[X-Men Fic][ErikCharles] Where Our Hearts Belong (6)

              

Where Our Hearts Belong

X-Men: First Class Fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

 

Pairing: Erik Lehnsherr x Charles Xavier

Type: AU Fanfiction

Remark : domestic love & daddy-duo story, no mutation involved

Warning: YAOI ALERT; ENTER AT YOUR OWN RISK

 

 

 

 

 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 

 

Chapter 6

 

 

 

 

 

 

 

 

เพราะนอนหลับไม่สนิทจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน…ชาร์ลส์จึงตื่นขึ้นมาอย่างไม่สดใสเท่าไหร่นัก

              

 

 

 

 

มือเรียวเอื้อมไปกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือ ครางอย่างไม่เต็มใจกับความคิดที่ว่าตนต้องลุกจากเตียงนอนแสนสบายนี้…แต่ก็รู้ดีว่าต้องทำอาหารเช้าให้เด็กๆ ทานก่อนไปโรงเรียน ร่างเพรียวจึงฝืนให้ตัวเองลุกขึ้น เกลี่ยผมยุ่งๆ ของตนให้เรียบลงมาขณะเปิดประตูเดินโผเผไปทางห้องน้ำ

              

 

 

 

 

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องน้ำ…ชาร์ลส์ก็ยืนพิงมันสักครู่ นึกสงสัยในใจว่าเขาขอซบมันเพื่องีบต่ออีกสักนาทีสองนาทีจะได้ไหม ก่อนที่จะฝืนตัดใจแล้วเปิดประตู…เขาต้องได้น้ำเย็นๆ มาล้างหน้าให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นคงได้หลวมตัวยอมแพ้ความคิดงี่เง่านี้แน่นอน

              

 

 

 

 

…หากสิ่งที่รอเขาอยู่ในห้องน้ำนั้นมีอานุภาพยิ่งกว่าน้ำเย็นจากโยธันไฮม์สักร้อยลิตรเสียอีก

              

 

 

 

 

อีริคยืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้า…กางเกงสีเข้มที่ร่างสูงสวมอยู่เกาะเอวได้ต่ำในระดับที่พอเหมาะพอดีในการจะทำให้คนมองสำลักหน้าแดงได้ในวินาทีเดียว แต่นั่นยังไม่ร้ายแรงเท่าท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเจ้าตัว…ชาร์ลส์เผลอมองแผงอกและหน้าท้องสีแทนนิดๆ นั้นแล้วห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ ในการร้องว้ากๆ ในใจ

           

 

 

 

 

ให้ตายสิ…เมื่อวานเขาได้มีโอกาสซบลงไปบนหุ่นแสนเพอร์เฟคตรงหน้านี่เชียวนะ!

           

 

 

 

 

“อ้าวชาร์ลส์?” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ เสยผมที่ปรกหน้าขึ้นไปพลางบอกต่อ “รอแป็บนึงนะ…ฉันจะเสร็จแล้ว”

              

 

 

 

 

นัยน์ตาสีน้ำเงินมองภาพตรงหน้าแบบเบลอๆ…ต้องใช้เวลาสักห้าวินาทีได้กว่าคำพูดจะซึมเข้าการรับรู้ ชายหนุ่มผมดำรีบสะบัดหัวนิดๆ เพื่อเรียกสติ…เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเอาแต่จ้องอีกฝ่ายจนไม่ได้ตอบรับอะไร

              

 

 

 

 

“เอ่อ…ดะ ได้สิ…!” เสียงของเขาตะกุกตะกักเหมือนระบบความคิด ร่างเพรียวเริ่มต้นล่าถอยไปที่ประตูเพราะรู้ตัวว่าสมองตนจะต้องรวนชนิดกู่ไม่กลับแน่ถ้ายังยืนต่อ “ฉะ ฉัน…เอ่อ…จะรอข้างนอกละกัน…”

              

 

 

 

 

แต่เหมือนฟ้าจะไม่ยอมรามือจากการขัดขวางความสงบในชีวิตเขา…เพราะแทนที่อีริคจะพยักหน้ารับ เจ้าตัวกลับพูดหน้าตานิ่งเฉยออกมา สายตายังไม่ละจากกระจก

           

 

 

 

 

“นายแปรงฟันรอก็ได้…จะได้ไม่เสียเวลา ฉันแค่จะหวีผมเอง”

              

 

 

 

 

มันไม่ใช่การพูดตามมารยาทเพราะร่างสูงขยับให้มีที่ยืนตรงหน้าอ่างล้างหน้าด้วยตามคำชวน ชาร์ลส์ห้ามตัวเองสุดชีวิตในการจะไม่ทำปากพะงาบๆ และรวมสติให้มั่นคง(แม้ว่าจะยากมาก)…แล้วจึงก้าวไปที่อ่างล้างหน้า พยายามให้ตัวเองจดจ่อแค่กับแปรงสีฟัน หลุดตาต่ำเพื่อมองแค่อ่างกระเบื้องสีขาวตรงหน้าเท่านั้น

           

 

 

 

 

อย่าตื่นเต้น…ชาร์ลส์ เซเวียร์…อย่า-ตื่น-เต้น…มันไม่มีอะไรทั้งนั้น…ไม่มีความจำเป็นจะต้องตื่นเต้นอะไรเลย…

           

 

 

 

 

เสียงในหัวพยายามสะกดจิตตัวเอง แต่แน่นอนว่าก็จะต้องมีอีกเสียงโผล่มาขัดเสมอ

           

 

 

 

 

แน่ล่ะ…ไม่มีอะไรเลยนอกจากอีริค เลนเชอร์ยืนเปลือยท่อนบนอยู่ห่างไปไม่ถึงนิ้วนึงเท่านั้นเอง…!

              

 

 

 

 

“ให้ตายสิ…”

              

 

 

 

 

เสียงสบถอย่างหมดความอดทนทำให้เขาลืมความคิดน่าอายของตนแล้วเผลอมอง…อีริคที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ปอยผมด้านหน้าที่ไม่ยอมเรียบลงไปเป็นภาพที่ตลกพอๆ กับที่ทำให้ชาร์ลส์นึกอยากถามสวรรค์อีกสักรอบว่าทำไมถึงได้ปล่อยให้มนุษย์หน้าตาดีขนาดนี้ลงมาเดินบนโลก

           

 

 

 

 

โอย…ช่วยหยุดทำลายชีวิตเขาสักทีจะได้ไหม…?

           

 

 

 

 

เมื่อได้สติ…ชาร์ลส์ก็รีบสะบัดหน้าไปมองทางอื่นแทน เพิ่มความตั้งใจในการแปรงฟันราวกับว่านี่จะเป็นการแปรงฟันครั้งสุดท้ายในชีวิต…จึงไม่รู้ตัวว่าอีริคที่ตอนนี้จัดการกับผมของตนสำเร็จแล้วกำลังแอบมองตนบ้างแล้ว ชายหนุ่มผมน้ำตาลแอบอมยิ้มกับท่าทางตลกๆ ของคนข้างตัวที่เอาแต่มองเพดานเหมือนกับมันน่าสนใจนักหนา ก่อนที่เขาจะเผลอตัวปล่อยให้การแอบมองกลายเป็นมองสำรวจอีกฝ่ายเต็มตา…ร่างเพรียวข้างตัวอยู่ในชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอล์มขายาวสีเทา ผมสีดำยุ่งๆ ยิ่งทำให้เจ้าตัวดูเหมือนเด็กยิ่งกว่าเดิม

              

 

 

 

 

เมื่อนัยน์ตาสีเทาตวัดปราดไปที่ตรงต้นคอสีน้ำนม…อีริคก็เพิ่งตระหนักได้เมื่อสายไปเสียแล้วว่าตนไม่น่าเผลอตัวมองอีกฝ่ายเลย ผ้าเนื้อนิ่มทิ้งตัวร่นนิดๆ เผยให้เห็นผิวตรงบ่ารำไร…ผิวของชาร์ลส์ขาวยิ่งกว่าเสื้อที่เจ้าตัวสวมอยู่เสียอีก มันขาวละมุนเสียจนจุดประกายความคิดบ้าๆ ในหัวของเขา…ความคิดที่อีริคต้องรีบย้ำบอกตัวเองให้ลืมมันไปเสียเพราะกลัวใจตัวเอง

                

 

 

 

 

ไม่…อีริค เลนเชอร์…นายไม่ได้เพิ่งคิดไปว่าอยากจะทิ้งรอยอะไรไว้บนผิวหมอนี่…หยุดคิดอะไรบ้าๆ แบบนั้นเดี๋ยวนี้…

           

 

 

 

 

เสียงน้ำดังซ่าทำให้เขาได้สติ…ชาร์ลส์แปรงฟันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังยืนเอียงๆ คอมองตัวเองในกระจกอยู่จนอีริคนึกสงสัย

              

 

 

 

 

“นายทำอะไรน่ะ?”

              

 

 

 

 

“ฉันปวดคอนิดๆ แฮะ” ชายหนุ่มผมดำพูดกึ่งบอกกึ่งรำพึง “เมื่อคืนฉันตกหมอนรึไงเนี่ย…?”

              

 

 

 

 

“แต่มันไม่ได้ช้ำอะไรนะ…”

              

 

 

 

 

อีริคถือวิสาสะก้าวเข้าไปใกล้เพื่อดูให้…แต่ก็ได้พบว่ามันเป็นสิ่งผิดมหันต์ วินาทีที่เขาก้มลงไปเป็นวินาทีเดียวกับที่ชาร์ลส์หันหน้ามาพอดี…ทั้งคู่จึงได้แต่ยืนนิ่งขึงอยู่ในตำแหน่งที่ใบหน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันแค่เพียงไม่กี่นิ้ว

              

 

 

 

 

ลมหายใจถูกลืมในวินาทีนี้…ชาร์ลส์เผลอตัวเม้มริมฝีปากนิดๆ เมื่ออีริคเรียกเขาด้วยเสียงทุ้มแผ่วเบา

              

 

 

 

 

“ชาร์ลส์…”

              

 

 

 

 

ต่างฝ่ายต่างรู้ได้ในวินาทีที่ตนทำมันลงไปแล้วว่ากริยาตอบรับนี้มันไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นสักนิด…อีริคละสายตาจากเรียวปากสีเรื่อของอีกฝ่ายไม่ได้พอๆ กับที่ชาร์ลส์รู้สึกว่าหัวใจเขาสามารถหยุดเต้นลงแค่เพียงเพราะได้ยินเสียงทุ้มนั้นกระซิบชื่อของตน

           

 

 

 

 

ให้ตายเถอะ…ให้ตายเถอะ…หยุดซะ…ต้องหยุดตัวเอง…

           

 

 

 

 

ทุกอย่างไหวระริกเหมือนภาพเบลอ…หากชัดเจนในความเงียบงัน มีเพียงเสียงในหัวที่ร้องเตือนตัวเอง…คำเตือนที่ทั้งคู่พบว่าไม่อยากทำตามสักนิด

           

 

 

 

 

นี่มันบ้าชัดๆ…แล้วก็ไม่ถูกต้องด้วย…หากตอนนี้สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องการคือ…

           

 

 

 

 

แต่แล้ววินาทีระทึกสุดขีดนี้ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงโหวกเหวกจากด้านนอก…เด็กๆ คงตื่นและเริ่มเตรียมตัวไปโรงเรียนกันแล้ว ชาร์ลส์รวมสติพอให้ตัวเองสามารถพูดออกไปได้รู้เรื่องแม้จะไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบก็ตาม

              

 

 

 

 

“เอ่อ…เดี๋ยวฉันต้องลงไปทำข้าวเช้าแล้วล่ะ”

              

 

 

 

 

อีริคเองก็เหมือนจะเพิ่งได้สติเหมือนกัน เสียงทุ้มตอบรับสั้นๆ ในลำคอก่อนจะคว้าเสื้อที่แขวนอยู่ตรงราวบนผนังแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกไป ร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านหน้าห้องเด็ก เสียงพูดคุยในห้องทำให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะเฉยๆ…กำปั้นจึงทุบโครมลงบนบานประตูพร้อมเสียงว้ากอำมหิต

           

 

 

 

 

“เสียงดังอะไรกันแต่เช้าหา??!!”

           

 

 

 

 

ถึงจะยังอยู่ในห้องน้ำ แต่ชาร์ลส์ก็ได้ยินเสียงตวาดนั้นชัดเจน ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองเต้นแรงกว่าเก่าตอนที่คิดว่าตอนนี้อีกฝ่ายเองก็กำลังหงุดหงิดจางๆ เหมือนกันกับเขา…หงุดหงิดเหมือนกับถูกขัดจังหวะอะไรบางอย่าง และไม่รู้ทำไมถึงได้มั่นใจนักว่าไอ้เจ้าอะไรบางอย่างนี่จะต้องเป็นสิ่งสำคัญแน่ๆ

              

 

 

 

 

ชาร์ลส์หน้าร้อนวาบเมื่อคิดถึงตรงนี้…เพิ่งตระหนักได้ว่าเขากำลังหวั่นไหวกับคนที่ไม่ควรหวั่นไหวด้วยที่สุดในตอนนี้

           

 

 

 

 

ใจเต้นขนาดนี้กับคนที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงเดือนแถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก…ชาร์ลส์ เซเวียร์…นายบ้าไปแล้วหรือไง?

           

 

 

 

 

ระหว่างที่ชายหนุ่มผมดำกำลังสครีมแบบไม่มีเสียงอยู่ในห้องน้ำ เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เลยว่าผู้อยู่ในเหตุการณ์อีกคนก็กำลังถามคำถามเดียวกันนี้กับตัวเอง…นิยามเรื่องทั้งหมดได้ในประโยคเดียว

           

 

 

 

 

นี่มันบ้า…บ้ามากๆ ด้วย

              

 

 

 

 

แต่แน่นอนว่าอย่างไร…คำแย้งของใจจริงก็ตามแทรกมาอยู่ดี

           

 

 

 

 

แต่ถึงจะบ้าแค่ไหน…พวกเขาก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่ามันทำให้รู้สึกดีชะมัด

 

 

 

 

 

 

*****

 

              

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายออกจากบ้านและเขาไปส่งเรเวนที่โรงเรียนแล้ว…ชาร์ลส์ก็กลับบ้านมาจัดการกับงานที่มีตามปกติ

              

 

 

 

 

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มผมดำก็เอาแลปทอปของตนมาเปิดหาที่ที่ตนอาจจะได้ใช้ความสามารถที่ร่ำเรียนมาเพื่อทำงาน…แต่ไม่ต้องพูดถึงการเล่นเปียโนประกอบวงอะไรเลย แค่โรงเรียนดนตรีในละแวกนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีเสียด้วยซ้ำ

              

 

 

 

 

หลังจากที่ไปรับเรเวนกลับจากโรงเรียนตอนบ่ายกว่าๆ…ชาร์ลส์ยังคงไม่ยอมแพ้ในการหาที่ทำงานต่อ แต่ความพยายามของเขาดูจะไม่มีประโยชน์และรังแต่จะทำให้ปวดตาจากการจ้องหน้าจอแลปทอปนานๆ…เขารู้ตัวอีกทีก็เมื่อเสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังมา นัยน์ตาสีน้ำเงินตวัดมองนาฬิกา…สามโมงกว่าแล้ว

              

 

 

 

 

เสียงเคาะประตูดังซ้ำ ชาร์ลส์จึงเร่งฝีเท้าไปเปิดให้…เด็กชายคนเล็กของบ้านยืนยิ้มอายๆ มาให้

              

 

 

 

 

“กลับมาแล้วครับ”

              

 

 

 

 

ชายหนุ่มยิ้มตอบ ถอยหลังเพื่อให้หนุ่มน้อยเดินเข้ามาในบ้านได้ “แล้วอเล็กซ์กับฌอนล่ะ?”

              

 

 

 

 

“ขอบคุณฮะ” แฮงค์พูดเมื่ออีกฝ่ายปิดประตูตามหลังให้ ร่างเล็กถอยรองเท้าแล้ววางเข้าชั้นอย่างเรียบร้อยตามนิสัย “อเล็กซ์กับฌอนมีซ้อมบอลฮะ…คงกลับซักห้าโมงได้”

              

 

 

 

 

“โอเค” ชาร์ลส์พยักหน้ารับรู้ “เธอหิวหรือเปล่า? จะทานอะไรไหม?”

              

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรฮะ…เดี๋ยวผมจะทำการบ้านเลย” แฮงค์พูด ก่อนจะหันไปอ้าแขนรับร่างน้องสาวที่วิ่งพุ่งเข้ามาหา “ว่าไงเรเวน”

              

 

 

 

 

ชาร์ลส์ยิ้มตามเมื่อเห็นเด็กชายพูดคุยหยอกล้อกับน้องสาวแล้วอุ้มร่างเล็กๆ เดินขึ้นชั้นสองไป…ก่อนจะหันกลับมาจดจ่อกับหน้าจอแลปทอปอีกครั้ง กะในใจว่าคงมีเวลาอีกสักพักก่อนที่จะต้องเริ่มเตรียมอาหารเย็น

              

 

 

 

 

หลังจากที่มาถึงห้องที่เขาอยู่รวมกับพี่น้อง…แฮงค์ก็เริ่มต้นกางสมุดการบ้านแล้วลงมือทำ แบบฝึกหัดชวนปวดหัวของเด็กประถมวัยเดียวกันไม่ได้ทำให้หนุ่มน้อยสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด…ทุกอย่างเสร็จในเวลาไม่นาน แล้วเด็กชายก็หยิบเอาหนังสือฟิสิกส์ระดับมัธยมที่ยืมมาจากห้องสมุดออกมาอ่านเล่น

              

 

 

 

 

“พี่แฮงค์…อะไร…?” สาวน้อยเบียดเข้ามาดูบ้าง แฮงค์จึงขยับให้น้องสาวดูได้ถนัดๆ…หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือรวมการทดลองที่มีรูปประกอบ เรเวนเอานิ้วจิ้มบรรดาสายไฟหลากสีในหน้าหนังสือแล้วทำเสียงตื่นเต้นฮึมฮัม “พี่แฮงค์เรียนเรื่องสายรุ้งเหรอ?”

              

 

 

 

 

“เปล่า…มันคือสายไฟ” หนุ่มแว่นอธิบายพร้อมชี้ประกอบ “นี่ไง…เขาอธิบายว่าถ้าเรารู้วิธี เราถอดเอาสายไฟออกมาโดยที่เครื่องพวกนี้ไม่เสียได้ด้วย”

              

 

 

 

 

เมื่อได้ยินศัพท์ยากๆ…สาวน้อยก็เริ่มทำหน้ามุ่ยเพราะไม่เข้าใจแล้วกลับไประบายสีสมุดเจ้าหญิงราพันเซลตามเดิม แฮงค์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะอ่านหนังสือในมือตนต่อ…เขากำลังสนใจเรื่องวงจรไฟฟ้าอยู่เพราะคิดว่าเป็นเรื่องใกล้ตัว การทดลองเดิมที่เขาอ่านให้น้องฟังอธิบายต่อถึงวิธีแก้วงจรและสายไฟของเครื่องใช้ไฟฟ้าให้ใช้ได้เป็นปกติโดยยกฮีตเตอร์มาเป็นตัวอย่าง

           

 

 

 

 

งั้น…ถ้าเขาทำทุกอย่างตรงกันข้าม ผลที่ออกมาก็ย่อมเป็นผลตรงกันข้าม…ถูกไหม?

              

 

 

 

 

หนุ่มเนิร์ดเริ่มสงสัย…แต่ในบ้านนี้ไม่มีฮีตเตอร์ที่ทดลองด้วยได้เพราะแต่ละเครื่องล้วนอยู่ในห้องนอน ถ้าผิดพลาดขึ้นมา…นั่นหมายความว่าตัวเขาเองกับทุกคนและชาร์ลส์จะต้องนอนหนาว (แฮงค์ไม่เสียสติพอจะทดลองกับฮีตเตอร์ของอีริคแน่นอน)

           

 

 

 

 

เฮ้ๆ…เดี๋ยวก่อนสิ…

              

 

 

 

 

แฮงค์เริ่มร่างภาพเหตุการณ์ในหัว…ถ้าฮีตเตอร์ในห้องชาร์ลส์ใช้งานไม่ได้ ชายหนุ่มก็จะนอนในห้องตัวเองไม่ได้ และห้องของพวกเขาก็ไม่มีที่เหลือแล้ว เพราะงั้นที่ๆ เดียวที่ชาร์ลส์จะนอนได้ก็คือ…

           

 

 

 

 

“พวกเราจะเชียร์ให้แด็ดกับชาร์ลส์ชอบกันให้ได้…อารมณ์แบบคอยสร้างโอกาสหรือบรรยากาศอย่างงั้นน่ะ”

           

 

 

 

 

หนุ่มน้อยสูดลมหายใจลึกๆ เมื่อตระหนักได้ว่าความรู้ของตนสามารถใช้ประโยชน์อื่นได้นอกเหนือจากเป็นแค่การทดลองวิทยาศาสตร์ธรรมดา…แต่ก็ยังตัดสินใจไม่ขาดเพราะเสียงเล็กๆ ที่ย้ำเตือนพร้อมมีภาพชายหนุ่มผมดำยิ้มนุ่มนวลประกอบ

           

 

 

 

 

ขืนจับชาร์ลส์ผู้แสนอ่อนโยนบอบบางนอนห้องเดียวกับแด็ด…รับรองชาร์ลส์ไม่รอดแน่…

              

 

 

 

 

แฮงค์หน้าแดงแปร๊ดกับความคิดของตัวเอง(เพราะคำว่า ‘ไม่รอด’ แปลได้หลายนัยยะเกินไป) แต่ผลที่เขาคาดเดาว่าจะได้ตามมามันก็ยั่วใจจนไม่อาจปล่อยความคิดนี้ผ่านไปได้

                

 

 

 

 

“เรามีของอร่อยๆ กิน…แด็ดก็อยู่ติดบ้านแถมยอมคุยกับพวกเรา…พวกนายไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ไปตลอดรึไง?”

           

 

 

 

 

เสียงของพี่ชายอีกคนดังขึ้นมายุอีก…แฮงค์สะบัดหัวพึ่บพับ สำนึกสองด้านยื้อกันอยู่ในหัว ถ้าทำ…เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแกล้งชาร์ลส์ แต่ถ้าไม่ทำ…เขาก็รู้ดีว่าบรรดาพี่น้องของเขาไม่มีทางจะทำเรื่องนี้ได้เพราะไม่มีใครสนใจจะอ่านหนังสือทำนองนี้อยู่แล้ว

              

 

 

 

 

ถ้าไม่ใช่เขา…ก็จะไม่มีใครเลย

              

 

 

 

 

“พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่…” ในที่สุด หนุ่มแว่นก็กำหมัดอย่างตัดสินใจได้…พึมพำคำคมจากหนังโปรดของตน “…มากับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่เสมอ”

           

 

 

 

 

เขาไม่ได้ทำอะไรผิด…มันเป็นการกระทำเพื่อความก้าวหน้าของวิทยาศาสตร์และประโยชน์สุขส่วนรวมต่างหาก!

           

 

 

 

*****

 

              

 

“เอ๋…เป็นอะไรล่ะเนี่ย?”

              

 

 

 

 

ชาร์ลส์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ร่างเพรียวสั่นนิดๆ เมื่ออากาศเย็นๆ ในห้องประทะผิว…การยืนในห้องที่ไม่มีฮีตเตอร์หลังเพิ่งอาบน้ำมาไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย นิ้วเรียวจิ้มปุ่มเดินเครื่องของฮีตเตอร์ตั้งพื้นในห้องนอนซ้ำไปซ้ำมา แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม…ไม่มีสัญญาณการทำงานใดๆ เกิดขึ้น

              

 

 

 

 

เมื่อลองจนมั่นใจแล้วว่าคงไม่มีประโยชน์…เขาจึงเดินไปที่ห้องเด็ก หวังว่าจะมีใครพอรู้สาเหตุบ้าง ชาร์ลส์ไม่อยากรบกวนอีริคเพราะเห็นว่าเจ้าตัวติดหนึบอยู่กับการพิมพ์อะไรสักอย่างมาตั้งแต่ที่กลับถึงบ้านแล้ว

              

 

 

 

 

ชายหนุ่มเคาะประตูแล้วเปิดแง้มเข้าไป เด็กๆ ที่อยู่ในห้องหันมาตามเสียงเรียกของเขา

              

 

 

 

 

“คือว่า…ฮีตเตอร์ในห้องฉันมันอยู่ดีๆ ก็ใช้ไม่ได้น่ะ” ชาร์ลส์อธิบาย “มีใครพอจะรู้มั้ยว่าทำไม?”

              

 

 

 

 

“หา?” อเล็กซ์อุทานเสียงงงๆ “ตั้งแต่อยู่มามันไม่เคยเสียเลยนะครับ”

              

 

 

 

 

“เมื่อคืนมันยังโอเคนะ แต่ตอนนี้เปิดไม่ติดแล้ว” ชายหนุ่มอธิบาย

              

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตามคนมาซ่อมดีมั้ยฮะ?” ฌอนช่วยคิด “คืนนี้คุณนอนกับพวกเราก็ได้ฮะ…”

              

 

 

 

 

“เอาๆๆๆ…เรเวนอยากให้นอนด้วย!” สาวน้อยพูดแทรกเสียงสูง ยิ้มร่าพร้อมขย่มตัวอย่างถูกอกถูกใจ

              

 

 

 

 

“นายจะบ้าเหรอฌอน? ห้องเรามีที่เหลือที่ไหน…นายจะให้ชาร์ลส์นอนบนพื้นรึไง?” เด็กชายคนเล็กพูดสวนขึ้นอย่างผิดนิสัย ทุกคนหันขวับมามองทันทีอย่างประหลาดใจ…เพราะแฮงค์ แมคคอยไม่เคยพูดจาตัดบทไร้เยื่อใยแบบนี้มาก่อน

              

 

 

 

 

“แฮงค์…นายพูดอะไรของนาย…?” อเล็กซ์เริ่มต้นจะดุน้องกับคำพูดไม่มีน้ำใจนี้ แต่อีกฝ่ายก็เดินหน้าต่อโดยไม่ฟัง

              

 

 

 

 

“ผมว่าคุณให้แด็ดดูให้ดีกว่านะฮะ ไม่แน่แด็ดอาจจะซ่อมเป็น” แฮงค์พูดรัวเร็ว “ถ้ามันแก้ไม่ได้จริงๆ…ก็ให้แด็ดช่วยคิดช่วยจัดการละกันฮะ พวกผมทำไม่เป็นหรอก”

              

 

 

 

 

“อะ…อื้อ” ชาร์ลส์กระพริบตาแบบตั้งตัวไม่ทัน แอบสงสัยกับท่าทีดื้อดึงของเด็กชาย แต่ก็คิดได้ว่าอะไรแบบนี้มันก็สมควรจะถามเจ้าของบ้านมากกว่าเด็กๆ จริงๆ อย่างที่แฮงค์กล่าว…เขาจึงกล่าวขอบคุณ บอกให้ทุกคนหลับฝันดี แล้วจึงเดินออกไป

              

 

 

 

 

บรรดาคนในห้องรอจนประตูปิดสนิทและเสียงฝีเท้าเดินลงบันไดไปแล้วจึงพร้อมใจหันหน้ามาหาหนุ่มแว่น…สายตาสามคู่แทบลุกเป็นไฟแล้ว

                

 

 

 

 

“แฮงค์ แมคคอย!! พูดแบบนั้นกับชาร์ลส์ได้ยังไง?!! นายละอายใจบ้างมั้ยที่ทำตัวแบบนี้??!!”

           

 

 

 

 

“นายมันไม่มีน้ำใจแฮงค์!! พี่ชายไม่อยากเชื่อว่านายจะเป็นเด็กไม่มีน้ำใจแบบนี้!!”

           

 

 

 

 

“พี่แฮงค์แย่!! เรเวนไม่อยากให้มี๊ชาร์ลส์หนาวนะ!!”

              

 

 

 

 

หนุ่มแว่นยกมือสองข้างขึ้นเป็นเชิงยอมจำนน หน้าตาของเจ้าตัวบอกชัดว่ารู้สึกผิดจนจะร้องไห้อยู่แล้ว “ฉะ ฉันขอโทษ…แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ สิ่งที่ฉันทำไปมันก็ไม่มีประโยชน์น่ะสิ”

              

 

 

 

 

คำอธิบายทำให้พี่น้องของเด็กชายลืมโมโหช่วยครู่ อเล็กซ์ถามเสียงงงๆ “นายทำอะไร?”

              

 

 

 

 

“ฮีตเตอร์ไม่ได้เสียเองหรอก…และแด็ดก็จะซ่อมไม่ได้ด้วย” แฮงค์พูดเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด “…เพราะฉันเป็นคนถอดสายไฟแล้วก็แก้ให้วงจรมันพังเอง”

              

 

 

 

 

“หา???” ฌอนอุทานเสียงหลง เอามือชี้หน้าน้องอย่างไม่อยากเชื่อ “นาย…ทำเองเหรอ?”

              

 

 

 

 

แฮงค์พยักหน้า

              

 

 

 

 

ระดับความประหลาดใจของอเล็กซ์เองก็เทียบเท่าได้กับฌอน เพียงแต่เจ้าตัวอึ้งจนพูดไม่ออก…ได้แต่ถามย้ำเบาๆ

              

 

 

 

 

“นาย…ทำฮีตเตอร์ให้เจ๊งเอง?”

              

 

 

 

 

แฮงค์พยักหน้าอีกครั้งเพื่อยืนยันคำเดิม

              

 

 

 

 

“นายทำ…นายเนี่ยนะ?” ฌอนพูดซ้ำอย่างยังเชื่อไม่ลง “โอยยยยยย…ฉันไม่อยากจะเชื่อ!!! น้องชายขี้แหยของฉันเองเนี่ยนะ??!! พระเจ้า…!!”

              

 

 

 

 

หนุ่มแว่นอธิบายเหตุการณ์ที่เขาตั้งใจจะให้เกิดขึ้นระหว่างอีริคกับชาร์ลส์ให้ทุกคนฟัง…และหลังจากที่เล่าจบ พี่ชายคนรองกับน้องสาวก็พุ่งเข้ากอดเขาจนหงายหลังลงบนเตียง แม้แต่อเล็กซ์ที่ไม่ค่อยจะยอมชมใครเท่าไหร่ยังเอ่ยปากพร้อมเอามือตีศีรษะเขาแปะๆ

              

 

 

 

 

“…แจ่มมากไอ้น้อง”

              

 

 

 

 

แฮงค์ยิ้มออกเมื่อได้ฟังว่าทุกคนชื่นชมการกระทำของเขา…แต่ก็ยังแอบรู้สึกผิดกับชาร์ลส์ไม่ได้ เด็กหนุ่มรีบสูดลมหายใจลึกๆ พลางปลอบตัวเองว่าถ้าดูท่าไม่ดี…เขาก็แค่ซ่อมวงจรให้มันเหมือนเดิม ย้ำกับตัวเองด้วยประโยคจากหุ่นยนต์ที่เป็นหนึ่งในฮีโร่ในดวงใจของตน

           

 

 

 

 

ออพติมัสยังบอกเลยนี่ว่าถ้าไม่มีการเสียสละย่อมไม่มีชัยชนะ…เขาต้องเสียสละที่จะรู้สึกแบบนี้เพื่อความสุขของทุกคน!

 

 

 

*****

 

              

ชาร์ลส์ค่อยๆ เดินอย่างเบาเสียงที่สุดลงมาที่ชั้นล่าง…ไม่ผิดจากเดิมที่เห็นครั้งสุดท้าย อีริคยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์แลปทอป มีบ้างที่หยุดเพื่ออ่านสิ่งที่ตนพิมพ์ลงไปออกมาเป็นเสียงพึมพำแล้วจึงแก้หรือพิมพ์ต่อ ชาร์ลส์ลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตัดสินใจขัดจังหวะด้วยการเรียกเบาๆ

              

 

 

 

 

“เอ่อ…อีริค ฉันคุยด้วยแป็บนึงได้มั้ย?”

              

 

 

 

 

เจ้าของชื่อครางรับในลำคอ ก่อนจะหันมาสบตากับเขา เสียงทุ้มถามเข้าประเด็น “ว่าไง?”

              

 

 

 

 

“ฮีตเตอร์ในห้องฉันน่ะ…อยู่ดีๆ มันก็ใช้ไม่ได้” ชาร์ลส์เพิ่งสังเกตว่าอีริคสวมแว่นตาอยู่ แว่นกรอบสี่เหลี่ยมขอบดำธรรมดาทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มดูเคร่งขรึมขึ้นมาเหมือนคนในวงการธุรกิจ…แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเจ้าตัวจะดูหล่อน้อยลงแต่อย่างใด “นายช่วยมาดูหน่อยได้มั้ย?”

              

 

 

 

 

“อืม” ชายหนุ่มผมน้ำตาลตอบสั้นๆ พลางลุกขึ้น ก่อนจะก้าวไปที่บันไดโดยมีคนตัวเล็กกว่าจ้ำตามมาด้วย หลังจากที่มองอีริคสำรวจฮีตเตอร์ในห้อง…ชาร์ลส์ก็สังเกตได้ว่าอีกฝ่ายดูจะไม่ได้จดจ่อกับมันสักเท่าไหร่ เดาได้ว่าคงเป็นเพราะจิตใจยังไม่ละจากงานในแลปทอป เขาจึงรีบพูดบอกอย่างเกรงใจ

              

 

 

 

 

“เอ่อ…ถ้ามันซ่อมวันนี้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก นายยุ่งอยู่นี่นา…ไปทำงานต่อดีกว่า”

              

 

 

 

 

“เอางั้นเหรอ? ขอบใจนะ” อีริคตอบรับราวกับว่านี่เป็นประโยคที่รอฟัง…ชาร์ลส์ไม่ถือสากริยาตรงๆ นี้เพราะชินแล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้เมื่ออีกฝ่ายถามขึ้นมา

 

 

 

 

“งั้นคืนนี้นายจะนอนได้ไงล่ะ?”

              

 

 

 

 

“เอ่อ…” ชายหนุ่มผมดำเพิ่งตระหนักได้ว่าตนไม่มีที่นอนทั้งในห้องตัวเองและห้องเด็ก เขาจึงยักไหล่อย่างจำยอม “โซฟาในห้องทีวีก็น่าจะโอเคแหละ…คืนเดียวเองนี่”

              

 

 

 

 

“ให้ตาย…นายคิดว่าฉันเป็นคนที่แย่ขนาดนั้นเลยรึไง?” ผิดความคาดหมายของเขา…เพราะอีริคขมวดคิ้วอย่างฉุนๆ “ให้นายนอนบนโซฟาเนี่ยนะ…ฉันบอกสักคำรึยังว่านายนอนห้องฉันไม่ได้?”

              

 

 

 

 

“กะ ก็…” ชาร์ลส์อึกอักเพราะรู้ว่านั่นเป็นทางเลือกที่น่ากลัวที่สุด…จึงทำให้เขาแย้งไม่ทัน

              

 

 

 

 

“นายคิดจริงๆ เหรอเนี่ยว่าฉันจะปล่อยให้นายนอนโซฟา?” อีริคทวนคำอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะก้มหน้าลงมาสบตากับเขาชัดๆ “ฟังนะชาร์ลส์…เลิกทำตัวเกรงใจแบบนี้ซะที  ชอบอะไรไม่ชอบอะไรหรือคิดเห็นยังไง…มีอะไรก็พูดตรงๆ เลย อย่าฝืนแล้วไม่ยอมบอกฉัน…เข้าใจมั้ย?”

              

 

 

 

 

“โอเค…” ชายหนุ่มผมดำพยักหน้า…พยายามสั่งให้ตัวเองทำสีหน้าเป็นปกติ อีริคยิ้มบางๆ กับคำตอบรับนั้น

           

 

 

 

 

“งั้นก็ตามนั้น…นายนอนไปก่อนเลยก็ได้ ฉันยังเหลืองานต้องปั่นอีกเยอะ”

              

 

 

 

 

เสียงทุ้มจัดการสรุปเองเสร็จสรรพก่อนจะเดินลงบันไดไปแบบไม่รอฟังเขา ชาร์ลส์จึงได้แต่ถอนหายใจพร้อมครางฮือๆ ในใจ

           

 

 

 

 

เมื่อเช้าแค่ไม่กี่นาทีสั้นๆ ยังเผลอใจไปซะขนาดนั้น…แล้วนี่มันทั้งคืนแถมในห้องนอนด้วยนะ…

              

 

 

 

 

ทางเลือกที่ถูกเลือกให้แล้วเป็นทางเลือกที่น่ากลัวที่สุด…และสิ่งที่น่ากลัวนั้นก็ไม่ใช่อะไรนอกจากใจของตัวเขาเองนี่แหละ

 

 

 

 

 

*****

 

              

กว่าอีริคจะปั่นงานเสร็จก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว

              

 

 

 

 

ชายหนุ่มเดินหาวขึ้นบันได ในหัวคิดต้องการเพียงการนอนยาวๆ…ปกติเขาไม่ใช่คนที่นอนเร็วอะไรนักหนา เพียงแต่วันนี้สมองที่ระดมปั่นต้นฉบับมาราธอนมาตั้งแต่เย็นของเขามันหมดแรงแล้ว ร่างสูงเปิดประตูห้องนอนเข้าไป…และภาพที่เห็นก็ทำให้เขาเพิ่งนึกออกว่าคืนนี้ตนจะไม่ได้ครองเตียงแสนสบายคนเดียว

              

 

 

 

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาบอกให้เลิกเกรงใจหรือไม่…แต่ชาร์ลส์ที่ตอนนี้หลับสนิทแล้วก็ทำตามคำบอกของเขาแบบเต็มที่ ร่างสมส่วนนอนโดยเว้นที่ไว้ให้เขาก็จริง แต่ก็ดึงผ้าห่มทั้งผืนไปคลุมรอบตัวเองจนมองแทบไม่เห็นตัวคนนอน…อีริคมองภาพชายหนุ่มผมดำที่มีผ้าห่มม้วนรอบจนดูเหมือนรังไหมกลมๆ แล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ชาร์ลส์ไม่เคยพลาดในการจะทำให้เขารู้สึกมีความสุขแบบแปลกๆ เสมอ

              

 

 

 

 

ชายหนุ่มผมน้ำตาลเดินไปนั่งบนเตียงก่อนจะค่อยๆ เอนตัวลงนอน เอื้อมแขนข้ามร่างที่กำลังหลับอยู่เพื่อวางแว่นตาลงบนโต๊ะหัวเตียง…สัมผัสที่เผลอโดนเบาๆ โดยไม่ได้ตั้งใจทำให้อีกฝ่ายถอนหายใจออกมา ก่อนที่ใบหน้าสีน้ำนมจะหันมาเผชิญกับเขา…เสียงครางอือเบาๆ ในลำคอยิ่งทำให้ชาร์ลส์ดูเหมือนเด็กยิ่งกว่าเดิม และอีริคก็พบว่ามันยากมากในการจะถอนสายตาจากภาพตรงหน้าแล้วนอนให้หลับ

           

 

 

 

 

ให้ตาย…หมอนี่มันตัวอันตรายชัดๆ…

           

 

 

 

 

ชายหนุ่มสบถในใจ…ชาร์ลส์ดูจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาคุมตัวเองไม่ได้เสมอ รีบตัดใจปิดโคมไฟดวงเล็กที่หัวเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอน…แม้จะรู้ดีว่าคงข่มตาให้หลับได้ยากแน่แท้

              

 

 

 

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัมผัสของฟูกที่ยวบลงไปหรือความอบอุ่นที่เพิ่มขึ้นข้างตัว…แต่คนข้างตัวของเขาก็เริ่มดิ้นยุกยิกจนหลุดออกมาจากรังไหมผ้าห่มจนได้ ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเจ้าตัวไม่ได้พลิกตัวมาเบียดกระแซะแนบชิดกับเขา…กลิ่นสบู่อ่อนๆ และลมหายใจแผ่วเบาทำให้อีริครู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้าได้จริงๆ

              

 

 

 

 

“ให้ตาย…ชาร์ลส์…”

              

 

 

 

 

เสียงทุ้มสบถออกมาชัดๆ แล้ว…เพียงแต่เล็ดรอดออกมาให้ได้ยินแผ่วเบาเท่านั้น แต่แน่นอนว่าเหมือนสวรรค์ยังไม่สาแก่ใจในการทดสอบความอดทนของเขา…แขนเรียวบางของอีกฝ่ายเลื่อนมาแปะบนตัวเขาพร้อมกับศีรษะที่ปกคลุมด้วยเรือนผมนุ่มสีดำซบลงมาตรงไหล่ สภาพตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรกับชาร์ลส์พยายามจะกอดอีริคเลยสักนิด

              

 

 

 

 

อีริคถอนหายใจหนักๆ…ก่อนจะยอมให้ตัวเองทำสิ่งที่อยากทำบ้าง แขนแข็งแรงเอื้อมออกไปโอบร่างเพรียวเข้ามากอดไว้…จัดให้อีกฝ่ายนอนได้สบายๆ ในอ้อมแขนของตน ยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินเสียงฮึมฮัมแผ่วเบา…แล้วจึงค่อยๆ หลับตาลงบ้าง

           

 

 

 

 

ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ไปทุกคืน…เขาก็คงยังตัดสินใจไม่ได้ล่ะนะว่าควรจะนัดช่างมาซ่อมฮีตเตอร์ตอนอีกกี่ปีข้างหน้าดี

              

             

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc.

 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 

hola! เปลี่ยนบรรยากาศกันมั่งนะคะ…มองไปทางไหนช่วงนี้ก็มีแต่อเวนเจอร์สอ่ะ ขนาดในบล็อกนี้ยังสองเอนทรี่ติดๆเลย…ไม่ได้อ่ะค่ะ!! เราเมนอีริคชาร์ลส์นะ!! *กอดมิวแทนต์* ใครรู้จักอยู่แล้วก็อย่าลืม…ใครยังไม่รู้จักก็ไปหาแผ่น X-Men First Class มาดูซะนะคะ แล้วจะอ่านบล็อกนี้ได้เยอะขึ้นมาหลายสิบเอนทรี่เลย 555 เพราะมันไม่มีอะไรอย่างอื่น

 

 

 

เขียนไว้นานแล้วตอนนี้ โดนกระแสอเวนเจอร์สและธอร์กิฟาดหน้ารัวรัว พอกลับมาอ่านอีกทีก็เลย….ก็ยังแอร๊ยเหมือนเดิมค่ะ >////< /โดนตรบ เป็นงี้จริงๆค่ะ…อ่านอีกรอบก็จะไม่รู้สึกว่าเขียนเองแล้วอ่ะ ฮริ๊วววววว ขอเชียร์สุดใจค่ะ

 

 

 

แฟนเกิร์ลคนไหนไม่ดูไม่จิ้นหนังเรื่องนี้ พลาดดดดดดดดนะคะ!! #XMFC&CherikForever

 

 

ถ้าสังเกตเรื่องนี้กับเรื่องไวท์เลิฟฯ…ทิพย์กะให้เรื่องนี้อารมณ์แบบ love at first sight ค่ะ เหมือนเจอกันปั๊บ ก็บอกได้เลยว่านี่แหละ the one…sparks fly เลยอะไรทำนองนี้ จะต่างกับไวท์เลิฟฯที่ hearts grow fonder as time goes by ค่ะ เพราะงั้น…ตอนนี้คือเหมือนคุณพ่อกับคุณพี่เลี้ยงจะอินเลิฟไปเกินครึ่งทางละ 555 /อย่าาาาา อย่าเพิ่งตกใจ มันยังไม่จบง่ายๆค่ะ รับรอง      

 

 

#แซมวินเชสเตอร์ยืนยันเลยทีเดียว

 

 

 

ขอโทษที่ตามตอบคอมเมนต์ไม่หมดนะคะ งานยุ่งมาก จะสอบแล้วววว แต่ขอบอกว่าอ่านทุกคอมเมนต์เลยนะคะ อ่านซ้ำๆด้วย #โรคจิต

  

มีความสุขมากๆค่ะ อ่านคอมเมนต์แล้วแรงปั่นมันมาจริงๆนะ ช่วยได้เยอะมากเลยค่ะ 🙂

 

 

 

ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ถล่มทลายในเอนทรี่ฟิคธอร์กินะคะ และก็ขอบคุณคนที่ไปฟอล+ทักในทวิตด้วย ดีใจมากกกกก

 

พูดคำอื่นไม่ออกจริงๆนอกจากว่า…ขอบคุณมากๆและดีใจมากๆค่ะ ปกติเขียนบล็อกเงียบๆอยู่ในหลืบเว็บมาตั้งนาน ตอนนี้ได้เจอเพื่อนร่วมเพ้อร่วมเวิ่น อุ่นใจมากค่ะ ขอกอดเรียงตัวเลยนะคะ XDDDD

 

 

 

เจอกันเอนทรี่หน้าค่ะ 🙂