[The Hobbit Fic][ThorinBilbo] Going to One Wedding Brings on Another (5)

 

 

Going to One Wedding Brings on Another

The Hobbit fanfiction by Tippuri~ii*

 

 

 

 

 

Pairing:  Thorin Oakenshield x Bilbo Baggins

Fandom: The Hobbit

Type: AU fanfiction

 

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเซ็ตนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเซ็ตนี้มีแฟนฟิคชั่น BL..ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

playlist for this fanfic: In Between Sun Kisses 

 

 

 

 

************************************

 

 

Chapter 5

 

There’s too much love to go around these days

 

 

 

 

เพราะเป็นเรื่องที่ควรทำ และเพราะธอรินโทรมาบอกเพิ่มเติมว่าธรันดูอิล เอลเวนคิงต้องการจะเจอเขาเอามากๆ…บิลโบจึงยิ่งคิดว่าการนัดหมายเซ็นสัญญาที่ตึกเอเรบอร์พับลิชชิ่งไปเลยเป็นเรื่องที่สมควรอย่างที่สุด

 

 

 

 

 

คงด้วยกำหนดการที่แน่นเอี๊ยดกับความติสต์ส่วนตัวหลายๆ อย่าง ธรันดูอิลจึงว่างแค่ช่วงเย็นเกือบหัวค่ำ…แต่บิลโบก็ไม่มีปัญหาอะไรตามประสาคนทำงานอิสระ และเขาเองก็อยากจะพบหน้านักเขียนเบสต์เซลเลอร์คนนี้พร้อมทั้งเข้าเมืองมาทานอาหารเย็นไปด้วยในตัวอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

ดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนคล้อยลงแล้วตอนที่ชายหนุ่มผมสีน้ำผึ้งมาถึงที่หมาย บิลโบแลกบัตรผู้มาติดต่อแล้วก็ขึ้นลิฟต์มายังชั้นแปด…ยืนมองทิวทัศน์ของเมืองที่ถูกอาบย้อมด้วยแสงสีส้มแก่กับน้ำเงินเข้มนอกหน้าต่างอยู่เรื่อยเปื่อยตอนที่ได้ยินเสียงเรียก

 

 

 

 

 

“หวัดดี…”

 

 

 

 

 

เขาหันไป แล้วก็ได้พบกับคนที่คุ้นเคยในมาดอันไม่คุ้นตา…ธอริน โอเคนชีลด์ยังคงเหมือนเดิมด้วยตาคมๆ และหน้านิ่งๆ ประจำตัว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่บิลโบได้เห็นอีกฝ่ายกับเสื้อที่ถูกพับแขนขึ้น…เชิ้ตสีเทาอ่อนยับย่นนิดๆ ทับด้วยเสื้อกั๊กสีเข้ม ความไม่เรียบร้อยที่กลับให้รู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ มากกว่าจะขัดใจอะไร…เพราะบิลโบรู้สึกขึ้นมาในนาทีนั้นว่ามาดของพวกเขาทั้งสองนั้นดูจะเพิ่มความสนิทสนมขึ้นทุกครั้งที่ได้พบเจอ

 

 

 

 

 

เพราะนี่เขาเองก็สวมคาดิแกนตัวที่เก่าแล้วแต่ใส่สบายจนทิ้งไม่ลงอยู่เหมือนกัน… 

 

 

 

 

 

“หวัดดี” บิลโบเอ่ยทักตอบ ถามต่อเล็กน้อย “ฉันไม่ได้มาสายใช่ไหม?”

 

 

 

 

 

ธอรินส่ายหน้า “ไม่เลย…ไอ้หมอนั่นก็เพิ่งมาเมื่อกี้นี้เอง”

 

 

 

 

 

บิลโบพยายามซ่อนรอยยิ้มอ่อนใจปนเอ็นดูของตัวเองไว้ในหน้าพลางเดินเคียงธอรินไป เขาสังเกตได้เองแล้วว่าท่าทางความสัมพันธ์ระหว่างคุณเจ้าของสำนักพิมพ์กับนักเขียนเบสต์เซลเลอร์คนนี้คงจะเป็นอะไรที่เต็มไปด้วยคำจิกกัดและความอยากปาข้าวของใส่หน้ากัน ซึ่งในสายตาของสองคนที่ว่า มันคงเป็นความสัมพันธ์ที่ตั้งอยู่บนความน่าหมั่นไส้ล้วนๆ…แต่ในสายตาคนนอกอย่างบิลโบ เขาคงต้องสารภาพว่ามันดูน่าตลกอย่างที่สุด

 

 

 

 

 

ห้องประชุมที่บิลโบกับธอรินก้าวเข้าไปนั้นดูกว้างไปถนัดใจเพราะมีคนคนเดียวรออยู่ที่โต๊ะยาวสำหรับเกือบยี่สิบที่นั่ง…คุณนักวาดรู้สึกทันทีว่าธรันดูอิล เอลเวนคิงเปล่งรัศมีความเป๊ะทุกองศาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ว่าจะมาจากเรือนผมยาวเหยียดตรงที่มัดไว้เป็นหางม้าหรือเสื้อผ้าสไตล์เรียบๆ แต่เฉียบคมทั้งตัว บิลโบแอบสูดลมหายใจเพื่อข่มความตื่นเต้นเบาๆ…แอบหวังในใจให้คุณนักเขียนใหญ่ผู้แต่งตัวเหมือนนายแบบนี่จะไม่ถือสาคาดิแกนตัวเก่งของตน

 

 

 

 

 

“ธรันดูอิล นี่บิลโบนะ…บิลโบ แบ็กกินส์” ธอรินแนะนำเมื่อคนข้างตัวและชายหนุ่มผมสีอ่อนเอ่ยทักทายกันแล้ว

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะพยักเพยิดไปที่เก้าอี้ข้างตัวเมื่อเห็นบิลโบทำท่าจะเดินไปนั่งตรงอีกฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ “ไม่เป็นไรหรอกมิสเตอร์แบ็กกินส์…นั่งตรงนี้ดีกว่า”

 

 

 

 

 

ถึงอีกฝ่ายจะพูดด้วยเสียงเรียบๆ…แต่บิลโบก็อดแอบแปลกใจกับความเป็นกันเองนี้ไม่ได้ เขาจึงเริ่มขยับยิ้มพร้อมเดินไปนั่งตรงนั้น แล้วก็ได้พบว่านี่เป็นความประหลาดใจแรกที่ตนได้พบ…ความประหลาดใจที่สองและสามและต่อๆ มาค่อยๆ ติดตามกันมาเรื่อยๆ เมื่อแทนที่จะเซ็นสัญญาให้จบไปแล้วแยกย้าย ธรันดูอิลกลับนั่งต่อเพื่อถามความเห็นของเขาที่มีให้กับนิยายที่ได้อ่านไป และก็รับฟังเงียบๆ เมื่อบิลโบอธิบายถึงภาพของตัวละครแต่ละตัวที่เขาคิดไว้ในหัวด้วย

 

 

 

 

 

ความรู้สึกสนิทใจไม่ได้ก่อตัวมากมายทันทีนักเพราะธรันดูอิลก็ยังคงมีมาดไว้ตัวนิ่งๆ และรัศมีความเป๊ะทุกองศาอยู่ แต่อย่างน้อย ความรู้สึกเกร็งๆ ในใจบิลโบก็บางเบาลงมากพอที่จะทำให้เขากล้าเอ่ยประโยคนี้ออกไปในที่สุด

 

 

 

 

 

“เอ่อ…มิสเตอร์เอลเวนคิง” ดวงตาสีน้ำตาลเจือเขียวเข้มมีแววไม่แน่ใจปนเกรงๆ นิดๆ ตอนถาม “…ช่วยเซ็นหนังสือให้ผมหน่อยได้มั้ย?”

 

 

 

 

 

คิ้วหนาๆ ของอีกฝ่ายเลิกขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงมีกระแสพิศวงเล็กๆ ตอนถามกลับ “…นายอ่านหนังสือของฉัน?”

 

 

 

 

 

“โอ…ปละ เปล่าหรอก” บิลโบรีบอธิบาย รู้สึกอายปนงุ่นง่านเล็กๆ ที่โดนเข้าใจผิด “ญาติผู้หญิงของผมเขาฝากหนังสือมาน่ะ…เขาเป็นแฟนตัวยงของคุณเลย”

 

 

 

 

 

ธรันดูอิลพยักหน้ารับรู้ และเหนือความคาดหมายใด…มือเรียวสวยนั่นก็แบออกมาเป็นเชิงขอหนังสือเล่มที่ว่านั่น กิริยาที่ทำให้บิลโบรีบหยิบนิยายในกระเป๋าออกมา…พริมุล่าแทบกรี๊ดสลบตอนที่รู้ว่าเขาได้งานล่าสุดเป็นการวาดปกให้นักเขียนในดวงใจของเธอ บิลโบจึงคิดว่าการขอลายเซ็นธรันดูอิลในนิยายเล่มโปรดของเธอคงเป็นของขวัญต้อนรับเจ้าตัวจากทัวร์ฮันนีมูนที่ดีไม่น้อย

 

 

 

 

 

“อ๋อ เล่มนี้หรอกเหรอ” ธรันดูอิลพูดเรียบๆ เมื่อเห็นชื่อเรื่องบนปก มือเรียวเซ็นชื่อบนหน้ากระดาษด้วยท่วงท่าของความชำนาญไร้ที่ติ “ฉันเขียนมาจากเรื่องจริงนะเรื่องนี้”

 

 

 

 

 

เจ้าตัวไม่อธิบายต่อว่าเรื่องจริงที่ว่านี่คือเรื่องอะไร บิลโบจึงแค่พยักหน้าเออออไปด้วย แล้วก็รับนิยายเรื่อง ‘ไปตามหาหัวใจที่ทิศเหนือ’ ที่ได้ลายเซ็นแล้วใส่ในกระเป๋า

 

 

 

 

 

ทั้งสองยังคงพูดคุยกันต่ออีกหน่อยถึงเรื่องปก…บิลโบเอาภาพที่เขาได้ร่างๆ ไว้ให้อีกฝ่ายดู และธรันดูอิลก็บอกเพิ่มเติมว่าตรงไหนที่ถูกต้องและตรงไหนที่ต้องแก้ไข และนาฬิกาก็ชี้เวลาหนึ่งทุ่มครึ่งพอดีตอนที่คุณนักเขียนกับคุณนักวาดกล่าวลากันในที่สุด

 

 

 

 

 

 

**

 

 

ด้วยเวลาที่เลยช่วงเลิกงานไปโขแล้ว จึงเป็นเรื่องเข้าใจได้ที่ทั้งชั้นจะไร้ผู้คนแล้วตอนที่บิลโบเดินออกมาจากห้องประชุม

 

 

 

 

 

…เขาเลยหยุดนิ่งอย่างประหลาดใจเมื่อได้เห็นว่ามีใครนั่งอยู่ที่ม้านั่งตรงพื้นที่หน้าลิฟต์

 

 

 

 

 

“ธอริน?” ดวงตาสีน้ำตาลเจือเขียวเข้มกระพริบนิดๆ “ฉันนึกว่านายกลับไปแล้วนะเนี่ย…มีอะไรหรือเปล่า?”

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มผมดำอยู่ในห้องประชุมด้วยตอนที่เขากับธรันดูอิลเซ็นสัญญา ก่อนจะขอตัวออกไปเมื่อทั้งสองเซ็นชื่อเรียบร้อยแล้วเริ่มต้นคุยกันถึงรายละเอียดปก…ธอรินไม่ได้กลับเข้ามาในห้องประชุมอีกหลังจากนั้น ทำให้บิลโบเข้าใจไปแล้วว่าเจ้าตัวคงไปสะสางงานอื่นๆ ต่อแล้ว

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่…” ธอรินนึกไม่ออกว่าจะเรียบเรียงคำพูดยังไงให้เข้าท่า เขาจึงจบลงที่การเปลี่ยนประโยคกลางคัน “ขอบใจนะที่วันนี้เข้ามา ไอ้หมอนั่นทำตัวเรื่องเยอะใส่นายรึเปล่าน่ะ?”

 

 

 

 

 

“ไม่หรอก” บิลโบ แบ็กกินส์ส่ายหน้านิดๆ พร้อมอมยิ้มขำ “เขาเซ็นหนังสือให้ฉันด้วย”

 

 

 

 

 

ธอรินพยักหน้าเล็กน้อย “โอเค…ดีแล้วล่ะ”

 

 

 

 

 

แล้วก็เว้นช่วงนิดหน่อย ก่อนที่จะตัดสินใจพูดต่อ…เสียงเรียบนิ่ง ไม่ได้รู้สักนิดว่ามันเจือกระแสไม่แน่ใจหากอบอุ่นนักในความรู้สึกคนฟัง

 

 

 

 

 

“…งั้น…ถ้านายจะไม่รีบกลับ เราไปหามื้อเย็นกินกันต่อมั้ยล่ะ?”

 

 

 

 

 

 

 

**

 

 

ลอนดอนในยามค่ำเป็นส่วนผสมของแสงไฟเรื่อเรื่องหลากสีกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มเหมือนผ้ากำมะหยี่

 

 

 

 

 

ร้านอาหารที่ธอรินกับบิลโบตกลงใจกันว่าจะไปนั้นอยู่ห่างไปพอควรถ้าต้องเดิน…แต่เพราะเส้นทางการเดินรถจะบังคับให้ต้องไปอ้อมเสียไกลยิ่งกว่านั้นอีก ทั้งสองจึงเลือกที่จะเดินเท้าเอาแทนเรียกแท็กซี่ ทางเลือกที่มอบเวลาของวันนี้เพิ่มเติมให้กันและกัน

 

 

 

 

 

ปกติแล้ว การสานต่อบทสนทนากับคนนอกครอบครัวเป็นเรื่องที่ทำให้ธอรินปวดหัวเสมอ แต่แปลกนักที่กับบิลโบ แบ็กกินส์แล้ว มันไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คุ้นเคยเลย…บทสนทนาของพวกเขาไม่ได้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะหรือความนัยอะไรที่จะทำให้มันพิเศษผิดธรรมดาอย่างที่ในนิยายชอบบรรยาย มันเป็นแค่การพูดคุยและบอกเล่าถึงเรื่องราวทั่วไปเท่านั้นเอง แต่บรรยากาศง่ายดายสบายๆ ระหว่างกันนี้เองที่กลับทำให้ทั้งสองต่างก็รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในช่วงเวลาตรงนี้นั้นเพียงพอเสียยิ่งกว่าอะไร

 

 

 

 

 

…ทั้งๆ ที่รู้จักกันไม่นานเลยแท้ๆ 

 

 

 

 

 

นี่เป็นการตระหนักรู้ที่เกิดขึ้นในใจธอรินท่ามกลางความเงียบของบทสนทนา…เมื่อถึงจุดๆ หนึ่งของการพูดคุย ถ้อยคำก็ค่อยๆ ลดลงไปเองอย่างเป็นธรรมชาติ เหลือไว้เพียงจังหวะการก้าวเดินเคียงกันไปบนทางเดินริมแม่น้ำ…ความเงียบที่ถูกเติมเต็มด้วยเสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังเบาๆ ผสมผสานกับเสียงใบไม้จากกิ่งก้านริมทางไหวขยับ

 

 

 

 

 

“นายเคยบอกใช่มั้ยน่ะว่าคิลีจะมีแสดงคอนเสิร์ต?” บิลโบถามขึ้น “จะเป็นสักวันที่เท่าไหร่เหรอ? เผื่อพริมุล่ากับโดรโกจะกลับมาที่ลอนดอนก่อนหน้านั้น…พวกเขาอาจจะอยากไปกัน โดรโกเขาชอบเพลงคลาสสิค”

 

 

 

 

 

ธอรินเคยบอกคนข้างตัวเขาไปแล้วว่าหลานชายคนโตเรียนอยู่ในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ส่วนหลานคนเล็กนั้น — แม้จะดูไม่น่าเชื่อแค่ไหนก็ตาม — เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ในสายวิชาเครื่องดนตรีที่ดูไม่ได้เข้ากันกับนิสัยเจ้าตัวเลยอย่างเปียโน และหนุ่มน้อยก็กำลังจะได้ขึ้นแสดงในเวลาอีกไม่ถึงเดือนแล้ว

 

 

 

 

 

“ฉันจำวันที่แน่ๆ ไม่ได้ แต่ไม่กี่อาทิตย์แล้วล่ะ” ธอรินตอบ “เป็นเพลงของโมสาร์ทนะ…เปียโนโซนาต้าน่ะ”

 

 

 

 

 

บิลโบพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ หลังเงียบไปชั่วครู่…กิริยาที่ทำให้ธอรินเลิกคิ้วนิดๆ แทนการเอ่ยถาม ซึ่งอีกฝ่ายก็โบกมือนิดๆ แล้วอธิบายเสียงขันๆ

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก” เรือนผมสีน้ำผึ้งขยับไหวนิดๆ เมื่อเจ้าตัวส่ายหน้า “แค่คิดเฉยๆ น่ะ…คิลีกับเปียโน…”

 

 

 

 

 

ธอรินหลุดหัวเราะพรืดตามบ้างอย่างห้ามไม่ได้ เข้าใจบิลโบได้อย่างชัดเจนในฐานะผู้ที่เห็นเจ้าตัวแสบมาตั้งแต่เล็ก…เสียงหัวเราะอ่อนใจปนเอ็นดูนั้นทุ้มต่ำนุ่มนวลเหมือนเสียงเชลโล และดวงตาสีเทาอมฟ้าที่ทอประกายความรู้สึกเดียวกันนั้นก็อ่อนโยนจนหัวใจคนมองเผลอเต้นผิดจังหวะไป ดวงตาสีน้ำตาลเจือเขียวเผลอจ้องมองคนข้างตัว…และก็โชคดีนักที่ความรู้สึกน่าอายนี้ถูกทำให้ไม่เป็นที่สังเกตด้วยสัมผัสที่จู่ๆ ก็ตกต้องลงมาบนผิวแก้ม

 

 

 

 

 

“อ๊ะ—” บิลโบปาดหยดน้ำนั้นออกไปด้วยปลายนิ้ว “ฝนตกเหรอ—”

 

 

 

 

 

ราวกับจะตอบคำถามของเขา หยาดน้ำอีกสองสามหยดก็ร่วงหล่นตามลงมา

 

 

 

 

 

“ให้ตาย…ฉันไม่ได้พกร่มมาซะด้วย…” ธอรินสบถ ก่อนจะพยายามมองโลกในแง่ดี “แต่มันคงตกไม่หนักหรอกมั้ง…”

 

 

 

 

 

ธรรมชาติตอบคำถามให้อีกครั้งด้วยการส่งสายฝนที่เม็ดใหญ่กว่าเดิมลงมาในความถี่ที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ…แล้วในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา แม้แต่เสียงคลื่นจากแม่น้ำก็โดนกลบด้วยเสียงสายฝนที่กระหน่ำเทลงมา

 

 

 

 

 

“มาเถอะ”

 

 

 

 

 

ธอรินตัดสินใจหาที่หลบฝนเฉพาะหน้าเอาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทาง ยังคงมีหยดน้ำตกต้องลงมาบ้าง…แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เปียกทั้งตัวด้วยร่มเงาที่แผ่คลุม สายฝนกลายเป็นเพียงเสียงหยาดน้ำเปาะแปะลงใบไม้เท่านั้น

 

 

 

 

 

สองสายตาทอดมองภาพเบื้องหน้า…ลอนดอนยามค่ำคืนหลังม่านฝน ก่อนที่บิลโบจะพึมพำเสียงหงอย

 

 

 

 

 

“…สงสัยวันนี้คงอดกินมื้อเย็นแล้วแน่เลย”

 

 

 

 

 

ความทุกข์ใจเพราะอาหารนี้ทำให้คนฟังอยากหัวเราะมาก แต่ชายหนุ่มผมดำก็พยายามห้ามตัวเองไว้…พูดตอบเสียงค่อย

 

 

 

 

 

“ฉันไม่เครียดเรื่องมื้อเย็นเท่าไหร่หรอก” ธอรินแอบถอนหายใจตอนนึกถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้ “ตอนนี้ฉันเครียดมากกว่าว่าฟิลีกับคิลีจะไปเจอตัวอะไรเปียกฝนแล้วพากลับมาบ้านรึเปล่า”

 

 

 

 

 

บิลโบอยากจะเถียงว่าเรื่องมื้อเย็นก็เป็นอะไรที่ควรเครียดด้วยเหมือนกัน…แต่ภาพสองหนุ่มที่หอบกล่องใส่ลูกหมาหรือลูกแมวมาเต็มอ้อมแขนก็เป็นอะไรที่ผุดวาบขึ้นในหัวได้อย่างไม่ยากเย็น และนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาหัวเราะออกมา

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงถึงตัวอะไรหรอกตอนนี้…” ชายหนุ่มผมสีน้ำผึ้งส่ายหน้า ยกมือขึ้นปาดหยาดฝนจากวงหน้าตัวเอง “ห่วงตัวพวกเราเองก่อนท่าจะดีกว่า…เปียกก็เปียกแถมยังไม่มีร่มอีก…”

 

 

 

 

 

ธอรินถอนหายใจพร้อมพยักหน้าตาม เหลือบมองด้วยหางตาเล็กน้อย…ก่อนที่จะหันไปหาอีกฝ่ายตรงๆ เพื่อเอื้อมปลายนิ้วออกไปช่วยปาดน้ำฝนออกให้จากข้างแก้มเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวดูจะไม่สังเกตถึง

 

 

 

 

 

บิลโบ แบ็กกินส์ชะงักไปกับสัมผัสนี้…ดวงตาสีน้ำตาลเจือเขียวเข้มช้อนมองธอรินตอนที่เจ้าตัวเงยหน้าขึ้น แล้วในนาทีนั้น…รอบตัวของพวกเขาก็ดูจะเหลือแค่เสียงหยดน้ำกระทบใบไม้และเสียงลมหายใจอันติดขัด ทุกอย่างถูกโอบล้อมไว้ในความโหยหาอันนุ่มนวล…กันและกันที่ห่างเพียงเสียงหัวใจกั้น

 

 

 

 

 

มันไม่ได้รวดเร็วหรือรุ่มร้อนเหมือนฉากในภาพยนตร์…กลับกันด้วยซ้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะเคลื่อนไปในจังหวะเนิบช้าหากอ่อนโยนมั่นคง ธอรินใช้มือหนึ่งประคองวงหน้าของบิลโบไว้ในขณะที่อีกฝ่ายก้าวเข้ามาในอ้อมแขนของเขา…ความใกล้ชิดที่ทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำผึ้งคล้องแขนรอบคอเขาได้ตอนที่ธอรินก้มลงไปเพื่อประทับริมฝีปากของตัวเองเข้ากับเจ้าตัว

 

 

 

 

 

จูบนั้นเป็นแค่จูบเดียว…บิลโบพิงศีรษะเข้าหาเขาแทนเมื่อทั้งคู่ผละจากกัน ธอรินรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรด และก็พบว่าตนคิดถูกจริงๆ เสียด้วย…เขาสามารถวางคางลงบนเรือนผมสีน้ำผึ้งอ่อนนุ่มนี่ได้อย่างสบายๆ ถ้ากอดอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขนแบบนี้

 

 

 

 

 

“รู้มั้ย…”

 

 

 

 

 

เสียงนุ่มๆ ของบิลโบทำลายความเงียบลง วงหน้าที่เงยขึ้นมามองเขาตรงๆ แล้วทำให้ธอรินได้เห็นรอยยิ้มและดวงตาที่พริบพราย…เขินอายหากก็ขบขันปะปนกัน

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มผมดำแค่เพียงส่งเสียงในลำคอ แทนคำบอกให้อีกฝ่ายช่วยขยายความต่อ…และนั่นก็ทำให้คนในอ้อมแขนเขายิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด เขย่งตัวขึ้นเพื่อให้ถ้อยกระซิบอ่อนหวานนี้ชัดเจนระหว่างกัน

 

 

 

 

 

“…ฉันกำลังสงสัยอยู่เลยล่ะ…ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะทำแบบนี้กันสักที”

 

 

 

 

 

ธอรินได้แต่มองอีกฝ่าย…นิ่งนาน ไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มแตะแต้มที่มุมปากตั้งแต่เมื่อไหร่ “ดีแล้ว”

 

 

 

 

 

คนตัวเล็กกว่าเอียงคอนิดๆ “ดีแล้วที่?”

 

 

 

 

 

รอยยิ้มนั้นอบอุ่นอ่อนโยน…เหมือนน้ำเสียงที่เอ่ยตอบประโยคเต็มๆ

 

 

 

 

 

“…ดีแล้ว…ที่ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่สงสัยเรื่องนี้”

 

 

 

 

 

 

บิลโบหัวเราะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc.

 

********************************

 

สวัสดีค่ะ

 

แป็บๆก็ใกล้จะหมดปีแล้ว รู้สึกเหมือนเพิ่งลงฟิคคริสมาสต์ของปีที่แล้วอยู่เลยค่ะ…ไวมากเลย แล้วก็เลยแอบเศร้าจุยที่ปลายปีนี้จะไม่มีฮอบบิทให้รอดูแล้ว T-T คิดแล้วเหงาๆมากเลยค่ะ คิดถึงบิลโบและธอรินและทุกๆคน เฮิร์ทกับตอนจบ ฟฟฟฟฟฟ เลยทำให้ปั่นฟิคมโนรัวๆว่าพวกเขาแฮปปี้กันค่ะแงงงงงงงงงงงง

 

 

เรามองว่าความสัมพันธ์ของคู่นี้ ถ้ามาอยู่ในโลกปัจจุบัน คงแนวๆนี้ล่ะค่ะ นิ่งๆและดูรักษามารยาทต่อกัน แต่จริงๆก็แอบชอบกันอยู่ทั้งคู่ บทจะบอกความในใจก็เลยจะมุมิแบบมึนๆเงียบๆค่ะ เหมือนรู้กันอยู่แล้วก่อนจะบอกอีก ก็เลยไม่ได้คิดจะเร่งให้ชัดเจนอะไรเพระารู้อยู่แล้ว แบบนั้นน่ะค่ะฟฟฟฟ…เราอธิบายงงๆมั้ยคะแงงงงง

 

 

เอาสั้นๆก็คือ เขียนบทนี้แล้วเขินฟุวะฟุวะมากค่ะฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

 

 

ทีแรกเราคิดว่าฟิคเรื่องนี้คงราวๆสามบทจบ แต่ยิ่งเขียนภาพก็ยิ่งมาค่ะฟฟฟฟ ก็เลยจะเขียนไปเรื่อยๆแล้วล่ะค่ะ otp ที่แฮปปี้คือความหวังเดียวของเราในมโนแลนด์แห่งนี้ค่ะก้ากกกกก

 

 

 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

 

 

 

 

ทิพย์