[XMFC Fic][ErikCharles] Adagio Sostenuto (7)

 

 

 

Adagio Sostenuto

X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii* 

 

 

    
 

 

 

Pairing:  Erik Lehnsherr x Charles Xavier

Fandom: X-Men First Class

 

 

 

 

 

 

 

Type: AU fanfiction

 

 

 

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น BL…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

 **********************************

 

chapter I

 

chapter II

 

chapter III

 

chapter IV

 

chapter V

 

chapter VI

 

************************************

 

 

 

 

— VII —

 

feroce

fierce

  

 

* 

              

 

 

 

ถึงครั้งแรกกับครั้งที่สองนี้จะมีเวลาเกือบครึ่งปีคั่นกลาง แต่การที่มีอีริค เลนเชอร์เข้ามาแชร์อพาร์ตเมนต์ด้วยกลับไม่ได้ให้ความรู้สึกแปลกไปจากเดิมสักเท่าไหร่เลยสำหรับเจ้าของห้องอย่างชาร์ลส์ เซเวียร์

 

 

 

 

พวกเขาตกลงกันคร่าวๆ ไว้ว่าในเมื่อครั้งนี้ การมาอาศัยอยู่ด้วยไม่ได้กินเวลาแค่ไม่กี่วันอย่างครั้งแรกแล้ว ก็เป็นเรื่องถูกต้องที่อีริคจะหารค่าเช่ากับค่าน้ำค่าไฟครึ่งหนึ่งกับชาร์ลส์ แต่นอกเหนือไปจากนั้น พวกเขาก็แทบไม่ได้คุยอะไรอื่นกันเท่าไหร่เลย…อีริคมีคิวต้องซ้อมตั้งแต่เช้ายันเย็นทั้งกับวงดนตรีและวงคอรัส ส่วนชาร์ลส์เองก็ต้องตามตรวจรายงานและร่างข้อสอบของนักศึกษาทุกคนที่ตนดูแลอยู่ ทำให้เวลาเดียวที่ได้พบหน้ากันของพวกเขามีแค่ตอนเวลาอาหารเช้าเท่านั้น

 

 

 

 

ซึ่งนี่เองที่เป็นปัญหาแรกที่ชาร์ลส์ค้นพบหลังจากสี่วันแรกที่ได้มีเพื่อนร่วมห้องอีกครั้ง…ในครัวของเขาเต็มไปด้วยอาหารที่ทำเสร็จแล้วและของสด

 

 

 

 

ฟังผิวเผินก็ชวนให้สงสัยว่าชาร์ลส์จะบ่นไปทำไม…แต่ประเด็นก็คืออาหารและของสดเหล่านี้ล้วนมาจากการซื้อหาของอีริคทั้งสิ้น หากเจ้าตัวก็ซื้อเข้ามาในปริมาณสองคนกินพร้อมทำอาหารเผื่อเขาด้วยเสมอ ชาร์ลส์รอให้อีกฝ่ายบอกเรื่องค่าใช้จ่ายในส่วนนี้ขึ้นมา หากก็ไม่มีวี่แววเลยสักที…จนเขาหมดความอดทนลงในวันอาทิตย์แรกของการอยู่ด้วยกัน

 

 

 

 

“อีริค” เขาวางส้อมลงบนจานให้เสียงดังกว่าปกติเล็กน้อยเพื่อเรียกความสนใจจากอีกฝ่าย “นายรู้ใช่ไหมว่านี่มันไม่โอเค?”

 

 

 

 

คุณคอนดักเตอร์เงยหน้าขึ้นมาจากจานอาหารเย็น มองชาร์ลส์เหมือนเขากลายร่างเป็นหัวมันฝรั่ง ก่อนจะถามหน้านิ่ง “ราวิโอลีของฉันมันไม่ดียังไงเหรอเซเวียร์?”

 

 

 

 

“ไม่ใช่” ชาร์ลส์เม้มปากเพื่อกันไม่ให้ตัวเองหลุดหัวเราะ “ฉันหมายถึงที่นายเอาแต่ซื้ออาหารเข้ามาเลี้ยงฉันนี่ต่างหากล่ะ”

 

 

 

 

“ถ้านายคิดจะซื้ออาหารกล่องมาเลี้ยงฉันสลับกันบ้าง…บอกเลยนะว่าไม่ต้อง” อีริคหรี่ตาอย่างเตรียมป้องกันตัว

 

 

 

 

“อาหารกล่องไม่ดียังไงหา?” ชาร์ลส์ปกป้องสิ่งที่ช่วยชีวิตตนไว้หลายต่อหลายปีในนิวยอร์กทันควัน ก่อนจะค่อยๆ พูดเสียงอ่อน “ฉันแค่…เอาเถอะ อย่างน้อยๆ ถ้านายจะซื้อของสดเข้ามาทำอาหาร ก็ต้องให้ฉันหารด้วย โอเคมั้ย?”

 

 

 

 

ปัญหานี้จบลงได้ด้วยการวางระบบกระเป๋าเงินกองกลางที่จะมีทั้งเงินของชาร์ลส์กับอีริครวมกันเพื่อให้คุณวาทยกรไปซื้อของสดได้ตามใจเจ้าตัว ซึ่งถึงจะมีเสียงบ่นจากอีกฝ่ายอยู่บ้างว่ายุ่งยากไม่เข้าเรื่อง…แต่สุดท้าย อีริคก็ยอมทำตามระบบนี้ของชาร์ลส์โดยดี

 

 

 

 

นี่คือเรื่องแรกในการอยู่ร่วมกันที่ได้รับการจัดการ…และชาร์ลส์ก็สังหรณ์ได้อย่างแม่นยำว่าจะไม่ใช่เรื่องสุดท้ายด้วย

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

อีริคเคยคิดมาตลอดว่าอเมริกาคงเป็นประเทศที่ยากในการปรับตัวให้อาศัยอยู่ได้ แต่เขาก็ได้พบว่าตัวเองคิดผิดในทุกๆ ครั้งที่แวะเวียนมาที่นิวยอร์ก…จริงอยู่ที่ว่ามันอาจจะวุ่นวายและมีจังหวะอันรวดเร็วกว่าในเวียนนา แต่อีริคกลับรู้สึกว่าตนถูกชะตากับวิถีชีวิตในเมืองอันไม่เคยหลับใหลแห่งนี้มากกว่าที่คาดไว้เยอะ

 

 

 

 

หากในด้านการอยู่ร่วมกันกับรูมเมทแล้ว…เขายังไม่ค่อยรู้วิธีรับมือกับเรื่องนี้เท่าไหร่เลย…

 

 

 

 

ในทริปหกวันครั้งแรกนั้น อีริคไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายในการตามเก็บถ้วยชาหรือจานเบเกอรี่ที่ชาร์ลส์ชอบลืมไว้ตามมุมโน้นมุมนี้…แต่ในช่วงที่ฤดูหนาวใกล้เข้ามาเช่นเดียวกับเวลาของการทำงานส่งท้ายเทอมเช่นนี้ ปริมาณถ้วยและจานดูจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว และที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือ…ชาร์ลส์ดูจะไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิดว่าภาชนะพวกนี้ได้มีการถูกล้าง เจ้าตัวดูจะแค่ใช้มันแล้วก็วางแปะตรงโน้นตรงนี้ตามใจตัวเอง ก่อนหยิบถ้วยสะอาดจากตะแกรงผึ่งมาใช้ต่อไปอีก การกระทำที่หนักขึ้นเรื่อยๆ ตามประสาคนไม่ได้เก็บล้างเอง

 

 

 

 

และการที่อีริคได้ค้นพบว่าอีกฝ่ายมีถ้วยเซรามิกมากพอจะใส่ในหนึ่งตู้เต็มๆ ก็ไม่ช่วยให้อารมณ์หัวเสียของเขาดีขึ้นเลย

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ตอนเย็นของวันที่เขาหมดความอดทนนั้น…อีริคเลือกที่จะไม่ล้างถ้วยสักใบ แต่เอาพวกมันมาวางไว้จนเต็มโต๊ะกินข้าว เพิ่มเติมด้วยอีกสองสามใบที่เขาหาพบในห้องทำงาน แล้วจากนั้น…ชายหนุ่มก็นั่งทวนโน้ตเพลงรอมันตรงนั้นจนกระทั่งเจ้าของห้องกลับมา

 

 

 

 

“เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ไม่ได้ โอเคมั้ยชาร์ลส์?”

 

 

 

 

นี่คือประโยคที่อีริคพูดตอบเมื่อชายหนุ่มผมดำกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์แล้วถามอย่างงงงันว่านี่มันเรื่องอะไรกัน…ซึ่งเรียวปากสีเรื่อของอีกฝ่ายก็ถูกเม้มเป็นเส้นตรงกับถ้อยคำและน้ำเสียงของเขา ก่อนที่จะพูดเสียงค่อยหากก็กร้าวนิดๆ ว่าตนเข้าใจว่าอีริคไม่พอใจ หากก็ไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่จะต้องมาหาเรื่องกันแบบนี้

 

 

 

 

“ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องหัดจำให้ได้ซะบ้างสิว่าวางถ้วยทิ้งไว้เฉยๆ ไม่ได้” เขาตวัดเสียง “ฉันรู้ว่านี่มันอพาร์ตเมนต์นาย…แต่ให้ตายเถอะ จะต้องให้ฉันมาคอยตามล้างถ้วยทุกใบให้นายทุกครั้งเลยหรือไง??”

 

 

 

 

“ในเมื่อนายรู้ว่านี่มันอพาร์ตเมนต์ฉัน นายก็น่าจะรู้ด้วยนะว่าฉันจะทำอะไรก็ได้” ชาร์ลส์เองก็ดูจะโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว “ไม่อยากล้างก็ไม่ต้องล้างสิ…จะมาหงุดหงิดใส่ฉันทำไม??”

 

 

 

 

“ฉันไม่ได้หงุดหงิด” อีริคขึ้นเสียงสวนแบบที่ฟังดูก็รู้ว่าไม่จริงเลยสักนิด “ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องง่ายๆ แค่นี้นายถึงทำไม่ได้”

 

 

 

 

ไม่มีการโต้ตอบใด แต่ชาร์ลส์ก็ยังคงขมวดคิ้วพร้อมเม้มปากแน่น…และแว่บนึงนั้น อีริคก็มั่นใจขึ้นมาจางๆ ว่าตนคงต้องได้ย้ายไปนอนโรงแรมจนกระทั่งวันปีใหม่แน่นอน แต่สุดท้าย…สิ่งที่เสียงนุ่มนวลที่ตอนนี้แทรกกระแสเย็นชานิดๆ ไว้ก็กลับไม่ใช่คำไล่ใด ไม่ใช่แม้แต่คำทะเลาะโต้ตอบด้วยซ้ำ

 

 

 

 

“อีริค…นายไม่สบายใจอะไรมาจากที่ซ้อมวันนี้หรือเปล่า?”

 

 

 

 

เขาไม่ได้ตั้งตัวว่าจะได้พบกับคำถามนี้…คำถามที่ผิดที่ผิดทางหากกระทบได้ตรงจุดเสียจนอีริคลืมความหงุดหงิดเรื่องถ้วยชาไปแทบไม่เหลือ และความประหลาดใจของเขาก็คงสะท้อนชัดในแววตา…เพราะชาร์ลส์แค่ถอนหายใจ สีหน้าอ่อนลงพร้อมกับเดินมาใกล้ ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ เขาแทนจะเป็นอีกฟากโต๊ะอาหารอย่างทุกที

 

 

 

 

“ต่อไปฉันจะพยายามไม่ลืมล้างถ้วยนะ โอเคมั้ย?” เสียงนุ่มนวลพูดเบาๆ “อาจจะทำได้ไม่เป๊ะเท่านายหรอก…แต่ฉันจะพยายาม ฉันสัญญาเลย”

 

 

 

 

ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นดูจะกลับกลายเป็นน้ำเงินสดใสใต้แสงสลัวแบบนี้…มันหลุบลงเล็กน้อย ก่อนจะช้อนขึ้นมาสบตากับเขา…จับจ้องเที่ยงตรง สงบนิ่งเหมือนน้ำเสียง “แล้ว…ถ้านายไม่สบายใจอะไรจากที่ซ้อมมา ก็เล่าได้นะ…ถ้านายอยากเล่าน่ะ”

 

 

 

 

อีริคถอนหายใจเฮือกใหญ่…การกระทำที่เขาไม่ค่อยชอบทำต่อหน้าใครนัก เพราะมันให้ความรู้สึกของการเปิดเผยความอ่อนแอเหนื่อยล้าของตัวเองให้ผู้อื่นได้เห็น แต่ก็แปลกดีเหมือนกันที่ชาร์ลส์ เซเวียร์ไม่ได้ทำให้รู้สึกเช่นนั้นเลย

 

 

 

 

เขาควรจะตอบไปแค่ว่าไม่มีอะไร ควรจะตอบไปแค่ว่าทุกอย่างโอเคดี…แต่อีริคกลับพบว่าสิ่งที่ตนเปล่งเสียงพูดออกไปนั้นคือการบอกเล่าถึงความรู้สึกกดดันจางๆ หากหนักหนานักในใจ การต้องทำความรู้จักและทำความเข้าใจกับผู้คนและระบบจัดการในประเทศใหม่นี้เป็นอะไรที่เรียกได้ว่าต้องเริ่มต้นขึ้นมาจากศูนย์ ทำให้ต่อให้มีเวลาอีกมากกว่าจะถึงวันแสดง…ความเคร่งเครียดก็ทำให้อีริครู้สึกสบายใจไม่ได้เลย

 

 

 

 

“แล้วนายก็รู้นี่…มันก็จะมีเรื่องมุมมองของคนอีก” เขาพึมพำ กลอกตานิดๆ อย่างเบื่อหน่ายตอนคิดถึงเรื่องนี้ “ฉันเป็นคอนดักเตอร์ก็จริง…แต่ก็มีนักดนตรีและนักร้องคอรัสหลายคนเลยที่อายุมากกว่าฉัน มีประสบการณ์มากกว่าฉัน แล้วมันก็เริ่มมีบ้างแล้วล่ะ…พวกที่ไม่ยอมฟังฉันเพราะมองว่าฉันไม่รู้เรื่องเท่าเขา แล้วที่แย่ก็คือ…บางทีฉันก็ไม่รู้เรื่องเท่าเขาจริงๆ นั่นแหละ”

 

 

 

 

ชาร์ลส์ที่นิ่งฟังมาตลอดพูดขึ้นบ้างหลังจากที่อีริคไม่กล่าวอะไรต่ออีก

 

 

 

 

“ฉันเข้าใจนะ…นายอยากให้การแสดงครั้งนี้ออกมาดีที่สุด แล้วตอนนี้มันก็มีหลายๆ อย่างมาทำให้นายไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้ดี” เสียงนั้นนุ่มนวลและปลอบประโลมจางๆ “แต่ฉันคิดว่านายมาเครียดตอนนี้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์นะ…ฉันอาจจะไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับวงออเคสตร้ามาก แต่ฉันคิดว่าที่เขาเผื่อเวลาซ้อมไว้เป็นเดือนๆ น่ะมันไม่ใช่แค่เพื่อให้ทุกคนเล่นเพลงเป็นหรอก มันคือเวลาให้นายได้ใช้เรียนรู้แล้วก็หาวิธีสื่อสารกับแต่ละคนในวงด้วย แล้วนี่นายก็เพิ่งมาเจอพวกเขาไม่ถึงสองอาทิตย์เลยนะ…ให้เวลากับมันหน่อยสิ อย่าเพิ่งเครียดไป”

 

 

 

 

ริมฝีปากสีเรื่อยิ้มละไม ตบๆ บ่าอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

 

 

 

 

“ฉันมั่นใจว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ใครๆ ก็รู้จักนายในฐานะคอนดักเตอร์ที่เก่งมากนะอีริค” ประโยคหลังติดตลกนิดๆ เพื่อไล่บรรยากาศหนักๆ ไปเสีย “นายผ่านยุโรปทั้งทวีปมาแล้ว…นี่แค่นิวยอร์กเอง ทำไมนายจะทำไม่ได้ล่ะจริงไหม?”

 

 

 

 

อีริคหัวเราะออกมา…อาจจะฟังดูล้าๆ ปนอ่อนใจ แต่ก็เป็นเสียงหัวเราะอยู่ดี ซึ่งชาร์ลส์ก็ยิ้มตาม ก่อนจะพูดย้ำอีกครั้งว่าตนจะตั้งใจปรับปรุงนิสัยลืมถ้วยชานี่ให้ดีที่สุด

 

 

 

 

“แล้วเดี๋ยวพวกนี้ทั้งหมด ฉันจะล้างเอง โอเคมั้ย?” ชายหนุ่มผมดำพยักเพยิดไปที่ถ้วยทุกใบบนโต๊ะอาหาร “นายไปทำอย่างอื่นได้เลย”

 

 

 

 

คำไล่ไม่มีผล เพราะสุดท้าย…อีริคก็ยืนรออยู่ข้างอ่างล้างจานเพื่อทำหน้าที่เป็นคนล้างถ้วยซ้ำด้วยน้ำสะอาดแล้ววางพวกมันลงบนตะแกรงผึ่งอยู่ดี การกระทำที่ชาร์ลส์หัวเราะเยาะไม่จริงจังใส่พร้อมกล่าวหาว่าเขาทำไปแค่เพื่อคอยจับผิดมากกว่าว่าเจ้าตัวล้างถ้วยสะอาดไหม

 

 

 

 

แน่นอนว่าอีริคไม่ได้แก้ไขให้ชาร์ลส์เข้าใจถูกต้องว่าตนยืนตรงนั้นก็แค่เพราะห้องครัวแคบๆ แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายเป็นบรรยากาศที่ทำให้สบายใจขึ้นได้อย่างน่าประหลาด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc.

 

*******************************

 

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะทุกคนนนน

 

เมื่อวานเราเพิ่งได้ไปดู split มาค่ะ ดูไปแล้วก็คิดในใจว่า ฮือ ทำไมชั้นถึงรักเจมส์ แมคอาวอยมากขนาดนี้ ไม่รู้ค่ะ มันคิดถึงไปหมดเลย ขนาดพี่แกมาแบบโกนผมแถมมีปัญหาทางจิต เรายังสติแตกเหมือนเดิมเลยค่ะ เลยมาลองนึกๆดู…เราชอบพี่เขามาตั้งแต่ penelope จนถึงตอนนี้ มันนานแบบโฮรววววว ไม่อยากเชื่อเลย

 

แล้วก็คงเพราะได้เห็นหน้าเขาชัดๆจนจอใหญ่ๆด้วยล่ะมั้งคะ เลยแบบ ฮือ คิดถึงนะ คิดถึงมาก

 

//กลับบ้านเปิดหนังพี่เจมส์ต่อ

 

 

และเนื่องจากฉลองวันวาเลนไทน์ เราได้ทำ mix album ให้ฟิคเรื่องนี้ค่ะ เป็นเพลงที่เราคิดว่าชาร์ลส์จะเปิดตอนทำงานค่ะ ตอนเขียนฟิคเรื่องนี้เราก็เปิดเพลงพวกนี้สลับกับเพลงคลาสสิคที่ให้อีริคคอนดักต์ค่ะ ฮี่ๆ ใครสนใจฟังก็ตามนี้เลยนะคะ-> Charles’s Jazz

 

 

แล้วก็ เราเข้าใจว่าหลายๆคนชอบอ่านฟิคแบบรวดเดียวนะคะ(เราเองก็ชอบ) แต่สำหรับเรื่องนี้ ถ้าถามเรา เราคิดว่าควรอ่านตามการอัพมากกว่าค่ะ เพราะเราอยากเน้นเรื่องวันเวลาที่เขาห่างกันแต่ก็ยังคิดถึงกัน เลยคิดว่าการเว้นช่วงอ่านมันจะทำให้ได้ความรู้สึกนั้นมากที่สุดค่ะ หุหิ

 

 

ขอขอบคุณสำหรับการซัพพอร์ตที่มีให้เรามาตลอดนะคะ ❤

 

 

 

ทิพย์เอง