* แฟนฟิคชั่นเเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น BL…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *
I’ll unfold before you
What I’ve strung together
The very first words
Of a lifelong love letter
*****
Chapter 3
“โทษทีนะ…”
เสียงทุ้มๆ ที่ตอนนี้คุ้นหูแล้วทำให้นิวท์เงยหน้าขึ้น…และก็ไม่ผิดจริงๆ เสียด้วย คนที่ยืนก้มตัวนิดๆ เพื่อมองเขาที่กำลังนั่งเขียนหนังสืออยู่นั้นคือบาริสต้าหมายเลขหนึ่งของร้านหรือมินโฮนั่นเอง
นิวท์วางปากกาลง เงยหน้าขึ้นด้วยเพื่อที่จะได้คุยกันได้ถนัดๆ “ว่าไง…มีอะไรเหรอ?”
“คือ…” มินโฮยักไหล่บุ้ยใบ้ไปทางด้านหลังตัวเอง “มันหกโมงแล้วล่ะ…”
และนั่นเองที่ทำให้ชายหนุ่มผมทองเพิ่งตระหนักได้ว่าทำไมรอบตัวถึงเงียบขนาดนี้…ตัวร้านตอนนี้ไร้ผู้คนแล้วถ้าไม่นับเขา และเพราะวันนี้นิวท์เลือกนั่งด้านใน…ทำให้เห็นได้ชัดเจนเลยว่าโทมัสกำลังเริ่มเลื่อนเก้าอี้ตรงบริเวณหน้าร้านเพื่อทำความสะอาดพื้นแล้ว
“โอเคๆ” นิวท์รีบปิดปลอกปากกา ก่อนจะเริ่มต้นจัดกองข้าวของของตัวเองที่วางแผ่เต็มโต๊ะเพื่อเตรียมยัดมันใส่กระเป๋า “โทษทีนะ…”
มินโฮพูดตอบว่าไม่เป็นไร อดพินิจภาพตรงหน้าไม่ได้…ผิดกับทุกวันที่นิวท์จะมีเพียงสมุดโน้ตโมลสกินสีแดงสดเล่มเดียวติดมือเข้ามาในร้าน วันนี้ชายหนุ่มผมสีคาราเมลกลับมีหนังสือมากมายเกินสิบเล่มวางเป็นตั้งๆ อยู่บนโต๊ะเบื้องหน้า หนังสือเหล่านี้เป็นทั้งวรรณคดีคลาสสิค นิยายอ่านเล่น ไปจนถึงหนังสือสารคดี…แต่ไม่ว่าประเภทจะแตกต่างกันอย่างไร ทุกเล่มก็มีสภาพเดียวกัน…ดูเก่าเก็บและเห็นได้ชัดว่าผ่านมือคนอ่านมาแล้วมากกว่าครั้งสองครั้ง
นั่นจึงทำให้แม้ว่าตอนนี้จะหยิบถ้วยมอคคาชิโนที่ว่างเปล่าของอีกฝ่ายขึ้นมาเตรียมเอาไปล้างแล้ว คุณเจ้าของร้านก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะยืนต่อเพื่อถาม “นี่นายแบกพวกนี้มาเพราะกะอ่านในวันเดียวเหรอ?”
“หา? อะไรเหรอ?” นิวท์เงยหน้าขึ้นมาจากการจัดเรียงแผ่นกระดาษสีขาวบนตักตัวเอง ก่อนจะหัวเราะออกมา “พวกนี้น่ะนะ? ไม่ๆ…โอย…ฉันจะอ่านหมดนี่ในวันเดียวได้ไง…”
เรียวปากบางแย้มยิ้ม ก่อนจะโบกๆ กองแผ่นกระดาษในมือ…ซึ่งมินโฮได้เห็นแล้วว่ามันคือแผงสติกเกอร์แบบเขียนลงไปได้สีขาวที่มีบาร์โค้ดพิมพ์อยู่
“เพื่อนฉันเขาเปิดห้องสมุดสาธารณะน่ะ แล้วนี่เขารับบริจาคหนังสือเพิ่มเติมอยู่” นิวท์อธิบาย “นี่ฉันเลยกะจะเอาหนังสือของตัวเองไปให้เขา แล้วไหนๆ ก็ไหนๆ…ก็ช่วยทำทะเบียนให้เขาด้วยเลยเนี่ย”
“อ๋อ…”
ชายหนุ่มผมดำเบื้องหน้าเขาผงกศีรษะเป็นเชิงเข้าใจแล้วผสมกับขอตัว แล้วร่างหนาก็เดินเอาถ้วยกาแฟเข้าไปที่ด้านหลังเคาเตอร์โดยไม่ได้พูดอะไรอีก ความเงียบที่ทิ้งให้นิวท์รู้สึกหงอยๆ อย่างบอกไม่ถูก
นึกว่าจะถามเพราะสนใจอยากรู้จริงๆ ซะอีก…
ความคิดแบบนี้ทำให้เขาแอบเขย่าตัวเองในหัวเพื่อเรียกสติ…เพราะมันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วที่มินโฮจะถามมาแค่ตามมารยาท ด้วยอย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นแค่ลูกค้ากับเจ้าของร้านเท่านั้นเอง
แล้วก็เป็นลูกค้าที่โอ้เอ้จนเจ้าของร้านเขาปิดร้านไม่ได้ด้วย…
นิวท์พ่นลมหายใจอย่างโกรธตัวเองนิดๆ…เริ่มต้นยัดๆ กองหนังสือตั้งที่แปะสติกเกอร์ทะเบียนเรียบร้อยแล้วใส่ถุงผ้าใบใหญ่ และตอนที่ชั่งใจอยู่ว่าจะแยกมันกับพวกหนังสือที่ยังไม่ได้แปะสติกเกอร์อย่างไรดีนั้น…ก็มีเสียงดังขึ้นจากเหนือศีรษะอีกครั้ง
“…นิวท์”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้น พยายามยิ้ม “โทษทีๆ…ฉันจะเก็บเสร็จแล้วล่ะ—”
“อ๋อ…ไม่เป็นไรหรอก…” มินโฮพูด ช้าๆ และแผ่วค่อย “ฉันแค่จะถามว่า…ให้ฉันช่วยไหมล่ะ?”
นิวท์ชะงักไปเพราะอึ้งจริงๆ…ดวงตาโตที่กระพริบปริบๆ นั้นทำให้คนมองอยากขำออกมาเพราะเอ็นดูชอบกล
“จะเอางั้นเหรอ?” ชายหนุ่มผมสีคาราเมลถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “นายไม่ต้องเก็บร้านเหรอ?”
“ยังไงก็ปิดร้านแล้วนี่…ฉันจะออกจากที่นี่ตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ” มินโฮยักไหล่ พยักเพยิดไปที่ตั้งหนังสือ “…ต้องทำยังไงบ้างล่ะ?”
เป็นเรื่องยากมากจริงๆ สำหรับนิวท์ในการห้ามรอยยิ้มของตัวเองให้ไม่แตะแต้มบนเรียวปากระหว่างที่อธิบาย…รอยยิ้มที่เขาเองก็ตอบไม่ได้ว่ามีสาเหตุมาจากอะไร
หลังจากทวนลำดับซ้ำให้อีกฝ่ายฟังว่าเขาเข้าใจถูกไหม มินโฮก็เริ่มต้นแปะสติกเกอร์แล้วเขียนชื่อหนังสือลงไปบนพื้นที่ว่างเหนือแถบบาร์โค้ดได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร…การทำงานที่ดำเนินไปในความเงียบไร้บทสนทนาใด
ซึ่งก็น่าแปลกนัก…เพราะความเงียบระหว่างคนแปลกหน้าสองคนไม่ควรทำให้รู้สึกสบายใจได้แบบนี้เลย
หลังจากผ่านไปได้สักพัก ก็มีเสียงเรียกที่ทำลายความเงียบลง
“เฮ้ มินโฮ” โทมัสตะโกนมาจากอีกมุม “ถ้านายไม่รู้…ฉันกำลังเก็บร้านนะ”
นิวท์หยุดมือ ช้อนตามองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวข้างๆ แทนคำถามว่าจะให้ตนทำอย่างไร…แต่มินโฮไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ วงหน้าคร้ามแดดนั่นยังคงก้มเพื่อเขียนตัวอักษรต่ออย่างไม่สะดุด…พูดตอบไป สั้นๆ และง่ายๆ
“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะโทมัสว่านายกำลังเก็บร้าน” นิวท์ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า…แต่เหมือนมุมปากนั่นยกยิ้มกวนๆ นิดๆ “…เพราะนั่นคือสิ่งที่ฉันจ่ายค่าจ้างให้นายมาทำไงล่ะ”
แว่วเสียงโทมัสบ่นพึมพำหึ่งๆ ตามมาอีกนิด…และเพราะสังเกตถึงสีหน้าของคนทางนั้นไม่ได้ ชายหนุ่มผมสีคาราเมลเลยมองหน้าคนข้างตัวแทน…นึกสงสัยในใจว่าตนมาก่อความยุ่งยากอะไรหรือเปล่า
ซึ่งมินโฮก็รับรู้ได้ถึงสายตาของอีกฝ่าย…เขาเลยเงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาโตสีน้ำตาลเข้มนั่น…ยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ ตอนเอ่ยคำ
“ทุกอย่างโอเคดีน่า…หมอนั่นรู้อยู่แล้วว่าบาริสต้าที่ดีก็ต้องถูพื้นให้สะอาดเป็นด้วย”
นิวท์ส่ายหน้ากับข้ออ้างนี้ แต่ก็ระเบิดหัวเราะออกมาอยู่ดี
**
แน่นอนว่ามินโฮแกล้งโหดกับโทมัสแค่พอหอมปากหอมคอเท่านั้น…นั่นจึงทำให้สุดท้าย เขาก็เสนอกับนิวท์ว่าถ้าอีกฝ่ายคิดจะมาที่เดอะเมซอีกครั้งพรุ่งนี้…มันก็ไม่เป็นไรที่จะฝากหนังสือตั้งที่ยังลงทะเบียนไม่เสร็จเอาไว้ที่นี่ จะได้ไม่ต้องแบกไปแบกมาให้หนักเปล่าๆ
แต่ก็เห็นได้ชัดว่าหนังสือหลายสิบเล่มจากเมื่อวานไม่ใช่ทั้งหมดที่นิวท์คิดจะบริจาค…เพราะชายหนุ่มผมสีคาราเมลก็มาปรากฏตัวที่คาเฟ่เดอะเมซในตอนบ่ายแก่ๆ ของวันรุ่งขึ้นด้วยหนังสือตั้งใหม่จำนวนเกือบเท่าเดิม
และเพราะในวันธรรมดาเช่นนี้ ลูกค้าจะน้อยลงแล้วตั้งแต่ช่วงหลังเที่ยง…มินโฮจึงไม่มีปัญหาอะไรเลยในการปลีกตัวมาช่วยนิวท์ลงทะเบียนหนังสืออีก ทุกอย่างเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด…จะต่างไปก็แค่วันนี้ พวกเขาเปลี่ยนมานั่งกันที่โต๊ะโซนโซฟาแทนเก้าอี้ตัวเดี่ยวๆ เท่านั้นเอง
นั่นจึงทำให้ระดับความใกล้ระหว่างกันเพิ่มขึ้นมาเป็นเท่าตัวในแง่ของความรู้สึก…เสียงพลิกหนังสือเข้ากันอย่างประหลาดกับกลิ่นหอมหวานของวานิลลาจากมัคคิอาโตที่วันนี้เป็นเมนูที่นิวท์เลือกสั่ง
…ถ้วยที่แปด
หมายเลขอันดับนี้ทำให้ความสบายใจของมินโฮสะดุดลงอย่างไม่มีสาเหตุ…นำพาให้เขาแอบเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตน ชายหนุ่มผมสีคาราเมลกำลังทำหน้ายุ่งอยู่กับตัวเลขบาร์โค้ดและหนังสือในมือ…สีหน้ามู่ทู่ที่มินโฮก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ไม่ขัดตาเขาเลย สายตาไล่ต่อไปที่ข้าวของอื่นบนโต๊ะ…หยุดลงที่สมุดโมลสกินปกแดงสดใส เครื่องมือในการทำงานของอีกฝ่ายที่ย้ำเตือนถึงความจริงให้ได้นึกถึง
ถ้าครบสิบสี่ถ้วยเมื่อไหร่…นิวท์ก็คงไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้วสินะ…
มินโฮเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมการตระหนักรู้นี้ทำให้ตนรู้สึกหน่วงๆ ชอบกล
“มีอะไรหรือเปล่า?”
นิวท์ถามเมื่อเห็นว่าคนข้างตัวนิ่งๆ ไป…ซึ่งเจ้าตัวก็กระพริบตานิดๆ ก่อนจะพูดเสียงไม่เป็นคำอย่างคนเหม่อที่โดนทัก
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก…” มินโฮพยายามทำเสียงสบายๆ…ยักไหล่นิดๆ “แค่…เห็นเล่มนี้แล้วคิดถึงอะไรนิดหน่อยน่ะ…”
ซึ่งเขาก็ไม่ได้โกหกอะไรด้วย…หนังสือในมือตอนนี้ – เกาะสมบัติ โดยโรเบิร์ต หลุยส์ สตีเวนสัน – เป็นอะไรที่เกี่ยวกับความทรงจำในวันวานอยู่ไม่ใช่น้อยเลย
“ตอนเด็กๆ ฉันชอบเรื่องนี้มากเลยล่ะ ถึงขั้นเก็บเงินค่าขนมซื้อเองเลย” มินโฮจำตัวเองในตอนนั้นได้ดี…เด็กซนๆ ที่มีเรื่องราวของการผจญภัยและท้องทะเลบนหน้ากระดาษเป็นเครื่องมือในการหลีกหนีจากความทึบทึมของเมืองใหญ่ “แต่มันหายไปตอนย้ายบ้านน่ะ…เล่มของฉันก็ปกเหมือนของนายนี่แหละ เลยคิดถึงนิดหน่อย”
นิวท์มองเงียบๆ…วงหน้าคร้ามแดดของมินโฮที่มักจะนิ่งสงบเหมือนหินผาอยู่เสมอตอนนี้ดูอ่อนลงอย่างประหลาด ปลายนิ้วกรีดแผ่นกระดาษของตัวเล่มอย่างถนอม…และนั่นเองที่ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจได้
“ถ้างั้นนายก็เก็บเล่มนี้ไว้เถอะ” นิวท์พูดอย่างตั้งใจ “ถือว่าฉันให้ก็แล้วกัน”
“เฮ้ ได้ไง…” มินโฮแย้ง ขมวดคิ้วอย่างไม่ยอม “ฉันแค่เล่าให้ฟังเฉยๆ…นายจะบริจาคก็บริจาคไปสิ”
ชายหนุ่มผมดำขยับจะวางหนังสือในมือลง แต่อีกฝ่ายก็ไวกว่า…นิวท์เอื้อมมาคว้าไปแล้วเอนตัวมาเพื่อยัดมันใส่มือเขาอีกที ไม่ได้ยื้อยุดอะไร…แต่ก็แน่วแน่พอที่จะทำให้มินโฮต้องถือหนังสือเล่มที่ว่าไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้
“มันคือหนังสือของฉัน แล้วฉันก็จะให้นาย” ดวงตาสีน้ำตาลลึกล้ำจ้องตรงอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่ยอมเปลี่ยนใจ “ถ้านายจะไม่เอาก็ทิ้งไปละกัน…ก็แค่ของที่ฉันให้เองนี่นะ ไม่ได้มีค่าอะไรหรอก จะทิ้งก็ตามใจเลย”
มินโฮมองคนที่หน้าตาน่ารักผิดกับนิสัยดื้อรั้นแสบสันต์นี้อยู่นิ่งๆ สักพัก…ระยะเวลาที่ไม่ได้รู้เลยว่านานพอจะทำให้คนโดนมองหน้าร้อนได้ ก่อนที่จะพูดออกมา
“…นายนี่มันร้ายใช้ได้เลยนะ”
นิวท์ยิ้มซนๆ ตอบประโยคบอกเล่านี้ “…ฉันนับคำพูดแบบนี้เป็นคำชมนะ บอกไว้ก่อน”
สองประโยคนี้ถูกเอ่ยด้วยเสียงแผ่วค่อย แปลกประหลาดนักสำหรับการพูดคุยในร้านกาแฟอย่างนี้…ซึ่งน้ำหนักของเหตุผลก็ค่อยๆ ตกลงมาตามเสี้ยววินาทีที่ผันผ่าน นิวท์พบว่าตนได้เอนตัวเข้ามาหามินโฮตอนแย่งหนังสือกันมากเสียจนแค่กระซิบก็ได้ยิน และมินโฮก็พบว่าตอนนี้ระยะห่างระหว่างกันลดน้อยลงจนเขาสามารถได้กลิ่นหอมสะอาดจากเส้นผมสีคาราเมลนั่นเลยทีเดียว
ดวงตาสบประสาน…แล้วจู่ๆ ลมหายใจก็พลันติดขัดอย่างไม่อาจอธิบาย
“โอเค…โอเค…”
คุณเจ้าของร้านเป็นคนที่ได้สติก่อน…เขาค่อยๆ ขยับถอยออกเล็กน้อย เสพูดราวกับทุกอย่างปกติดี “…นายเล่นบลัฟซะแบบนี้ ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ล่ะนะ”
นิวท์พยายามยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ใช่เลย…นายไม่มีทางเลือกเลยล่ะ…”
ตอนนั้นเองที่ประตูร้านถูกเปิดออก…เสียงหัวเราะพูดคุยของกลุ่มสาวๆ ที่มีถุงช็อปปิ้งเต็มมือเติมเต็มบรรยากาศจนความเงียบเมื่อครู่กลายเป็นสิ่งที่เหมือนเรื่องโกหกไปเลย และไม่ต้องรอให้คนหลังเคาเตอร์เรียกด้วยซ้ำ…มินโฮรู้ได้เองแค่เพียงมองปราดเดียวว่าโทมัสจะต้องการความช่วยเหลืออย่างแน่นอนที่สุด
“งั้น…” เขาวางปากกาในมือลง “งั้นเดี๋ยวฉันไปรับออเดอร์ก่อนนะ…”
“เอาสิๆ” นิวท์รีบพยักหน้า “เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง…ขอบคุณมากนะที่ช่วยตั้งเยอะ”
มินโฮพยักหน้าแล้วก็ก้าวไปทางเคาเตอร์โดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก…ดวงตายังคงจับจ้องแต่เพียงกาต้มและเหยือกผสมเท่านั้นแม้แต่ตอนที่เข้ามาอยู่ในโซนชงกาแฟและหันหลังให้กับตัวร้านแล้ว อธิบายไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆ ตนก็รู้สึกว่าไม่สามารถมองสบกับดวงตาโตสีเข้มเหมือนลูกกวางคู่นั้นได้ขึ้นมาอย่างนี้
“ฉันเข้าใจนะมินโฮว่านายอยากให้นิวท์รีวิวร้านเราดีๆ” โทมัสแอบกระซิบกับเขา…คำล้อเลียนอันไม่คิดอะไร “แต่หลังๆ นี่ฉันว่านายเทคแคร์เขาแบบสุดๆ เลยนะ…ชอบเขาขึ้นมาหรือไง?”
มินโฮไม่ได้โต้สวนอะไร เพราะเขาเองก็หาคำตอบให้คำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน
tbc.
***********************************
สุขสันต์วันฮาโลวีนค่ะทุกคน ต่อให้นี่จะไม่ใช่ฟิคฮาโลวีนเลยก็ตามฟฟฟฟฟ
กาแฟหมดไปแล้ว 8 ถ้วยค่ะฟฟฟฟ เหลืออีก 6 ถ้วยเท่านั้นนนน ขอขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจมาให้ตลอดนะคะฮือออออ เกินครึ่งทางแล้วล่ะค่ะฟกดฟหกดฟหกดฟกหด //สติแตก
ลืมบอกไป(อีกแล้ว) ว่าขอแนะนำให้ทุกคนไปลองชิม dark caramel latte แบบร้อนของกะตาบัคก่อนมันจะเลิกขายค่ะ เพราะนั่นเป็นกาแฟตัวสำคัญให้เรื่องนี้เลย หย่อยๆมากด้วยค่ะแฮ่กๆๆๆๆ #ไม่ได้ค่าโฆษณา
ตอนนี้ ทิพย์อ่านเมซรันเนอร์จบจนถึงเดธเคียวแล้วล่ะค่ะ…ไม่พูดแล้วกันนะคะเดี๋ยวสปอยล์ แต่ใครอยากฝอยมาฝอยกันหลังไมค์ได้เลยค่ะ รู้สึกอยากโยนตัวเองให้รถทับมาหลายวันแล้ว ฟฟฟฟฟ ความติ่งสะสม
มีคนถามเข้ามา(อย่างจริงจัง)ว่างาน movie carnival 3 นี้จะมีอะไรไปลงบ้าง…ซึ่งงงง ทิพย์เองก็ยังไม่รู้ค่ะว่าจะมีอะไรมาพุ่งชนจนต้องขายวิญญาณให้มันอีกไหม(อเวนเจอร์สเราไม่นับเพราะเราขายไปแล้ว) ถึงตอนนั้นคงได้รู้กันค่ะ ส่วน14ถ้วยนี่ก็ไม่รู้เหมือนกันแงงงงง
แล้วก็ ตอนนี้ทิพย์เพิ่งเปิดบล็อกรีวิวหนังสือเล่นเอง สั้นๆแค่ว่าเรื่องย่อยังไง+ภาษายากง่ายแค่ไหนค่ะ ยังเขียนลงไปไม่กี่เล่ม แต่หวังว่าจะมีมาเติมเรื่อยๆค่ะ >> http://icollectchances.wordpress.com/
ก็ราวๆ นี้ค่ะตอนนี้ ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะ
ทิพย์เองค่ะ
อร้ากกกกกก เขินนนนน แงงงง T/////////////T
อบอุ่นปายยย /กระอั่กเลือด
ฮือออออออออออ แฮปปี้ฮาโลวีนค่ะ
หุบยิ้มไม่ได้เลย 55555555
เม้นไม่ออกแล้วค่ะ 5555
รอตอนต่อไปนะคะ XD
สู้ๆ ค่าาา
LikeLiked by 1 person
น้องทิพย์คะ ฮืออออออ ขอบคุณนะคะ พี่กำลังหิวโหยฟิคพอดีค่ะ ฮือออออ // กรีดร้องอย่างโศกาครูดกำแพง
แอบคิดดาร์คๆ ว่าถ้านิวท์รู้ว่ามินโฮรู้ตั้งแต่แรก ต้องโมโหแน่ๆ ถึงมินโฮอปป้าจะไม่ได้มีเจตนาทำไปเพราะหวังรีวิวร้านหรอก แต่มันก็เข้าใจผิดได้ง่ายใช่มะ? ถ้าเป็นแบบนั้น อปป้าต้องง้อดีๆ นะคะ ฮือออออออ
ส่วนเรื่อง TDC หึหึหึหึหึหึหึหึ // น้องทิพย์คงรู้ว่าภายใต้เสียงหัวเราะนี้หมายถึงอะไรนะคะ // วิ่งไปหาโศกาอย่างเจ็บช้ำ แงงงงงงงงงงงง
LikeLiked by 1 person
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
อยากกรีดร้องออกมาเป็นภาษาอะไรซักอย่าง อยากโยนตัวลงเครื่องบดเมล็ดกาแฟค่ะ โอยยยยย
ฟิคนี้ละมุนมากเลยค่ะ น่ารักมากๆด้วย อ่านแล้วเขินแบบเขินมากๆ แง
รอต่อนะคะ
LikeLiked by 1 person
เทคแคร์ดีขนาดนี้ จีบนิวท์อยู่ใช่ไหมคะ
เอาใจดีดีสิ เนียนสานสัมพันธ์ขอเบอร์ขอเป็นแฟนให้ทันนา
เดียวน้องนิวท์จะไปแล้วนี่พอครบแก้วที่14
แต่ก็ไม่ได้แปลว่านิวท์จะไม่แวะมานี่
โอเคๆ
ข้ามคิดเห็นนี่ไปก็ได้…
LikeLiked by 1 person
ฟิคก็ยังคงงื้อเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมม
โอยยยย… อ่านไปยิ้มไปทั้งเรื่อง มันน่ารักจริงๆ นะคะเนี่ย
มินโฮนี่เขานิ่งแต่อบอุ่นจังเลยนะคะ นิวท์ก็น่ารักสดใส อร๊างงงง อ่านไปก็เขินไป ยิ้มไป บิดไป //me ทำตาเยิ้ม
พี่ทิพย์แต่งฟิคน่ารักแบบนี้ ไม่ติดก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเนี่ย…
ฮือฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ขอบคุณสำหรับฟิคที่ทำให้ยิ้มคนเดียวได้ค่ะ
LikeLiked by 1 person
ฮือออออออ
มาอ่านตอนดึกทุกครั้ง อยากไปชงกาแฟมาละเลียดระหว่างที่อ่าน
ฟิคช่างหวานนุ่มละมุน จนกาแฟทรีอินวันก็อร่อยเทียบสตาร์บัค
บาริสต้าอบอุ่น แลดูจะเทคแคร์สุดๆ
โอยยยยยย อยากกาแฟจริงๆเลยยย
รักษาสุขภาพนะคะ
LikeLiked by 1 person
ฮว้ากกก คนอ่านเขินตัวเป็นเกลียวแล้วนะอปป้าาา แงงงง //ฟิคน่ารักมากเลยค่ะพี่ทิพย์ อปป้าก็เท่ นุ้งนิวท์ก็น่ารัก เหมาะสมกันที่สุดไปเลยค่ะ น้ำตาจะไหล ;////; รีบๆเข้านะอปป้า เหลือเวลาอีกไม่กี่วันแล้วนะเฟ้ยยยย
ฟิคสนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะคะพี่
LikeLiked by 1 person
อบอุ่น ละมุนละไม จนคนอ่านนอนกระอักอยู่หน้าร้านกาแฟ…
นิวท์นี่มันคิวท์จริงๆ ฮรือออออออ //กรีดร้องปานโศกาา
ส่วนอ้ปป้า.. เทคเขาขนาดนี้ก็บอกไปเลยสิคะว่าจีบอยู่… #ผิดๆ
โทมัส… นายต้องเรียนรู้วิธีการถูพื้นให้สะอาดซะนะ เพราะอ้ปป้ากะลังจีบนิวท์อยู่ //กร๊ากกกก
ขอบคุณมากๆสำหรับฟิคค่ะ ช่าวงละมุนละไมกลิ่นอายกาแฟจริงๆ …
LikeLiked by 1 person
เป็นฟิคฮาโลวีนที่หวานเหลือเกินนนนนนนนนนนนนนนนนน
นิวท์น่ารักกกกกกกก โซคิววววววท์เหลือคณา ส่วนโอปป้าก็ยังสติลคูลลลลลล ไอเลิฟยู TvT
ชอบบรรยากาศแบบที่ทั้งสองคนพยายามทำเหมือนว่าไม่มีอะไรทั้งๆที่มันมีจังค่ะ ก๊าวใจ
ส่วนโทมัส นายเลิกขัดจังหวะได้แล้วนา คนเขาจะจีบกัน //โดนโทมัสเอาไม้ถูพื้นจิ้ม
เหลืออีกหกแก้ว เป็นกำลังใจให้นะคะ
ป.ล.อ่านเรื่องนี้ทีไรอยากวิ่งไปร้านกาแฟทุกทีเลย ติดอย่างเดียว แถวนี้มีแต่กาแฟเซเว่น 555
LikeLiked by 1 person
อรั้ย ฟิคน่ารักเหมือนเดิมเลย อันดับแรกต้องขอขอบคุณพี่ทิพย์มากๆจริงๆที่แชร์ฟิคนี้แบบสาธารณะทำให้เราสามารถคลิกเข้ามาอ่านได้
และอันดับที่สองต้องขอขอบคุณพี่ทิพย์ที่ช่วยแอบโฆษณาให้กับร้านกาแฟกะตาบั้ค ๕๕๕๕
ฟิคตอนนี้มาเกินคาดตรงที่เรื่องหนังสือนี่แหละค่ะ มันเป็นตัวเชื่อง่ายๆที่ดูปราดเดียวก็รู้เลยว่าเป็นเพราะคนแต่งด้วยส่วนหนึ่ง(เพราะเรารู้ว่าพี่ทิพย์ชอบอ่านหนังสือ อิๆ) ผนวกกับการที่คาแรกเตอร์ของตัวละคร(นิวท์)เองก็เข้ากันได้ดีกับนิสัยแบบนี้ด้วยเลยทำให้ฟิคนี้ดูเหมาะเจาะลงตัวกับพล็อตแบบฝุดๆ
ภาษาพี่ทิพย์ก็ยังคงความเรียบง่าย สั้น และคงความชัดเจนอยู่ในที
อ่านแล้วก็อยากจะมีสักครั้งที่แต่งฟิคได้ภาษาดี สวย แบบพี่ทิพย์บ้าง แต่เห็นทีคงจะทำไม่ได้ ๕๕๕๕ ตอนนี้ก็ขอจบคอมเมนแค่นี้ สวัสดีค่ะ
LikeLiked by 1 person
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกนพ่กีก่าฟด่นำเืสก่ำ้กาาก่ก่ก่กาหืด่กิกาหาก่ก่ห
ทั้งๆที่ก็ไม่ได้แตะตัวอะไรเกินเลยกันเลยนะแต่เขินอ้ะ เขินค่าาา >< เขินๆๆๆๆ //ขอตั้งสติแป็บ
นิวท์น่ารักน่าดูเลยนะในสายตามินโฮ ตอนมินโฮยิ้มทีนี่เห็นหน้าเท่ๆเจ้าเล่ห์ลอยขึ้นมาเลยค่ะ ลบภาพรั่วๆของกีฮงออกไปได้นิดนึง//ตาย
ถ้านี่เป็นโทมัสคงจะถามว่าจะจีบเค้าเหรอ 5555 เริ่มสนิทกันมากขึ้นแล้วอะ ดีจัง แต่เหลือแค่สี่แก้วก็คือแค่สี่วันใช่มั้ยคะ โหย อปป้า รุกด่วนๆๆๆเลยค่า
LikeLiked by 1 person
เลยครึ่งแล้วววววววววว เหลืออีก 6 ถ้วยเอง
บอกมินโฮคิดเมนูเพิ่มได้ปะคะ //โดนตบ
เริ่มใกล้ชิดกันแล้วววววว ดีจังๆ
พี่ก็อยากเข้าไปช่วยนะคะ แต่เพื่อความฟินพี่นั่งจิบกาแฟดูดีกว่า โฮะๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆคะพี่ทิพย์
LikeLiked by 1 person
แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน้องอยากกิน(คนทำ)กาแฟแล้วก็(คนซื้อ)กาแฟจังฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟอะไรมันจะงุงิขนาดนี้แงงงงงงง /ขูดผนังแกรกๆๆๆ เขิน ///////////
จบถ้วยที่สิบสี่แล้วต้องขอแต่งงานแน่ๆบาริสต้าตาสระอิร้ายมากฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟไม่ได้บอกว่าจีบเขาแต่จีบเขาแบบเนียนๆอยู่ใช่ไหมล่าาา
ถ่อมัสนี่น่าสงสารมาก ฮาาาา ต้องทำความสะอาดให้คุณบาริสต้าจีบคอลัมนิสต์สะดวกๆ อีกฟหกดฟหกดฟหกดฟหกดฟหกดฟหกด /ส่งโศกาไปช่วย…….
Treasure island กับอปป้าาฟฟฟฟฟฟโอ้ยน่ารักนึกภาพตอนเด็กๆ กำลังกางหนังสือเล่มเท่าตัวฟฟฟฟฟฟฟฟน่าเคี้ยว /โตแล้วก็ยังน่าเคี้ยวค่ะแงงงฟฟหฟกหหดหดวไะกสฟวด
ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกตั้งแต่ตอนแรกแล้วค่ะว่านิวท์เข้ากับร้านกาแฟแบบแปลกๆมากๆ มากๆ และมากๆ….. จนแบบถ้าจะเป็นเมนูในร้านจะไม่แปลกใจเลยค่ะฟฟฟฟฟฟ (แล้วก็จะไปกินด้ว——)
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟขอบคุณสำหรับฟิคมากๆเลยค่ะ ;///////; แอร๊
LikeLiked by 1 person
อ่านตอนนี้แล้วมีคำว่าหัวสีคาราเมลผ่านตาแล้วรู้สึกอยากหิวขึ้นมาทันทีเลยค่ะ
เหลืออีกไม่กี่วัน อีกไม่กี่ถ้วยเอง
ขอบคุณคุณทิพย์สำหรับฟิคน่ารักๆนะคะ
ติดตามเสมอค่ะ
LikeLiked by 1 person
รีบจีบเข้านะมินโฮ เอามาอยู่ด้วยตลอดไปไง หุหุ
LikeLiked by 1 person
โฮฮฮ ถ้วยที่แปดแล้วเหรอคะเนี่ย ผ่านไปไวจริงๆ เหลืออีก6ถ้วยก็ต้องโบกมือลากันแล้วสินะ(T^T)#ไม่น้า#โอปป้าขาาา น้องนิวท์!!
อ่านตอนนี้จบแล้วอยากจะลองไปชิมเมนูที่พี่ทิพย์แนะนำเลยแฮะ ผ่านไปต้องแวะเข้าไปสอยซักแก้วให้จงได้(^V^)
LikeLiked by 1 person
ดาเมจสติเสมอต้นเสมอปลายค่ะฟฟฟฟฟฟ
จากที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้วด้วยถถถถถถถถถ
นี่อยากจะบอกบอกนิวท์ว่า ถึงเฮียเขาจะรู้ว่าแกดัง แต่เขาก็ไม่ได้เข้าหาแกเพื่อจุดนั้นนะเออ
เขาแค่ทำตามหัวใจยยย์ ฟฟฟฟฟฟฟ
มินโฮจีบๆๆๆๆ
แกไม่ต้องสับสนอะไรแล้วลูก ไปโบสถ์เลย
ค่าสินสอดป้าออกให้ถถถถถถถถถถ
#เปิดเพลงชอบก็จีบลอยๆหน้าร้านเดอะเมซ
LikeLiked by 1 person
อ่านฟิคคุณทิพย์ทีไรอยากไปนั่งจุมปุ๊กสูดกลิ่นกาแฟที่สตาร์บัคทุกทีเลยค่ะ งานเขียนคุณทิพย์มีเสน่ห์มากจริงๆ
เกินครึ่งทางแล้วสินะคะเนี่ย คุณเจ้าของร้านสนใจจะเพิ่มเมนูมั้ยคะ เมนูพิเศษเฉพาะเทศกาลอะไรแบบนี้ //โดนมินโฮปาเมล็ดกาแฟใส่
ชอบความรู้สึกที่คู่นี้เขาเหมือนค่อยๆกระเถิบเข้ามาหากันทีละนิดละนิดน่ะค่ะ เหมือนค่อยๆเปิดเผยตัวตนด้านที่ไม่ใช่แค่ทางมารยาททีละนิดๆ แล้วก็ชอบที่ต่างฝ่ายต่างก็เก็บรายละเอียดของอีกฝ่ายด้วย โดยเฉพาะมินโฮเนี่ย ดูเป็นคุณหมีอบอุ่นมากจริงๆค่ะ
หนูนิวท์จิตสาธารณะมาก เรื่องบริจาคหนังสือนี่ก็เคยคิดจะทำแต่ก็ตัดใจไม่ลงทุกทีเลยค่ะ ชอบที่คุณทิพย์ใส่รายละเอียดทางนิสัยตัวละครผ่านทางการกระทำพวกนี้จังค่ะ แล้วก็ชอบที่ทั้งคู่ค่อยๆรู้จักกันผ่านการกระทำเหล่านั้นด้วย มันดูเนิบช้าแต่นิ่มนวลมากเลย
LikeLiked by 1 person
ฮือออออออ น่ารักเก๊าใจมีอารมณ์มุ้งมิ้งหวานๆอ่อนๆละมุนละมัยสุดๆๆไปเลยค่ะพี่ทิพย์ๆๆๆๆๆๆ
คู่นี้น่ารักเจรงงงงงงงงงง แต่อปป้าค่ะ รุกค่ะรุก นู๋นิวท์น้อยใจแล้ว แอร๊ยยยยยยย
อ่านจบแหละเหมือนกันค่ะ……..//เอาหัวโขกกำแพง10ล้านครั้ง รู้ๆกันว่าทำไม ฮือออออ
LikeLiked by 1 person
/นั่งไล่อ่านฟิคเมซรันเนอร์คุณทิพย์รวดเดียวหมด
โอย เป็นเอยูที่อ่านแล้วใจเต้นมากค่ะ(ปกติแทบไม่อ่านเอยูภาษาไทยเลย แต่ฟิคนี้ทำใจเต้นมากๆ/อ่านที่สาธารณะไม่ได้เพราะจะเผลอทำเสียงแปลกๆด้วยความก๊าวจนคนมอง) อารมณ์รักละมุนละไมมากค่ะ ยิ่งคู่มินนิวท์ด้วย ; ;
(แอบตามคุณทิพย์สมัยเอกซ์ทีน เอกซ์เมนเมื่อนานมาแล้วเพิ่งเห็นว่าคุณทิพย์ย้ายมาเวิร์ดเพรซ/แย่จริงๆ)
จะรอตอนต่อไปนะคะ!
LikeLiked by 1 person
อยากนั่งอ่านฟิคกาแฟ14ถ้วยในร้านสตาร์บัคส์จริงๆค่ะ จะได้ซึมซับบรรยากาศอวลกลิ่นกาแฟกับฟิคละมุนๆแบบนี้ V – V/// *ดูดโกโก้ปั่นอย่างก้าวร้าวส์
ฮือออ อปป้าคะะะะ อปป้าจะอบอุ่นสุดคูลไปไหน ทำไมทำตัวแบบนี้ โศกาไม่ว่าเหรอคะะ ฟฟฟฟฟ แล้ว แล้ว นิวววท์น่ารักกกกจังค่ะ ; ///// ; ชอบบรรยากาศของทั้งสองคนที่อยู่ใกล้กันตอนง่วนอยู่กับกองหนังสือ ถึงจะไม่มีใครพูดอะไรออกมาแต่มันก็ไม่ทำให้อึดอัด ตรงกันข้ามกลับสบายใจที่จะอยู่แบบนี้กันทั้งสองฝ่าย โอ๊ยยยๆๆ มันละมุนน่ารักกลมกล่อมมากๆเลยค่ะพี่ทิพพย์ ; w ; ///// *สครีม
ปล.เพิ่มเมนูกาแฟซะค่ะอปป้า
ปลล.นิวท์น่ารักให้น้อยกว่านี้ลงนิดนึงก็จะดีต่อหัวใจคนอ่าน (และหัวใจอปป้า)มากๆเลยนะคะ ////
ปลลล.ถ่อมัส นายนี่ถ่อมัสจริงๆ ฟฟฟฟฟ *เอ๊ะ?
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ 😀 *และหวังว่าน้องจะได้อ่านฟิคพร้อมดื่มกาแฟสตาร์บัคส์จริงๆไปด้วยสักที V – V///
LikeLiked by 1 person
งื้อออออออออ น่ารักกกกกกกกก
หวานๆ สบายๆ อ่านไปยิ้มไป
มินโฮอ่ะ รู้ใจตัวเองได้แล้ววววว เหลืออีก6ถ้วยเองนะ ไม่ถึงอาทิตย์แล้ว
เห็นป่ะ นี่เจอกันอาทิตย์กว่า ก็ได้หนังสือแล้ว แต่ถ้าเจอกันเรื่อยๆความสัมพันธ์จะพัฒนาไปถึงไหนน้าาาา? ดังนั้นมินโฮค่ะ จะทำอะไรก็รีบๆนะคะ นิวท์จะได้มาบ่อยๆ -/////-
ปล.ตอนแรกเคยคิดว่าอยากเป็นโธมัส จะได้แอบดูสองคนนี้งุงิกัน แต่ไปๆมาๆ ไม่เอาดีกว่า 55555555555555555555555
ขอบคุณสำหรับฟิคค้า ❤
LikeLiked by 1 person
นิวท์นี่ร้ายจริงๆเลย แต่ถึงร้ายยังไงก็รักนะค่ะ
โทมัสจ้าออกมาทีก็จิกกัดมินโฮซะ
ระวังนะเจอกับตัวเองเมื่อไหร่ แล้วจะพูดไม่ออก
LikeLiked by 1 person
อ่านดีเลย์ไปสองวันค่ะ…
ฮือออ พี่ทิพย์ รู้สึกเหมือนโดนตัดจบแบบโหดร้าย ฮาาาา หาคำตอบของคำถามนั้นให้ได้ก่อนถึงถ้วยที่สิบสี่นะ มินโฮนะ ก่อนที่จะไม่เหลืออะไรให้คว้าอีกต่อไป
นิวท์น่ารักมากกกกกกก พี่ทิพย์เขียนแบบ น้องเห็นภาพคุณแซงสเตอร์ที่กำลังคร่ำเคร่งกับการจัดทะเบียนหนังสือเลยค่ะ ฮืออออ น่ารักเกินไป น่ารักน่ากอดมาก ยิ่งซีนกระซิบนั่นคือแบบ… /สมองตาย
ประโยค “ถ้านายจะไม่เอาก็ทิ้งไปละกัน…ก็แค่ของที่ฉันให้เองนี่นะ ไม่ได้มีค่าอะไรหรอก จะทิ้งก็ตามใจเลย” นี่มันแบบ… แหม คุณนิวท์คะ นี่พยายามจะไม่คิดอะไรอยู่ค่ะ พยายามอยู่ 55555
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ!
ป.ล. พี่โฆษณาให้สตาร์บัคส์อีกแล้ว… น้องไม่กินกาแฟ น้องเสียใจมาก แต่น้องลองแบบเย็นแล้วเปลี่ยนกาแฟเป็นผสมนมแล้ว มันอร่อยมากค่ะ…
LikeLiked by 1 person
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกก ชอบๆ ^^;
LikeLiked by 1 person
อ่านแล้วฟริ้งหัวใจมากเลยค่ะ..
น่ารักมากเลย..
โอ๊ย..
โอ๊ยย
รออ่านต่อนะคะ T///T
LikeLiked by 1 person
อบอุ่นละมุนละไมมากเลยค่ะ อ่านไปก็เหมือนได้กลิ่นหอมของกาแฟตลอดเรื่องเลย ทั้งสองคนจะน่ารักไปแล้วววว ฮื้ออออ รอติดตามนะคะ
LikeLiked by 1 person
เราชอบการที่นิวท์ค่อยแสดงความแก่นเซี้ยวของตัวเองออกมา ทีละเล็ก ละน้อย ต่อหน้าของอีกฝ่าย
มันเหมือนกับว่าทั้งสองคนกำลังขยับเข้าใกล้กันอย่างเนิบช้าค่อยเป็นค่อยไป
กรี๊ซซซซซซซ >///<
เดธแอร์สั้นๆกับการกระซิบนั่น! เดเมจรุนแรงมาก!!! คุณทิพย์บรรยายเสียจนแทบจะได้กลิ่นผมสีคาราเมลของคุณคอลัมนิสต์ตามไปด้วย แอร๊ววววว *w* ในใจคิด…โอปป้าจูบเลย จูบเลย!!! (//ขยำแก้วกาแฟอย่างเกรี้ยวกราด)
LikeLike
เราเองก็คิดว่าทีแรกๆนิวท์คงน่ารักอ่อนโยน แต่พอไปๆก็จะเริ่มเล่น เริ่มซนค่ะ พอสนิทด้วยแล้ว
ซึ่งมันน่ารักมากๆๆๆๆเลยในสายตาเรา เหมือนเขาค่อยๆรับมินโฮเข้ามาในใจอ่ะค่ะ
เริ่มมองจากคนขายกาแฟเป็นเพื่อนสนิท(หรือมากกว่านั้นอิอิอิอิ)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ เราอ่านแล้วมีกำลังใจมากๆเลย ❤
LikeLike
สองคนนี่มันจะฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งกันเกินไปแล้ว >///<~~!!!!
ตอนเอนตัวเข้าหากันนึกว่าจะแอบโมเม้นได้คิสกันซะอีก แอบเสียดาย แหะๆ
แต่รู้สึกเศร้าแทนมินโฮ อยากรู้จังมาจะเป็นยังไงต่อไป!
LikeLike
ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหวแล้วสินะคะมินโฮ ฮือ ชอบจัง น่ารักอบอุ่นละมุนมาก ๆ เลยค่ะ
LikeLike
มันดีมากม้ากกกกกกอีกแล้วค่ะพี่ทิพย์ เขินตัวจะแตก โฮ😭 มินโฮดูเป็นโอปป้าบาริสต้าที่อบอุ่นน่ารักมากกกก ถ้าเป็นลูกค้าเราคงนั่งในร้านทั้งวันจนกว่าจะโดนไล่ค่ะ5555 คุณนิวตันก็แอบร้ายยย งื้อ พูดแบบนั้นพี่หมีก็ต้องรับหนังสือเก็บไว้อย่างเดียวเลยสิ😳❤️💓
LikeLike