกับตัวเองมากกว่าแล้ว และนั่นก็ทำให้แครอลอยากจะหลุดยิ้มออกมาเสียจริง…แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็โดนลืมไปเมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็หันหน้ากลับมามองตนตรงๆ อีกครั้ง

 

 

 

 

 

“อันที่จริง…ผมว่ามันดีเลยล่ะ…ดีมากด้วย”

 

 

 

 

 

เป็นประโยคที่ถูกกล่าวอย่างห้วนๆ และเรียบๆ…และแครอลก็ตอบรับอย่างไม่มีชั้นเชิงพอกันด้วยการพยักหน้าโดยไร้คำใด แต่ในความเงียบนี้…หญิงสาวก็ได้แต่สรุปในใจอย่างอ่อนแรง

 

 

 

 

 

ใช่แล้วล่ะ… 

 

 

 

 

 

คำถามในใจได้รับการเฉลยจากสิ่งที่เห็นและฟัง…ทำให้รู้สึกตัวเบาเหมือนกลายเป็นปุยเมฆชอบกล

 

 

 

 

 

…เลโอนาร์ดเองก็เขินเหมือนเธอเป๊ะเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc.

 

**************************************

 

 

note:

 

– ทิพย์ไม่เคยไปซานฟรานฯ ไม่เคยนั่งรถราง ไม่เคยรู้อะไรใดๆมากไปกว่าดูรูป+มโนเอา เจอข้อผิดพลาดตรงไหนโปรดมองข้ามนะคะ

– ถ้าจำไม่ผิด มีคนเคยเล่าให้ฟังว่ามือของชาววัลแคนถ้าแตะกันมันเป็นนัยยะหมายถึงจูบหรือแสดงความรักเทือกๆนั้นอ่ะค่ะ ทิพย์มาคิดได้ว่าควรเช็คให้ดีตอนเขียนจบแล้ว…เพราะงั้น…….อดทนไว้นะคะคนอ่านฟฟฟฟฟ

– อณูชีววิทยา คือวิชา molecular biology ค่ะ เป็นสาขาที่แครอลใน TOS จบมา เพราะงั้นเลยเลือกมาใช้ค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

สวัสดีค่ะเหล่าผู้ร่วมแพแมคคอยแครอลกับทิพย์ TvT

 

 

 

 

ฟิคบทนี้ เขียนค้างไว้นานมากเพราะทิพย์ลืมไปค่ะว่าเขียนแล้วฟฟฟฟ วันนี้เพิ่งได้มาเขียนให้จบสักที O<—< และตอนหน้าก็จะเป็นตอนจบแล้วค่ะเย่ห์หหหหหหหหห ;/////; ขอบคุณที่ร่วมพายกันมานะคะ แมคคอยแครอลเป็นแพร์ที่ทิพย์ชอบที่สุดจากเทรคภาคใหม่แล้วล่ะค่ะ ทีแรกไม่ได้ชิปสป็อคกับเคิร์กเท่าไหร่…คือสัมผัสได้แหละว่านี่เป็นชิป แต่ตัวเองไม่ได้ชิป พลิกโผมาชิปคู่แรร์แถม NL ด้วย ฮือออออ ไอเลิ๊บแพไม้จิ้มฟัน \m/

 

 

 

ทิพย์เขียนบทนี้มารัวๆจนสมองเบลอๆแล้วค่ะ คิดอะไรไม่ค่อยออก TxT ขอบคุณทุกคนอีกรอบนะคะที่สนใจฟิคเล็กๆเรื่องนี้ แล้วเจอกันในบทสุดท้ายค่ะ ทิพย์หวังว่าตัวเองจะจำได้ว่าต้องเขียนฟฟฟฟ TTwTT

 

 

 

 

 

ด้วยรักและดอกทานตะวัน

 

 

 

 

 

ทิพย์เอง