[The Avengers 2 Fic][PietroWanda] My Silver Star / My Scarlet Sky

 

 

My Silver Star / My Scarlet Sky

The Avenger 2 fanfiction by Tippuri~ii*

 

 

 

 

 

Pairing:  Pietro Maximoff x Wanda Maximoff

Fandom: The Avenger 2 — Age of Ultron

 

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเซ็ตนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเซ็ตนี้มีแฟนฟิคชั่น incest..ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

 

 

 

************************************

 

 

 

 

 

 

 

เป็นเวลาถึงสี่วันหลังจากที่การทดลองประสบผลสำเร็จก่อนที่ปิเอโตรจะยอมให้แวนด้าเจอหน้าตน

 

 

 

 

 

น้องสาวเป็นคนคนเดียวที่ปิเอโตรรู้ดีว่าตนต้องการจะพบเจอ…แต่ในสภาพที่ตอนนี้แม้แต่ตัวเขาก็ไม่อาจมองตนเองในฐานะมนุษย์ปกติได้อีกแล้วนั้น ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความกลัวในหัวใจ…มันเกาะกุมอย่างเงียบงันและมืดมิด แต่ก็ทำให้ปิเอโตรไม่กล้าคาดคิดถึงวินาทียามที่แวนด้าได้เห็นตนในสภาพเช่นนี้เลย

 

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ในเงามืดของห้องพักตอนที่น้องสาวก้าวเข้ามา แสงสีส้มสลัวจากหลอดไฟตรงโถงทางเดินด้านนอกนั้นสาดเข้ามาได้แค่เท่าช่องกรอบประตูเท่านั้น…และเมื่อแวนด้าก้าวเข้ามาในห้องเพิ่มอีกก้าว ปิเอโตรก็บอกได้ว่าหญิงสาวเห็นตนเป็นแค่เงาร่างในความมืดเท่านั้น

 

 

 

 

 

“ปิเอโตร…?”

 

 

 

 

 

น้ำเสียงนั้นลังเลและไม่แน่ใจ…แวนด้ายื่นมือข้างหนึ่งออกมาเบื้องหน้า ปลายนิ้วระริกเล็กน้อยราวกับจะไล้เรื่อยหาเขาในเงามืดของตัวห้อง เสียงอันคุ้นเคยและมือขาวสะอาดนั้นทำให้ปิเอโตรรู้สึกเหมือนบางสิ่งในหัวใจได้ปริร้าวลง…ความรู้สึกโหยหาเอ่อขึ้นราวเกลียวคลื่น อึดอัดจนทำให้หายใจไม่ออก

 

 

 

 

 

และในเสี้ยววินาทีของความรู้สึกอันเปราะบางนี้เอง…ที่เขาลืมความกลัวที่กัดกินหัวใจ

 

 

 

 

 

เสี้ยวแสงสีเงินสว่างวาบในห้องอันมืดมิดตอนที่ปิเอโตรปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าหญิงสาว…ความรวดเร็วปุบปับนี้ทำให้แวนด้าหอบหายใจและผงะถอยไป เสียงลมหายใจที่ดังชัดในความเงียบของห้องเล็กแคบนี้…ปิเอโตรมองเห็นความตระหนกที่ฉายชัดบนวงหน้าของน้องสาวยามที่เธอมองเขาผ่านแสงสีเงินและส้มสลัว ซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาใช้อีกเสี้ยววินาทีในการถอยกลับไปในความมืดมิด…หัวใจเจ็บร้าวกับความกลัวที่ตนได้พบแล้วว่าเป็นความจริง

 

 

 

 

 

หากสิ่งที่ปิเอโตรไม่ได้คาดคิดก็คือร่างของแวนด้าที่กลับโถมเข้ามา…อ้อมกอดนั้นแน่นหนาและสั่นระริกด้วยความรู้สึก ราวกับหญิงสาวกำลังจมน้ำและเขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ยังเหลืออยู่ของเธอ มันเป็นอ้อมกอดที่ทำให้ปิเอโตรรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองแตกสลาย…ความปวดร้าวที่กลับให้รสหวานซ่านอย่างประหลาด และเขาก็ไม่อาจทำสิ่งอื่นใดนอกจากกอดน้องสาวตอบอย่างแน่นหนา…เพราะเธอเองก็เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ยังเหลืออยู่ของเขาเช่นกัน

 

 

 

 

 

“ปิเอโตร…” แวนด้ากระซิบเพียงชื่อของเขา เสียงสั่นพร่าราวกับเธอกำลังร้องไห้ “…ปิเอโตร”

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มฝังหน้าเข้ากับบ่าของน้องสาว ส่ายศีรษะเล็กน้อย…และตอนที่เอ่ยคำบ้างนั่นเองที่ปิเอโตรพบว่าเสียงของตนก็สั่นพร่าไม่ต่างกัน “ฉัน…ฉันไม่รู้อีกแล้วว่าตัวเองคืออะไร”

 

 

 

 

 

แวนด้าผละตัวจากอ้อมกอดเล็กน้อยเพื่อมองเขา และปิเอโตรก็รู้ดีว่าเธอจะได้เห็นอะไร…เส้นผมที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีซีดจาง ภาพที่บ่งบอกถึงพลังที่ไหลเวียนทั่วร่างตอนนี้…สิ่งที่ช่วยยืนยันว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอีกแล้ว

 

 

 

 

 

ดวงตาของน้องสาวไล่มองจนกลับมาสบตากับเขา…และปิเอโตรก็เพิ่งได้สังเกตว่าในสีเทาอ่อนนั้นดูจะมีประกายสีแดงสดปะปนอยู่

 

 

 

 

 

“แต่ฉันรู้…ปิเอโตร” แวนด้ากระซิบ น้ำเสียงปลอบประโลมและรอยยิ้มที่เป็นดั่งแสงสว่างเดียวในความมืดมิดนี้ “…ฉันรู้ว่าเธอคืออะไร”

 

 

 

 

 

เธอไม่ได้ตอบเพิ่มเติมจากนั้น…แค่เพียงกอดเขาไว้และสางปลายนิ้วผ่านเส้นผมสีเงินเท่านั้น แต่ปิเอโตรก็พบว่านี่คือทุกสิ่งแล้วที่ตนต้องการ

 

 

 

 

 

 

****

 

 

 

ในอีกหลายคืนต่อมา ปิเอโตรลืมตาตื่นขึ้นด้วยเสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออกตอนกลางดึกอันเงียบสงัด

 

 

 

 

 

คนที่ค่อยๆ จรดปลายเท้าเข้ามาในห้องคือน้องสาวของเขา…เธอไม่ได้งับประตูจนปิดสนิท ร่างบางในชุดนอนสีขาวเดินมาจนถึงข้างเตียง ก่อนที่จะแตะมือลงบนท่อนแขนของปิเอโตรเบาๆ

 

 

 

 

 

“นี่…” ในน้ำเสียงมีกระแสยิ้มแย้มปนตื่นเต้นจางๆ ปะปนอยู่ “…มากับฉันได้ไหม?”

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มแค่จับมือของน้องสาวไว้แทนคำตอบ…สัมผัสที่ยังคงเกี่ยวกุมอยู่แบบนั้นตลอดเส้นทางผ่านโถงทางเดินและบันไดชั้นแล้วชั้นเล่าที่แวนด้านำเขาไป จังหวะก้าวเดินอันค่อยเป็นค่อยไปนี้ควรทำให้ปิเอโตรรู้สึกรำคาญใจ…แต่ในตอนนี้ เขากลับพบว่าตัวเองยินดีจะแลกเวลาทั้งหมดที่มีกับการได้จับมือกับแวนด้าไว้เช่นนี้เท่านั้น

 

 

 

 

 

จุดหมายของน้องสาวคือดาดฟ้า เสียงบานพับเหล็กกรังสนิมของประตูเป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ความเงียบจะโอบล้อมทั้งสองเอาไว้…โซโคเวียหลับใหลอยู่ในยามราตรี ความไม่ไหวติงของทุกสิ่งทำให้ปิเอโตรรู้สึกเหมือนกับว่าตนกับน้องสาวคือคนเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังลืมตาตื่นอยู่ใต้ฟ้าสีดำเข้มนี้

 

 

 

 

 

แวนด้าจูงมือเขามาจนถึงกลางดาดฟ้าแล้วก็รั้งให้นั่งลงเคียงกัน…วงหน้าแหงนเงยขึ้นจนเรือนผมยาวสลวยทิ้งตัวลงมาราวกับม่านน้ำตก

 

 

 

 

 

“ฉันอยากให้เธอเห็น” เธอกระซิบ น้ำเสียงระริกนิดหน่อยจากสายลมยามดึกอันเย็นเยียบ แต่รอยยิ้มก็ยังคงแตะแต้มบนเรียวปาก

 

 

 

 

 

ปิเอโตรยังคงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองตามเพราะสายตายังคงจับจ้องน้องสาว คิ้วขมวดนิดๆ กับภาพกระโปรงนอนสีขาวตัวเดียวที่ไม่อาจกันความหนาวใดๆ ของค่ำคืนนี้ได้เลย…ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงแขนเรียวนั่นให้อีกฝ่ายต้องขยับลุก

 

 

 

 

 

“มานี่” ไม่บ่อยนักที่เขาจะทำตัวให้เหมือนคนเป็นพี่ แต่ไม่มีทางแน่นอนที่ปิเอโตรจะยอมทนเห็นหญิงสาวนั่งตัวสั่นๆ แบบนี้ “เธอคิดอะไรของเธอเนี่ย…เสื้อกันหนาวก็ไม่ใส่”

 

 

 

 

 

แวนด้าแค่อมยิ้ม…ทั้งดีใจและทั้งล้อเลียนมาดพี่ชายที่เธอรู้ดีว่านานๆ ทีจะมีสักหน แต่ก็ขยับมานั่งบนตักของอีกฝ่ายโดยดี แผ่นหลังพิงกับตัวของปิเอโตรไว้…ปล่อยให้แขนแข็งแรงของพี่ชายโอบลงมารอบตัวเธอ ความหนาวเย็นเมื่อครู่โดนแทนที่ด้วยไออุ่น…และก็ทำให้แวนด้าตระหนักขึ้นมาได้ในนาทีนั้นว่าตอนนี้พี่ชายตัวใหญ่กว่าตนมากแค่ไหน

 

 

 

 

 

จากเด็กน้อยที่เคยแบ่งพื้นที่ใต้เตียงด้วยกันได้…วันเวลาผ่านมามากมายแล้วเหลือเกิน 

 

 

 

 

 

“ดูสิ” เธอกระซิบอีกครั้ง ชูมือขึ้น…ราวกับท้องฟ้าอยู่ใกล้เสียจนไขว่คว้าได้ “ดูสิปิเอโตร…ดาวสวยมากเลยนะ”

 

 

 

 

 

ดวงตาสีฟ้าเหลือบขึ้นมองตาม…จริงดังที่น้องสาวว่า โซโคเวียยามค่ำคืนพร่างพราวด้วยดวงดาวมากมาย…แสงสีเงินนับพันอันพริบพราย เปล่งประกายสุกใสท่ามกลางความมืด…ภาพที่ปิเอโตรแทบลืมนึกถึงไปแล้วว่ายังคงมีอยู่ เพราะเนิ่นนานแล้วเหลือเกินที่สิ่งอันคุ้นตากลับมีเพียงเพดานปูนอันเย็นชาของห้องทดลอง

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มจึงไม่มีคำตอบใดให้น้องสาวนอกจากเสียงในลำคออันแผ่วเบา…ปล่อยให้เธอจับมือตนไว้ แวนด้าเอียงเสี้ยวหน้าเข้าหาเขา…ลมหายใจเนิบนาบบนต้นคอตอนที่หญิงสาวกระซิบเบาๆ

 

 

 

 

 

“มันเป็นสีเงินที่สวยมากเลย” ประโยคเว้นช่วงเล็กน้อย…เพราะประโยคต่อไปนั้นแฝงนัยยะปลอบประโลมอันเปราะบางนักที่เธอต้องการจะบอกกับพี่ชาย “…เหมือนเธอเลยล่ะ ปิเอโตร”

 

 

 

 

 

ถ้อยคำที่ได้ฟังทำให้ลำคอของชายหนุ่มตื้อตัน…รับรู้ในนาทีนี้เองว่าแวนด้าเข้าใจความหวาดกลัวที่เกาะกุมจิตใจของตนเป็นอย่างดี หญิงสาวรู้ดีว่าปิเอโตรมองว่าพลังของตัวเองคืออะไร…และนั่นจึงทำให้เธอต้องการจะแสดงให้รู้ว่าภาพของเขาในใจตนนั้นไม่เคยเปลี่ยแปลงไปเป็นอะไรที่น่าหวาดหวั่นเลย

 

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ปิเอโตรได้เพียงกอดรั้งให้ร่างบางในอ้อมแขนเข้ามาชิดตัวมากขึ้น…ฝังหน้าลงบนบ่าของเธอ เนื้อผ้าสีขาวนั่นมีกลิ่นสะอาดจนน่าอึดอัดของห้องทดลอง แต่ก็ยังคงมีกลิ่นหอมอ่อนจางที่เขาคุ้นเคยมาตลอดชีวิต…และนั่นเองที่ทำให้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกถึงรสชาติขมซ่านหากก็อ่อนหวานนักที่เอ่อขึ้นในหัวใจ

 

 

 

 

 

เนิ่นนาน…ก่อนที่แวนด้าจะพูดขึ้นเบาๆ

 

 

 

 

 

“เธอไม่เคยถามถึงพลังของฉันเลยนะ…ปิเอโตร”

 

 

 

 

 

พี่ชายหัวเราะขื่นๆ ออกมา…ไม่ใช่แค่แวนด้าคนเดียวที่รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาได้โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย ตัวเขาเองก็มีสายใยแบบเดียวกันนั้นกับเธอ…และในวินาทีที่ทั้งสองได้เจอกันหลังการทดลองสำเร็จผล แวนด้ารับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวของเขาพร้อมๆ กับที่ปิเอโตรรับรู้ได้ถึงสภาพจิตใจของเธอ นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะรอให้น้องสาวอยากเล่าถึงมันออกมาเองแทน

 

 

 

 

 

และอีกเหตุผลก็คือ… 

 

 

 

 

 

“เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งนั้น” ปิเอโตรพูดเบาๆ “ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ…ต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

 

 

 

 

 

รู้สึกถึงความชื้นที่คล้ายคลึงกับหยดน้ำตา…แต่ก่อนที่จะทันได้คิดตีความ แวนด้าก็ขยับตัวลุกขึ้น เดินห่างออกไปสักหน่อยแล้วจึงค่อยหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

 

 

 

 

 

ปิเอโตรได้รู้ในวินาทีนี้ว่าประกายสีแดงสดที่เคยได้เห็นในดวงตาสีเทาของน้องสาวไม่ใช่เรื่องที่ตนคิดไปเอง…สีแดงนั้นเป็นสีเดียวกับละอองไอที่ก่อตัวจากปลายนิ้วของแวนด้าในเวลานี้ คลื่นพลังที่เป็นดั่งม่านหมอก…ทาบทับผืนฟ้าสีเข้มด้วยประกายแดงฉาน ขับให้ดวงดาวเป็นสีเงินสว่างจนแทบกลายเป็นแสงสีขาวจ้า

 

 

 

 

 

มันเป็นพลังที่น่าหวาดหวั่นนัก…หากสิ่งเดียวที่ปิเอโตรมองเห็นก็คือน้องสาวของตนผู้มีรอยยิ้มขมขื่น

 

 

 

 

 

“นี่ไงล่ะ…พลังของฉัน”

 

 

 

 

 

ปลายนิ้วขยับไหว…ละอองไอสีแดงสดนั่นพลิ้วตาม ฉายฉานราวบาดแผลของสายลม…ลำแสงที่ทำให้เห็นสีหน้าขมขื่นโหยไห้ของเจ้าของพลังได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

 

 

 

 

 

“ฉันจะทำให้จิตใจของใครก็ตามบิดเบี้ยวยังไงก็ได้” หญิงสาวพูดอย่างเรียบเฉย…ราวกับกำลังอ่านประโยคจากหน้ากระดาษมากกว่าจะพูดถึงเรื่องราวของตัวเอง “ฉันจะสั่งให้พวกเขาฆ่ากันเองแล้วคิดว่าเป็นแค่ความฝันก็ยังได้…นี่ล่ะพลังของฉัน”

 

 

 

 

 

แสงสีแดงจางหายไป ร่างบางเดินกลับมายืนเบื้องหน้าเขาอีกครั้ง…เอื้อมปลายนิ้วมาแตะข้างแก้ม แผ่วเบาอ่อนโยนราวกับจะปลอบประโลม…ทั้งๆ ที่เป็นตัวเธอเองต่างหากที่ดวงตาเอ่อรื้นไปด้วยน้ำตา

 

 

 

 

 

“เธอคือดวงดาวที่สวยงามที่สุด…ปิเอโตร” แวนด้ากระซิบ…นุ่มนวลในทีแรก สั่นระริกในประโยคหลัง “ฉันต่างหาก…ที่ไม่รู้อีกแล้วว่าตัวเองคืออะไร”

 

 

 

 

 

ถ้อยคำเหล่านี้ทำให้คนฟังเจ็บไปทั้งใจ…ภาพของหญิงสาวตรงหน้าตนดูเปราะบางราวกับเด็กน้อยหลงทาง เด็กน้อยผู้หวาดกลัวกับสิ่งที่ตนสามารถทำได้…หวาดกลัวว่าจะยังมีใครห่วงหาตนได้อยู่อีกหรือถ้าได้รับรู้ถึงพลังที่เจ้าตัวมี และสิ่งเดียวที่ปิเอโตรต้องการก็คือเปลี่ยนให้ตนเป็นผู้แบกรับความเจ็บปวดของน้องสาวเสียเอง…บอกให้เธอรู้ว่าสำหรับเขาแล้วนั้น เธอคือรอยยิ้มและความหวังอันสุกใสทั้งปวงที่ยังเหลืออยู่ของตน

 

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ก่อนที่จะรู้ตัว…ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืน ก้าวเข้าไปชิดจนสามารถประคองวงหน้าของหญิงสาวไว้ได้ด้วยสองมือ…ดวงตาสีฟ้าจ้องตรงในสีเทาอ่อนจางนั้น เอ่ยถ้อยคำด้วยความรู้สึกร้าวสลายในหัวใจ

 

 

 

 

 

“ฉันอาจเป็นแค่ดวงดาว” เสียงกระซิบแผ่วเบาเท่าลมหายใจ…สั่นพร่าหากก็ชัดเจนมั่นคง “…แต่เธอคือท้องฟ้าทั้งผืนของฉัน…แวนด้า”

 

 

 

 

 

ปิเอโตรรู้ดีว่ามันเป็นสัมผัสที่ไม่สมควรเกิดขึ้นที่สุด แต่ในวินาทีนี้…เขากลับพบว่าไม่มีสิ่งอื่นใดอีกแล้วที่ให้ความรู้สึกถูกต้องไปมากกว่าการเคลื่อนตัวเข้าไปหาแวนด้ามากขึ้นอีกนิดแล้วประทับริมฝีปากของตนเองเข้ากับริมฝีปากของเธอ มันเป็นจูบที่ให้รสชาติโหยไห้ หากก็อ่อนโยนนุ่มนวลนักในความรู้สึก…ราวกับจูบนี้เป็นสิ่งเดียวที่ยังคงหลงเหลือและทุกสิ่งที่เขาต้องการ

 

 

 

 

 

แล้วก็เป็นในตอนนั้นเอง…ที่ปิเอโตรเข้าใจ

 

 

 

 

 

ลมหายใจหอบพร่าตอนที่ถอนจูบ…เขายังแตะหน้าผากของตัวเองอยู่กับหญิงสาวตอนที่กระซิบแผ่วเบา “แวนด้า ฉัน…”

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร…ปิเอโตร” เธอเอ่ยตอบ เอื้อมมือขึ้นไล้เส้นผมสีเงินเบาๆ “…ฉันเองก็เหมือนกัน”

 

 

 

 

 

แล้วสองมือเรียวนั้นก็โอบคล้องรอบคอของเขา…เพื่อที่แวนด้าจะหยัดตัวขึ้นอีกครั้ง จูบเงียบงันที่มีเพียงเสียงลมหายใจ หากก็ช่วยยืนยันให้ปิเอโตรได้รับรู้ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใด…ว่าท้องฟ้าของเขาเองนั้นก็รักดวงดาวของเธอมากยิ่งกว่าสิ่งใดเช่นเดียวกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

fin.

 

***************************************

 

 

สวัสดีค่ะทุกคน

 

 

 

เห็นเราเงียบๆเราชอบพวกชิปอินเซสต์เพียบนะคะฟฟฟฟ และคู่แฝดนี่เราชิปตั้งแต่เห็นชื่อนักแสดงตอนในกัปตันเมกา 2 แล้วค่ะ #ขอโทษค่ะอีริค แล้วพอมาดูในหนังจริงๆ…โอ้ยตายๆๆๆๆๆๆ สมการคาดหวัง สมการรอคอย เราปริ่มมากค่ะแงงงงงง 

 

 

 

แล้วเราก็ชอบฟีลลิ่งชิปที่เหลือแค่กันและกันสองคนบนโลกใบนี้มากๆค่ะ มันปวดใจจจจจจ ชอบมากเลย เขียนไปก็อยากจะกินแล็ปท็อปไป ก้ากกกกกก

 

 

 

 

เลยเกิดแฟนฟิคเฉพาะกิจเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ แซงคิวทุกเรื่องเลยฟฟฟ 

 

 

 

 

ไทม์ไลน์ของเรื่องนี้คือก่อนภาค AoU ค่ะ เป็นช่วงที่สองคนผ่านการทดลองแล้วเรียบร้อย จะนับว่าเป็นช่วงก่อนหน้า end credit ของในกัปตันเมกา 2 ก็ยังได้เลยค่ะ

 

 

 

 

 

ไม่รู้ว่าจะมีคนชิปแพร์นี้เยอะมั้ย แต่เราชอบมากจริงๆนะคะฟฟฟฟฟ 

 

 

 

 

เจอกันเอนทรีหน้าค่ะ

 

 

 

 

 

ทิพย์เอง

 

 

 

ปูลู ตอนนี้เราได้เปิดให้สั่งจองฟิคที่จะไปลงงาน movie carnival 3 นี้แล้วนะคะ ซึ่งเราจะพิมพ์ตามจำนวนคนจองนะคะ ;w; ถ้าใครสนใจก็เปิดดูในลิ้งได้เลยค่ะ :3 >> รายละเอียดการสั่งจองฟิคในงาน Movie Carnival 3