{Beautiful Words Prompt}[Haikyuu!! Fic][IwaOi] Evaporate, Evaporate, Evaporate

 

 

REMARK: เป็นการลงฟิคตามรีเควสต์ค่ะ(รายละเอียดรีเควสต์>>Beautiful Words Prompt) เราว่ามันน่าสนใจดี เลยอยากลองเล่นดูบ้าง เป็นครั้งแรกเลยที่เปิดรับรีเควสต์ แอบตื่นเต้นค่ะ ฮาาาา

 

✱

 

เขียนไว้ว่าอิวะโออิ แต่จะอ่านเป็นโออิอิวะก็ได้ค่ะ

เพราะสำหรับเราแล้ว สมการนี้มันคือโออิกับอิวะค่ะ ไม่ได้มีโพสิชั่นตายตัว

 

 

✱

 

 

Agelast – A person who never laughs

(requested by Anonymous)

 

 

 

 

 

 

 

Evaporate, Evaporate, Evaporate

 

               

 

 

 

 

 

โออิคาวะ โทรุไม่ใช่คนยิ้มยาก แต่ในทางกลับกัน เจ้าตัวก็ไม่ได้ยิ้มบ่อยนัก

 

 

 

 

 

การนับนี้เป็นไปตามความเห็นของอิวะอิซึมิเอง นั่นจึงหมายความว่าเขาไม่รวมครั้งแล้วครั้งเล่าที่เพื่อนสนิทยิ้มร่าให้เหล่าแฟนคลับหรือเวลาถูกสัมภาษณ์โดยแหล่งข่าว สีหน้าที่เด็กหนุ่มนับว่าเป็นรอยยิ้มที่แท้จริงของโออิคาวะคือสีหน้าในช่วงการซ้อมที่ทุกคนทำได้ดี ประกายตื่นเต้นปนภูมิใจยามมองผลงานของตัวเอง และเวลาที่เจ้าตัวแกล้งโอดโอยหลังโดนทุกคนในทีมโหวตแกมบังคับให้เลี้ยงข้าว

 

 

 

 

 

เพราะนับแค่ช่วงเวลาแบบนี้เท่านั้น…ภาพโออิคาวะ โทรุในสายตาของอิวะอิซึมิจึงไม่ใช่ภาพของเด็กหนุ่มผู้มีรอยยิ้มกว้างขวางตลอดเวลาเลย และเมื่อเขาได้เห็นรูปถ่ายบนหน้านิตยสาร…ข้อเท็จจริงนี้ก็ยิ่งชัดเจนในใจ ความรู้สึกแรกตอนที่ได้เห็นนั้นคือความรู้สึกงุ่นง่านหมั่นไส้อย่างทุกที แต่หลังจากมองอยู่สักครู่…อิวะอิซึมิก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กหนุ่มในรูปถ่ายนี้คือใครก็ไม่รู้ เป็นคนสักคนที่แค่รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกับเพื่อนสนิทของเขาเท่านั้น

 

 

 

 

 

เพราะโออิคาวะ โทรุที่เขารู้จักไม่เคยใช่คนที่มีความมั่นใจเปี่ยมล้นเหมือนคนในรูปถ่ายนี่เลยสักนิด

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

“คนเขาสารภาพรักกันก็เพราะเขาอยากเป็นแฟนกันนี่นะ~ อิวะจังเอาแต่ทำตัวเป็นคุณแม่อย่างนี้ไงล่ะถึงไม่มีใครมาสารภาพด้วย~”
           

 

 

 

 

ประโยคนี้ของโออิคาวะได้รับคำตอบเป็นลูกวอลเล่ย์บอลจากมือของเขา ตามมาด้วยเสียงครางแอร่กๆ จากเจ้าตัวที่ดูจะเจ็บไม่จำสักที…อิวะอิซึมิจำได้ว่ารุ่นน้องทุกคนต่างก็หน้าซีดไปวูบหนึ่งตอนได้เห็นการโต้ตอบราวๆ นี้เป็นครั้งแรก แต่วันเวลาก็ทำให้ทุกคนค่อยๆ รู้กันในที่สุดว่านี่คือเรื่องปกติ…โออิคาวะ โทรุผู้เก่งกาจนั้นมักไม่ค่อยเป็นฝ่ายที่ได้ชนะเท่าไหร่เลยถ้าเป็นการแข่งกันเองระหว่างเหล่านักเรียนชั้นปีสามในทีม

 

 

 

 

 

การล้อเลียนแบบนี้เป็นสิ่งที่คุณกัปตันมักจะยกมาข่มชาวบ้านโดยเฉพาะอิวะอิซึมิมากที่สุด เพราะมันเป็นเรื่องเดียวที่โออิคาวะดูจะชนะเพื่อนร่วมชั้นได้อย่างขาดลอย…คำสารภาพไม่ว่าจะต่อหน้า ผ่านจดหมาย หรือมาในรูปของของขวัญแทนใจนั้นมีมากมายเสียจนไม่มีทางจดจำได้หมด และคำโอ่นี้ก็จะถูกพูดซ้ำทุกครั้งเมื่อเจ้าตัวเอาขนมได้รับมาแบ่งให้ลูกทีมทุกคน

 

 

 

 

 

อิวะอิซึมิไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าโยนลูกวอลเล่ย์บอลใส่หัวเพื่อนสนิทกับกินขนมพวกนั้นจนเกลี้ยง…เด็กหนุ่มผมดำไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าสิ่งที่โออิคาวะเข้าใจนั้นผิดถนัด ผู้คนอาจจะไม่ได้เข้ามาหาแบบเอิกเกริกเท่ากับอีกฝ่าย…แต่เขาเองก็ได้รับคำสารภาพและจดหมายกับของขวัญไม่น้อยไปกว่าเพื่อนสนิทเลยสักนิด แค่เพียงอิวะอิซึมิจัดการกับพวกมันอย่างเงียบๆ…บอกปฏิเสธอย่างนุ่มนวลหากชัดเจนทุกครั้ง ส่งจดหมายและของขวัญคืนให้กับเจ้าของในสภาพสวยงามเหมือนตอนได้รับทุกชิ้น

 

 

 

 

 

โออิคาวะไม่เคยได้รู้ถึงทุกคำสารภาพรักที่อิวะอิซึมิได้รับเลยแม้แต่ครั้งเดียว

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

หยดเลือดซึมขึ้นมาจากปลายนิ้วในที่สุด

 

 

 

 

 

โออิคาวะรู้ได้ก่อนที่จะเห็นเสียอีก ความเจ็บปวดที่แล่นวาบเป็นดั่งคำบอกล่วงหน้า และรสเฝื่อนๆ กับสีแดงฉานที่ได้เห็นก็ช่วยยืนยัน

 

 

 

 

 

ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองเล็บที่ถูกกัดจนสั้น…ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาติดนิสัยนี้ ในความทรงจำเลือนราง…โออิคาวะจำได้ว่ามันเริ่มต้นด้วยปลายเล็บที่จิกเข้าในอุ้งมือเวลาที่ความหวาดหวั่นอันเย็นเยียบโถมทับลงมา ความหวาดหวั่นที่ฝังรากลึกในหัวใจและกัดกินระบบความคิดของเขาตลอดเวลา…และเพราะความหวาดหวั่นนี้ไม่เคยจางหายไปและโออิคาวะไม่สามารถฝึกซ้อมได้หนักเท่าที่ต้องการถ้ามีรอยแผลบนฝ่ามือ ทำให้เมื่อรู้ตัวอีกที เขาก็มีวิธีใหม่ในการจัดการกับความรู้สึกอันอึดอัดเย็นเยียบนี้แล้ว

 

 

 

 

 

หยดเลือดซึมขึ้นมามากขึ้นอีกนิด

 

 

 

 

 

ดวงตาสีน้ำตาลว่างเปล่ายามที่เปิดน้ำจากอ่างล้างมือเพื่อล้างรอยสีแดงนั่นออกไป…บอกตัวเองซ้ำๆ ว่าต้องหยุดแล้ว

 

 

 

 

 

หากนี่ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ดี…ในวันที่ผลการสอบออกมาไม่ดีเท่าที่เคยเป็นมาตลอด…ในวันที่การซ้อมมีแต่ความล้มเหลว…ในวันที่เขากลับมาจากโรงพยาบาลหลังการตรวจสุขภาพของเข่ากับข้อเท้า…หยดเลือดซึมออกจากใต้เล็บที่ถูกกัดจนสั้นเกินไปอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง

 

 

 

 

 

แต่ไม่มีวันไหนที่แผลจะฉีกลึกและเลือดไม่หมดไปแม้จะพยายามกดไว้สักแค่ไหนเท่ากับวันสุดท้ายที่ทีมอาโอบะโจไซได้อยู่ในการแข่งขันวอลเล่ย์บอลระดับมัธยมปลายประจำฤดูใบไม้ผลิอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

ถึงการซ้อมวอลเล่ย์บอลจะสำคัญแค่ไหน แต่นักเรียนชั้นปีสามทุกคนในชมรมก็ไม่ได้ลืมว่าพวกตนยังมีการสอบเข้ามหาวิทยาลัยรออยู่

 

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้ไม่ว่าตารางการซ้อมจะแน่นแค่ไหน…โออิคาวะ อิวะอิซึมิ ฮานามากิ และมัตสึคาวะก็จะหาเวลามาอ่านหนังสือด้วยกันเสมอ สถานที่ของการนัดหมายไม่เคยตายตัว…บ้านของทุกคนถูกใช้เป็นที่นั่งอ่านนั่งติวมาหมดแล้วทั้งสิ้น แค่เพียงว่าบ้านของอิวะอิซึมิมักจะได้เป็นที่นัดบ่อยที่สุดเพราะมีห้องนั่งเล่นที่กว้างพอที่สี่หนุ่มจะนั่งๆ นอนๆ กันได้ตามสบาย

 

 

 

 

 

เป็นวันหนึ่งที่ทุกคนตัดสินใจพักสายตาจากหน้าหนังสือที่บทสนทนานี้เริ่มต้นขึ้น…โออิคาวะชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือของอิวะอิซึมิแล้วบอกว่านี่เป็นเครื่องที่เพื่อนสนิทใช้มาตั้งแต่ตอนมัธยมต้นแล้ว

 

 

 

 

 

“แล้วไงล่ะ?” เจ้าของมือถือยักไหล่ ไม่เดือดร้อนสักนิดกับคำแซว “ก็มันใช้ถนัดมือดีนี่ แล้วก็ยังไม่เสียด้วย จะเปลี่ยนทำไม?”

 

 

 

 

 

เพราะแซวไม่ขึ้น คนแซวเลยยิ่งพยายามมากกว่าเดิม “เหตุผลของนายมันมนุษย์ลุงมากๆ เลยรู้มั้ยอิวะจัง…”

 

 

 

 

 

อิวะอิซึมิโยนยางลบใกล้มือใส่คนหาเรื่อง เรียกเสียงร้องหวาและถ้อยคำโอดโอยว่าอย่ามือบอนทำลายความงามที่ธรรมชาติอุตส่าห์สร้างสรรค์แบบนี้สิ…ส่งผลให้ปากกาข้างๆ กันโดนร่อนตามมาอีกแท่ง

 

 

 

 

 

มัตซึนหัวเราะฮ่าๆ แล้วก็ชี้เพื่อนข้างตัวพร้อมบอกอิวะอิซึมิว่าไม่ต้องเหงาไป “เพราะมักกี้ก็ไม่เปลี่ยนทรงผมมาตั้งแต่สมัยประถมแล้วล่ะ…ถ้ายังไม่ใช่ถึงขั้นหมอนี่นายก็สบายใจได้แหละ”

 

 

 

 

 

คนโดนแซวอีกคนส่งเสียงโวยขึ้นมา ก่อนที่บทสนทนาจะค่อยๆ หลอมละลายไปกับจำนวนนาทีที่เลยผ่านในที่สุด

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

เราเป็นเอสประสาอะไรกัน?

 

 

 

 

 

อิวะอิซึมิไม่ได้สังเกตเลยว่าตนเป็นนักเรียนปีสามคนเดียวที่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ปิดบัง…มัตซึคาวะร้องไห้ออกมาเอาก็ตอนที่ได้ฟังคำพูดของโค้ช และนั่นเองที่ทำให้ฮานามากิถึงยอมให้กำแพงที่พยายามก่อไว้พังทลายลงมา

 

 

 

 

 

ไม่มีร่องรอยของความโศกเศร้าใดบนสีหน้าของโออิคาวะ

 

 

 

 

 

บทบาทของพวกเขาชัดเจนนักในกลุ่ม…โออิคาวะจะเป็นฝ่ายที่ยิ้มสนุกสนานส่วนอิวะอิซึมิจะเป็นฝ่ายที่คอยจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อย แต่ในนาทีนี้…โออิคาวะกลายเป็นคนคนเดียวที่ยึดเหนี่ยวเพื่อนๆ และลูกทีมทุกคนเอาไว้ รอยยิ้มซนๆ ตอนนี้กลับเป็นสีหน้าสงบนิ่ง แผ่นหลังของร่างสูงโปร่งหยัดตรง…โค้งให้กับทีมฝ่ายตรงข้ามและผู้เชียร์จากโรงเรียนอย่างสง่างาม

 

 

 

 

 

เราเป็นเอสประสาอะไรกัน?

 

 

 

 

 

โออิคาวะตบหลังเขาก่อนที่จะออกจากคอร์ท ตามมาด้วยเพื่อนอีกสองคนที่เหลือ…กิริยาง่ายดายที่แทนได้นับพันคำพูด แต่นั่นก็ไม่ได้สามารถทำให้คำถามนี้หายไปจากระบบความคิดของอิวะอิซึมิได้เลย…มันเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างในหัวใจ เหลือไว้แค่รสชาติขมซ่านของเถ้าถ่านความรู้สึก

 

 

 

 

 

ทุกแรงกายและนาทีการฝึกซ้อมทุ่มเทมาเพื่อการแข่งนี้เท่านั้น เพราะไม่มีอะไรที่จะสำคัญไปกว่านี้อีก…หากมันก็จบลงแล้ว

 

 

 

 

 

น้ำหนักของความจริงกรีดลึกในหัวใจเหมือนกรงเล็บ

 

 

 

 

 

ไม่มีอะไรที่จะสำคัญไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับพวกเรา…แต่พวกเราก็เสียมันไปแล้ว

 

 

 

 

 

ข้อเท็จจริงอีกข้อในใจยิ่งทำให้รู้สึกหายใจไม่ออกยามที่คิดถึง

 

 

 

 

 

ไม่มีอะไรที่จะสำคัญไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับโออิคาวะ

 

 

 

 

 

อิวะอิซึมิเหลือแค่เพียงความรู้สึกว่างโหวงในอกแล้วตอนที่ได้ยินบทสนทนาของเพื่อนสนิทกับกัปตันทีมโรงเรียนชิราโทริซาวะ…คำพูดที่ทำให้เขายิ่งรู้สึกโกรธเกลียดตัวเองนัก เพราะไม่ว่าจะบาดลึกสักเพียงไหน…อิวะอิซึมิก็หาทางแย้งมันไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้ถ้าโออิคาวะเลือกชิราโทริซาวะ…มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้ถ้าโออิคาวะได้อยู่ในทีมที่มีเอสที่เก่งกว่าตัวเขา

 

 

 

 

 

“ฟังไว้ให้ดีนะ อุชิจิมะ”

 

 

 

 

 

ไม่ใช่คำเรียกแบบล้อเล่นอีกแล้ว และนั่นเองที่ทำให้ความคิดของอิวะอิซึมิชะงักงันเหมือนเชือกที่ถูกกระตุก

 

 

 

 

 

ชั่ววินาทีเลยผ่าน และแม้แต่น้ำเสียงของโออิคาวะก็ไม่มีกระแสล้อเล่นใดๆ หลงเหลืออยู่อีกแล้วในประโยคต่อมา

 

 

 

 

 

“ฉันไม่เคยคิดแม้แต่ครั้งเดียวว่าตัวเองตัดสินใจผิด” สิ่งที่อิวะอิซึมิได้รับรู้นั้นมีแค่เสียง…หากความผยองเกรี้ยวกราดใต้ความสงบนิ่งของคำพูดก็ชัดเจนนัก “และการเล่นวอลเล่ย์บอลของฉันก็ยังไม่จบลงเลยสักนิดเดียว”

 

 

 

 

 

ลมหายใจทิ้งจังหวะเว้นว่าง ก่อนที่ประโยคสุดท้ายจะถูกเอื้อนเอ่ย เปลวไฟที่แผดเผาทุกสิ่งอย่างเงียบงัน

 

 

 

 

 

“เพราะงั้น…นายอย่าได้กล้าลืมความหยิ่งยโสอันไร้ค่าของฉันเชียวล่ะ”

 

 

 

 

 

ตอนที่โออิคาวะเดินเลี้ยวหัวมุมมาแล้วเจออิวะอิซึมิที่ยืนพิงกำแพงอยู่นั้น…แววตาของอีกฝ่ายก็บอกชัดเจนว่าเจ้าตัวคิดออกได้เองแล้วว่าเขายืนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหน

 

 

 

 

 

นั่นคงเป็นเหตุผลที่ร่างสูงโปร่งนั่นเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่อธิบายเกริ่นนำใดๆ ทั้งนั้นก่อนคำพูดเหล่านี้

 

 

 

 

 

“นายไม่เป็นเคยเป็นทางเลือกที่ผิดของฉัน…ฮาจิเมะ” น้ำเสียงนั้นแผ่วค่อยหากมั่นคง…เจือกระแสหัวเราะเล็กน้อยตอนที่เจ้าตัวครุ่นคิดก่อนเอ่ยประโยคต่อมา “อันที่จริง…ฉันคิดด้วยซ้ำว่าการเลือกนายนี่แหละที่เป็นการตัดสินใจเดียวที่ฉันมั่นใจว่าถูกต้องแน่นอน”

 

 

 

 

 

โออิคาวะพูดแค่เพียงเท่านี้ ก่อนที่จะโน้มตัวลงมา

 

 

 

 

 

จูบแรกของอิวะอิซึมิให้ความรู้สึกของปลายนิ้วที่สั่นระริกกับหยดน้ำตาที่ถูกเก็บกลั้นเอาไว้

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

“นายเลือกทางที่ผิด”

 

 

 

 

 

คำพูดนี้หมายจะทำให้เขาตระหนักได้ว่าตัวเองโยนโอกาสที่ดีกว่าทิ้งไปอย่างน่าเสียดายแค่ไหน…แต่น่าแปลกนัก สิ่งเดียวที่โออิคาวะคิดได้จากการฟังมันกลับเป็นภาพความทรงจำอันมากมาย

 

 

 

 

 

ภาพท้องฟ้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยกลีบซากุระของวันเปิดเทอมวันแรก

 

 

 

 

 

ภาพของโรงยิมกับห้องชมรมที่ค่อยๆ กลายมาเป็นสถานที่อันแสนคุ้นเคยในที่สุด

 

 

 

 

 

ภาพของเสื้อยืด เสื้อทีม เสื้อแจ็คเก็ต…เสื้อหลากสไตล์ที่ยังไงก็มีแค่สีขาวหรือสีเขียวอมฟ้าเท่านั้นให้เลือกใส่

 

 

 

 

 

ภาพตัวเขาและทีมนั่งจ๋อยกันอยู่ที่ร้านราเมงหลังแพ้แมทช์ฝึกซ้อมกับโรงเรียนอื่น

 

 

 

 

 

ภาพอิวะอิซึมิที่ตะโกนสั่งให้เขาเลิกหักโหมซ้อมได้แล้ว

 

 

 

 

 

ภาพมัตซึนกับมักกี้ที่หัวเราะเยาะอย่างพร้อมเพรียงเมื่อเขาไม่ฟังแล้วโดนอิวะอิซึมิปาลูกบอลใส่

 

 

 

 

 

ภาพทั้งทีมที่พุ่งเข้ามารุมกอดเขาไว้ตอนที่แข่งชนะในที่สุด

 

 

 

 

 

ภาพป้ายผ้าเชียร์ผืนใหญ่ที่ยังไงก็มีแค่สีขาวกับสีเขียวอมฟ้าเท่านั้นเหมือนสีเสื้อเป๊ะๆ

 

 

 

 

 

ภาพเพื่อนทั้งสามที่พูดพร้อมเพรียงกันว่าเชื่อใจในตัวเขา…ตามมาด้วยรายการอาหารที่แต่ละคนหวังว่าจะได้รับ

 

 

 

 

 

ภาพอิวะอิซึมิที่เอามือขึ้นบังท้ายทอยตอนที่เขาเดินไปยังท้ายคอร์ทพร้อมบอลในมือ

 

 

 

 

 

ภาพเขาและทีมอาโอบะโจไซโค้งศีรษะลง บอกลาคอร์ทเป็นครั้งสุดท้ายของปีนี้

 

 

 

 

 

ไม่เลย โออิคาวะกระซิบในใจ มันไม่ใช่ทางเลือกที่ผิดเลยสักนิดเดียว

 

 

 

 

 

หากแค่แวบเดียวของการได้สบตากับอิวะอิซึมิก็บอกเขาอย่างชัดเจนว่าเพื่อนสนิทอาจไม่ได้คิดเหมือนตน…สีหน้าของอิวะอิซึมิมีความลังเลปะปนอยู่มากพอที่เขาจะสังเกตได้ ความอึดอัดของคำพูดที่เจ้าตัวไม่กล้าเอ่ยออกมาหากการเก็บไว้ก็มีแต่จะทำให้ใจหนักหน่วงไปด้วยความเคลือบแคลง

 

 

 

 

 

และนั่นก็มากพอแล้วที่จะทำให้โออิคาวะไม่รอด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะพูดมันออกมาไหม

 

 

 

 

 

“นายไม่เป็นเคยเป็นทางเลือกที่ผิดของฉัน”

 

 

 

 

 

เขาพูดประโยคที่ต้องการจะบอกอีกฝ่ายที่สุดออกไป แต่เก็บคำพูดที่เหลือเอาไว้เพราะไม่สามารถเรียบเรียงมันออกไปได้

 

 

 

 

 

ฉันจะเลือกนาย…อีกครั้งและอีกครั้ง เพราะฉันไม่ต้องการใครอื่นอีกแล้ว

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

โออิคาวะไม่พูดอะไรกับเขาถึงจูบนั้นเลย

 

 

 

 

 

และโออิคาวะก็ไม่พูดอะไรกับเขาถึงผลประกาศคะแนนของมหาวิทยาลัยที่ทั้งสองไปสอบด้วยกันเลยด้วยเช่นกัน

 

 

 

 

 

มีแค่อิวะอิซึมิคนเดียวเท่านั้นที่ผ่านการสอบคัดเลือก

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

เขาไม่ได้คุยอะไรกับอิวะอิซึมิเลยเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ…โออิคาวะเคยคิดว่าเวลาเจ็ดวันไม่ใช่อะไรที่ยาวนานเลย แต่เมื่อได้ใช้มันในความเงียบงันและรสขมซ่านของความรู้สึกโกรธเกลียดตัวเอง เขาก็พบว่าเวลาเจ็ดวันนั้นนานพอที่จะทำให้หัวใจหนักอึ้งไปพร้อมๆ กับว่างเปล่าจนไม่อาจบรรยาย

 

 

 

 

 

(และปลายนิ้วของเขาประปรายไปด้วยรอยแผลอีกแล้ว)

 

 

 

 

 

เหตุผลของการหลบหน้าไม่ใช่เพราะความอิจฉาใดๆ…แต่เป็นเพราะผลคะแนนนี้คืออีกหนึ่งสิ่งที่ตอกย้ำโออิคาวะว่าเป็นอีกครั้งที่ ‘ดีที่สุด’ ของเขาไม่ดีพอในสายตาคนอื่น และการได้เห็นหน้าอิวะอิซึมิก็ทำให้รอยกรีดในหัวใจบาดลึกมากขึ้นกว่าเดิมอีกนิด

 

 

 

 

 

นั่นจึงทำให้เขาเลือกที่จะหนีความเจ็บปวดนี้…แต่เมื่อหันกลับไป ระยะเวลาเจ็ดวันก็ให้ความรู้สึกห่างไกลเหมือนคนละฟากฝั่งทะเลเสียแล้ว

 

 

 

 

 

จะกลับไปหาอิวะจังได้ยังไง? โออิคาวะพร่ำถามตัวเอง จะอธิบายยังไงให้อิวะจังเข้าใจ?

 

 

 

 

 

หากไม่มีคำถามใดที่น่าหวาดหวั่นเท่าคำถามนี้อีกแล้ว

 

 

 

 

 

อิวะจังยังจะรอฟังอยู่หรือเปล่า?

 

 

 

 

 

(ไม่ใช่แค่นิ้วเดียวแล้วด้วยที่มีเลือดซึมออกมาจากใต้เล็บ)

 

 

 

 

 

ไม่ว่าจะกังวลสักแค่ไหน โออิคาวะก็ไม่ได้ร้องไห้…มันดูจะเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องเกินไปที่จะหนีหน้าเพื่อนสนิทเองแล้วก็มาร้องไห้เพราะการกระทำของตัวเอง และเขาก็ไม่มีเวลามานั่งร้องไห้อีกด้วย…คำพูดและวิธีพูดมากมายถูกเรียบเรียงในหัว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีอะไรที่ฟังดูเข้าท่าเลย

 

 

 

 

 

(เวลาล่วงเลย รอยแผลไม่หายสักทีเพราะถูกฉีกซ้ำจนเปิดใหม่)

 

 

 

 

 

วันที่สิบสี่มาถึงพร้อมเสียงทุบประตูแบบไม่เกรงใจคนในบ้านเลยสักนิด

 

 

 

 

 

โออิคาวะไม่แม้แต่จะร้องถามชื่ออีกฝ่ายก่อนเปิดประตูออกไปด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

“หายบ้าได้แล้วเหรอ” เด็กหนุ่มผมดำที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างที่สุด หากลึกๆ ในดวงตา โออิคาวะก็เห็นได้ชัด…ความเจ็บปวดและเสียใจทอประกายอยู่ “ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วนะ…เพราะงั้นนายจะเลิกงี่เง่าแล้วบอกฉันตรงๆ ซะทีได้รึยังว่านายเป็นอะไร?”

 

 

 

 

 

อีกฝ่ายพูดแบบนั้น แต่โออิคาวะก็รู้ดีว่าเจ้าตัวรู้ว่าอะไรคือสาเหตุของการเก็บตัวของเขา…ประโยคนี้เป็นแค่คำบอกกล่าวที่ถูกปลอมแปลงมาเท่านั้น

 

 

 

 

 

ฉันจะไม่ยอมให้พวกเราปล่อยมือจากกันไปแบบนี้

 

 

 

 

 

วินาทีนี้เองที่โออิคาวะตระหนักได้ว่าเขาโง่เง่าเพียงใด…การได้ไปแข่งระดับประเทศเป็นสิ่งที่เกินเอื้อมไปแล้ว หากเขากลับยังยึดติดจนเผลอให้มันกลับมาทำให้ตนเริ่มต้นโยนสิ่งที่มีอยู่ในมือทิ้งไปเอง

 

 

 

 

 

เด็กหนุ่มจึงบอกเพื่อนสนิทไปตามตรงว่าผลสอบที่ได้เห็นนั้นทำให้เขารู้สึกอย่างไร…ซึ่งอิวะอิซึมิก็รับฟังเงียบๆ ด้วยดวงตาอันเรียบนิ่ง ก่อนจะทำลายความเงียบลงหลังจากที่เขาเล่าจบแล้ว

 

 

 

 

 

“มันก็อย่างนี้แหละ…การแข่งระดับประเทศไม่เลือกเรา มหาวิทยาลัยทุกที่ก็คงไม่เลือกเราหมด และนายก็อาจจะคิดว่าต้องพยายามมากกว่านี้อีกเพื่อให้ตัวเองดีพอ…”

 

 

 

 

 

ถ้อยคำแผ่วค่อยนั้นถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ…แต่โออิคาวะก็รู้สึกได้อยู่ดี กระแสนุ่มนวลจางๆ…ระมัดระวังราวปลายนิ้วที่โอบกอดเอาไว้

 

 

 

 

 

“แต่สำหรับฉัน…นายดีพอแล้วล่ะ” ฝ่ามือเอื้อมมา…ความอบอุ่นแตะประคองบนผิวแก้ม ดวงตาทอประกายอ่อนโยนบางเบา “นายดีพอที่สุดสำหรับฉันมานานแล้ว…โทรุ”

 

 

 

 

 

น้ำตาไหลรินออกมาในที่สุดตอนที่อ้อมแขนของอิวะอิซึมิโอบเขาเข้าไปหา

 

 

 

 

 

(ปลายนิ้วยังเจ็บจางๆ อยู่)

 

 

 

 

 

(แต่โออิคาวะรู้ว่ารอยแผลเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่จะคงอยู่ตลอดไป)

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

แล้วถ้าฉันกลับไปแล้วเห็นว่านายยังกัดเล็บอยู่ ฉันหักแผ่นสตาร์เทร็คทั้งชุดของนายทิ้งแน่

 

 

 

 

 

อิวะอิซึมิกดส่งข้อความหลังอ่านทวนแล้ว ก่อนจะปิดเสียงโทรศัพท์เพื่อให้มือถือไม่สั่นระรัวด้วยข้อความโอดครวญ(อิวะจังงงงงงงง นายมันนิสัยแย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่ย่!!!!!)ที่รู้ว่าจะต้องตามมา เพื่อนๆ ที่นั่งล้อมอยู่หัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นรุ่นโทรศัพท์ของเขา

 

 

 

 

 

“นายยังใช้แบบฝาพับอยู่อีกเหรออิวะอิซึมิ?” ไม่แปลกที่เขายังโดนถามแบบนี้อยู่…เพราะนี่ยังเป็นแค่ช่วงสามสัปดาห์แรกในมหาวิทยาลัยเท่านั้น อย่าว่าแต่จะรู้ว่าของใช้ส่วนตัวเป็นอย่างไรเลย เพื่อนบางคนในกลุ่มยังไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของกันและกันด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

“ขี้เกียจเปลี่ยนน่ะ” คนถูกถามตอบง่ายๆ “แถมถ้าเปลี่ยนเครื่องก็ต้องมานั่งย้ายรูปย้ายข้อมูลอีก…ยุ่งยากเป็นบ้า”

 

 

 

 

 

หนึ่งในเพื่อนที่นั่งกันอยู่เสนออย่างเอื้อเฟื้อว่าตนทำให้ได้ แต่เด็กหนุ่มผมดำก็ส่ายหน้า

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรจริงๆ” อธิบายเหตุผลเพิ่มเติมให้ด้วย “เพราะมันมีพวกข้อความจากเพื่อนสมัยมัธยมอยู่ด้วยน่ะ พวกนี้มันย้ายไม่ได้นี่นะ”

 

 

 

 

 

“อ๋อ…” คนฟังพยักหน้า ก่อนจะยกชื่อที่ผ่านตาที่สุดเวลาเปิดเฟซบุ๊คผ่านโพสต์ของอิวะอิซึมิขึ้นมาถาม “ใช่ที่ชื่อมักกี้กับมัตซึนรึเปล่า?”

 

 

 

 

 

“สองคนนั้นนั่นเพื่อน ม.ปลาย น่ะ” เด็กหนุ่มผมดำแก้ให้ “ที่ชอบส่งข้อความงี่เง่ามาเยอะๆ นั่นเพื่อน ม.ต้น”

 

 

 

 

 

แล้วบทสนทนาก็เลยผ่านไปเป็นเรื่องอื่น อิวะอิซึมิหาโอกาสเปิดฝาพับโทรศัพท์ขึ้นในอีกชั่วครู่ต่อมา…มีข้อความโอดครวญยาวเหยียดรออยู่ดังคาด ขัดกันนักกับชื่อผู้ส่งที่เป็นตัวคันจิแค่สามตัวอักษรเท่านั้น

 

 

 

 

 

โออิคาวะ โทรุ

 

 

 

 

 

 

**

 

 

 

 

คงเพราะไม่มีอะไรให้ทำระหว่างการรอให้รถไฟมาถึงตามเวลา…หัวสมองจึงได้คิดถึงอะไรไปเรื่อยเปื่อย

 

 

 

 

 

แล้วจู่ๆ…โออิคาวะก็พบว่าตัวเองกำลังคิดถึงรอยยิ้มของอิวะอิซึมิอยู่

 

 

 

 

 

ความประทับใจแรกพบของอิวะอิซึมิ ฮาจิเมะมักไม่ใช่รอยยิ้ม…สีหน้าปกติของเพื่อนสนิทของเขาเป็นสีหน้านิ่งๆ เฉยๆ ที่ไม่บอกอารมณ์ใดมากกว่า และก็ไม่ค่อยบ่อยด้วยที่เจ้าตัวจะยิ้มกว้างๆ หรือหัวเราะดังๆ…ทำให้คนที่ไม่ได้สนิทด้วยจึงมักจะคิดว่าอิวะอิซึมิเป็นคนที่ยิ้มยากอยู่ไม่น้อย

 

 

 

 

 

แต่เพื่อนร่วมทีมต่างก็รู้กันดีว่าภายใต้สีหน้านิ่งเฉยนั้นมีความห่วงใยกับรอยยิ้มซ่อนอยู่มากมายเพียงใด ไม่ใช่ยิ้มร่าเริงสุดๆ แบบโออิคาวะ…ไม่ใช่ยิ้มซนๆ กวนๆ แบบมัตสึคาวะกับฮานามากิ…แต่เป็นรอยยิ้มบางๆ ที่แฝงไว้ด้วยความภูมิใจ รอยยิ้มที่ทำให้คนมองรู้สึกยินดีเสมอที่ได้เห็น

 

 

 

 

 

รอยยิ้มที่ทำให้ทุกความเคลือบแคลงในตัวเองของเขาเลือนหายไป

 

 

 

 

 

รอยยิ้มที่ได้เห็นหลังจากที่อีกฝ่ายบอกว่าเขาดีพอที่สุดสำหรับเจ้าตัวมานานแล้ว

 

 

 

 

 

รอยยิ้มที่เขายังรับรู้ถึงมันได้อยู่แม้ว่าริมฝีปากของอิวะอิซึมิจะประทับเข้ามาหาหลังเอ่ยประโยคนั้น

 

 

 

 

 

ตัวเลขบนหน้าจอขนาดยักษ์ของสถานีบอกให้รู้ว่ารถไฟของอิวะอิซึมิมาถึงชานชาลาแล้ว

 

 

 

 

 

โออิคาวะส่งข้อความไปบอกอีกทีว่าตนยืนรออยู่ตรงไหน เขาไม่รู้ตัวสักนิดว่าเผลอกำมือเพราะปลายนิ้วไม่มีรอยแผลให้เจ็บแปลบอีกแล้ว…ดวงตาพยายามมองหาแม้รู้ว่ายากนักที่จะหาวงหน้าคร้ามแดดนั่นเจอในกระแสคลื่นของเหล่าผู้คน

 

 

 

 

 

หัวใจเต้นระรัวแผ่วเบาในอก แล้วริมฝีปากก็คลี่ยิ้มนุ่มนวลเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อตน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

fin.

 

*********************************

 

วันที่ 14 ยังไงมันก็คือเลข 1 กับ 4 เนอะคะ เพราะงั้นก็นับได้แหละว่าทันวันอะอุน เนอะๆๆๆๆๆ //หลบตา

 

 

นี่เป็นฟิคที่เกิดขึ้นจากไอเดียตอนตีหนึ่งค่ะ ง่วงๆอยู่นี่ลุกขึ้นมากรีดร้องแล้ววิ่งหาสมุดจดเลยค่ะฟฟฟฟฟฟ โดยส่วนตัว เราว่าเคมีของคู่นี้ลึกซึ้งและแน่นแฟ้นมากค่ะ ยิ่งกว่าแฟน ยิ่งกว่าเพื่อนสนิททั่วไป มันเหมือนครึ่งนึงของกันและกันมากๆๆๆค่ะ คอยเติมเต็ม คอยเป็นห่วง มองออกเสมอไม่ว่าจะพยายามทำตัวว่าเข้มแข็งแค่ไหน พูดแรงๆตรงๆใส่กันได้เพราะรู้อยู่แล้วว่าคนฟังรู้ว่าตัวเองเป็นห่วง โอ้ยยยย มากมายก่ายกองค่ะ บทจะรั่วก็งี่เง่าว์ บทจะดราม่าก็เจ็บสุดพลัง ดีมากค่ะ ดีมากจริงๆ TxT

 

 

เราไม่ได้อ่านมังงะมา แต่ก็รู้อยู่แล้วว่าแมทช์กับคาราสึโนะตอนท้ายซั่นสองจะเป็นไง โหยยย แต่ถึงรู้อยู่แล้วเราก็พังมากค่ะ ไม่มีตอนไหนของแมทช์ที่เราไม่ร้องไห้เลย ตอนแข่งเอย ตอนคุยกับอุชิวากะเอย พังพังพังรัวๆค่ะ แล้วยิ่งมาได้อ่านสเปเชี่ยลมังงะว่าหลังแข่งจบเซย์โจวไปไหนกันต่อ เรายิ่งจบชีวิตค่ะ วอลเล่ย์บอลจำเป็นต้องเศร้าขนาดนี้เหรอออออออ???????

 

 

แต่ถ้าให้โหวต เราก็ขอโหวดว่าเราชอบความ angst ของอะอุนที่สุดแล้วล่ะค่ะ— #สายเอ็ม

 

 

เป็นฟิคที่เหมือนปล่อยฟีลลิ่งบู้มมมมใส่หน้าเวิร์ด ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและขอบคุณคนรีเควสต์นะคะ…ไม่ได้ระบุขอแพร์มา หวังว่าจะชอบคู่นี้เหมือนเรานะคะ

 

 

 

ด้วยรักและขนมปังนมกับเต้าหู้ชุบแป้งทอด

 

 

 

ทิพย์เอง