[Yuri!!! On Ice Fic][seungchuchu] then we’ll just let gravity do the trick (1)

 

 

 

then we’ll just let gravity do the trick

ユーリ!!! on ICE fanfiction by Tippuri~ii* 

 

 

    
 

 

 

Pairing: Seung-gil Lee x Phichit Chulanont

 

Fandom: ユーリ!!! on ICE

 

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น BL…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

********************************

 

The song that inspired This fanfic: Up by Sing Street

 

******************************

 

chapter 1

 

 

 

 

เสียงฮือฮาปนกับเสียงอุทานอย่างเคลิ้มฝันของสาวๆ ทั้งในและนอกลานสเก็ตดังขึ้นตรงมุมทางเข้านั้นมากจนทำให้หนุ่มน้อยชาวไทยผู้กำลังซ้อมอยู่ตรงอีกฟากของลานหันไปมอง…แล้วพิชิตก็ได้เห็นว่าสาเหตุของเสียงวุ่นวายเหล่านั้นมาจากการที่คัตสึกิ ยูริกับวิคเตอร์ นิกิโฟรอฟได้ก้าวเข้ามาในลานน้ำแข็งนี้นี่เอง

 

 

 

 

งั้นก็แสดงว่าข่าวที่ว่าวิคเตอร์จะเป็นโค้ชให้ยูรินี่ก็จริงแน่นอนแล้วสินะ

 

 

 

 

พิชิตคิดกับตัวเอง ไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่ายินดีกับเพื่อน…ยูริเป็นคนที่มีความสามารถ แค่ยังขาดความมั่นใจจนแสดงออกมาได้ไม่เต็มที่นัก แต่จากที่เห็น…หนุ่มแว่นดูนิ่งและตอบรับคำทักของคนที่รายล้อมอย่างสบายๆ กว่าเดิมมากนัก เพราะแต่ก่อนนั้น ยูริคงมีสีหน้าแบบคนที่อยากมุดดินหนีไปแล้วกับความสนใจที่ได้รับอย่างในตอนนี้ นั่นจึงทำให้พิชิตอดยิ้มออกมาไม่ได้ ดีใจที่การตัดสินใจปุบปับของวิคเตอร์ไม่ได้ให้ผลในทางลบอย่างที่หลายๆ คนพูดนักพูดหนา

 

 

 

 

ตอนนี้เป็นช่วงเปิดลานสเก็ตให้ทุกคนได้ซ้อมรวมกัน จึงมีนักกีฬาอยู่ในลานแล้วค่อนข้างจะหลายคน แถมเมื่อวิคเตอร์บอกว่าจะลงมาสเก็ตในลานกับยูริด้วย เหล่าแฟนคลับก็ดูจะไม่รีรอในการตามติดมายืนออรอบขอบลานด้วย นักกีฬาทั้งในลานและที่นั่งพักอยู่ต่างก็ขยับเข้าไปเพื่อทักทายชายหนุ่มผมเงินตามประสาคนคุ้นหน้า นั่นจึงทำให้ลานสเก็ตอันกว้างขวางดูแน่นไปด้วยผู้คนและวุ่นวายขึ้นมาทันตาจนพิชิตไม่อยากอยู่ต่อ หนุ่มน้อยสเก็ตเข้าไปเพื่อทักทายเพื่อนกับโค้ชคนใหม่ของเจ้าตัวสั้นๆ แล้วก็ก้าวออกจากลานน้ำแข็งเพื่อไปนั่งตรงที่นั่งคนดู เพราะไหนๆ มันก็จวนจะได้เวลาพักของเขาอยู่แล้ว

 

 

 

 

พิชิตไม่เคยชอบนั่งคนเดียว เขามองว่าการแข่งขันไม่ควรจะมีแค่การซ้อมกับการลุ้นผลตัดสิน หนุ่มน้อยรู้สึกว่าในเมื่อตนมาได้ไกลจนถึงการแข่งระดับประเทศขนาดนี้แล้ว มันก็ดูเป็นเรื่องน่าเสียดายชะมัดที่จะไม่ได้เพื่อนต่างชาติกลับไปให้คิดถึง…แต่นั่นคงไม่ใช่สิ่งที่ลีซึงกิล นักกีฬาจากประเทศเกาหลีใต้คิด เพราะตั้งแต่เริ่มต้นการแข่งขันมา พิชิตไม่เคยเห็นเจ้าตัวคุยอะไรกับใครเท่าไหร่เลยแม้กระทั่งนักกีฬาจากประเทศแถบเอเชียด้วยกันเองก็ตาม

 

 

 

 

ยูริกับกวงหงต่างก็บอกเขาว่านั่นคงเป็นเพราะซึงกิลไม่อยากทำอะไรนอกจากซ้อมกับแข่ง และการไม่ได้ยุ่งกับอีกฝ่ายก็คงเป็นเรื่องที่เจ้าตัวต้องการ แต่พิชิตก็อดคิดไม่ได้ว่าภาพลักษณ์นิ่งๆ ไม่สุงสิงกับใครนี้อาจจะเป็นแค่นิสัยพูดน้อยของเจ้าตัวก็ได้ นั่นจึงทำให้นาทีที่คนทั้งลานสเก็ตแห่กันไปรุมล้อมวิคเตอร์จนเหลือแค่ซึงกิลคนเดียวที่นั่งจิบน้ำเงียบๆ อยู่ตรงที่นั่งคนดูแบบนี้…พิชิตก็เลยตัดสินใจจะพิสูจน์ข้อสันนิษฐานของตัวเองด้วยการเดินไปนั่งข้างๆ หนุ่มเกาหลีเสียเลย

 

 

 

 

ซึงกิลเลิกคิ้วน้อยๆ อย่างสงสัยเมื่อเห็นเขา หากก็โค้งศีรษะนิดๆ ให้เป็นเชิงทักทาย สุภาพแต่ก็ยังเรียบนิ่งไร้คำพูดใดอยู่ดี

 

 

 

 

“หวัดดี…” พิชิตทัก แอบค้างกลางอากาศนิดหน่อยเพราะเพิ่งคิดได้ว่าตนไม่ได้เตรียมตัวมาสำหรับบทสนทนาเลย แต่ก็ได้โซเชียลมีเดียช่วยชีวิตไว้เมื่อนึกได้ “เอ่อ…ผมไม่เคยรู้เลยนะเนี่ยว่าคุณเลี้ยงหมาด้วย ตัวใหญ่มากเลยนะ”

 

 

 

 

พิชิตพูดแค่นี้ แต่ก็เห็นได้ว่าซึงกิลเข้าใจว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไรอยู่…เพราะเมื่อคืนวานนี้เองที่หนุ่มเกาหลีลงรูปที่คงถ่ายไว้ก่อนจะเดินทางมาแข่ง มันเป็นรูปซึงกิลที่อุ้มสุนัขพันธุ์จินโดสีขาวดำไว้เต็มอ้อมแขน พร้อมแคปชั่นสั้นๆ ว่าสุขสันต์วันเกิดให้เจ้าหมาตัวโตนี่

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้อีกฝ่ายแค่พยักหน้า “คิมบับตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เลยล่ะ เพราะพอฉันไม่อยู่ คนที่บ้านก็ชอบตามใจแล้วก็ให้มันกินนั่นกินนี่ทุกทีเลย”

 

 

 

 

“คิมบับ?” ไม่ใช่ครั้งแรกที่พิชิตรู้เรื่องสัตว์เลี้ยงของอีกฝ่าย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ชื่อของมัน และนั่นก็ทำต้องรีบกลั้นยิ้มอย่างยากลำบาก “ทำไม…ทำไมชื่อนี้ล่ะ?”

 

 

 

 

“ก็ตอนเด็กๆ มันเป็นก้อนขาวๆ ดำๆ เองนี่นา” ซึงกิลเหมือนจะขมวดคิ้ว แต่ก็พอจะเห็นได้แล้วว่าเจ้าตัวมองไปทางอื่นทันที “เหมือนข้าวห่อสาหร่ายเลย”

 

 

 

 

พิชิตเริ่มมั่นใจแล้วว่าตนคิดถูก…ลีซึงกิลไม่ใช่คนไม่มีอัธยาศัยหรือไม่อยากยุ่งกับใครอย่างที่หลายๆ คนเข้าใจ หนุ่มเกาหลีแค่เป็นคนนิ่งๆ ที่ไม่มีนิสัยเริ่มต้นบทสนทนากับใครก่อนเท่านั้นเอง แต่ถ้าเข้ามาคุยด้วย ก็เห็นได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้รังเกียจที่จะสานต่อบทสนทนาแต่อย่างใด

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้พิชิตตัดสินใจลองเสี่ยงเพิ่มอีกนิด “จริงเหรอ? มีรูปมั้ยน่ะ?”

 

 

 

 

ซึงกิลมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่จะมองเขานิ่งๆ ราวกับคิดไตร่ตรองในใจว่าพิชิตต้องการอะไรกันแน่…แต่สุดท้ายก็ยักไหล่แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหน้าจอ

 

 

 

 

“นี่ไง” นานอยู่เหมือนกันกว่าที่เจ้าตัวจะหารูปเจอ “นี่แหละ ช่วงที่ฉันเพิ่งได้มันมาเลี้ยง”

 

 

 

 

พิชิตเขยิบเข้าไปใกล้เพื่อจะได้มองหน้าจอมือถือที่ซึงกิลเอียงมาให้ดูได้ถนัดๆ…ก่อนจะออกความเห็นอย่างทึ่งปนขำ “จริงด้วย…ตัวเป็นก้อนเลย”

 

 

 

 

หนุ่มเกาหลีพยักหน้า มาดเคร่งขรึมราวกับบทสนทนานี้เป็นเรื่องทางวิชาการ “ตอนเดินนี่เหมือนมันฝรั่งเลยล่ะ”

 

 

 

 

ดวงตาสีเข้มเหลือบมองพิชิตเล็กน้อย ก่อนจะถามเสียงนิ่งๆ

 

 

 

 

“อยากดูคลิปมั้ย?”

 

 

 

 

แล้วจากนั้น บทสนทนาที่พิชิตตั้งใจว่าจะมีแค่เรื่องจิปาถะผิวเผินก็กลายเป็นรายการคนอวดหมาเวอร์ชั่นประเทศเกาหลีใต้ที่กินเวลาเกินครึ่งชั่วโมง แต่หนุ่มน้อยชาวไทยก็ไม่ได้บ่นอะไรหรอก…เขาชอบสัตว์อย่างหมาแมวอยู่แล้ว แต่เพราะพ่อกับแม่ติงว่าดูแลไม่ไหวเลยทำให้ไม่เคยได้เลี้ยงเองสักที เลยชอบนักเวลาได้ดูคลิปหรือรูปแบบนี้

 

 

 

 

แล้วก็ได้รู้เรื่องเหนือความคาดหมายด้วย…ว่าลีซึงกิลไม่ใช่คนหยิ่งเย็นชาอะไรเลยสักนิด

 

 

 

 

รายการคนอวดหมาได้มีอันจบลงในที่สุดเมื่อพิชิตขอตัวออกมา และเมื่ออยู่คนเดียวแล้ว…หนุ่มน้อยก็สามารถหัวเราะเบาๆ ออกมากับตัวเองได้ในที่สุด

 

 

 

 

มันเป็นเสียงหัวเราะของความเหลือจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ค้นพบ ปะปนกับความดีใจอย่างบอกไม่ถูกของการได้รู้จักมาดใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของเพื่อนร่วมการแข่งขันนี้

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

ยูริบอกเขาตั้งแต่ตอนอยู่ดีทรอยต์ด้วยกันแล้วว่ามาม่าของไทยนั้นเป็นอะไรที่อร่อยเกินหน้าเกินตาประเทศเจ้าของไอเดียบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างญี่ปุ่นเสียอีก ซึ่งถึงพิชิตจะแซวกลับไปว่าก็แค่เพราะยูริไม่ได้กินบ่อยเท่านั้นแหละ…แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะขนมาม่าหลากรสใส่กระเป๋าเดินทางมาที่การแข่งขันนี้อยู่ดี

 

 

 

 

แน่นอนว่าในครั้งนี้ ชวนยูริก็เหมือนชวนวิคเตอร์ไปด้วย แถมพ่วงมาด้วยหนุ่มน้อยผมทองผู้เป็นตัวแทนจากประเทศรัสเซียมาอีกคนด้วย เสียงพูดคุยโหวกเหวกดังเหนือกระเป๋าเดินทางที่เปิดอ้าของเขาเมื่อสามหนุ่มเลือกมาม่ากันอย่างสนุกสนาน ชามเปล่ากับตะเกียบวางอยู่ข้างกาต้มน้ำร้อน

 

 

 

 

“ฉันจะกินอันนี้นี่ล่ะ” ยูริ พรีเซตสกี้หรือยูริโอะประกาศ เห็นได้ชัดว่าเลือกมาม่าต้มยำกุ้งน้ำข้นนี่ก็เพราะชอบสีซองชัดๆ

 

 

 

 

“มันเผ็ดมากเลยนะรสนั้นน่ะ…” ยูริผู้มีประสบการณ์ตรงมาแล้วติงขึ้น ซึ่งก็ได้การตอบรับเป็นคำโวยหาเรื่องกลับมา ส่วนวิคเตอร์ที่น่าจะทำตัวให้สมอายุด้วยการห้ามมวยกลับมัวแต่ตื่นเต้นเกินหน้าใครเพื่อนไปแล้ว

 

 

 

 

“ดูนี่สิ มันเป็นซุปสีเขียวล่ะ” มัวแต่อ่านฉลากด้วยตาเป็นประกายจนไม่ได้มองเล้ยว่าสองยูริกำลังยื้อมาม่ากันอยู่ “ยูริ~ อะไรคือแกงกะหรี่เขียวน่ะ?? คนไทยทำยังไงให้แกงกะหรี่เป็นสีเขียวได้เหรอ???”

 

 

 

 

“มันคือแกงเขียวหวานน่ะ” ยูริดันแว่นที่โดนดันเบี้ยวให้กลับมา “ส่วนทำยังไงให้สีเขียว คุณน่าจะไปถามพิชิตคุงมากกว่าถามผมนะวิคเตอร์”

 

 

 

 

พิชิตหัวเราะกับความวุ่นวายตรงหน้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะไปเปิดประตูห้องพักของตัวเองแล้วยื่นหน้าออกไปดูตรงโถงทางเดินว่าเสียงในห้องไม่ได้ดังออกไปกวนใคร…และก็ตอนที่กำลังจะปิดประตูนั่นเอง ที่สายตาเลื่อนไปเห็นป้ายชื่อหน้าห้องเยื้องๆ กัน

 

 

 

 

ตัวแทนจากประเทศเกาหลีใต้, ลีซึงกิล

 

 

 

 

มีแสงไฟลอดมาจากช่องบางๆ ใต้ประตู และชื่อบนป้ายนั่นก็ทำให้พิชิตหวนคิดถึงบทสนทนาที่ได้มีให้กันเป็นครั้งแรกเมื่อสองวันก่อน…ภาพคนหน้านิ่งแต่กลับมีรังสีแฮปปี้แผ่ร่าตอนเปิดรูปสัตว์เลี้ยงของตัวเองให้เขาดูเป็นอะไรที่ทำให้พิชิตตัดสินใจได้ไม่ยากเลย

 

 

 

 

ประตูห้องของอีกฝ่ายเปิดออกหลังการเคาะแค่เล็กน้อย…แม้แต่ชุดตามสบายของลีซึงกิลก็ยังเป็นเสื้อยืดกับกางเกงสีเข้มขรึมอยู่ดี หนุ่มเกาหลีเลิกคิ้วนิดๆ อย่างฉงน แต่ก็ถามออกมาแทนคำทักทาย

 

 

 

 

“ว่าไง?”

 

 

 

 

“กินนี่กันมั้ย?” พิชิตชูซองมาม่าที่ถือติดมือมาด้วยให้อีกฝ่ายดู ยิ้มกว้างอย่างร่าเริง “ฉันเอามาจากไทยตั้งหลายรสแน่ะ มากินด้วยกันมั้ย?”

 

 

 

 

ซึงกิลยังคงหรี่ตามองเขานิดๆ ต่ออีกหน่อยอย่างคนที่รู้สึกแปลกๆ กับคำชวนอันปุบปับจากใครก็ไม่รู้ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าแล้วเดินตามมาโดยดี

 

 

 

 

ห้องของพิชิตมีแต่กลิ่นมาม่าที่สุกแล้วตอนที่ทั้งสองก้าวเข้าไป ดูเหมือนสุดท้าย วิคเตอร์ก็ยอมเชื่อยูริว่าความเบสิคคือทางเลือกที่ดีเสมอ…เพราะทั้งคู่กำลังกินมาม่ารสต้มยำกุ้งธรรมดากันอยู่อย่างสบายใจ ส่วนยูริโอะนั้นถึงจะน้ำตาปริ่มแล้วกับมาม่ารสต้มยำกุ้งน้ำข้น แต่เด็กหนุ่มก็ยอมรับแบบเสียงกระชากๆ ว่าอาหารติงต๊องที่พิชิตอุตส่าห์แบกมานี่อร่อยมาก

 

 

 

 

คงเพราะอาหารประจำชาติของเจ้าตัวก็มีเมนูเผ็ดๆ อยู่ ซึงกิลเลยไม่ได้มีปัญหาอะไรกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสหมูสับต้มยำนัก แต่พิชิตก็มีอันได้หลุดหัวเราะออกมาแล้วรีบเทน้ำใส่แก้วให้อีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าโหนกแก้มขาวๆ นั่นเริ่มขึ้นสีแดงนิดๆ แล้วตอนกินไปได้สักพัก

 

 

 

 

“เผ็ดเกินไปมั้ยล่ะนั่น?” ผิดกับคนอื่นๆ ในห้อง สิ่งที่พิชิตกำลังเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างสบายใจอยู่นั้นคือคิทแคทรสมันหวานสีม่วงที่ยูริซื้อมาให้จากญี่ปุ่น…หนุ่มน้อยหัวเราะล้อๆ ในประโยคหลัง “นายหน้าแดงไปหมดแล้วเนี่ย”

 

 

 

 

ซึงกิลวางตะเกียบแล้วจิบน้ำเงียบๆ…แต่ดวงตาก็ยังหรี่นิดๆ อยู่ดีตอนเจ้าตัววางแก้วลง

 

 

 

 

“กินเผ็ดก็ต้องหน้าแดงสิ เรื่องปกติ” มือใหญ่ๆ นั่นหยิบชามกับตะเกียบขึ้นมาถือใหม่ เสริมสั้นๆ เพิ่มเติม “นายเองก็กินขนมจนหน้าบวมแล้วนะรู้มั้ย”

 

 

 

 

เพราะเจ้าตัวพูดด้วยเสียงสงบนิ่งและราบเรียบยิ่งนัก…จึงต้องใช้เวลาราวๆ ห้าวินาทีเลยทีเดียวที่คนอื่นในห้องจะตระหนักได้ว่าพิชิตเพิ่งโดนแซะอย่างร้ายกาจที่สุดไป

 

 

 

 

ความเงียบโดนทำลายด้วยเสียงหัวเราะครืนของสองหนุ่มรัสเซียกับหนึ่งหนุ่มญี่ปุ่น ส่วนมนุษย์เกาหลีใต้นั้นยังคงซดบะหมี่อย่างนิ่งเฉยจนน่าปัดชามให้ร่วงนัก พิชิตโวยวายใส่สามคนนั้นก่อนว่าอย่าหวังว่าจะได้แตะมาม่าของตนอีก คำขู่ที่เห็นได้ชัดว่าไม่มีน้ำหนักอะไรเลยเพราะสามหนุ่มยิ่งหัวเราะหนักกว่าเก่า…แถมพอจะหันมาเอาเรื่องเจ้าของคำพูดบ้าง ก็ปรากฏว่าเจ้าตัวกินบะหมี่หมดแล้วและกำลังจิบน้ำ(ที่เขาเทให้)อย่างสบายใจอยู่

 

 

 

 

สีหน้าที่เขาได้เห็นยังเรียบนิ่งอยู่เหมือนทุกทีที่ได้เจอกัน แต่ในนาทีนี้…ดวงตาสีเข้มนั้นไม่ได้มีแต่แววเฉยเมยอีกแล้ว มันทอประกายของความขบขันและเอ็นดูจางๆ…บางเบาหากเขาก็สังเกตได้เหมือนรอยยิ้มบางเบาตรงมุมปากเจ้าตัว

 

 

 

 

และนั่นเองที่ทำให้พิชิตลืมคำโวยวายไปจนหมด ทำได้แค่เพียงชักสีหน้าเชอะๆ แล้วก็มองไปทางอื่นเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc.

 

#สาบานว่ามันมีพล็อต