[Yuri!!! On Ice Fic][OtabekYurio] crazy crazy, easy tiger (you’re a god send, do you want a boyfriend?) (5)

 

 

crazy crazy, easy tiger (you’re a god send, do you want a boyfriend?)

ユーリ!!! on ICE fanfiction by Tippuri~ii* 

 

 

Pairing: Otabek Altin x Yuri Plisetsky

Fandom: ユーリ!!! on ICE

 * แฟนฟิคชั่นเเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น BL…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

[+] REMARK: เป็น universe เดียวกับเรื่อง [seungchuchu] oh darling you look like christmas morning ค่ะ >> สารบัญ

 

 

************************************

 

 

chapter 5

โอตาเบค อัลตินไม่ทำเรื่องอย่างการมีวันไนท์แสตนด์

 

 

 

เจเจไม่ได้มีเหตุอันใดให้พบเจออีกฝ่ายในชีวิตประจำวัน และถึงจะมีโอกาสได้เจอกันบ้างในคลับ แต่อีกฝ่ายก็ทำหน้าที่เป็นดีเจส่วนเขานั้นก็เล่นดนตรีรวมกับวงที่ตั้งเอง หากสุดท้ายแล้ว…เจเจก็มีอันได้คุยจนรู้จักโอตาเบคอยู่ดีตามประสาคนที่ต้องแชร์ห้องนั่งพักสำหรับนักดนตรีด้านหลังคลับ

 

 

 

 

เนื่องจากสถานที่ก็เป็นใจและพวกเขาทุกคนต่างก็เป็นผู้ชายกันทั้งนั้น จึงไม่ใช่เรื่องแปลกในการจะได้เห็นเพื่อนร่วมงานพาใครต่อใครกลับที่พักไปด้วยหลังเลิกงาน…ใครต่อใครที่อาจจะเป็นทั้งแฟนของเจ้าตัวเองหรือคนแปลกหน้า

 

 

 

 

บุคคลเหล่านี้มีทั้งที่ถูกเข้าไปคุยด้วยหรือตรงมาหาพวกเขาเอง…และเจเจก็มาเล่นดนตรีที่คลับนี้บ่อยพอที่จะเห็นได้แล้วว่าสำหรับดีเจผู้เงียบขรึมนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นมักจะเป็นกรณีหลัง หากโอตาเบค อัลตินก็จะปฏิเสธอย่างสั้นๆ และสุภาพหากชัดเจนทุกครั้ง แล้วก็กลับบ้านไปคนเดียวอย่างตอนขามาเสมอ และนั่นเองที่ทำให้เพื่อนๆ แค่แซวเล็กน้อยก่อนจะไม่พูดอะไรอีกเลยเพราะเข้าใจตรงกันชัดเจน…โอตาเบค อัลตินไม่ทำเรื่องอย่างการมีวันไนท์แสตนด์

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ถ้อยคำประกาศจากปากยูริ พลีเซตสกี้นั้นมีค่าพอๆ กับการผลักให้เจเจล้มคว่ำจนตีลังกา…เขาไม่รู้ว่ายูริคุยอีท่าไหนกับโอตาเบคจนเข้าใจแบบนั้น แต่สิ่งที่เจเจรู้ก็คือ…น่าจะมีสิทธิ์สูงว่าที่ผ่านมา เขาเอาแต่ล้อแฟนเพื่อนมาตลอด

 

 

 

 

และท่าทางเขาก็คงล้ำเส้นเกินไปจนโอตาเบคไม่โอเคแล้วด้วยล่ะ…

 

 

 

 

เจเจหวนนึกถึงถุงมือที่ชายหนุ่มผมดำคนนั้นถนอมและใส่ติดมือเสมอแล้วก็ถอนหายใจ…เขารู้ว่ามันเป็นของสำคัญจากครอบครัวอีกฝ่าย เพราะฉะนั้น การที่ยูริ พลีเซตสกี้ได้มันมาสวมไว้แบบนี้จึงบอกได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายมีฐานะอย่างไรในสายตาโอตาเบค

 

 

 

 

นั่นเองที่ทำให้หนุ่มแคนาเดียนมายืนรอหน้าอาคารคณะศิลปศาตร์ตั้งแต่ก่อนเที่ยง…เพราะถึงเจเจอาจจะไม่รู้ว่าตนมักจะทำตัวแบบไม่รู้คิดอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็รู้ว่าเวลาไหนที่ตนควรเอ่ยขอโทษ

 

 

 

 

“โอตาเบค”

 

 

 

 

ชายหนุ่มเอ่ยทักเมื่อเห็นคนที่รออยู่เดินออกมา…หนุ่มคาซัคสถานไม่มีสีหน้าแปลกใจที่เห็นเขา แค่เดินมาหาพร้อมทักตอบ

 

 

 

 

“ว่าไงเจเจ”

 

 

 

 

ไม่บ่อยนักที่เจเจจะนึกคำพูดไม่ออกแบบนี้ เขาเริ่มต้นอย่างเชื่องช้า “เอ่อ…ฉันอยากคุยกับนายหน่อยน่ะ เรื่อง…อืม…”

 

 

 

 

โอตาเบคดูจะไม่ถือสาอะไร ถามเสียงเรียบๆ กลับมาเสียด้วย

 

 

 

 

“นายเจอยูริแล้วใช่ไหม?”

 

 

 

 

“ใช่!” เจเจถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเริ่มต้นพูดเป็นชุด “ฉันเห็นถุงมือนายแล้ว…โทษทีนะเพื่อน! ฉันไม่รู้เลยว่าเขาเป็นแฟนนาย!! ฉันขอโทษจริงๆ ที่ล้อเขาหนักขนาดนั้น ฉันนึกน่ะว่าเขาโสด แล้วหมอนั่นก็แกล้งแล้วสนุกชะมัด…อ๊ากกก! ขอโทษ! ฉันไม่ควรพูดอย่างงั้น—”

 

 

 

 

“ใจเย็น เจเจ” ความเรียบนิ่งของน้ำเสียงโอตาเบคนั้นขัดกันชะมัดกับคำพูดดั่งน้ำป่าไหลหลากของเขา เจ้าตัวถอนหายใจเองเบาๆ ก่อนจะพูดง่ายๆ “ฟังนะ อย่างแรกเลย…ยูริไม่ใช่แฟนฉัน”

 

 

 

 

“หะ-หา???” หนุ่มแคเนเดียนกะพริบตาปริบๆ “แล้วทำไม…”

 

 

 

 

“เอาสั้นๆ เลยก็คือ…ยูริไม่ใช่แฟนฉัน แต่นายเองก็ทำไม่ถูกอยู่ดี” โอตาเบคพูดตรงๆ ตามนิสัย หากเสียงทุ้มนั้นนุ่มนวลอย่างที่บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้คิดว่าเจเจคือคนผิดเต็มประตู “นายคงคิดว่านายแค่ล้อเขาเล่นใช่ไหม…แต่เขาหงุดหงิดถึงขั้นมาพูดกับฉันเลยนะว่าให้มาเป็นวันไนท์แสตนด์ของเขา”

 

 

 

 

เจเจยิ่งหน้าซีด ถามเสียงเบา “เขา…ง่า…ไปตีบวกนายได้ไงน่ะ?”

 

 

 

 

“ฉันไม่ได้รู้จักเขาหรอก แต่บังเอิญแชร์โต๊ะที่สตาร์บัคส์ด้วยกันบ่อยๆ เท่านั้นเอง” โอตาเบคถอนหายใจชัดๆ อีกที “นายเข้าใจรึยัง เขาถึงขั้นมาถามคนแปลกหน้าอย่างฉันเลยนะ”

 

 

 

 

“ให้ตายสิ…ให้ตายสิ…” เจเจสบถ ก่อนจะถาม “เขา…เอ่อ…เขาไม่ได้ไปถามแบบนี้กับคนอื่นอีกใช่ไหมน่ะ?”

 

 

 

 

“ฉันบอกเขาไปว่าตกลง เขาเลยไม่ได้หาคนอื่น” โอตาเบคตอบ ขมวดคิ้วนิดๆ “แต่คิดสิ ถ้าเขาไม่ได้มาถามฉันคนแรกล่ะ มันจะเป็นไง…ครั้งนี้นายเล่นเกินไปแล้วนะเจเจ นายก็รู้ทั้งรู้ว่ายูริชอบเอาชนะ…เอาแต่แซวเขาซ้ำๆ แบบนี้ มันก็แหงอยู่แล้วสิว่าเขาต้องคิดอะไรแผลงๆ เพื่อเอาชนะนาย”

 

 

 

 

“ให้ตาย…ฉันไม่ได้คิดนี่นาว่ามันจะถึงขั้นนี้…” เจเจสบถอีกรอบ ถึงขั้นเผลอยกมือขึ้นมาขยี้ผมตัวเองจนเสียทรงจากความรู้สึกผิด ก่อนที่สุดท้ายจะถามเสียงเบา “ฉัน…ฉันควรไปขอโทษเขา ดีมั้ยน่ะ?”

 

 

 

 

แต่เจเจก็รู้ดีพอๆ กับโอตาเบค…ต่อให้ไปขอโทษก็ไม่ได้หมายความว่ายูริจะเชื่ออยู่ดี

 

 

 

 

“ฉันก็ไม่รู้” โอตาเบคยอมรับตรงๆ…เขาแอบคิดด้วยซ้ำว่าถ้าเจเจไปขอโทษ ยูริอาจจะมองว่าอีกฝ่ายมาพูดเพราะจะล้อเลียนแล้วยิ่งเป็นฟืนเป็นไฟกว่าเดิม “แต่อย่างน้อยๆ ตอนนี้ นายไม่ต้องไปล้ออะไรเขาแล้ว ทุกเรื่องเลย โอเคมั้ย?”

 

 

 

 

เจเจพยักหน้ารัวๆ “ไม่ต้องห่วงเลยเพื่อน แค่นี้ฉันก็สติโคตรจะแตกแล้วเนี่ย”

 

 

 

 

โอตาเบคพยักหน้า ก่อนจะพึมพำ “แล้วเดี๋ยวฉันจะลองหาทางพูดๆ ให้เขาล้มเลิกไอเดียนี้ก็แล้วกัน…”

 

 

 

 

…ถ้าเขายอมฟังน่ะนะ เป็นถ้อยคำที่หนุ่มคาซัคสถานไม่จำเป็นต้องพูดออกมาเพราะเจเจรู้ดีอยู่แล้ว

 

 

 

 

เขารับคำกับเพื่อนเป็นมั่นเหมาะว่าตนจะไม่ล้ออะไรยูริอีกแล้ว หากก็นึกได้ก่อนจะบอกลา จึงเอ่ยถามออกไปตรงๆ

 

 

 

 

“เฮ้ โอตาเบค ที่นายให้ยูริใส่ถุงมือของนาย…ก็เพราะนายกะจะให้ฉันไม่ล้อเขาต่อตอนเห็นมันใช่มั้ยน่ะ?”

 

 

 

 

“อืม…ก็นิดหน่อย” โอตาเบคยอมรับตรงๆ เหมือนกัน ยักไหล่นิดๆ ตอนเอ่ยประโยคหลัง “…แต่ก็ไม่ใช่แค่นายหรอก”

 

 

 

 

ไม่มีการอธิบายอะไรต่อ ร่างในชุดสีดำผงกศีรษะนิดๆ เป็นการลาแล้วเดินจากไป

 

 

 

 

ทิ้งให้เจเจยืนค้างตรงนั้น เหลือจะเชื่อกับสิ่งที่ตนเข้าใจได้เอง

 

 

 

 

ไม่ใช่แค่เขา…แต่ให้หลายๆ คนที่เห็นเข้าใจไปเองด้วยว่ายูริ พลีเซตสกี้คือคนของเจ้าตัว

 

 

 

 

“ให้ตายเถอะว่ะอัลติน” แม้แต่เจเจก็ยังถึงกับต้องสบถออกมาเบาๆ “นายนี่มัน…”

 

 

 

 

โอตาเบค อัลตินไม่ทำเรื่องอย่างการมีวันไนท์แสตนด์…และโอตาเบค อัลตินก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษสัตว์กินพืชอย่างที่หลายๆ คนคิดเลยสักนิดเดียว

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

การได้พบยูริ พลีเซตสกี้ครั้งแรกคือเรื่องบังเอิญ การได้พบยูริ พลีเซตสกี้ครั้งที่สองคือเรื่องบังเอิญที่ทำให้เขาแอบยิ้ม ส่วนการได้พบยูริ พลีเซตสกี้ครั้งที่สามคือเรื่องที่เขาตั้งใจ…และก็ดีใจอย่างไม่มีเหตุผลที่มันเกิดขึ้น

 

 

 

 

ไม่ใช่นิสัยของโอตาเบคเลยในการไปขอแชร์โต๊ะในร้านกาแฟกับใคร เพราะมันมักจะมีแต่บรรยากาศกระอักกระอ่วนตามมาจนเขานั่งไม่ได้อยู่ดี…นั่นจึงทำให้ครั้งแรกที่เขาทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะของเด็กหนุ่มผมทอง เหตุผลของการกระทำก็คือเพราะไม่มีทางเลือกอย่างที่สุดแล้ว

 

 

 

 

แต่สิ่งที่โอตาเบคได้ค้นพบนั้นกลับทำให้เขาประหลาดใจ…เพราะ หนึ่ง ความเงียบไม่ได้ทำให้กระอักกระอ่วนใจเลย สอง สายตาที่หนุ่มน้อยคงคิดว่าตัวเองแอบมองมาได้แนบเนียนนั้นให้ความรู้สึกเหมือนแมวขี้หงุดหงิดที่ระแวงคนเสียจนโอตาเบคต้องแอบขำ และสาม โต๊ะตัวนี้อยู่ในทำเลที่กำลังดีแถมใกล้ปลั๊กไฟเสียด้วย

 

 

 

 

นั่นจึงเป็นเหตุผลให้เขาเปลี่ยนมานั่งตรงนี้แทนในครั้งต่อๆ มาถ้าโต๊ะว่าง ค่อนข้างจะลืมการได้พบกันครั้งแรกสุดไปแล้วตอนที่ได้ยินเสียงข้าวของถูกวางดังกึกลงมาบนโต๊ะ

 

 

 

 

เขาจำได้ว่าตัวเองกะพริบตาเล็กน้อย จ้องมองเด็กหนุ่มผมทองที่ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงเจ้าของโต๊ะคนเดิม ความรู้สึกผิดเบาๆ เริ่มก่อตัวนิดหน่อย…ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ใช่ว่าเขาไปแย่งที่นั่งเจ้าตัวหรืออะไรเลยเพราะโอตาเบคมาก่อนแท้ๆ

 

 

 

 

คนตัวเล็กประกาศกร้าวว่าตัวเองจะนั่งนี่ (ซึ่งโอตาเบคคิดว่าตลกดี) และก็ฟึดฟัดอยู่กับการเสียบปลั๊กแล็ปท็อป (ซึ่งโอตาเบคก็ยังคงคิดว่าตลกดี แต่ก็ให้ความช่วยเหลือโดยไม่เกี่ยงงอน)

 

 

 

 

มีการพูดคุยเล็กน้อยในวันนั้น แต่ก็เป็นอะไรที่แสนจะผิวเผิน…ไม่มีคำล่ำลาเมื่ออีกฝ่ายแยกตัวจากไปก่อน ซึ่งโอตาเบคก็ไม่ได้ถือสาอะไร…จริงอยู่ที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายตลกดี แต่มันก็แค่นั้น…ไม่ได้มีความคาดหวังด้วยซ้ำว่าจะได้เจอกันอีก

 

 

 

 

การพบกันครั้งที่สองนี้จึงแตกต่างจากครั้งแรกแค่ว่าโอตาเบคเผลอยิ้มเมื่อมองตามคนตัวเล็กที่เคลื่อนที่ได้โครมครามเหลือใจคนนั้นไปเท่านั้นเอง

 

 

 

 

อย่างที่บอกไป…ครั้งที่สามของการได้พบกันเป็นเรื่องที่โอตาเบคตั้งใจให้เกิดขึ้น เพราะก็เป็นเขาอีกแล้วที่มาถึงร้านและโต๊ะตัวเดิมก่อนในวันนั้น…และก็เป็นเขาเองนั่นแหละที่กวักมือเรียกหนุ่มน้อยผมทองที่ยืนลังเลอยู่ให้เดินมานั่งด้วยกัน

 

 

 

 

อีกฝ่ายมีสีหน้านิ่งขึงไปก่อนเล็กน้อยตอนเห็นคำชวนของเขา แต่สุดท้ายก็เดินอาดๆ มาหาอยู่ดี สายตาแมวหวาดระแวงถูกส่งมารัวๆ เหมือนลูกศร แต่สุดท้าย…คิ้วขมวดๆ นั่นก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าปกติเมื่อเจ้าตัวเริ่มจดจ่อกับหนังสือการ์ตูนที่เตรียมมา

 

 

 

 

โอตาเบคปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นภาพที่สงบนิ่งและชวนมอง

 

 

 

 

(หากภาพที่ทำให้เขาอยากมองนานๆ จริงๆ ก็คือตอนที่อีกฝ่ายหลุดหัวเราะคิกเบาๆ เป็นครั้งคราวกับเรื่องราวในหน้ากระดาษมากกว่า)

 

 

 

 

เวลาล่วงเลย มันเป็นความเงียบที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

 

 

 

 

โอตาเบคง่วนกับการเก็บของเมื่อใกล้ถึงเวลาไปเรียนของตัวเอง เขาไม่ได้คิดว่าการบอกลาจะเป็นเรื่องที่ต้องทำ แต่ก็ต้องยอมรับว่าแอบคิดๆ อยู่เหมือนกันว่าจะพูดดีไหม

 

 

 

 

สุดท้าย ชายหนุ่มก็ออกเดินโดยไม่ได้บอกอะไร จึงประหลาดใจนักเมื่อได้ยินเสียงเรียกตามมา

 

 

 

 

“เฮ้ นาย”

 

 

 

 

ไม่มีการเอ่ยชื่อ แต่เสียงนี้ก็เป็นที่คุ้นเคยแล้วจนเขาหันกลับไปหา…จึงได้สบตากับดวงตาสีเขียวสดใสบนหน้างอๆ นั่น

 

 

 

 

“บาย”

 

 

 

 

ถ้อยคำห้วนสั้น มือที่ไม่ได้โบกลาอย่างภาษาสากลแต่ยกแค่นิ้วโป้งมาให้แทน

 

 

 

 

โอตาเบคยกนิ้วเดียวกันตอบไป แล้วในหัวใจของเขานั้น…ความรู้สึกดีใจอันหาสาเหตุไม่ได้ก็เริ่มผลิบาน

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

ครั้งที่สี่ของการได้เจอกันนั้นคล้ายคลึงกับครั้งแรก…อีกฝ่ายแอบๆ มองมาอีกแล้วว่าเขาอ่านอะไร ปกติโอตาเบคไม่ชอบการกระทำแบบนี้จากคนแปลกหน้านัก แต่เขาก็พบว่าในสายตาของตน…ตอนนี้หนุ่มน้อยผมทองก็ไม่ได้อยู่ใกล้คำคำนั้นสักเท่าไหร่แล้ว

 

 

 

 

แล้วก็คงเพราะว่าสายตาที่มุ่ยๆ แต่ก็สนอกสนใจแบบนี้มันน่ารักดีด้วยนั่นแหละ

 

 

 

 

โอตาเบคแอบกะพริบตากับตัวเองตอนฉุกใจ

 

 

 

 

เมื่อกี้เขาคิดว่า ‘ตลกดี’ ใช่มั้ย…ต้องเป็นคำว่า ‘ตลกดี’ สิ…

 

 

 

 

เขาพยายามย้ำกับตัวเองแบบนั้น แต่คำย้ำนี้ก็เป็นเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ…โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่แก้มใสๆ นั่นแดงแปร๊ดขึ้นมาเมื่อปฏิเสธเสียงลั่นว่าตัวเองไม่ได้มอง

 

 

 

 

อีกฝ่ายเป็นคนที่บอกลาก่อนในวันนั้น…และโอตาเบคก็พบว่าตัวเองมองตามเจ้าตัวไปด้วยความคิดนี้ในหัว ความคิดอันน่าหัวเราะนักที่เขาดันมามีให้กับคนที่ตนไม่รู้ชื่อด้วยซ้ำได้

 

 

 

 

ครั้งที่ห้า สงบนิ่งหากก็ทำให้ใจเต้นแผ่วเบา ตอนครั้งที่ห้า…ฉันอยากจะถามเขาว่าว่างพอที่จะนั่งดื่มอะไรกันต่ออีกสักถ้วยไหม

 

 

 

 

หากแน่นอน…การพบกันครั้งที่ห้าแบบในจินตนาการของโอตาเบคไม่เคยมาถึง เพราะยูริ พลีเซตสกี้พังมันลงเป็นชิ้นๆ ด้วยคำถามเพียงคำถามเดียว

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

กินข้าวกันมั้ย?

 

 

 

 

ยูริส่งข้อความมาหาเขาในวันถัดมาที่โอตาเบคคุยกับเจเจ…แล้วหลังจากการนัดแนะต่ออีกหน่อย มื้อเที่ยงก็ถูกเปลี่ยนเป็นมื้อเย็นแทนเพราะโอตาเบคบอกไปว่าตนมีต้องไปค้นหาข้อมูลที่ห้องสมุดก่อน แล้วก็ให้ยูริส่งที่อยู่ของร้านมาเพื่อไปเจอกันที่นั่นเลย

 

 

 

 

เขาใช้แอปพลิเคชั่นแผนที่ในการหาที่ตั้งร้านหลังจัดการงานของตัวเองเรียบร้อยแล้ว การเดินทางเร็วกว่าปกติเพราะวันนี้โอตาเบคขับมอเตอร์ไซค์มาแทน…แต่ก็ยังมาถึงช้ากว่ายูริอยู่ดี

 

 

 

 

“หวัดดี” ชายหนุ่มเอ่ยทักเมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่อีกฝ่ายรออยู่ รูดซิปแจ็คเก็ตหนังของตัวเองออกพร้อมคลายผ้าพันคอออก “โทษที…รอนานมั้ย?”

 

 

 

 

“ไม่นานๆ” ยูริโบกมือ พยักเพยิดไปทางถุงกระดาษข้างตัว “ฉันแวะซื้อของด้วย มาถึงก่อนนายแป็บเดียวเอง”

 

 

 

 

บนถุงกระดาษนั้นมีชื่อร้านขายอาหารสัตว์พิมพ์อยู่ โอตาเบคจึงถามอย่างฉงน “นายเลี้ยงสัตว์ด้วยเหรอ?”

 

 

 

 

“ช่าย” ยูริลากเสียงตอบ “แมวน่ะ”

 

 

 

 

โอตาเบคเพิ่งเคยมาร้านนี้เป็นครั้งแรก แต่นี่เป็นครั้งที่สองของยูริ…หนุ่มน้อยแจกแจงว่าตนค้นพบร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งนี้ก็เพราะวิคเตอร์

 

 

 

 

“หมอนั่นมาเพ้อเจ้อเป็นชุดๆ ให้ฉันฟังน่ะว่าคัตสึด้งมันอร่อยแค่ไหน” ยูริชักสีหน้า “น่ารำคาญชะมัด…ก็แค่แฟนทำมาให้เท่านั้นเอง”

 

 

 

 

มันเป็นการเล่าสั้นๆ สลับกับบ่นยาวๆ…แต่โอตาเบคก็ได้ใจความครบถ้วน โปรเฟสเซอร์นิกิโฟรอฟดูจะติดใจกับคัตสึด้งฝีมือแฟนของตัวเองจนมาหาร้านที่ขายเพื่อกินซ้ำอีกแล้วก็พายูริมาด้วย…และถึงจะบ่นเป็นชุดแค่ไหน แต่หนุ่มน้อยผมทองเองก็ดูจะติดใจเจ้าอาหารเมนูนี้พอๆ กัน

 

 

 

 

“นั่นแหละ มันก็พอใช้ได้ ฉันเลยอยากกินอีก” ยูริพูดด้วยสีหน้ายู่ยี่

 

 

 

 

โอตาเบคพยักหน้า พยายามจะไม่ยิ้มขันๆ ออกมา “โอเค งั้นฉันก็เอาเหมือนนายนั่นแหละ”

 

 

 

 

พนักงานจดเมนูไปด้วยรอยยิ้มละไม กล่าวอย่างนุ่มนวลว่าอาหารจะพร้อมมาเสิร์ฟในเวลาไม่เกินสิบห้านาที

 

 

 

 

“ฉันไม่รู้เลยว่านายเลี้ยงแมว” โอตาเบคพูดขึ้น

 

 

 

 

“ทีแรกฉันก็ไม่ได้เลี้ยงหรอก” ยูริส่ายหน้า “แต่ฉันไปเจอมันโดนทิ้งอยู่ตรงในตรอกน่ะ ฝนตกด้วยนะวันนั้น เจ้าของเก่านี่มันโคตรเลวเลย”

 

 

 

 

โอตาเบคขมวดคิ้วนิดๆ “แย่จังนะ”

 

 

 

 

“โชคดีที่มันเชื่องด้วยแหละ ถ้าต้องให้ตามจับมันตอนนั้น…ฉันก็คงไม่ไหวเหมือนกัน” ยูริยักไหล่ ก่อนจะมีสีหน้าภูมิใจ “แต่โปเทียเป็นเด็กดีที่สุดในโลกเลย…ฉันเลยไม่ต้องปวดหัวซักนิด”

 

 

 

 

บทสนทนานี้ตามมาด้วยรายการคนอวดแมวฉบับรัสเซีย…ยูริเอารูปแมวเปอร์เซียตัวกลมฟูรูปแล้วรูปเล่าให้เขาดู ซึ่งถึงโอตาเบคจะไม่เคยเลี้ยงสัตว์จนผูกพันด้วยมาก่อนก็ยังพอเข้าใจ…เพราะโปเทียเป็นแมวที่หน้าตาน่าอุ้มตามคำกล่าว แล้วยิ่งถ้าเชื่องและขี้อ้อนด้วยล่ะก็…ก็ไม่น่าแปลกใจที่ยูริจะรักมันขนาดนี้

 

 

 

 

คัตสึด้งมาถึงโต๊ะตามเวลาที่พนักงานบอกไว้ และถึงจะเป็นครั้งแรกที่โอตาเบคเห็นอาหารเมนูนี้…แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าภาพหมูทอดกับไข่สีเหลืองสดนั้นเป็นอะไรที่น่ากินชะมัด

 

 

 

 

“น่ากินใช่มั้ยล่ะ!!” ยูริพูดอย่างภูมิใจ

 

 

 

 

โอตาเบคชิมมันเข้าไป ไม่รู้ตัวเลยว่าพยักหน้าหงึกๆ ทั้งๆ ที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ อยู่…และนั่นก็ทำให้ดวงตาสีเขียวเป็นประกายพริบพราวยิ่งกว่าเดิมอย่างดีใจ รอยยิ้มกว้างระบายเต็มเรียวปาก ก่อนจะเริ่มต้นจัดการคัตสึด้งของตัวเองบ้าง…ผิดกันกับเขาที่ใช้ตะเกียบ หนุ่มน้อยผมทองดูจะวางแผนในการจัดการอาหารมื้อนี้ด้วยส้อมคันเดียวอย่างห้าวหาญ

 

 

 

 

เขาชนะยูริในการเป็นคนเลี้ยงด้วยข้ออ้างว่าเพราะอีกฝ่ายเป็นคนแนะนำร้านมาแล้ว ซึ่งชัยชนะนี้ไม่ใช่เพราะหนุ่มน้อยผมทองยอมตกลงด้วยเท่าไหร่หรอก…แต่เป็นเพราะโอตาเบคใช้เวลาที่เจ้าตัวมัวแต่โวยวายไม่ยอมอยู่นั้นในการส่งธนบัตรใหญ่ให้แคชเชียร์ไปเลยต่างหาก

 

 

 

 

“เฮ้ๆๆๆ!! อะไรน่ะ!!!” ยูริยิ่งแยกเขี้ยวกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าเขากำลังเก็บเงินทอนแล้ว “เบก้า!! นายเล่นขี้โกงนี่หว่า!!!”

 

 

 

 

โอตาเบคไม่ต่อคำ แต่เริ่มเดินออกมาจากร้านพร้อมคุยเรื่องอื่นแทน “เบก้าแปลว่าอะไรน่ะ?”

 

 

 

 

“อะ-อ๋อ…ไม่ใช่คำหรอก มันเป็นวิธีเรียกชื่อเล่นน่ะ” ยูริหน้าแดงขึ้นมา กิริยาฟ่อแฟ่เมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความอึกอัก “ที่รัสเซีย ถ้าเรียกกันเล่นๆ เราจะแทนเสียงอาลงไปหลังชื่อจริงน่ะ อย่างนายก็จะเป็นเบก้า…”

 

 

 

 

ดวงตาสีเขียวจ้องมาแบบมุ่ยๆ ปนอายๆ เล็กน้อย ก่อนจะพูดเสริม

 

 

 

 

“โทษที ฉันก็เผลอเรียกเอง ถ้านายไม่ชอบก็จะไม่เรียกแล้ว”

 

 

 

 

โอตาเบคส่ายหน้า พูดเสียงนุ่ม “ถ้าอย่างนี้ ชื่อนายก็เป็น—”

 

 

 

 

“ยูรัชก้า” ความสติแตกเบาๆ ทำให้ยูริเข้าโหมดพูดไม่เป็นเหมือนตอนแลกเบอร์โทรศัพท์อีกแล้ว เขาไม่เคยเรียกชื่อใครแบบสนิทสนมอย่างนี้มาก่อนเลย เพราะเขาไม่เคยรู้สึกสนิทสนมกับใครมากพอจนอยากจะเรียก “แต่นั่นก็…อืม…คุณตากับยาคอฟเรียกน่ะ เพราะงั้น…เอ่อ…ฉันว่า…”

 

 

 

 

“คงแปลกๆ เนอะถ้าฉันเรียกแบบนั้นด้วย” โอตาเบคทำตัวได้สมกับเป็นนักศึกษาด้านภาษาในการเข้าใจประโยคพังพินาศนี้จนน่าปรบมือ ชายหนุ่มเอ่ยสรุปให้ ทำให้ยูริมีหน้าที่แค่พยักหน้ารัวๆ เท่านั้น

 

 

 

 

“ใช่” เขาพยายามพูดใหม่ รักษาถ้อยคำให้สั้น “มันพิลึก”

 

 

 

 

“งั้นฉันเรียกแบบธรรมดาก็แล้วกันนะ…”

 

 

 

 

ยูริพยักหน้ารัวๆ อีกครั้ง เข้าใจว่านั่นหมายถึงชื่อต้นปกติของตัวเอง คำถัดมาจึงไม่ต่างอะไรจากการจู่โจมทีเผลอเลยสักนิด

 

 

 

 

“…ยูร่า”

 

 

 

 

เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่ยูริพบว่าตัวเองในนาทีนี้หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้นทั้งๆ ที่อากาศแสนจะเย็นเฉียบ

 

 

 

 

โอตาเบคอาสามาส่งเขาที่อพาร์ตเมนต์ด้วยมอเตอร์ไซค์ของเจ้าตัว…ยูริรู้ว่าคุณตาคงได้ความดันขึ้นแน่ถ้าตนตอบตกลงที่จะนั่งไปบนพาหนะสูงใหญ่แต่ไม่มีอะไรปกป้องนี้ เขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่บอกคุณตาแล้วก็ปีนขึ้นไปนั่งตรงเบาะหลังอย่างตื่นเต้นเบาๆ

 

 

 

 

ให้ตายสิ…นี่มันเท่สุดๆ ไปเลย!

 

 

 

 

ถนนยังคงมีรถสัญจร แต่มอเตอร์ไซค์ก็มีข้อได้เปรียบของการลัดเลาะ…ทำให้พวกเขามาถึงที่พักของยูริได้โดยไม่ต้องเสียเวลาเกินจำเป็น

 

 

 

 

“ขอบคุณนะ” เด็กหนุ่มพูดพลางโดดลงมายืนหน้าตึก อากาศหนาวทำให้เผลอถูๆ มือเข้าหากัน และนั่นเองที่ทำให้นึกได้…เขายังคงสวมถุงมือของอีกฝ่ายอยู่เลย “เออใช่…จะเอานี่คืนเลยมั้ย?

 

 

 

 

โอตาเบคดูชะงักไปเล็กน้อยตามประสาคนเพิ่งนึกได้ ก่อนจะส่ายหน้า พูดเสียงนิ่งๆ หากทุ้มนุ่มเหมือนเคย ยกมือให้เขาเห็น “ไม่เป็นไรหรอก ให้นายใส่ไว้นั่นแหละ…ฉันยังมีอีกคู่”

 

 

 

 

“แต่คู่นี้น้องสาวนายให้มาไม่ใช่เหรอ?” ยูริถามอย่างพิศวง

 

 

 

 

“อืม…ก็ใช่…” โอตาเบคพึมพำ ก่อนจะเอื้อมมือมา…ปลายนิ้วของเจ้าตัวเรียวยาวพอที่จะโอบกุมรอบมือของเขา “แต่ไม่เป็นไรหรอก…นายใส่ไว้ก่อนก็แล้วกันนะ”

 

 

 

 

ยูริหลุดหัวเราะ ขยับมือให้จับอีกฝ่ายตอบ สานเรียวนิ้วเข้าหาแล้วโยกๆ ไปมานิดๆ…กระซิบแผ่วเบา “นายนี่มันพิลึกชะมัด อัลติน”

 

 

 

 

โอตาเบคไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มบางๆ แล้วปล่อยให้มือของตัวเองอยู่ในมือของยูริต่อไปเท่านั้น

 

 

 

 

เป็นตอนที่เขาเดินขึ้นมาถึงห้องพักของตัวเองแล้วนั่นแหละที่ยูริเพิ่งนึกได้ว่าตนลืมไปเสียสนิท…เห็นได้ชัดว่าคืนนี้โอตาเบคคงไม่มีธุระอะไรต่อ และตัวเขาเองก็ว่างแสนว่าง

 

 

 

 

โธ่โว้ย! หนุ่มน้อยคิดอย่างหงุดหงิด เวลาโคตรเหมาะกับแผนวันไนท์แสตนด์…แต่เมื่อกี้เขาดันลืมชวนเองแบบนี้ได้ไงวะ??!

 

 

 

 

รู้ว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว แต่ความงุ่นง่านก็ทำให้มือเรียวงัดโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความนี้อยู่ดี

 

 

 

 

เบก้า! เมื่อไหร่น่ะเราถึงจะได้เป็นวันไนท์แสตนด์กันซะที??!

 

 

 

 

ไม่มีการตอบรับนานเสียจนยูริอาบน้ำเสร็จ เดาไม่ยากว่าคงเพราะอีกฝ่ายคงยังเดินทางอยู่บนถนน

 

 

 

 

เป็นตอนที่เขาเตรียมจะนอนแล้วนั่นแหละ…ที่โทรศัพท์ส่งเสียงข้อความเข้าเบาๆ

 

 

 

 

นั่นสิ ลืมไปเลยเนอะ

 

 

 

 

ข้อความที่สองตามมาติดๆ

 

 

 

 

ไม่เป็นไรหรอก ไว้นัดกันใหม่ก็ได้

 

 

 

 

ยูริล้มตัวลงนอนตะแคงลงบนเตียงดังปุทั้งๆ ที่ยังถือโทรศัพท์ไว้อยู่ คิดในใจอย่างงุ่นง่านเบาๆ

 

 

 

 

แล้วจะมีวันไหนไหมล่ะที่สุดท้ายนายจะไม่ติดเปเปอร์ด่วนหรือต้องคุยเรื่องโปรเจ็คน่ะ???

 

 

 

 

แต่แน่นอนว่ายูริมีความเป็นผู้ใหญ่พอแล้วที่จะไม่บ่นไร้สาระแบบนี้ เพราะเรื่องเรียนของอีกฝ่ายยังไงก็ต้องมาก่อนแผนเอาชนะเจเจของเขา หนุ่มน้อยจึงพิมพ์ตอบไป

 

 

 

 

โอเค ไว้นัดกันใหม่ก็ได้

 

 

 

 

อดไม่ได้ที่จะสำทับเล็กน้อย

 

 

 

 

ห้ามเบี้ยวนะ เบก้า

 

 

 

 

เครื่องหมาย Read ปรากฏขึ้นมาแล้ว แต่ก็ไม่มีคำตอบรับใดๆ มาจากทางนั้น ซึ่งยูริไม่ค่อยจะติดใจอะไรนัก…หากก็เป็นตอนที่เขาปิดไฟและซุกตัวในผ้าห่มแล้วที่โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังเบาๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

 

มือเรียวควานมันขึ้นมาจากใต้หมอน กดเปิดแอปพลิเคชั่น

 

 

 

 

ไม่มีข้อความเป็นตัวอักษรมา มีแค่สติกเกอร์คำว่า Okay เรียบๆ กับคลิปเสียงอันแสนสั้นเท่านั้น

 

 

 

 

ยูริกดให้มันเล่น แล้วในความเงียบของห้องนอนของเขา…เสียงทุ้มนุ่มนั้นก็เติมเต็มทุกอย่างเป็นเวลาไม่กี่วินาที

 

 

 

 

“ราตรีสวัสดิ์ ยูร่า”

อาการหน้าร้อนผ่าวเหมือนตอนแรกถ่าโถมกลับมาใหม่ทันควัน ครั้งนี้รุนแรงจนยูริต้องคว้าหมอนใกล้ๆ มือมากอดไว้แล้วซุกหน้าลงไปแน่นๆ เลยเสียด้วย

 

 

 

 

tbc.

 

*****************************

 

ทำcomment boxเป็นกูเกิลดอคแล้วค่ะ ไม่ต้องlog inอะไรเลย สะดวกดี จะเรื่องเก่าเรื่องใหม่ เรื่องไหนๆก็เม้นได้หมดเลยนะคะ ❤

>>Tippuri~ii* ♥ COMMENT BOX<<

(แต่ถ้าสะดวกเม้นในเอนทรีเหมือนเดิมก็ได้ค่ะ >< ขอบคุณมากนะคะ)

*****************************

note:

 

-เรื่องชื่อเล่น เราพยายามหาแล้วค่ะว่า เบก้า เนี่ยคือชื่อเล่นสไตล์คาซัคสถานรึเปล่า แต่หาไม่เจอเลย(เจอแต่ลิ้งฟิคโอตะยูริ……….) ส่วนการเรียกฉบับรัสเซียที่เราเขียนลงไปในฟิคก็เป็นสิ่งที่คนรู้จักเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้วค่ะ ไม่ได้ค้นดีๆอีกทีด้วยว่าถูกไหมอย่างไร ถ้าผิดไปยังไง เราต้องขออภัยด้วยนะคะ

 

-เราไม่คิดว่าฝรั่งเขาจะใช้แอปไลน์เท่าไหร่ค่ะ แต่อิงตาม อฟช. (และความสะดวก555) แล้วกันนะคะ ทุกชิปของฟิคสตาบัคนี้จะใช้ไลน์ในการแชทกันทุกคู่ค่ะ

 

-มีคนแซวน้องว่าตอนแรกๆว่าใช้ส้อมกินอาหารญี่ปุ่นอย่างไม่เกรงใจฟ้าดิน หลังๆถึงหัดใช้ตะเกียบ เราว่าน่ารักดีค่ะ เลยใส่ลงมาด้วย /////

 

*************************

 

สวัสดีค่ะ เรายังคงอยู่ในนรกผู้ชายไถลน้ำแข็งนะคะ ฮาาาา

 

ไม่คิดไม่ฝันเลยค่ะว่าจะมีวันได้เขียนมุมมองของเจเจในฟิค(….) ได้ออกก่อนพระเอกตัวจริงอย่างเฮียเบคอีกด้วย! แคเนเดียนแฮมสำนึกผิดนี่น่ารักมากๆค่ะ //// เรามี headcanon น่ะค่ะว่าจริงๆโอตาเบคกับเจเจคงรู้จักกันไม่มากก็น้อย และน่าจะสนิทกันได้เพราะเรื่องดนตรี ดีใจที่ได้เอาปมนี้มาใช้ในฟิคจริงๆ 

 

แล้วก็ไม่รู้ว่าคนอ่านเดากันได้อยู่แล้วมั้ย(เพราะพล็อตฟิคเราไม่ค่อยซ่อนเงื่อนเท่าไหร่อยู่แล้ว…) แต่บทนี้ก็ได้เฉลยซะทีค่ะว่าเฮียแอบๆถูกใจยูริอยู่หน่อยๆแล้ว แต่ไม่ใช่รักแรกพบนะคะ เราตั้งใจไว้ว่าความรู้สึกเขาคือ ถูกใจเบาๆ จีบได้ก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่ได้อกหักอะไรมากมาย เป็นความผิวเผินแบบคนแปลกหน้าครึ่งนึง คนคุ้นหน้าครึ่งนึงน่ะค่ะ(งงมั้ยคะ…………….)

 

แต่แน่นอน พลาดท่ากันมารู้จักในฐานะนี้แล้ว เราก็ต้องลุ้นกับเฮียและน้องต่อไปค่ะ ก้ากกกก ฉงฉารพรี่เบค

 

(แต่ขอกรีดร้องหน่อยเถอะค่ะฟฟฟฟฟ ตอนเราเขียนฉากจับมือกันนี่เขินบ้าบอมาก เขินทำไมก็ไม่รู้ แต่เขิน ฮืออออ ดูสิเขาจับมือกันนนน)

 

สุดท้าย…ก็ขอขอบคุณและกอดน้วยคนอ่านและคอมเม้นทุกคอมเม้นค่ะ สร้างกำลังใจได้มหาศาลมากจริงๆ และถ้าเราเขียนนิสัยตัวละครแปลกไปตรงไหน ก็ขอโทษด้วยนะคะ เราเครียดกับการตีความตัวละครของแฟนด้อมนี้มากค่ะตอนเขียน กลัวหลุด แต่นี่คือภาพเคมีของโอตาเบคกับยูริในสายตาเราค่ะ หวังว่าจะถ่ายทอดออกมาได้ไม่แปลกไปนะคะ

 

ขอแปะอีกที…ทำcomment boxเป็นกูเกิลดอคแล้วค่ะ ไม่ต้องlog inอะไรเลย สะดวกดี จะเรื่องเก่าเรื่องใหม่ เรื่องไหนๆก็เม้นได้หมดเลยนะคะ ❤

>>Tippuri~ii* ♥ COMMENT BOX<<

 (แต่ถ้าสะดวกเม้นในเอนทรีเหมือนเดิมก็ได้ค่ะ >< ขอบคุณมากนะคะ)

 

 

ด้วยรักและคัตสึด้ง

 

 

ทิพย์เอง