[The Hobbit Fic][ThorinBilbo] Woof! (1)

 

             

Woof!

The Hobbit fanfiction by Tippuri~ii *

 

 

 

 

Pairing: Thorin Oakenshield x Bilbo Baggins

Type: AU Fanfiction

 

 

 * แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรเตอร์และแต่งขึ้นเพื่อความบัง เทิง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น และแฟนฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคชั่น boy’s love…ถ้าใครไม่ชอบแนะนำให้ปิดค่ะ *

 

 

 

REMARK: เอยูฟิคนะจ๊ะ เป็นคนธรรมด๊าธรรมดาอยู่ในยุคปัจจุบัน มีมือถือมีรถมีเครื่องใช้ไฟฟ้ามีมลพิษมากมายจ้ะ > v <

 

 

 

 

*****************************

 

Chapter 1

 

 

 

 

“มาร์ติน! มาร์ติน!”

              

 

 

 

 

บิลโบ แบ็กกินส์ร้องเรียกเจ้าหมาคอร์กี้ของตนด้วยสีหน้าทุกข์ใจ…เขาพามันออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านตั้งแต่ตอนบ่ายๆ แล้ว วันนี้อากาศสดใสและแดดดี…นั่นจึงทำให้บิลโบอยากมาอ่านหนังสือนอกบ้านเสียบ้าง และเขาก็คิดว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว…มาร์ตินก็ควรได้ออกมาเดินเล่นด้วย

              

 

 

 

 

แผนการทุกอย่างก็แสนจะเป็นไปด้วยดีดังที่คิดในตอนแรก…บิลโบจับจองพื้นที่ใต้ต้นไม้ใหญ่และปล่อยให้มาร์ตินวิ่งเล่น เขาอมยิ้มกับภาพเด็กๆ ที่รุมล้อมเจ้าหมาน้อย…มาร์ตินเป็นคอร์กี้สีครีมปนขาวพร้อมตาโตน่ารัก ขาสั้นๆ และตัวป้อมๆ ทำให้มันน่าเอ็นดูนักตอนวิ่ง…และไหนจะความอารมณ์ดีและเชื่องแสนเชื่องนั่นอีก จึงไม่แปลกเลยที่เวลาพามานอกบ้านทีไร…มาร์ตินจะโดนผู้คนรุมเล่นด้วยเสมอ

              

 

 

 

 

พื้นหญ้านุ่มๆ และร่มเงาจากต้นไม้ทำให้บิลโบเพลิดเพลินกับหนังสือจนลืมเวลา…รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว เขาไม่ชอบช่วงเวลานี้นักเพราะผู้คนที่เพิ่งกลับมาจากงานจะแวะมาพักผ่อนหย่อนใจกันจนเต็มสวน…ร่างเล็กจึงลุกขึ้น ร้องเรียกเจ้าคอร์กี้

              

 

 

 

 

“มาร์ติน! มาเถอะ…กลับบ้านกันได้แล้ว”

              

 

 

 

 

บิลโบรู้ดีว่ามาร์ตินไม่เคยวิ่งไปไหนไกลแม้จะไม่ได้ถูกล่าม…และตามปกติ การเรียกแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เขาจึงเริ่มขมวดคิ้วเมื่อไร้วี่แววของเจ้าหมาน้อยที่วิ่งกลับมาหา ชายหนุ่มเริ่มออกเดินพร้อมร้องเรียก…ใจเสียกับทุกวินาทีที่ล่วงเลย มาร์ตินร่าเริงและเป็นมิตร…ไม่รู้ว่าจะโดนอุ้มไปไหนเสียแล้วหรือเปล่า แถมมันก็ตัวเล็ก…ถ้าเดินไปบนถนนก็ไม่มีทางจะเป็นที่สังเกตแน่ ถ้ารถแล่นมาเร็วๆ อาจจะ…

           

 

 

 

 

ไม่นะ! อย่าคิดแบบนั้นสิบิลโบ แบ็กกินส์!!

              

 

 

 

 

ชายหนุ่มไล่ความคิดไม่เป็นมงคลนั้นออกไป ก่อนจะเรียกชื่อหมาน้อยซ้ำๆ…หากไร้ผล และผู้คนที่มากมายก็ทำให้เขายิ่งมองหามันได้ยากขึ้น

              

 

 

 

 

“มาร์ติน!” บิลโบเดินลัดเลี้ยวกลุ่มคน…สอดส่ายสายตาไปด้วย “มาร์ติน!! มาร์…โอ๊ะ! ขอโทษครับ!”

              

 

 

 

 

เพราะไม่ได้มองทาง…เขาจึงเดินชนใครก็ไม่รู้เข้าให้เต็มที่ ความสูงที่แตกต่างทำให้บิลโบต้องเงยหน้า…และก็พบว่านั่นเป็นหนึ่งในสมาชิกของหมู่บ้านนี้ ชายหนุ่มผมดำหน้าดุที่ชื่อธอริน โอเคนชีลด์…ซึ่งหน้าที่ดุอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งดูดุเข้าไปอีก เดาได้เลยว่ามีสาเหตุจากความไม่ดูตาม้าตาเรือของเขาแน่ๆ

              

 

 

 

 

“เอ่อ…” บิลโบกลั้นหายใจ…ธอรินมีรัศมีความน่ายำเกรงแบบแปลกๆ ที่ทำให้เขาไม่ค่อยกล้าสบตาด้วย แล้วอีกอย่างก็คือ…ดวงตาสีเทานั่นมันคมกริบจนรู้สึกแปลกๆ ทุกทีเวลาได้มอง “เอ่อ…อืมมมม…ขอโทษครับ ผม…เอ่อ…ไม่ได้มองทาง”

              

 

 

 

 

เสียงตอบเรียบนิ่งเย็นชานัก “ก็เห็นกันได้ชัดๆ อยู่ล่ะ”

              

 

 

 

 

“อืมมมมม…” บิลโบยิ่งรู้สึกอยากหายตัววับไป ขยับเตรียมจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง “งั้น…ผมไปก่อนนะ…”

              

 

 

 

 

“มิสเตอร์แบ็กกินส์…” แปลกนักที่ธอรินจะชวนใครคุย…โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเขาที่อีกฝ่ายแสดงออกค่อนข้างชัดเจนว่าไม่ชอบหน้า “…คุณหาอะไรอยู่เหรอ?”

              

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก” บิลโบรีบเลี่ยงบทสนทนา…เขาต้องการหามาร์ตินให้พบ “แล้วเจอกันนะ”

              

 

 

 

 

พูดรวบรัดเองแล้วก็เดินจากมา…หากการค้นหาของเขาก็ไม่สำเร็จอยู่ดีในที่สุด เจ้าหมาน้อยหายตัวไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้…จนกระทั่งเย็นย่ำแล้วนั่นเองที่บิลโบถอดใจ พยายามปลอบตัวเองว่ามาร์ตินอาจเดินกลับไปรออยู่ตรงหน้าบ้านแล้วก็ได้…จึงค่อยตัดสินใจกลับ

              

 

 

 

 

หากเมื่อถึงบ้าน…ก็ไม่มีวี่แววของเจ้าคอร์กี้เลยอยู่ดี

 

 

 

 

 

*****

 

              

 

ในเวลาที่เจ้าของกำลังทุกข์ใจเป็นอย่างมากนั้น…เจ้าหมาน้อยกลับไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

              

 

 

 

 

เมื่อเล่นกับเด็กๆ จนพอใจแล้ว…มาร์ตินก็เดินไปรอบๆ สวนโดยไม่ไกลจากตัวเจ้านายนัก หากความสนใจของมันก็โดนดึงไปด้วยผีเสื้อตัวโต…เจ้าคอร์กี้วิ่งตามสิ่งแปลกปลอมสีเหลืองสดอย่างไม่ลดละไปจนถึงถนนใหญ่ที่ตัดผ่านหน้าอีกด้านของสวนสาธารณะ เมื่อผืนหญ้าหายไปและมีแผ่นคอนกรีตมาแทนที่…มาร์ตินก็รู้ได้เองว่าตนวิ่งมาไกลเกินไปเสียแล้ว

              

 

 

 

 

การเดินทางขากลับนั้นง่ายดายเพราะเจ้าหมาน้อยวิ่งเล่นในสวนสาธารณะนี้มาเป็นร้อยๆ ครั้ง…แต่เมื่อมาถึงต้นไม้ต้นเก่า ร่างของเจ้านายกลับไม่ได้นั่งรออยู่เสียแล้ว…มาร์ตินวิ่งวนรอบๆ บริเวณนั้นสักพัก ยิ่งเสียขวัญมากขึ้นเมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มและไม่เห็นคนที่คุ้นเคยสักที

             

 

 

 

 

เมื่อรู้แล้วว่าวิ่งไปก็ไร้ค่า…เจ้าคอร์กี้จึงทิ้งตัวลงใต้ต้นไม้ต้นเดิม ร่างกลมป้อมที่นั่งคู้ดูเหมือนก้อนไหมพรมฟูๆ สีอ่อน มาร์ตินซุกหน้าลงกับพื้นแล้วครางหงิงๆ…เสียใจนักที่ตัวเองโดนทิ้ง ก่อนที่จะผงกหัวขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นแปลกปลอมและสัมผัสที่ดุนๆ หูของตน

              

 

 

 

 

ภาพที่เห็นทำให้หมาตัวกระจ้อยร่อยยิ่งครางหงิงอย่างหวาดกลัว…ไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโตกำลังยืนผงาดและก้มลงมามองอยู่ ขนสีดำสนิทตัดกับแผงคอขาวสะอาดและตาคมกริบสีฟ้า มาร์ตินพยายามม้วนตัวให้ลีบเล็กเป็นสัญญาณยอมแพ้…ร้องเบาๆ ออกมาเมื่อเจ้าฮัสกี้ก้มลงมาใกล้ยิ่งกว่าเก่า ก่อนจะพบว่าตัวเองคิดผิดไป…มันไม่ใช่การขู่ใดๆ ทั้งสิ้น หมาตัวโตแค่เอาจมูกดุนๆ หูตนใหม่ แล้วก็มีของร่วงแปะลงมาตรงหน้า…ดอกเยอบีร่าสีแดงอมส้มดอกหนึ่ง

              

 

 

 

 

มาร์ตินเงยหน้าขึ้น…ฮัสกี้ตัวโตยังคงไม่ทำอะไรมากไปกว่าแค่มองกลับ ส่ายหางพั่บๆ และแยกเขี้ยวนิดๆ ราวกับจะบอกให้รู้ว่าดอกไม้นี่เป็นดอกไม้สำหรับเจ้าหมาน้อย…ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นราวกับไม่อยากจะยอมรับว่าเป็นตัวเองที่คาบมาให้ เจ้าคอร์กี้จึงค่อยๆ กล้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง(ถึงอย่างนั้นก็ยังเตี้ยกว่าหลายขุมอยู่ดี)…ขยับมาเอาจมูกดุนๆ ดอกไม้สีสด ก่อนที่ความเงียบจะโดนทำลายด้วยเสียงเรียก

              

 

 

 

 

“ริชาร์ด! กลับบ้านได้แล้ว!!”

              

 

 

 

 

เจ้าฮัสกี้ขยับหูตามเสียงเรียกชื่อ…แต่ยังไม่ยอมไปไหน เห่าดังๆ จนเจ้าของต้องเดินมาดูจนได้…ชายหนุ่มผมดำยาวและหน้าดุเหลือใจ มาร์ตินมองทั้งริชาร์ดและคนหน้าดุสลับไปสลับมา…ครางหงิงๆ ออกมาอีกรอบอย่างหวาดเกรง ก่อนจะเผลอเห่าสั้นๆ ออกมาเมื่อร่างของตนโดนชายแปลกหน้าอุ้มขึ้น

              

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะ…” น่าแปลกนัก…เสียงทุ้มนั้นไม่มีกระแสแข็งกร้าวหรือรำคาญใจ มันออกจะอ่อนโยนเสียด้วยซ้ำ “ไม่เป็นไร…ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก”

              

 

 

 

 

สัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าไม่คิดทำอันตรายตน มาร์ตินจึงยอมอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่ายโดยดี…ชายหนุ่มพยายามหาปลอกคอของเจ้าหมาน้อย แล้วก็ถอนหายใจเมื่อพบเพียงความว่างเปล่าสุดท้ายจึงตัดสินใจว่าพรุ่งนี้ค่อยคิดหาทางต่อ

              

 

 

 

 

“มาเถอะริชาร์ด” เขาร้องเรียก “กลับก่อนละกันวันนี้”

              

 

 

 

 

ฮัสกี้เห่าสั้นๆ ก่อนจะออกเดินนำ…แต่คอร์กี้ตะเกียกตะกายจะลงพื้น ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นดอกเยอบีร่า…จึงก้มลงไปหยิบขึ้นมาถือ ถามเจ้าหมาน้อยทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่ได้รู้เรื่องไปด้วย

              

 

 

 

 

“จะเอานี่น่ะเหรอ?”

              

 

 

 

 

และเมื่อเจ้าคอร์กี้ขยับมางับดอกไม้ไปคาบไว้แล้ว…ชายหนุ่มจึงออกเดินไปทางรถของตน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tbc. #ก้ากกกกนี่พัฒนานะเนี่ยเป็นทีบีซีจริงจังแล้ว #ปกติไม่มีอนาคต

 

 

****************************************

 

 

ไฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ /ยิ้มหล่อ

 

 

 

ฟิคนี้ ตอนแรกว่าจะพาร์ตเดียวล่ะค่ะ แต่ไปๆมาๆมันชักเยอะ เลยคิดว่าแบ่งดีกว่าเพื่อลอลวงให้พี่เกดวาดรูปหมาแคระต่อไป#ย้อเย่นคร่ะ

 

 

 

ในหัวเนี่ย อยากเขียนฟิคที่เมะเคะเลี้ยงสัตว์แล้วมาได้เจอกันเพราะอุบัติเหตุทำนองนี้อยู่แล้ว แล้วก็มาเกิดไอเดียจังๆกับภาพหมาแคระเอเรบอร์ของพี่เกด @kadeart ค่ะ คิดหยุมหยิมในใจ…แล้วสุดท้ายก็ตบะแตกด้วยรูปนี้ย์ยยยยยย์

 

 

ขอบคุณพี่เกดที่ให้แปะรูปนะคะ >///<

รูปใหญ่ๆเปิดในเพจพี่เขาได้เลยค่ะ -> http://www.facebook.com/KadeartMushroom

 

 

 

แพ้ทางมากอ่ะ…ให้ดอกไม้เนี่ย แถมเหตุผลซึนๆนั่นก็น่ารักชะมัด!! เลยเขียนออกมาเลยก้ากกกก แต่ขอแอบเปลี่ยนดีเทลตรงชื่อน้องหมานิดนึง เพื่อความสมูธของพลอต อะฮิฮิฮิ

 

 

 

ตอนต่อจะมาอย่างเร็วไวแน่ๆค่ะเรื่องนี้ เพราะวางพลอตไว้จบแล้ว

 

 

 

รอดูต่อไปว่าน้องหมาจะได้กลับบ้านไหม

 

 

 

ทิพย์เองจ้ะ

 

 

 

ป.ล. พี่เกดวาดรูปประกอบฟิคฮอบบิทของทิพย์เรื่อง Your Heart is the Place I Call Home ไว้ด้วยค่ะ น่ารักสุดพลังมากจริงๆ ;////; ดูได้ในเพจพี่เกดหรือเพจทิพย์ก็ได้ค่ะ http://www.facebook.com/tippuri.ii  ทิพย์แชร์ไว้แหล่วววว /พะงาบตายอย่างฟิน