[FassAvoy Fic] One Fine Afternoon

 

One Fine Afternoon

FassAvoy fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

 

 

 

 

Pairing: Michael Fassbender x James McAvoy

Type: AU Fanfiction

 

 

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบัง เทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ * 

 

 

 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 

 

 

 

 

 

 

 

เจมส์กำลังชั่งใจ

 

 

 

 

 

นี่เป็นเวลาบ่ายแล้ว…เพราะงั้นการดื่มกาแฟอาจทำให้นอนไม่หลับเอาได้ในตอนกลางคืน แต่ตอนนี้…ชายหนุ่มอยากดื่มกาแฟขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แล้วสุดท้าย…เขาก็ตั้งกาต้มน้ำร้อนจนได้

 

 

 

 

 

ระหว่างที่รอให้น้ำเดือด…เจมส์ก็เปิดตู้เพื่อหยิบถ้วยกระเบื้องออกมา แว่วเสียงแจ้วๆ ของรายการทีวีดังมาจากในห้องนั่งเล่น…เขาคิดถึงคนในห้องก่อนจะหยิบถ้วยออกมาสองใบ

 

 

 

 

 

กาแฟที่ชงไม่ใช่ชนิดที่มีวิธียุ่งยาก…นั่นจึงทำให้ครู่เดียวก็พร้อมดื่ม ชายหนุ่มเติมน้ำตาลให้ตัวเองและในถ้วยอีกใบ…เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายชอบความหวานระดับไหน ก่อนจะค่อยๆ ถือถ้วยร้อนกรุ่นทั้งสองไปทางห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

 

“เจมส์…” ไมเคิลเรียกเบาๆ เมื่อเห็นเจ้าของชื่อเดินเข้ามา…ร่างสูงกำลังนอนเหยียดยาวอย่างสบายอารมณ์อยู่บนโซฟาเพื่อดูทีวี แต่ก็ละสายตามามองอีกฝ่าย…กลิ่นเครื่องดื่มหอมอบอุ่นซ่านทั่วห้อง แต่สิ่งที่ทำให้ยิ้มบางๆ ออกมาคือถ้วยสองใบในมือ…ความใส่ใจของเจมส์ทำให้เขามีความสุขเสมอ

 

 

 

 

 

เจมส์ขยับยิ้มตอบ ชายหนุ่มชอบวันแบบนี้…ยามบ่ายเงียบสงบที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องห่วงถึงงานอะไร ร่างสมส่วนเดินไปนั่งตรงพื้นพรมหน้าโซฟา วางแก้วกาแฟร้อนกรุ่นใบหนึ่งไว้บนโต๊ะเล็ก…รอให้เย็นลงสักนิด แอบอมยิ้มเมื่อแขนยาวๆ ของไมเคิลเลื่อนมาพาด…รั้งให้แผ่นหลังของเขาเข้าไปชิดโซฟา

 

 

 

 

 

“ขึ้นมานั่งด้วยกันสิ นั่งพื้นทำไม” ถึงเสียงจะง่วงงุน…แต่เจมส์ก็รู้ว่าไมเคิลตื่นเต็มตาดี เจ้าตัวแค่คิดจะใช้เสียงมึนๆ แบบนี้มาอ้อนเพราะอยากมีเขานั่งข้างๆ ไว้ให้กอดสะดวกๆ บนโซฟาด้วยเท่านั้นเอง

 

 

 

 

 

“ไม่เอาน่าไมเคิล เดี๋ยวกาแฟหกหมด” เจมส์พยักเพยิดไปที่แก้วในมือ เสียงอ่อนๆ แต่เจือกระแสปรามๆ ถูกใช้เพื่อบอกกลายๆ ว่าตนจะยอมตามใจก็ต่อเมื่อจัดการเครื่องดื่มนี้หมดเท่านั้น

 

 

 

 

 

เสียงถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ของอีกฝ่ายทำให้เจมส์อมยิ้ม…เขาชอบเวลาที่รู้ว่าไมเคิลต้องการอะไรอย่างอื่นแต่ก็ยอมตามใจตนแบบนี้ ชายหนุ่มยอมรับว่าการที่เขาชอบแกล้งไมเคิลมันผิด แต่ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ…เจมส์ชอบเวลาที่ได้เห็นผู้ชายตัวโตๆ อย่างไมเคิลทำหน้าเขินหรือหน้ามุ่ยแบบนี้

 

 

 

 

 

ไมเคิลเลิกเซ้าซี้ให้ขึ้นมานั่งด้วยกัน แต่มือก็แตะคางเขาเบาๆ…ไล้ตามแนวเรียวปาก นั่นจึงทำให้เจมส์หันไปสบตาด้วย…ยิ้มอย่างรู้ทัน ดวงตาสีเขียวอมเทามองเขาเหมือนลูกหมาซนๆ ที่กำลังอ้อนขอรางวัล…มันเป็นภาพที่น่ารักและละลายใจคนมองชะมัด แต่เจมส์ก็รู้ว่าเขาใจร้ายพอที่จะแกล้งลูกหมาตัวโตตรงหน้า ชายหนุ่มวางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะเล็ก กลั้นยิ้มตอนที่หยัดตัวขึ้นไป

 

 

 

 

 

…แค่หอมแก้มอีกฝ่ายเบาๆ

 

 

 

 

 

สีหน้าของไมเคิลบึ้งตึงนิดๆ ทันทีเหมือนเด็กโดนขัดใจ…ดวงตาสีเขียวตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์ชวนให้คนมองคิดถึงตัวการ์ตูนหมียักษ์ที่หงุดหงิดเวลาไม่ได้ทานน้ำผึ้งสมใจชอบกล เจมส์หัวเราะออกมาดังๆ ตอนมองหน้ามุ่ยๆ ของอีกฝ่าย…และยิ่งหัวเราะหนักขึ้นตอนที่เสียงทุ้มกดต่ำอย่างคาดโทษ

 

 

 

 

 

“เจมส์….”

 

 

 

 

 

ดวงตาสีน้ำเงินพราวระยับ…ไม่สนใจเสียงดุๆนั้น วางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะ หยัดตัวขึ้นยืนแล้วตบบ่ากำยำเบาๆ “หลบซิ…ให้ฉันนอนด้วยหน่อย”

 

 

 

 

 

ไมเคิลยังคงทำหน้าขัดใจ แต่ก็ยอมเขยิบโดยดี…เจมส์แอบยิ้มพลางขยับตัวลงเหยียดยาวบนโซฟาบ้าง พยายามตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่อยากหัวเราะจะแย่ ชายหนุ่มผมดำถือวิสาสะดึงแขนแข็งแรงของอีกฝ่ายมาเป็นหมอนอย่างสบายใจ พูดขอบคุณเบาๆ เมื่อร่างสูงขยับแขนให้เขาได้หนุนสบายๆ ตอนที่เอนตัวลง…สัมผัสได้ถึงสายตางอนๆ ที่ไม่สมกับคนตัวโตที่มองตามการกระทำของเขาตลอด

 

 

 

 

 

ไมเคิลยังคงเงียบ…สีหน้ามู่ทู่ดูตลกเหลือใจเมื่อมองรวมกับความหล่อคมคายของเจ้าตัว เจมส์ยิ่งอยากหัวเราะดังๆ ก่อนจะเริ่มต้นหาทางง้อ เตือนตัวเองว่าเขาคงต้องเลิกนิสัยแกล้งไมเคิลแบบนี้แบบจริงจังให้ได้…แย่ชะมัดที่มันสนุกเกินไป

 

 

 

 

 

“ไมเคิล…” นิ้วเรียวจิ้มๆ ไหล่อีกฝ่ายให้ก้มลงมาหา แว่วเสียงครางตอบรับในลำคอ…ถึงจะแสดงท่าทางว่ากำลังงอนเขา แต่สุดท้าย…เจมส์ก็รู้ว่าไมเคิลไม่เคยจะโมโหเขาได้จริงจังสักที และการตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายยอมตามใจตนขนาดนี้ก็ทำให้ชายหนุ่มยิ่งหยุดยิ้มไม่ได้

 

 

 

 

 

“อะไร?” อีกฝ่ายเลิกคิ้วถาม เอานิ้วเกลี้ยผมที่ปรกหน้าผากเขาออกให้เบาๆ…กริยาอบอุ่นน่ารักที่ทำให้เจมส์นึกอยากหอมแก้มขอบคุณสักที แต่ตอนนี้เขายังต้องง้อคนงอนให้สำเร็จก่อน…เจมส์จึงตอบสายตาสงสัยนั้นด้วยการหยัดตัวขึ้นไปหา ประทับริมฝีปากกับเรียวปากอีกฝ่ายเบาๆ…ก่อนจะถอยออกมา ยิ้มตาใสให้ พูดเสียงเย้า

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก”

 

 

 

 

 

เจมส์ชอบเวลาที่ไมเคิลหน้าขึ้นสีจางๆ แบบนี้ ขยับจะหัวเราะได้ใจ…แต่สุดท้ายก็เป็นตนเองที่หน้าแดงแปร๊ดกว่า เพราะอีกฝ่ายเอาแขนกักให้เขาขยับหนีไม่ได้แล้วพรมจูบแรงๆ แบบหมั่นเขี้ยวลงมาบนแก้ม…ก่อนจะหยุดเสียงท้วงอึกอักทั้งหมดด้วยจูบลึกล้ำบนริมฝีปากอีกที

 

 

 

 

 

เจมส์รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนฉ่า…เขาซุกตัวเข้าหาอีกฝ่าย พูดเสียงกล่าวหาเพราะเจ็บใจที่โดนแกล้งแบบนี้  “นายขี้โกง”

 

 

 

 

 

แว่วเสียงไมเคิลหัวเราะเบาๆ…คำกล่าวหาถูกตอบกลับด้วยคำกล่าวหาเช่นกัน “นายก็นิสัยไม่ดี”

 

 

 

 

 

เจมส์ถอนหายใจ ก่อนจะดึงให้ท่อนแขนแข็งแรงนั้นโอบรอบตน…หมายมั่นกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีทางเลิกแกล้งไมเคิลแน่นอน กระซิบเบาๆ ราวจะพูดกับตัวเอง

 

 

 

 

 

“เอาน่า…ก็ถ้าไม่รักก็ไม่แกล้งหรอกนี่นะ…”

 

 

 

 

 

อ้อมแขนกอดแน่นขึ้นอีกนิด เจมส์รู้สึกได้ถึงจุมพิตอุ่นๆ บนเรือนผมของตนและเสียงหัวเราะแผ่วจางในลำคอ…บอกชัดว่าคำเปรยของเขาเป็นที่รับรู้ชัดเจน และประโยคที่ถูกกระซิบข้างหูก็ช่วยยืนยัน

 

 

 

 

 

“ถ้างั้นก็แกล้งฉันไปนานๆ ละกัน…ฉันชอบ”

 

 

 

 

 

ไม่ต้องมองก็รู้ว่าตอนนี้ไมเคิลกำลังยิ้มเป็นปลาฉลามเจ้าเล่ห์อยู่…เจมส์ทำหน้าหน่ายๆ แบบไม่จริงจังใส่อีกฝ่ายได้แค่ครู่เดียวก่อนจะห้ามตัวเองไม่ได้ เรียวปากสีเรื่อยิ้มเขินๆ ออกมา…เบียดตัวเข้าหาแผงอกอบอุ่นนั่นอีกนิด ไมเคิลลูบเส้นผมสีดำของร่างในอ้อมกอดเบาๆ ก่อนจะกลับไปสนใจโทรทัศน์ต่อเมื่อเห็นดวงตาสีน้ำเงินตรงหน้าปรือปิด…ลดเสียงเพื่อไม่ให้กวนคนที่กำลังจะหลับ

 

 

 

 

 

กลิ่นกาแฟยังคงหอมหวนอยู่ในอากาศ แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาย้อมให้ห้องเป็นสีเรืองรอง ทุกอย่างเงียบสงบและแสนธรรมดา…แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพวกเขาหลงรักความเรียบง่ายนี้จนหมดหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fin.

 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 

 

 

 

 

/เข้ามาพร้อมเอฟเฟคเสียงไหดองแตกเพล้งนึง/

 

 

 

หวัดดีค่าาาา :D:D:D ทิพย์ยังไม่ตายนะคะ #อะไรน่ะ มาอัพบล็อกแล้วล่ะะะะะะะ

 

 

 

โอยยยยยยย ดองนานมาก ไม่ได้อัพหรือเขียนอะไรเลยค่ะ ฟิคนี้เองก็เป็นที่เพ้อเจ้อในทวิตอีกแล้ว…วันนี้เพิ่งได้ฤกษ์เอามาเรียบเรียงดีๆ  ใครที่รออ่านเรื่องยาวอยู่…รอหน่อยนะคะ นะนะนะ ;W;

 

 

 

ดสต.แล้ว ทิพย์ชอบมองคู่ฟาสอาวอยอยู่ในบรรยากาศแบบในฟิคเรื่องนี้ล่ะค่ะ #โปรดเบลอฟิคฟาสอาวอยวาดรูปไป มันคงอบอุ่นหงุงหงิงและอุครินิดๆ…-//////- เจมส์ก็จะบรั่บ…ยั่วนิดซนหน่อย เพ่ฟาสก็จะมีเขินมียิ้มฉลาม…งือออออออออออ #จิ้นเองตายเอง

 

 

 

มีเรื่องจะพล่ามเยอะมากค่ะ ทั้งทอล์คฟิคเรื่องเก่าๆแล้วก็นั่นนี่นู่นอย่างเช่นคิวคลุงในสายลับฟ้าถล่มมันโมเอะแค่ไหน…ทิพย์กะว่าหลังสอบนี้จะได้มีเวลาสักหน่อย ที่ไหนได้ ตารางสอบครั้งใหม่ออกแล้วล่ะค่ะ ;[]; #FML เพราะงั้นถ้าช่วงนี้ทิพย์หายหน้าไปก็อย่าถือสานะคะ ทิพย์พยายามยัดตัวเองลงกาน้ำชาเอิร์ลเกรย์เพื่อไปหาคิวคลุงอ่านสอบอยู่ค่ะ UvU

 

 

 

แล้วเจอกันเอนทรี่หน้าค่ะ

 

 

 

ทิพย์ผู้กำลังหาทางบุกบ้านหนุ่มเนิร์ดบริติชที่ใส่ชุดนอนจิบน้ำชา